ว หญิงสาวหยิบรูปใบหนึ่งในกระเป๋าขึ้นมามอง เป็นรูปครอบครัวที่มีพ่อแม

มองมินตราอย่างเคียดแค้น ทุกสิ่งทุกอย่างจุดเริ่มต้นค

ยไปแล้ว มีพ่อที่ไม่รัก แต่เธอกลับมีสามีที่รักมาก และพร้อมทำได้ ท

ลียดทุก ๆ คนที่ทำกับเธอแบบนี้ เธอหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาอีกรอบ ก่

อง เมื่อเงยหน้าก็พบว่าเป็นอาซ่งเดินมาหาเธอ จากนั้น ก็จุดไฟแช็ก สายตาอันเฉียบคม

็นใครก

“คนที่มีความแค้นกับสกุลหว

รอด และถูกยึดกิจการที่เขาดูแลก่อนหน้าจนหมด ถือว่าพวกมากถ

้นก็มาร่วมมือกันเถอะ” เขาคิ

ก เพราะว่านี่เป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธ

้นดูท่าจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่า จู่หลิงมองหวังเทียนที่วันนี้ใส

กางเกงขาสั้นก็กล่อมอยู่นาน ส่วนเธอก็เลือกเสื้อยืดแบบเ

พอเห็นหวังเฉินและมินตราก็รีบวิ่งไปห

ขมวดคิ้ว แค่วันนี้เขาใส่แค่เสื้อเชิ้ตอย่างเดียวก็ดูประหม่าพอสมควร แต่พอม

หนึ่ง “เมื่อวานฉันได้ข่าวมาว่าจินผิงหนีคน

ดยรอบก็พบว่าผู้คนมาเที่ยวสวนสนุกม

ำตัวปกติของนายไป แค่ระวังหน่อย เพ

ากลัว การกระทำของหญิงสาวเหมือนโกรธแค้นเขามาหลายชาติ ถ้าถึงขนาดแบล็กเมลเขาขนาดนี้ แสดงว

ข้าไปแล้ว พวกเขาจึงเดินไปเข้ากลุ่ม แต่ส

็ส่ายหน้า พวกเขาจึงเดินต่อไปจนกระทั่งถึง

ในตัวของเด็กน้อยเหลือเกิน เมื่อไปถึงเด็กน้อยก็หยิบปืนขึ

ได้” พ่อค้าบอกกติกาของการเล่น สีหน้าแววตามองสำรวจกลุ

วังเทียนก็หยิบปืนขึ้นมาเช่นกัน จากนั้นสองคนก็ยิงไปที่ลูกโป่ง ชั่วพริบตา

งเล่นแล้ว แบบน

วังซื่ออยากได้ก็พอ พ่อค้าเห็นแบบนั้นก็ดีใจ “ถ้าอ

พราะดูมันน่ากอด เหลือเพียงจู่หลิงที่ยืนนิ่งมองกระต่า

เหมือนจะขรึมไปชั่วขณะ ระหว่างที่สองคนเหมือนจะอารมณ์

ม หวังซื่อหันมองสองคนด้านหลัง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเงียบไปตั้ง

ทษ” ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องมากมาย แม้แ

ต่ายสีขาว ชายหนุ่

ไปคิดถึงมันอีกเลย” หวังเทียนพยา

่ายสีขาวที่ได้มา “ในเมื่อมันไม่มีอีกแล้ว พวกเราก็ไม่ควรที่จ

หนุ่มก็จับมือรั้งเอาไว้ แล้วกดเธอไว้กับ

รัวเดียวกันแล้ว คุณให้อภัยผม ผมให้อภัยคุณ แล้วลืมเร

ธอตามสืบมานานนั้นพุ่งเป้ามายังสกุลหวัง เขา

พวกเราควรรีบออกไป ฉันมองไม่เห็นอาซื่อ” สองคนพอไม่เห็นลูก ก็รีบกวาดสายตาหาแล้วเ

อาซื่อนำพ

เฉิน

ตรงนี้ตั้งนานแล้ว แต

ากันแล้วพูด