อง เจิ้งเหมยเกรงว่าหากช้ากว่านี้ เจิ้งเ

นอ๋องให้ท่านพักอยู่แ

้องรีบพูดเพราะไม่อยาก

ป๋อ แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนแต่ใบหน้าซื่

ว่าข้าจะเผลอเอ่ยป

งเข้าใจอะไรได้ง่ายเสียจริง หารู้ไม่ว่าเจิ้งเหมยรู้ด

นนั้นท่านพักรักษาตัวให้หายด

งครักษ์ผู้นั้นไม่เดินมาถึงที่นี่ จวนอ๋องกว้างให

แผล ใบเล็กลงในมือของคัง

ยาสมานแผลที่ดีที่สุดที่ฝ่าบาทพระราชทานมา นำม

อฮั่นอ

กมาหมายจะไปที่ห้

ินไปอีกทางดักรอคังซื่อฮั่นที่ทา

นองค

น้ำเสียง

ระวะพระชายา”โบก

กษ์กำลังจะไ

้อยตั้งใจนำยานี่ไปให้

นยิ้มอ่อ

ม่สั่งโบยนางเสียก่อนท่านอ๋องคงไม่ปล่อยนางแน่ ท่านองครักษ์ก็รู้ว่า ห้องทำงานของท่า

ามจริงใจในน้ำเสียงนั้น

พระชายาจะได้ปลอบใจนางนานหน่อย ข้าเป็นบุรุษ อีกทั้

แต่เป็นเพียงแวบเดียวและคังซ

่าวแก่นางว่าเจ้

นคาระวะก่อ

ยังด้านหน้าของจวนอ๋องกว้างใหญ่นั้น คังซื่อฮั่น ยืนมองอยู่บนต้นไม้ใหญ่มือถือกระบี่ จ้องมองมาที่เจิ้งเหมยผ

อนกัน แต่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้เขารีบกลับเข้า

นใจใครจะล

ะหลายวันมานี้ได้พักผ่อนเต็มที่ จินเฉิงอู่ยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานไม่ได้ลุกไปไหน อาหารเช้าโยวเ

เสี่ยวป๋อ เ

ที่จะลุกไปที่ครัวที

ในครัว เจิ้งเหมยยืนหั่นผ

ไปที่ห้อ

ข้มมองสำรวจทั่วร่างบาง เจิ้งเหมยเหมือนจะรู้สึกตัวรีบยกชามใส่

าวต้มไหมข้าอ

รียมและยกไปให้ท

รอช้ารีบกลับไ

ครื่องเสวยที่ห

ม่ครัวส่งสายตาดุดุ เจิ้งเหมยยกเครื่องเสวยมาหาย่าหนานหมายให้ช่วย