ลักรัก

Don’t be afraid to steal, just steal the right stuff. - Mike Monteiro

01: Luck

‘ภีม ช่วยอะไรเราหน่อยสิ’

‘อะไรเหรอ’

‘คือ...เราชอบใครคนนึงอยู่ อยากจะสารภาพกับเขา ภีมคิดว่าเราจะบอกเขายังไงดี’

เสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์ที่ดังกระหึ่มอยู่ในผับไม่ได้กลบประโยคคำพูดที่วนเวียนอยู่ในหัวของชายหนุ่มเมื่อครู่นี้ได้เลย มันยังคงดังซ้ำไปซ้ำมาไม่ต่างจากแผ่นซีดีเก่าๆ ที่เล่นอยู่ดีๆ ก็สะดุด

หรือบางทีอาจจะไม่ใช่แค่แผ่นซีดีสะดุดก็ได้ เขาเองก็สะดุดเพราะทุกครั้งที่คิดถึงบทสนทนาประโยคนั้น ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขาก็บีบรัดเข้าหากันจนสร้างความเจ็บปวดให้กับผู้เป็นเจ้าของ

เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าคำพูดนั้นเป็นคำพูดของเพื่อนสนิท...

หมายถึงเพื่อนสนิทจริงๆ ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่เขาไม่ได้แอบรักมาตลอดหลายปีตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีแรกในคณะเดียวกันกระทั่งเรียนจนมาทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศกินเงินเดือนด้วยกันอย่างนี้

‘ทำไมเป็นฉันไม่ได้วะณัฐ เป็นเราไม่ได้เหรอคนที่นายชอบน่ะ’

ชายหนุ่มได้แต่รำพึงในใจตัวเอง มือเรียวยื่นออกไปข้างหน้า คว้าแก้วบรรจุน้ำสีอำพันมากระดกดื่มและกลืนของเหลวรสขมเฝื่อนลงคอ

เขาไม่เคยพิศวาสเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และก็ไม่คิดด้วยว่าการดื่มจนเมาจะช่วยทำให้ลืมความทุกข์ได้ เคยปรามาสคนที่อกหักแล้วไปดื่มจนเมาหัวราน้ำด้วยซ้ำว่าไร้ความคิด แต่พอถึงทีตัวเองบ้าง เขาถึงได้เข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร มันไม่ใช่การไร้ความคิด เรียกว่าไร้สติจะดีกว่า

ไร้สติกว่าการดื่มเหล้าเพื่อให้ลืมก็คือการไปหลงรักเพื่อนสนิทตัวเองที่เป็นผู้ชาย

ใช่...ผู้ชาย

ถ้าคนที่อยู่ในหัวใจเขาเป็นเพศตรงข้าม เขาคงจะไม่รีรอที่จะบอกไปแล้วว่าตัวเองเป็นเกย์และเขาก็ชอบเพื่อนสนิทคนนี้มานานแล้ว ทว่าหลายปีที่คบหากันมา ณัฐไม่เคยแสดงท่าทีว่าสนใจเพศเดียวกันหรือแสดงออกว่าเป็นเกย์เลยด้วยซ้ำ เขาเคยคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เหมือนกันว่าไม่แน่ณัฐอาจจะเป็นเหมือนอย่างเขา

หากแต่คำว่า ‘ผีย่อมเห็นผีด้วยกัน’ ใช้ไม่ได้กับณัฐเลยแม้แต่น้อย

ณัฐเป็นเกย์ ทว่าเก็บเงียบและแอ๊บแมนได้แนบเนียนสนิทจนไม่มีใครจับได้ ซึ่งนั่นก็ไม่น่าแปลกเพราะภีมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทางบ้านของเพื่อนสนิทคนนี้เป็นครอบครัวคนจีน และณัฐก็เป็นลูกชายคนเดียวจึงทำให้การเปิดเผยรสนิยมส่วนตัวไม่ง่ายนัก รู้อีกทีก็ตอนที่ณัฐมาบอกแล้วว่ากำลังหลงผู้ชายคนหนึ่ง

