้าน. เธอรู้สึกเหมือนใจลอยไปในความมืด. ขณะที่เดินไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว, เธอก็พบกับผู้หญิงที่เธอไม่อยากเจอที่สุด. หลินหว่านเอ๋อร์. ผู้หญิงที่กู่เฉิงรักหมด

เคยได้รับการยอมรับจากคุณปู่ของกู่. เธอพยายามควบคุมอำนาจในบ้านกู่, ควบคุมกู่เฉิงให้ได้, จึงอยากให้หลินหว่านเอ๋อร์แต่ง

หรอกหรือ? อยู่ได้แค่วันเ

ใจ, เธอเพียงต้อ

ย่งเขาไปจากฉัน. เขารักเธอไหม? เขาเคยให้ของขวัญเธอไหม? เขาเคยพาเธอไปดูดาวที่ชายหาดไหม? เขาเคยพาเธอไปชมหิมะแรกที่เมืองหย

เธอเป็นหญิงที่เข้ามาแทรกกลางจนได้ตำแหน่ง, เธอคิดจะทำตามใช่ไหม? เมื่อคืนเธออยู่ด้วยกัน? เธอยอมรับว่าเธอนอกใจในช่วงแต่งงาน, อยากจะทำให้เธอเป็นหญิงที่เข้ามาแทรกกลางจริงๆ งั้นหรือ? ฉันไม่รังเกียจที่จะช่วยเธอเผยแพร่.” “เธอ!” หลินหว่านเอ๋อร์โกรธจนใบหน้าเบี้ยว. “อยู่ห่างๆ

มองไปด้วยสายตาคม, ผลักหลินหว่านเอ๋อร

่านเอ๋อร์

งียบไป

เร็ว. ปิงชิงยังไม่ทันได้ตอบสนอง, ศีรษะของเธอก็ถูกคลุมด้วยถุงดำ. ตอนนี้เธออ่อนล้าและไม่มีแรงต่อต้าน. ถัดจากนั้น, เธอถูกจับตัวโดยคนร้าย, มือทั้งสองถูกมัดไว้ด้านหลัง. มืดมิดจนเธอมองไม่เห็นอะไร, ความกลัวทำให้เธอเครียด. หลินหว่านเอ๋อร์เดินเข้ามาใกล้ปิงชิง, กระซิบด้วยเสี

หว่านเอ๋อร์ยิ้มเยาะเย้ยอย่างโ