ื่นต้องทำเลยมาไม่ทัน” อู๋เหยียนเป็นองครักษ์

งคงมองไปทางประตูเมืองที่มีผู้คนเดินเข้าเดินออกอ

อีกครู

ไปอีกไม่ได้แล้วพ