ระบำทะเลทราย

หากผู้ใดเชื่อว่าทะเลทรายผืนนี้โหดร้ายยิ่งกว่าผีห่าซาตานตนใด ผู้นั้นย่อมเชื่อในสิ่งที่ผิด เพราะสิ่งที่โหดร้ายกว่าผืนทะเลทรายแห่งนี้หาใช่ความร้อนระอุของผืนทรายหรือแสงสุริยันที่สาดส่องแผดเผาลงมาสู่เบื้องล่าง

แล้วสิ่งใดเล่าที่โหดร้ายกว่าทะเลทราย?

เหล่าอสรพิษอย่างนั้นหรือ?

หรือว่าจะเป็นความแห้งแล้ง?

ไม่...ไม่ใช่

ย่อมไม่ใช่เช่นนั้นอย่างแน่นอน

สำหรับชาวเมืองราฟาห์ย่อมรู้ดีว่าสิ่งที่โหดร้ายยิ่งกว่าความแห้งแล้งและเหล่าสัตว์มีพิษที่อาศัยอยู่ในทะเลทรายนั้นคือชายหนุ่มผู้หนึ่งต่างหาก

ชายหนุ่ม...ผู้มีนามว่า ‘อัลมิราน’ ซึ่งได้รับการขนานนามว่าโหดร้าย...ชั่วช้า...เลวสามานย์ และคำบริภาษอะไรต่อมิอะไรที่เหมือนจะเป็นคำสร้อยพ่วงท้าย

ชื่อของเขาประดุจดั่งชื่อตระกูล

แต่นั่นก็หาได้แปลก... ไม่แปลกเลยสำหรับชายหนุ่มผู้นี้ ในเมื่อเขาคือคนที่ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อยากเข้าใกล้ที่สุด

หัวหน้ากองกำลังโจรทะเลทราย... นั่นล่ะ เหตุผลที่ใครต่อใครกล่าวกันว่าเขาคือความโหดร้ายของทะเลทรายล่ะ

ตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่กองกำลังโจรทะเลทรายของอัลมิรานเที่ยวออกปล้น

ชิงทรัพย์เหล่าคาราวานพ่อค้าที่ใช้เส้นทางบนผืนทะเลทรายแห่งนี้มุ่งหน้ามายังราฟาห์เพื่อค้าขาย

ห้าปี...สิบปี... ไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัด เพราะเมื่อเขาได้รับการกล่าวขาน เขาก็กลายเป็นงูพิษประจำผืนทรายแห่งนี้ไปเสียแล้ว

เสียงก่นด่าสาปแช่งล้วนแล้วดังขึ้นทุกครั้งเมื่อมีการเอ่ยชื่อของอัลมิราน เพราะเขาปล้นชิงทรัพย์กองคาราวานพ่อค้าจากแดนไกลเป็นว่าเล่น

จนบัดนี้หาได้มีผู้ใดกล้าเดินทางมาค้าขายกับราฟาห์แล้ว แม้แต่คนของราฟาห์เองยังไม่กล้าออกจากเมืองไปค้าขายเลยด้วยซ้ำ ว่ากันว่าไม่คุ้มต่อการเสี่ยงเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่ทะเลทรายนั่น แม้ว่าแท้จริงแล้วอัลมิรานจะไม่เคยสังหารผู้ใดเลยก็ตามถ้าหากว่าตนไม่เป็นฝ่ายถูกทำร้ายก่อน

แต่โจรก็คือโจร ในเมื่อได้รับการตราหน้าว่าชั่วช้า เขาก็จะชั่วช้าให้สมดั่งที่ถูกปรามาสไว้

เขาไม่ได้ชั่วช้าสามานย์มาตั้งแต่กำเนิด แต่เป็นเพราะสุลต่านแห่งราฟาห์

ผู้นั้นต่างหากที่บีบคั้นให้เขาต้องกลายเป็นโจรโฉดชั่วในสายตาของผู้อื่นเช่นนี้!

ได้! ในเมื่อยัดเยียดให้เขากลายเป็นคนชั่ว เช่นนั้นเขาก็จะเป็นคนชั่วให้สมใจ เหนือสิ่งอื่นใด เขาจะต้องทำให้สุลต่านราฟาห์อับอายขายขี้หน้าให้จงได้

ลองดูซิว่าหากถูกโจรชั่วแห่งทะเลทรายผู้นี้เหยียบจมูกหยามเกียรติแล้ว สุลต่าน

ผู้ยิ่งใหญ่นั่นจะกล้าเรียกขานเขาว่าชั่วช้าได้อีกมากมายเพียงใด!

และมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องออกจากรังโจรมาซุ่มรอโจมตีขบวนคาราวานที่มุ่งหน้าออกจากราฟาห์ในวันนี้

หลายวันก่อนเขาได้ยินว่าสุลต่านแห่งราฟาห์ได้ต้อนรับราชทูตจากแดนไกลเพื่อเชื่อมสัมพันธมิตรระหว่างราฟาห์และดินแดนจาฟาล ทางจาฟาลได้ส่งคณะระบำและนักดนตรีมาเป็นเครื่องบรรณาการ เพราะที่จาฟาลได้รับการขนานนามว่าเป็นแว่นแคว้นแห่งอารยธรรม อีกทั้งยังเจริญรุ่งเรืองด้วยศิลปะวิทยาแขนงต่างๆ

ย่อมแน่ว่าการดนตรีและการระบำก็นับเป็นศิลปะวิทยาการชั้นสูงของที่นั่น ดังนั้นของขวัญในการผูกสัมพันธมิตรจึงไม่ใช่สิ่งของใดๆ หากแต่เป็นรสทางจักษุที่หมายจะให้สุลต่านแห่งราฟาห์ได้ชื่นชมต่างหาก

กระนั้นอัลมิรานก็หาได้ใส่ใจ เขาเพียงแต่อยากจะได้อัญมณีแห่งสุลต่านราฟาห์เท่านั้น ใช่ว่ามันจะสำคัญสำหรับเขานักหรอก เขาไม่ได้ต้องการสิ่งของล้ำค่าสักเท่าไร เพราะที่ปล้นชิงมาก่อนหน้าก็มากมายเสียจนใช้ไม่หวาดไม่ไหวแล้ว เขาก็แค่หมายจะสร้างความเดือดร้อนให้สุลต่านนั่งไม่ติดบัลลังก์ ครั้งนี้ก็เช่นกันที่หมายจะทำให้กระโดดเต้นผาง ด้วยรู้ดีว่าอัญมณีที่ว่าคือของขวัญตอบแทนที่ฝากคณะ

นักระบำไปให้สุลต่านแห่งจาฟาล

เขาจะช่วงชิงมันมา จะหักหน้าสุลต่านราฟาห์ให้ได้รู้ซึ้งว่าบทเรียนที่ทำให้เขาต้องมีชะตาชีวิตเช่นนี้ควรได้รับผลตอบแทนอย่างไร!

แผนการปล้นชิงจึงก่อกำเนิดขึ้น ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะดังเล็ดลอดออกจากชายหนุ่มซึ่งโพกผ้าคลุมหน้าไว้มิดชิด

“เตรียมการให้พร้อม เราจะเข้าปล้นชิงกันในราตรีนี้”