นายตัวเล็กของผม

ณ. คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางกรุงเทพ

"พ่อ....ทำไมหนึ่งต้องไปที่นั่นด้วย? "นี่คือประโยคคำถามที่ลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดังคนหนึ่งเอ่ยถามผู้เป็นพ่อขึ้นมาด้วยอารมณ์ไม่พอใจอย่างมาก

"แก...ต้องไปอยู่ที่นั่น ฉันติดต่อกับมหาลัยที่นู่นให้แกเรียบร้อยแล้ว"คนเป็นพ่อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน

"แต่หนึ่งอยากเรียนต่อที่นี่ ทำไมพ่อต้องบังคับหนึ่งด้วย....ไปอยู่ที่ไหน แล้วให้หนึ่งไปอยู่กับใครก็ไม่รู้"

"แก..ต้องไปที่นั่น....นี่คือคำสั่ง"พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักเเน่

"พ่อหนึ่งดูแลตัวเองได้...ไม่จำเป็นต้องมีใครค่อยดูแล......หนึ่งโตแล้วนะพ่อ.....หนึ่งอยากอยู่ที่นี่.....คุณแม่ช่วยพูดกับพ่อให้หนึ่งบ้างสิ"

"เชื่อที่พ่อเค้าสั่งเถอะ....น้องหนึ่งแม่อดห่วงปล่อยให้หนึ่งอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ....แค่สี่ปีเองถือว่าเเม่ขอนะน้องหนึ่ง" ผู้เป็นแม่พูดหว่านล้อมให้บุตรชายคนเดียวของเธอยอมทำตาม

"ก็ได้ครับ...แต่ผมขอเหตุผมได้ไหมคุณพ่อ ว่าทำไมผมต้องไปอยู่ที่อื่น คุณแม่...ผมไม่อยากไปเลย"ผู้เป็นลูกหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นแม่แต่คำตอบกับเป็นเหมือนผู้เป็นพ่อพูดไว้ก่อนหน้าแล้วทุกอย่าง

"น้องหนึ่ง...ฟังแม่นะครับที่พ่อกับแม่ส่งหนึ่งไปอยู่ที่อื่นนั่นมันก็เพื่อความปลอดภัยของหนึ่งนะลูกไปอยู่กับเพื่อนพ่อก็จะมีคนค่อยดูเเล"ผู้เป็นแม่พูดอธิบายให้ลูกชายหัวเเก้วหัวแหวนของเธอฟัง

"แม่บอกหนึ่งได้ไหมว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นแล้ว...ความปลอดภัยที่ว่านี่คืออะไร หนึ่งไม่เข้าใจ แล้วให้ไปอยู่กับใครก็ไม่รู้หนึ่งดูแลตัวเองได้นะเเม่"หนึ่งพูดออกมาปนเสียงเศร้าไม่เข้าใจในความหมายของมารดา แต่ยอมรับให้กับการตัดสินใจของพ่อกับแม่

"เพื่อนคุณพ่อนะน้องหนึ่ง อยู่ต่างจังหวัด ลูกก็เคยเจอคุณอาแล้ว คุณอา...ชาติชาย"ผู้เป็นแม่พูดขึ้น

"แล้วจะให้หนึ่งไปเมื่อไหร่ครับ"น้ำหนึ่งถามผู้เป็นแม่

"ก่อนมหาลัยเปิด น้องหนึ่งต้องเข้าใจพ่อกับแม่นะลูกที่พ่อกับเเม่ทำไปก็เพื่อลูก ตอนนี้ลูกก็หน้าจะรู้ว่าบริษัทของเรากำลังมีปัญหาพ่อต้องไปติดต่อกับบริษัทใหญ่ที่ต่างประเทศหรือถ้าเครีสได้พ่ออาจต้องบริหารที่นู่น แม่ต้องตามพ่อไปด้วยหนึ่งเข้าใจนะลูก"แม่พูดขึ้นอีก

"หนึ่งเข้าใจครับ แต่พ่อกับแม่ต้องส่งข่าวให้หนึ่งตลอดด้วยนะครับหนึ่งเป็นห่วง"

"จ๊ะน้องหนึ่งของแม่ แม่รักลูกมากนะ"

"หนึ่งก็รักแม่ครับ"

"แล้วพ่อละหนึ่งไม่รักแล้วหรอ"ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงงอลงอล

"รักสิครับ"น้ำหนึ่งพูดแล้วเดินเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อและเเม่ไว้เเน่ แล้วร้องไห้ออกมา

"ไม่เอาสิคนเก่งของแม่ ไม่ร้องนะ โตแล้วขี้เเหย่ไปได้เดี๋ยวไม่สวย .......เฮ้ย.....หล่อนะ"ผู้เป็นเเม่พูดเล่นขึ้นเพราะรู้อยู่แล้วว่าลูกชายคนเดียวเป็นยังไงรสนิยมแบบไหน พร้อมยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็น