มันคงถึงเวลาที่ณัฐทนเก็บความรู้สึกตัวเองไว้ไม่ไหวแล้วล่ะสินะถึงได้กล้าเอ่ยปากออกมาอย่างนี้ ทั้งที่ตลอดเวลาหลายปีกลับไม่เคยบอกให้ภีมล่วงรู้แม้แต่น้อยว่าตนชอบผู้ชายแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าภีมเองก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน ซ้ำร้ายตอนณัฐตัดสินใจแกรนด์โอเพ่นนิ่ง ยังจะพาศัตรูหัวใจมาให้ภีมเสียอีก

ยังไม่ทันจะได้สารภาพรักก็อกหักเสียแล้ว

ภีมไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่ณัฐยอมบอกความลับที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้กับเขาเป็นคนแรกหรือควรจะเสียใจที่คนที่อยู่ในหัวใจของณัฐไม่ใช่ตนดี

แต่การมานั่งจุ้มปุ้กอยู่ในสถานที่อโคจรอย่างนี้ แสดงว่าเขาเสียใจสินะ?

เสียใจแต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด มีแต่ความเจ็บหนึบๆ ข้างในและความหนักใจที่ต้องแบกรับภาระหน้าที่อื่นนอกจากเพื่อนสนิท นั่นก็คือ ‘ที่ปรึกษาปัญหาหัวใจ’ ให้คนที่ตัวเองชอบอีก

อยากจะเห็นหน้านักว่าหน้าตาดีแค่ไหนกันเชียว ณัฐถึงได้หลงหัวปักหัวปำขนาดนี้!

คิดแล้วก็กัดฟันกรอด ยิ่งนึกถึงใบหน้าเคลิ้มฝันของณัฐตอนพูดถึงผู้ชายคนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเทเหล้ามากระดกดื่มอีกแก้ว คราวนี้กระดกดื่มเพียวๆ ไม่มีการผสมน้ำเปล่า โซดาหรือเติมน้ำแข็งอย่างที่ควรจะเป็นเลยแม้แต่น้อย กระดกดื่มหมดก็กระแทกแก้วลงบนโต๊ะ ทำเอาโต๊ะข้างๆ หันมามองกันเป็นตาเดียว

ไม่ได้อยากจะมีเรื่อง ชายหนุ่มแค่ต้องการระบายอารมณ์ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้จิตสำนึกภายในของเขาเริ่มทำงานดีขึ้น เขาอยากจะไปตะบันหน้า ‘ไอ้หมอนั่น’ ผู้ชายที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า รู้จักเพียงชื่อว่า ‘สุดเขต’ ให้หายหงุดหงิดชะมัด

กล้าดีอย่างไรถึงมาหว่านเสน่ห์ในณัฐของเขาอย่างนี้!

เอื้อมมือไปคว้าขวดเหล้ามาเทลงแก้วอีกระลอก แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆ เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาก็มีใครบางคนมาทิ้งตัวนั่งโดยไม่ได้ขออนุญาต

ชายหนุ่มเงยใบหน้าแดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าขึ้นมามอง ดวงตาเรียวที่ปรือพยายามเบิกให้โตเพื่อจะมองหน้าคนแปลกหน้าชัดๆ พลางใช้มือขยับแว่นสายตาให้เข้าที่ด้วย ก่อนจะย่นคิ้วยู่เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชาย

ผู้ชายหน้าตาดีเสียด้วย... รูปร่างสูงใหญ่ มีกล้ามเป็นมัด มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนออกกำลังกาย ใบหน้าคมคายหล่อเหลาประหนึ่งนายแบบ ผิวหน้าก็เรียบเนียนราวกับว่าไร้รูขุมขน ขนาดอยู่ในที่สลัวเกือบจะมืดขนาดนี้ยังรู้เลยว่าหล่อลาก

นี่คนหรือเทพบุตรเดินดิน!?