ลุ้นรักรุ่นพี่ปากร้าย

ตอนที่1 บทลงโทษ Calling Ann " อือ ว่าไงมึง" ฉันหลับตารับสายโทรศัพท์ที่แผดเสียงออกมาอย่างน่ารำคาญ "อย่าบอกนะว่า มึงยังอยู่บนที่นอน"น้ำเสียงตื่นตระหนกตกใจ ดังแผดเสียงเข้ามาในโทรศัพท์ "ก็เอออ่ะดิ มึงจะโทรมารบกวนเวลาการนอนอันมีค่าของกูไม่ได้นะคะอากาศยิ่งดีๆอยู่"เป็นวันที่เช้านี้ฝนตกอากาศน่านอนที่สุดค่ะ "อีดอก มึงต้องตื่นอาบน้ำเดี๋ยวนี้ มึงลืมหรอว่าวันนี้ต้องไปมอ แล้วมีกิจกรรมรับน้องที่คณะ พี่ว้ากยิ่งโหดสัสรัสเซียอยู่ด้วย" เสียงอันเอือมระอาของเพื่อนรักของฉันดังออกมา ตอนนี้มันคงกรอกตามองบนอยู่แน่ๆเลย "เฮ้ยจริงด้วยว่ะมึง ทำไงดีวะ สายแล้วด้วย"ฉันรุกรี้รุกรน ด้วยความที่ว่ากูจะทำอะไรก่อนดีวะ จัดลำดับไม่

ถูกอีก เวรกรรมอีนับมุก "มึงใจเย็นตั้งสติค่ะเพื่อน อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดแค่ถูกทำโทษรุ่นพี่ไม่ฆ่ามึงหรอกน่า อย่างน้อยอาจจะได้ทำอะไรที่น่าอาย หรือ ไม่ก็อาจจะขาลากจนเดินไม่ได้" ยัยแอนพูดสิ่งทีน่ากลัวออกมา โอ๊ยขนลุกซู่เลยว่ะ เอาวะเป็นไงเป็นกัน "อีห่านี่อีเพื่อนเลว ให้กำลังใจกูจังเลยนะ มึงต้องไปถูกทำโทษเป็นกูสิ แล้วมึงจะเป็นเพื่อนที่สุดประเสริฐ" "โนจ้า กูยอมเป็นเพื่อนเลว เคนะ บาย" ตัดสายใส่เฉยเลย รักเพื่อนมากนะอีแอน ทันใดนั้นฉันรีบอาบน้ำด้วยความเร็วแสง เสื้อผ้าหน้าผมบ่งบอกว่าไม่เรียบร้อยสุดๆ ฉันรีบวิ่งลงมาจากคอนโดไปเรียกพี่วินมอเตอร์ไซค์ ตากฝนไปนี่แหละ ตกไม่แรงมากคงไม่เปียกหรอก (มั้งนะ) ใช้เวลาราวๆกว่าครึ่งชั่วโมง วันนี้มีกิจกรรมรับน้องของทางคณะฉันเรียนวิศวะและขึ้นชื่อเรื่องความโหดของการรับน้องเลยล่ะ พอมาถึงมอฝนหยุดตกเลยมึงหรือมันไม่ตกวะ ฉันเลยเปียกมะลอกมะแลกมาอย่างที่เห็น " ขออนุญาตค่ะรุ่นพี่"ทำไมหันมามองฉันเป็นตาเดียวอย่างนั้นกันล่ะ ฉันแค่มาสายนะไม่ได้ฆ่าใครตายซะหน่อย "น้องที่มาสายน่ะ เดินมานี่เลยครับ"ไอ้รุ่นพี่ว้ากหน้าหล่อจอมโหดนั่น พูดใส่โทรโข่งซะดังเชียว นี่จะให้ฉันอับอายใช่มั้ยห่ะ ฉันเพิ่งมาสายครั้งแรกนะโว้ย "ทำไมถึงมาสายครับ"รุ่นพี่จอมโหดถามฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ หน้าจะโหดไปไหนคะคุณพี่ "เอ่อคือว่า คือ เอ่อ"จะบอกว่าไงดีล่ะตื่นสายหรอ บอกไปจะตายมั้ยล่ะเนี่ย "อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ ตอบ!!"