"งั้นไปพักเถอะลูกกลับมาเหนื่อยๆแม่จะไปดูแม่นิ่มในครัวสะหน่อย"

"ครับ"น้ำหนึ่งหอมแก้มผู้เป็นแม่และพ่อเสร็จก็เดินขึ้นบรรไดไปยังห้องนอนสีหวานของตัวเองด้วยอาการเบื่อหน่ายแต่ก็ต้องทำตามผู้เป็นพ่ออย่างขัดไม่ได้ เขาก็คือผู้ชายนะทำไมต้องทำเหมือนไม่ไช่ด้วยเขาสามารถดูแลตัวเองได้แต่ทำไมต้องมีคนค่อยดูแลตลอดแต่ก็ได้และได้เก็บคำถามนี้ไว้ในใจ

น้ำหนึ่งก็เคยได้ยินเกี่ยวกับบริษัทพ่อของตนมาบ้างแล้วว่าเป็นยังไง ปกติพ่อเเม่ก็ต้องเดินทางไปมาตลอดอยู่แล้ว แต่มาคราวนี้อาจต้องอยู่หรือย้ายไปที่นั่น พ่อกับแม่ก็เลยเป็นห่วงผู้เป็นลูกเลยฝากฝั่งเพือนรักไว้ให้ค่อยดูแล

ลืมแนะนำตัวไปเลยผมชื่อ น้ำหนึ่ง รูปร่างหน้าตาก็พอประมาณนึงแต่ผมค่อนข้างตัวเล็กสูงแค่ 160 เอง น้ำหนักก็แค่ 49 กิโล

ผิวขาวอมชมพูเหมือนผิวเด็ก เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านผมพึ่งจะอายุ 18 ไม่กี่วันเองครับ ผมนิสัยดีสุดๆไปเลยกัฟ ไม่ต้องถามนะครับว่าผมเพศไหน ผมก็เเค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งที่อยากมีความรักดีๆกับเขาบ้างผมกำลังจะก้าวเข้าสู่ชีวิตมหาลัยที่ผมฝันอยากจะเรียนเเต่ความฝันนั่นได้จบลงเพราะผมต้องไปอยู่ที่อื่นแทน มันน่าน้อยใจยิ่งนักที่ชีวิตผมต้องมาเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ ที่ผมยอมทำตามคำสั่งนั่นเพราะผมรู้ดีว่าพ่อต้องมีเหตุผล ชีวิตผมมันเศร้าใช่ไหมละครับ เเต่ไม่เป็นไรครับ ผมเข้มแข็งพอก่อนผมจะไปผมก้อยากปลดปล่อยชีวิตที่เหลือของผมบ้าง ผมยังไม่ได้จะไปตายครับผมเเค่ไปเรียนที่อื่น...................................จบแล้วชีวิตเด็กในเมืองกรุงอย่างผมที่ใช้ชีวิตอิสระมาตลอดไม่มีอีกแล้วชีวิตแบบนี้....ไม่มีแล้ว.....

มีอีกเรื่องที่ผมลืมเล่าไปผมเคยตกหลุมรักคนๆหนึ่งแต่มันก็นานมากแล้วผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมชอบพี่เขาแบบไหนปลื้มที่พี่เขาเก่ง หรือชอบแบบคนอื่นๆทั่วไป รู้แค่ว่าพี่เขานิสัยดี หล่อ เก่ง ตอนนั่นผมยังอยู่ประถมอยู่เลยพี่เขาย้ายมาจากต่างจังหวัดมาเรียนที่กรุงเทพจำได้ว่าพี่เขา ชอบเล่นกีตาร์ ร้องเพลงก็เพราะ พี่เขาฮอตมากมีแต่สาวๆมาชอบ แต่พี่เขาก็คงไม่รู้จักผมหรอก ถึงรู้จักก็คงไม่สนใจตอนนั่นผมขี้เเหล่มาก. เพราะผมเป็นคนที่แอบชอบไม่มีตัวตน ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเคยเห็นหน้าผมเปล่า นั่นเเหละรักเเรกของผมจะเรียกว่ารักได้ไหมนะ แค่แอบรักก็พอแล้ว พอผมจบประถมผมก็ได้ไปต่อ ม.ปลายที่อื่นเลยไม่ได้เจอกันอีกจนกระทั่งตอนนี้ คิดแล้วก็คิดถึงนะ

ตอนนี้พี่เขาจะเป็นยังไงนะ อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ ถ้าเจอกันเราจะจำพี่เขาได้ไหมนะ. ถ้าพรหมลิขิตมีจริงขอให้ผมเจอพี่เขาอีกครั้ง

#หัดเเต่งเเนวนี้เป็นเรื่องเเรกถ้าผิดพลาดตรงไหนเเนะนำได้นะ แล้วเราจะปรับปรุงใหม่"

#### ทุกคนภาพประกอบ ตัวละครเรากำลังออกเเบบอยู่ ฝากทุกคนเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ ติชมเราได้นะเราจะได้มีกำลังใจ#####