ม่ในวัยยี่สิบสองปี ‘ฟ้ารดา มหานคร’ มาฉลองจบการศึกษาด้วย

ยรูปมุมนี้ใ

้วยสีเทาและสีส้มแสด และระหว่างที่ฟ้ารดากำลังถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกดินอยู่นั้น จู่ ๆ ก็เกิดลมพัดแรง อีกทั้งยังหอบเ

ๆ ร่วงหล่นลงมาก้อนแล้วก้อนเล่า สติที่มีอยู่น้อยนิดบอกให้คนที่ติดอยู่ในนั้นก้าวขาวิ่งเอาตัวรอด แต่แค่ก้าวขยับ กลับมีหินก้อนหนึ่งตกลงมาทับขาจนเธอวิ่งต่อไปไม่ไหว แม้หินจะมี

ปลบบริเวณข้อเท้าก็บังเกิดขึ้น แม่หญิงพยุงตัวขึ้นนั่ง ก่อนจักหันไปมองยังข้อเท้าของตน แลเห็นเศษอิฐเศษหินตกหล่นมากมาย และมีก้อนหนึ่งซึ่งใหญ่พอสมควร อย

ไว้ในใจ ความรู้สึกเจ็บแปลบกลับมาอีกครั้งเมื่อแม่หญ

๊ย.

ัวแล้วรึ

ตกใจ ชายชราคนเดิมที่เคยช่วยชีวิตเธ

ดกัน มิใช่ว่าข้าอยู่ริมน้ำดอกรึ

กายด้วยความหวาดระแวง เพลานี้เธอ

ม่ ที่นี่ต่างหากเล่าคือ

วยรึ ท่านลุงเป็นใครกัน

เกิดแลเติบใหญ่ ตอนนี้เจ้ากลับมายังที่ที่เจ้าควรจักอยู่แล้ว เจ้าจงอยู่ที่นี่ ใช้

ิ้ม แลดูช่างเป็นคนใจดีนัก แต

ับเรือน ท่านลุงได้โปรดพา

ดขาของชายชรา เขาเพียงมองด้วยสายตา

ทธิ์มากำหนดให้ข้าอยู่ที่โน่นที่นี่ ข้าบอกให้

ำสั่ง แต่ชายชราเพียงรับฟังด้วยท่าทางนิ่งเฉย เขาทำเพียงทิ้

ือนอย่างท่าทีที่ท

อ่ยตัดพ้

ำหนดไว้แล้ว ขอให้แม่หญิงอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเถิดหนา แม่หญิงจักได้รับความรัก แลความเมตตา เพราะที่นี่คือบ้านของแม่หญิง มิมีสิ่งใดที่แม่หญิงต้องห่วง

่หญิงก็พลันห

ไหวระริก ก่อนจะพยายามปรือตามองด้วยความยากลำบาก ดวงตาของคนสะลึมสะลือเห็นเพียงแสงสว่างรำไรที่สาดส่องเข้ามา เสียงฝีเท้าราวกับมีคนกำลังย่างก้า

เจ็บ ทั้ง ๆ ที่เธอแค่ตกน้ำ และเธอก็สามารถว่ายน้ำเข้าฝั่งได้แ

ครับ ทางนี้ครั

ี่ดังกังวานราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในอุโมงค์ เพลานี้เธอเห็นเพียงเงาดำทะมึนของชายผู้หนึ่งเท่านั้น กระทั่

ากระทบสายตา ทำให้เ

เปล่า รอสักครู่นะครับ

ี่กำลังนอนอยู่ท่ามกลางกองก้อนอิฐหินที่ร่วงหล่

าวกับตัวเธอเดินทางแรมรอนมาไกลแสนไกล เปลือกตาของแม่ห

วันนี้มีหมอมาเที่ยวที่นี่พอดี คุณจะได้รับการ

รู้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ตรงหน

นเจ็บหน่

ที ชายหนุ่มคนเดิมที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าอาสาช่วยส่องไฟให้ นิ้วเรียวยาวที่กำลัง

มพลันสั่นระริก ในขณะที่สติที่กำลังกร

ได้ยินผ

นเพียงเงาดำมืด ในขณะที่รู้สึกหายใจยากลำบากเหลือเกิน เรียวปากเล็กจิ้มลิ้มค่อย ๆ

คงต้องรีบส่งคนเจ็บไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก่อน

แล้วครับ เดี๋ยว

งนอก ในนี้อากาศไม่ค่อยถ่ายเท คนเจ็บจะห

าร่างบางขึ้นแนบอก ก่อนจะยืนนิ่

็บไหวไหมครับ ให

เดินส่องไฟนำไปเลยครั

รั

กปรักหักพังด้วยความทุลักทุเลพอสมควร โชคดีที่มั

ู่ พร้อมกับอุ้มร่างบางของคนที่ติดอยู่ในซากนั้นออกมาได้สำเร็จ ก็สร้างความโล่งใจให้แก่คนที่ยืนรอ

พี่คะเพื่อนหนู

เอ่ยถามเมื่อเห็นคนที่เข้าไปช

ก็ต้องรีบส่งตัวเธอไปโ

เบื้องหน้า เพราะดวงตาสีสนิมเห็นรถฉ

่างก็หลีกทางให้ ก่อ

้อ.

ปรือตามอง ก่อนจะเห็นเสี้ยวหน้าคมเข้มของคนที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วัน เธอจ

้าขา..ช่ว