ออกอีกครั้ง มีเสียงโซ่ถูกปล

ิที่แล้วและชาตินี้ ถือถ้วยข้าวเปล่าในมือวางไว้ใกล้ตัวแล้วกล่อมต่

อยดี ให้พี่สาวเจ้าแต่งแทนเถอะ” ถึงนางไม

ติก่อน และกำลังเป็นชาต

ยลูกอ่อนแอย่อมไม่อาจสืบตระกูลเขาได้

ไม่ได้ดื้อดึงเหมือนก่อนทำให้มารดายิ้มกว้าง

ดี๋ยวนี้ ถ้วยข้าวนี้ไร้เนื้อเจ้าอย่ากินเ

รั้งเอาไว้เสียก่อน เมื่อร่างนางถูกประคองออกไป คนที่มีสีหน้า

งเหนื่อยหลายวัน พูด

รู้ตัวนางก็ต้องทำตัวเป็นกระต่ายว่าง่าย หากพวกเขาเห็นว่

เข้าใจว่าเหตุใดพวกเขาจึงรังเกียจนางทั้งท

้ามาทำนายชะตาไว้ว่า นางจะทำให้ครอบครัวสิ้นตระกูล นางเป็นปีศาจมาเกิดเพียงเพราะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า และมองเห็

ง ชื่อนี้ข้

คนหวาดกลัว แต่กลับเป็นพรสวรรค์สำหรับนางในร่างนี้ นางจะใช้มันให้เกิ

จูประคองน้ำชาที่เย็นชืดส่งให้คุณหนู จาก

้าอยากจะอา

ปขออนุญาตใช้อ่างอาบน้ำ อีกทั้งต้องต้มน้ำร้อนอีกหลายหม้อ ฤ

วยิ้ม “ด้านหลังเรือนมีลำธาร

ำในลำธารเย็นมากนะเจ้าคะ หากคุณหนูลงไปก็ยิ

งต้องการ หลี่ซูซู่หั

เถอะ แล้วหลังจากวัน

็ทำได้แต่เพียงประคองคุณหนูไปยังลำธารด้านหลังของเรือน มอง

าขา หากใคร

กปรกเพียงใด หากไม่ถอดมันออกมา แ

ตายด้วยซ้ำ มันก็แค่เปลือ

ารที่เริ่มจับตัวเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นมาก แต่ก็ไม่เย

มื่อครั้งก่อน ภาพเหตุการณ์ครั้งนั้นจบลงด้วยหลี่ซูซู่หมดสติ ร่างกายผอมแห้ง ยอมลงลา

งมีพรสวรรค์ แต่ไม่รู้จักใช้ประโยชน์ ในใจได้แต่ต่อต้

ถูกขายให้กับคนขายหมูในตลาด ถูกเลี้ยงดูราวกับสัตว์ตัวหนึ่

ินผ่านมาแถวนี้ ในตอนนี้เขายังเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ได้สิ้นไร้อำนาจในมือ ภาพของหลี่ซูซู่คนเก่าเจอะเ

ตช่างโง่เขลาไม่ต่างจากภพที่ผ่านมาเลย แต่ตอนนี้เป

คุณหนูล้มป่วยอีก กลัวแต่จะตายก่อนได้หมอมารักษา พวกเรือนใหญ่

มจนลุกไม่ขึ้น มากพอจะทำให้พวกเขาสบายใจ และไม่สนใจนางอีก เมื

ปจำนำ แล้วนำเงิ

งนำสมบัติชิ้นสุดท้ายไปจำนำเพื่อ

นสติเลอะเลือนแ

ธอไว้ใจได้ในภพนี้ ในความทรงจำนั้น เมื่อนางในร่

มื่อได้ยาแล้วก็เก็บซ่อนให

หากกินก่อนอาจจะไม่ป่วยก็เป็นได้

น ยังไม

ัสกับอากาศให้พอสำหรับคืนนี้ ตอนนี้เย่วจูออกไปด้านนอก

่างห้องที่มืดสนิทไร้ซึ่งเตาร้อนสำหรับให้ความอบอุ่น นางมองไปยังหลี่ถิ

จากนางไม่ว่านางจะต้องการหรือไม่ก็ตาม นางมองไปยังเคร

างเป็นชายาเอก กล่าวต่อหน้าผู้คนทั่วทั้งถนน แต่แล้วเมื่อกลับถึงเรือนกลับให้องครักษ์ข้างตัวไปสื

กเสียศักดิ์ศรี แต่ก็ไม่หาญกล้าที่จะสู้ชะตาสวรรค์ กลับกลัวราวกับคนขี้ขลาดเห

ัวเราะเยาะที่ไม่ว่ากี่ปีก็ไม่พัฒนาขึ้นเลย

้างตัว “เสี่ยวหู เจ้าเอาย

นที่อยู่ในตะกร้า เมื่อยกออกมาก็รับ

นมือหลี่ถิงถิงถือถ้วยยาด้วยตัวเองตรงมาหานาง คนที่เจ็บแทบลุกไม่ไห

ือนจะลวกแขนนาง ทำให้หลี่ถิงถิงรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อไปหาน้ำ

จะเห็นแก่พี่น้องอย่างชาติที่แล้วที่ยอมให

นางรีบวิ่งมาหาเจ้านายเพื่อสำรวจร่

ไร เจ้าไ

ผ้ามาเช็ดบนเตียงที่มี

้วผิวสวย ๆ ของคุณหนูคงเ

เห็นแสงไฟในเรือนถูกจุดสว่าง เสียงผู้ค

เถอะ อีกไม่นา

งเจ็บตัวเพราะเรือนนี้ คงทำให้นายสาวถูก

าขา เหตุใด

อยากให้พวกเขาลืมเรือนนี้เสีย” นางจะได้ทำง

อทั้งบิดามารดาของนาง ท่านผู้เฒ่า อ

วยบิดาที่มีสีหน้าโกร

ดีนำยามาให้เจ้าก็ทำร้ายนาง นี่ดีที่แผลไม่ลึกมากจึงทำให้ไม่เ

รสาวที่รัก ช่างเป็นบิดาที่รักบุตรสาวอ

คลอดตัวกาลกิณีเช่นเจ้ามี

ันมองไปยังท่านผู้เฒ่าที่ใช้ไม้เท้ายกขึ้นมาจะตีขาน

กเขาตาแข็ง ใครจะทำนางน