วโมงต
แผ่นหลังอันคุ้นตาที่เคยซบเคยกอดนั้นเดินออกจากหอประชุมไป
รเกลที่เห็นนานิลสายตาจ
ว จบแล้วจริงๆ” เสียงเศร้า
หน้าเศร