มลทินรัก CEO

หลังจากส่งเพื่อนรักเป็นฝั่งเป็นฝาไปกับเจ้านายสุดหล่อของตัวเองเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็ถึงเวลาที่หล่อนจะต้องออกตามหาหัวใจของตัวเองเสียที

ทุกวันหลังจากเลิกงาน หล่อนจะขับรถมาดักรอพบพ่อยามหนุ่มสุดหล่อที่ตัวเองฝันถึงคะนึงหามาตลอดตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตา

แต่หล่อนมาดักรอเจอเขาจะครบหนึ่งเดือนในวันพรุ่งนี้อยู่แล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววของเขาให้เห็นเลย หลายครั้งหล่อนเดินเข้าไปถามที่ป้อมรปภ. และทุกครั้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็จะตอบกลับมาเหมือนเดิมว่า ไม่รู้จัก

นี่หล่อนตาฝาดไปเหรอ หรือว่าหล่อนเจอผี...

แต่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ในเมื่อหล่อนเจอเขาจริงๆ แถมยังเจอที่ร้านกาแฟดังในห้างอีกครั้งหนึ่งด้วย

เสียดายที่ครั้งนั้นหล่อนไม่ได้ตามเขาไปจนรู้ว่าเขาพักอาศัยอยู่แถวไหน

หญิงสาวมองนาฬิกาที่หน้าจอโทรศัพท์ ซึ่งก็พบว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มอยู่แล้ว

“ทำไมเวลาผ่านไปเร็วนักนะ”

ใช่ เวลามันผ่านไปเร็วมาก และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่หล่อนควรจะกลับห้องพักได้แล้ว

หญิงสาวนั่งลังเลอยู่อึดใจก็ก้าวลงมาจากรถ และเดินเข้าไปที่ป้อมรปภ. ทำเหมือนกับที่เคยทำในทุกๆ วันที่มารอเจอผู้ชายในฝัน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำหล่อนกันได้ทุกคนแล้ว

“พวกผมไม่รู้จักหรอกครับ”

รปภ. สองคนต่างประสานเสียงตอบออกมาด้วยคำเดิมๆ

“แน่ใจเหรอคะ ดูรูปอีกรอบไหมคะพี่”

หล่อนเคยให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูรูปของชายในฝันแล้ว และพวกเขาก็ทำหน้าท่าทางแปลกๆ แต่หล่อนก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

“ไม่ต้องดูหรอกครับ พวกผมไม่รู้จักจริงๆ คุณกลับไปเถอะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว”

“ใช่ครับ กลับไปเถอะ แล้วถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องมารอแบบนี้อีกแล้วนะครับ เพราะที่นี่ไม่มีรปภ. คนที่คุณตามหาหรอกครับ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนต่างพากันพูดทำลายความหวังของหล่อนจนยับเยิน

หญิงสาวหน้าเศร้าหมองลง และก็อดที่จะบ่นตัดพ้อไม่ได้

“ให้กำลังใจกันหน่อยก็ไม่ได้นะคะพี่ๆ น่ะ”

“ก็เรื่องมันไม่มีทางเป็นไปได้ พวกผมจะให้กำลังใจไปทำไมล่ะครับ คุณกลับไปเถอะครับ นี่ฝนก็กำลังจะตกแล้ว”

หล่อนเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน และก็พบว่าเมฆสีดำจากเมฆฝนกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุม

“ใช่ครับ วันนี้น่าจะพายุเข้า คุณรีบกลับบ้านเถอะครับ”

“ก็ได้ค่ะ แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่นะคะ แต่ถ้าพวกพี่ๆ เจอเขาก่อนก็อย่าลืมโทรแจ้งรินด้วยล่ะ”

หล่อนเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนพากันถอนใจออกมาคล้ายกับอ่อนใจ และก็พยักหน้าส่งๆ

“กลับไปก่อนเถอะครับ”

“งั้นขอตัวลาค่ะ”

หล่อนฝืนยิ้มให้กับสองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก่อนจะเดินกลับไปยังรถญี่ปุ่นคันเล็กสีขาวของตัวเอง

แต่ในจังหวะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถนั้น แสงไฟจากรถจากภายในบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านหลังก็สาดส่องออกมาที่ถนนด้านหน้าเสียก่อน

หล่อนอดไม่ได้ที่จะชะงักและหันกลับไปมองรถยนต์สีดำคันงามที่กำลังแล่นออกมาหยุดที่หน้าป้อมรปภ.

หล่อนเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยกมือขึ้นทำความเคารพ แสดงท่าทางนอบน้อม ก่อนที่รถคันนั้นจะขับผ่านร่างของหล่อนไป

“รถหรูจัง...”

หล่อนมองอย่างชื่นชม แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น จากนั้นก็ก้าวขึ้นรถ และขับออกไปเช่นกัน

ระหว่างที่ขับรถอยู่ ในหัวของหล่อนก็มีภาพของผู้ชายที่หล่อนไม่รู้จักแม้แต่ชื่ออย่างเขาคนนั้นเต็มไปหมด

หล่อนฝันถึงเขาทุกคืน ทุกลมหายใจของหล่อนก็มีแต่เขา

มันไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าหล่อนจะตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งได้ลึกซึ้งขนาดนี้ แม้ว่าเขาคนนั้นจะเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ตาม

“ถ้าครั้งนี้เราเจอกันอีก ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณให้หลุดมือไปแน่”

ขณะที่หล่อนพึมพำเบาๆ อยู่ในรถนั้น จู่ๆ รถมอเตอร์ไซค์ที่ขับนำหน้าอยู่นั้นก็เปลี่ยนเลนส์กะทันหัน ทำให้หล่อนที่ขับตามมาด้านหลังต้องหักหลบเข้าข้างทางในทันที ไม่อย่างนั้นคงชนท้ายรถมอเตอร์ไซค์อย่างจังแน่นอน

“ว๊ายยยย”

โครมมมม

รถญี่ปุ่นของหล่อนพุ่งลงไปข้างทาง โชคดีที่หล่อนขับมาไม่เร็ว ทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก นอกจากศีรษะที่แตกกระแทกกับกระจกรถ

หญิงสาวพยายามรวบรวมสติให้มากที่สุด ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัว ซึ่งก็พบว่าขาไม่ได้หัก และไม่มีอะไรกดทับ

หล่อนถอนใจออกมาอย่างโล่งอก รีบคว้ากระเป๋าสะพายติดมือออกมานอกรถอย่างทุลักทุเล จนกระทั่งสามารถขึ้นมายืนบนไหล่ถนนได้สำเร็จ

ซู่...

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และก็พบว่าหยาดน้ำที่เทลงมาบนเนื้อตัวของตัวเองก็คือสายฝนนั่นเอง

“ทำไมโชคร้ายแบบนี้นะริน...”

ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก ในขณะที่หล่อนยืนเคว้งอยู่ริมถนน รถที่ผ่านไปมาก็ไม่มีคันไหนจอดเลย คงเพราะตรงนี้มืดมาก

“จะทำยังไงดี”

ในขณะที่ยืนสติแตกอยู่นั้น หญิงสาวก็รีบเปิดกระเป๋าสะพาย และควานหาโทรศัพท์มือถือในนั้น แต่ไม่เจอ

“มือถือหายไปไหน...???”

หญิงสาวมองไปที่รถยนต์ของตัวเองที่คา

แหง็กอยู่คาร่องถนนด้วยสายตาอ่อนใจ

“แล้วจะลงไปเอาลงไงเนี่ย”