เป็นเด็กกำพร้ากันหรือไร? รอบตัวเราไม

ม่ได้ถูกกำหนดตัวตนขึ้นมาใหม่แต่ถูกส่งมาอยู่ในสถานที่ ที่ไม่เคยมีใครรู้จ

อย่างซุกซน ไม่มีบิดามารดาก็ดี

อากาศก็มีกลิ่นแปลกๆ อยู่บ้าง แต่ข้ากลับรู้สึกสดชื่นอย่างแปลกประหลาด” เห

ด้ไม่ลืม ว่าแต่เจ้าเถิดก่อเรื่องราวอะไรลงไป เจ้ากินผลท้

นเองก็ได้กินผลท้อไปเช่นกัน นางก็ก้มหน้าหลบตาสี่เสิน กวาดเท้าไปที่เม็

้าจะทิ้งเจ้าให้อยู่คนเดียวให้ดู” สี่เสินรู้ดีว่าเซียนน้อยคนงามของตนมักจะมีเรื่

คุยกันแน่นะเจ้าคะ” เหยาจีเขย่งปลายเท้าขึ้นสูง กระซิบก

ทำเบื่อจะแย่แล้ว” เด็กหนุ่มนั่งลงกับพื้นทราย หยิบกิ่งไม้มาขีดๆ เขียนๆ

ข้าขอบแบ่งผลท้อบนเกาะ

ระรอก กระต่าย มด กินไปอีกไม่น้อยมิใช่หรือ แต่นั่นก็เป็นผ

ะสิ ท่านถึงไม่รู้ความลับของมัน” เด็กสาวเชิดหน้าขึ

ทูตสวรรค์ที่ซื่อสัตย์ที่สุดเจ้าก็รู้ แม้แต่เกสรของดอกท้อเขายังไม่ยอมให้พวกข้า

ทพหรือเซียนกินเข้าไปจะรู้สึกถึงผลของมันเพียงเล็กน้อย แต่มันกลับเป็นสิ่งพิเศษสำหรับสัตว์เลี้ยงที่อยู่บน

ที่เจ้าไม่เล่าให้ข้าฟังตั้งแต่แรกไม่เช่นนั้นข้

านมหาเทพมู่ซีกินเช่นกัน บางครั้งข้าก็ต้องแสร้งนับจำนวนผิ

ม่เคยตำหนิเจ้าเพราะเจ้าไม่เคยไปยุ่งกับผลท้อสวรรค์ต่างหาก ข้าเสียใจแทนนางเหลือเกินที่หล

ริงๆ ใช่หรือไม่ ข้าผิดหวังเหลือเกินเหยาจี” เ

สงสีทองออกมาเล็กน้อย ข้าเฝ้ามองดูพวกมันทุกวันและมักจะไปพลิกดูว่ามีมดแมลงมาแอบกินผลท้อสวรรค์หรือไม่ แต่ข้าทำผิดพลาด มี

ออกมาเจ้าก็เลยกินมันเสียเลยเนี่ยน

ของข้ามีการเปลี่ยนแปลงไป หลายพันปีที่ผ่านมาพวกมันตัวโตขึ้นแข็งแรงขึ้น ยามนั้นข

ังนางเล่าเรื่องอย่างนึกสนุก สิ่งใดกันนะที่ทำให้เหยา

ักดิ์สิทธิ์น่ะสิ ข้ารู้ว่าบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์เป็นเส้นทางนำไป

ึกปวดหัวขึ้นมาจริงๆ แล้ว เด็กหนุ่มหงายหลังล้

ลงบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ไป เช่นนั้นพวกมันก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผลท้อสวรรค์

้า ข้าปล่อยมันลงบ่อน้ำไปคราวละตัวสองตัวนานนับพันปีมาแล้วเลยอยากตามไปดูแลพวกมันบ้าง ก็เลยตัดสินใจกินท้อสวรรค์ไปเสียเพื่อจะได้ถูกลงโทษ แ

งตัวไหนของเจ้าที่ได้กินผลท้อสวรรค์เข้าไปอีกบ้าง” สี่เสินลุกพรวดข

หน่อย เป็นเพราะกลิ่นหอมของผลท้อสวรรค์ ที่นางแอบนำออกมาที่ส่วนนอกของเกาะแก้วดึ

ดลงบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์มาด้วยใช่ห

่ะสิ ข้าไม่ได้โง่นะ ข้าบอกให้พวกมันโดดลงบ่อไ

นี่มีเพียงเราสองคนเท่านั้นล่ะ” สี่เสินลุกขึ้นยืน เบื้องหน้าของตนและน้องสาวมีเพียงท้องทะเลกว้างใหญ่

งอาศัยอยู่ตามที่ของมัน ไม่สามารถพูดคุยกับข้าได้ดังเดิมแล้วล่ะ” เหยาจีทำหน้าเศร้า นางเคยเหาะ

งน่ะ หรือว่าข้ากำลังหิวอยู่นะ?” เด็กหนุ่มเลิกคิดเรื่อง