การพบกั

ังเร่งสืบหาตัวฆาตกรที่เกี่ยวข้องกับยันต์โลหิต เขาก็ถูกผู

ชาการเหอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้

นหรือ?” เซียวจวิ้นหานมองไปที่ชายหนุ่มวั

กี่วันแล้ว” เขาก้มหน้าต่ำเล็กน้อยช้อนตา

นนี้ถือว่าเป็นวันแร

้วหยุดยืน กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมื่อเช้าฝ่าบาทเรียกข้าเข้าพบเป็นการส่วนตัว ทรงเร่

โดยเร็ว หนำซ้ำผู้บัญชาการยังเอ่ยถึงสำนักซีเฟิง ในเมื่อเป็นคำสั่งของฝ่าบาททำให้เขาไม่อาจบ่ายเบี่

งทันที “สืบได้เรื่องหรือยังว่

ิงสาวมาจากหมู่บ้านอวิ๋นรุ่ยเดินทางมาเมือ

ล้ ๆ เลย” เซียวจวิ้นหานรำพึงเ

อขอรับ” จ้าวอิงกล่า

องครักษ์เสื้อแพรชั้นผู้น้อยคนหนึ

นผู้น้อยคนนั้นก็วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับยื่นจดหมายฉบับหนึ่ง

นก็กลับออกไป จ้าวอิงเห็นด้านหน้าซองจดหมายประทับตราเป็นสัญลักษ

กวาดสายตาเฉียบคมอ่านปราดเดียวก็เข้าใจ เขารู้ว่าจ้าวอิงสนใจจึงกล่

ล็กน้อยก่อนจะกลับคืนสู่ปกติ “ใต้เท้าไหนท่านบอกว่าไม่ยอมให

งไม่สบอารมณ์ว่า “หาใช่ข้าที่เป็นคนข

ยตนเอง จ้าวอิงอดรู้สึกยินดีไม่ได้ แม้เขาจะไม่ค่อยชอบผู้บัญชาการเหอผู้นี้เท่าใดนั

้นหานต้องยอมร่วมงานกับเด็กหนุ่มด้วยค

ในหมู่บ้านอวิ๋นรุ่ยซึ่งตั้งอยู่ห่างออกจากเมืองหลวงไปราวห้าสิบลี้ องครักษ์เสื้อแพรและ

โลงไม้กลางห้อง ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ ดวงตาเบิกโพลงราวกับก่อนตายได้พบกับสิ่งน่าสะพรึงกลัว บิดา มารดา และยังมีเด็

์ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เสียงร

เสียงของผู้เป็นมารดาโอดครวญน้ำเ

ำอย่างไร?" เสียงของเด็ก ๆ ร้อ

น นำของป่าที่ผู้เป็นบิดาหามาจากในป่าและบนภูเขานั้นล้วนเป็นหน้าที่ของบุตรสาวคนโตทั้งสิ้น

ความเศร้าโศกเสียใจ เสียงฝีเ

ในอาภรณ์สีขาวราวหิมะสะอาดตา ผมดำขลับยาวถึงกลางหลัง ใบหน้

เย็น สายตาเย็นชาราวกับ

พิ่งเดินเข้ามาเป็นใครแต่ก็ยังเอ่ยถาม เขาจึงกระแอมไอ

ัดฟันกล่าวตอบเสียงเบาว่า "ข้ารู้แล้ว.

นะขอรับใต้เท้าทั้งสอง.." น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน ทว่าแฝง

ตาเย็นชา "ข้าไม่ได้ต้องการ

างไปอีกทาง “ท่านลุง ท่านป้า.. หากพวกท่านไม่ว่ากระไรข้า

พวกเขาไม่กล่าวอะไรจึงเหมาเอาเองว่าพวกเขาตกลง ดังนั้นเขาจึงเดินตรงไปที่ศพ นิ้วเรียวแตะลงบนยันต์โลหิตบนหน้า

พลันเปลี่ยนไป ภาพนิมิตพรั่งพรูเข้ามาในหัวของเขา เสียงร้องสุดท้ายของหญิงส

ไล่ภาพในหัวออกไป เขาเงยหน้าขึ้นมองเซีย

นหรี่ตาลง "เ

งแผ่วเบา ไม่มองหน้าคนถาม "...ไม่ใช่คน หรือ

ืดของลัทธินอกรีต แม้ว่าเซียวจวิ้นหานจะรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจหลี่อวี้หลิน แต่เขาก็ปฏิเสธไม่

ใด?” เซียวจวิ้นหานถามเสียงเย็นขณะเดินเข

ไปตรงมา น้ำเสียงของเขาแสดงถึงความมั่นใจ “แต่ข้า

วย..” จ้

ปรายตามองจ้าวอิงพลาง

มตรงหน้าอยู่ดี ไม่ใช่แค่เพราะท่าทีที่ดูสงบนิ่งจนดูไม่น่าไว้ใจของอีกฝ่าย แต่เป็นเพราะมีบางอย่างในแววตาท

นแค่นเสียง “แต่ข้าจะไม่ยอมใ

นมือโค้งเอวเพื่อกล่าวขอบคุณเจ้าของบ้านด้วยความสุภาพอ่อนโยน “ขอบค

วณบ้านของผู้ตายอย่างไม่รีบไม่ร้อน เซียว

่นอกจากเจ้าจะรู้ว่าสิ่งที่สังหารแม่นางผู้นั้น

แววตาเศร้า เขาถอนหายใจก่อนจะหันกลับมาแล้วกล่าวเสียงเบาราวกับกระซิบว่า “ข้าจะ

มองสบตากัน จ้าวอิงกล่าว “เ

ื่อครึ่ง จ้าวอิงเห็นจึงยื่นมือออกไปดึง

างมา การมาที่ศาลเจ้าเก่าแก่แห่งนี้ทำให้พวกเขาพบสัญลักษ

รำพึง จ้องเขม็งไปที่ภาพย

น “คุณชายหลี่.. นี่มันม

ม่หันไปมองสองคนด้านหลัง “ดูจากการจัดวางสิ่งของในห้องนี้แล้ว ข้ามั่นใจอย่างยิ่งว่าที่นี่จะต

อวี้หลินวูบหนึ่งทำให้เขารู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือก พร้

งสายลมที่เย็นผิดปกติที่ไม่ใช่สายลมฤดูห

เขายิ่งมั่นใจมากว่าเรื่องนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องภ

-----------------

วงเวลาตั้งแต่ 0