หัวใจจะวายอกอีแป้นจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใครจะก็ได้ปั๊มหัวใจให้ที "คือหนูลืมค่ะว่าวันนี้มีรับน้อง เลยเผลอตื่นสายเพราะไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุก" ฉันกลั้นใจตอบออกไป อย่างน้อยก็พูดความจริงสวรรค์คงเข้าข้างฉันบ้าง รุ่นพี่คงไม่ลงโทษฉันหรอกใช่มั้ย หรือจะลงโทษนิดเดียว เข้าข้างตัวเองไปอีกนะ "นี่คือตัวอย่างของคนไม่มีความรับผิดชอบ ขนาดเรื่องแค่นี้คุณยังขาดวินัย ต่อไปจะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ยังไง ชั้นปีต่อๆไปคุณจะกลายมาเป็นรุ่นพี่ แล้วคุณคิดว่าใครจะมาเคารพคนไม่มีความรับผิดชอบแบบคุณกันล่ะ"ร่ายมาซะยาวเยียดเลย ฉันผิดมากใช่มั้ยเนี่ย แต่ว่าปากรุ่นพี่คนนี้นี่ร้ายจริงๆ "หนูขอโทษค่ะ แต่ว่าครั้งนี้หนูทำผิดครั้งแรก ให้อภัยหนูเถอะค่ะ"ฉันพูดพรางทำสีหน้าท่าทางอ้อนวอนสุดฤทธิ์ ก้มหน้ามองพื้นสีหน้าท่าทางน่าสงสาร "เฮ้อ...เอาล่ะ ผมจะให้เพื่อนของคุณเป็นคนตัดสินและคิดบทลงโทษให้แล้วกัน แต่ถ้ารุ่นพี่ไม่เห็นสมควรว่าบทลงโทษนี่ไม่แรงพอที่จะดัดนิสัยคุณ เพื่อนคุณทั้งชั้นปี จะต้องรับผิดแทนคุณโอเคมั้ย"ตายแล้วไม่ได้สิ ถ้าเกิดรุ่นพี่ลงมติแกล้งฉันล่ะ เพื่อนไม่เกลียดฉันแย่เลยหรอ "ไม่เอาค่ะ หนูจะสถาปนาบทลงโทษให้ตัวเอง" เอาวะดีกว่าให้เพื่อนเกลียด "วิ่งรอบสนามค่ะ" "กี่รอบครับ" "10รอบค่ะ" "วิ่งไปตะโกนไปว่าหนูจะไม่มาสายอีกแล้วค่ะ"สั่งเก่งนะไอ้รุ่นพี่ปากร้าย "คุณชื่ออะไร ผมจะทำป้ายชื่อให้ คนอื่นเขาได้หมดแล้ว" "นับมุก" ฉันกลั้นใจตอบออกไป มองไปที่สนามหญ้าเบื้องหน้าแล้วบอกเลยรอดยาก ตายแน่ๆฉัน "เริ่มได้ปฏิบัติ" นับกาล talk ผมมองรุ่นน้องที่มาสายวิ่งรอบสนามหน้าดำหน้าแดง เห็นแล้วก็สงสารนะ แต่เธอมาสายหนิก็โดนลงโทษไปตามระเบียบ ถ้าคนออกกำลังกายวิ่งแค่นี้สบายมากแต่ยัยนี่ดูท่าทางจะรักสวยรักงามคงไม่ค่อยออกกำลังกายสักเท่าไหร่หรอก ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ "ไอ้นับกาล น่าสงสารน้องเขานะ" ไอ้คชาพูดขึ้นมาผมรู้มันเห็นคนสวยไม่ได้เห็นคนสวยที่ไหนก็น่าสงสารไปหมดละมันน่ะ "มึงเห็นคนสวยมึงก็สงสารไปหมดนั่นแหละ น้องเขามาสายโดนลงโทษก็ถูกแล้วนี่"ผมพูดอธิบายออกไปตามเหตุผลเพราะผมเป็นพี่ว๊ากผมต้องทำตามกฎระเบียบ "เออกูรู้แล้วนะว่ามึงทำตามกฎระเบียบแค่นี้ทำเป็นมีน้ำโหหรือว่าที่แท้จริงแอบเล็งน้องเขาไว้วะ"ไอ้ห่านี่มันพูดอะไรไม่สร้างสรรค์อีกแล้วเพิ่งจะเจอกันครั้งแรกมาลงมาเล็งอะไรไว้ "มึงหุบปากไปเลย"ผมด่ามัน "โหใครจะไปรู้วะเห็นชื่อก็คล้ายๆกันสงสัยเป็นเนื้อคู่กันป่าววะ น้องนับมุกกับพี่นับกาลขนาดชื่อยังเข้ากันได้อย่างอื่นต้องเข้ากันได้ดีแน่ๆเลยว่ะ" "อย่างอื่นมันคืออะไรของมึงวะ" "ป๊าว"เสียงสูงเชียวนะมึง ผมมองไปยังกลางสนามหญ้าที่มียัยนั่นวิ่งอยู่อย่างหอบเหนื่อย