ีแล้ว วันนี้...เป็นวันครบรอบยี่สิบปีที่เขาได้จากร่มแห่งชายคาแห่งนี้ สถานที่ซึ่งบันทึ

่นะคะ” เสียงหวานดังแว่วมาจากด้านหน้าทำให้ชายหนุ่มปรับสีหน้าและสายตา แล้วหันม

บ...ผมจะเข

กก็มีค่ะ ที่ด้านนอกตั

อกล่องของขวัญเล็กๆ ที่เขามอบให้อยู่ หญิงสาวรีบดึงมือไปซุกไว้ด้านหลังอย่างลืมตัว ใบหน้าร้อนผ่

่ะ ชิ้นเล็กๆ แบบนี้กลัวจะหล่นหาย” อรุโ

ให้ผมมางานวันเกิดของคุณ” เขาบอกน้ำเสียงนุ่มลึกอ่อนโยน บ่งบอกให้เจ้าตัวรู้สึกถึงความสำคัญ ทว่าขาดความ

ไว้ก่อนดีกว่า คือ...ค่อยแกะ

นตอนนี้...ผมจะได้

ือ.

ไปยืนประชิดตัวเธอ และเอื้อมไปด้านหลัง ดึงมือข้างที่ถือกล่องข

ระเรื่อแบบไม่วางตา และแทนที่จะห้ามไม่ให้เขาทำมิดีมิร้ายกับของขวัญที่เป็นสมบัติของเธอไปแล้ว อรุโณรีย์กลับได้แต่ยืนนิ่งตัว

งหรือไม่ก็ต่างชาติอย่างเต็มตัว เพราะดูแล้วแทบมองไม่เห็นความเป็นคนไทยเลยนอกจากภาษาพูดที่ชัดถ้อยชัดคำ เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาวที่ดูเข้มด้วยหนวดเคร

อ่อ

ี่บรรจุในกล่องกำมะหยีซึ่งอยู่ในกล่องกระดาษที่ห่อเอาไว

วววาวประดับประดาสวยงาม ส่วนแถวกลางตกแต่งด้วยไข่มุกสีขาว เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอชอบไข่มุกเป็นที่สุด คำ

ค่อยเก่งไม่สันทัดเรื

นี่...เขาคือคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าเท่านั้นแล้วยังต้องมาอยู่ในสถานการณ์อันชวนอึดอัดแบบสองต

” เขาถือวิสาสะอีกแล้ว ด้วยระยะที่ห่างกันเพี

อยกมือทำท่าปฏิเสธพร้อมถอยหลังไปก้าวหน

ั้งแต่เกิดจนครบรอบยี่สิบปีในวันนี้ ไม่เคยมีใครทำให้เธอประหม่าได้เท่าเขาเลย นั่นอาจเป็นเพราะโลกขอ

หลือเกินในความรู้สึกของเธอ เขา...คุกคาม...ถือดี แต่ยังอยู่ในขอบเขตที่เรียกว่าให้เกียรติ ย

วรู้สึกใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวๆ ราวกับถูกเป่าด้านลมร้อนอยู่ตลอ

็กหัวอ่อนได้ขนาดนี้ หน้าตาท่าทางก็ดูดีอยู่หรอก แต่...แค่ต้องกล้ำกลืนมองแล้วฝืนพูดด้วยอยู่นานสองนานเนี่ย ก็แทบจะสำรอกอยู่แล้วล่ะ “ฉัน...ขอตัวก่อนนะคะหายมานานแล้วเดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นห่วง ขอบคุณมา

อก้มหน้าเดินผ่านตัวเขาที่ยังยืนอยู่ท่าเดิมเพื่อจะออกไปด้านนอก

ัญเท่านั้นที่ให้เรียก...” สิ้นเสียงของน้ำคำ อรุโณรีย์หยุดชะงักหัวใจขอ

นสำคัญ’ คนใหม่ไปในตัว เธอไม่รู้หรอกว่าขอบเขตคำนั้นของเขามันกว้างแค่

ย ทอเลเมียสหันกลับมามองตามหลังไวๆ ที่เดิมดุ่มเข้าไปในบริเวณงาน แฝงเร้นกลืนไปกับฝูงช

งจอกเฒ่าค่อนข้างระวังตัวแจ และด้วยธุรกิจที่ดำเนินไปคนละทิศทาง การจะได้ร่วมงานกันมันจึงค่อนข้างเป็นไ

ท่านั้น ทุกอย่างที่เป็นของเขา...กำลังจะหวนกลับมาอยู่ในมือแล้ว รวมไปถึง...ลมหายใจ และความเจ็บปวดทรมานของไอ้คนโฉดชั่ว ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ เมื่อบางสิ่งบางอย่างผุดเข้ามาในความคิด มีความเจ็บอื่นใดจะเทียบเท่า...กับค

เองอีกครั้ง แม้จะในฐานะคนนอก แต่ทอเลเมียสก็ยังดีใจ ถึงจะมีความเสียใจแฝงอยู่มากกว่า อย่างน้อยก็ยี่สิบปีมาแล้วที่เขารอคอยจะได้เข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ สถานที่ที่มีแต่ความทรงจำอันสวยงาม อบอุ่น

ขามากไป หลังจากวันนั้นชายหนุ่มก็เริ่มเปลี่ยนเป้าหมาย จากที่เคยตามประกบวงศ์ศาสตร์เป็นระยะ ก็เปลี่ยนเป็นให้คอยจับตาดูอรุโณรีย์แทน ว่าวันๆ หญิงสาวทำอะไร

ู่ ให้ดูเหมือนทุกอย่างเป็นความบังเอิญ แต่อันที่จริงคือความจงใจที่แนบเนียน แม้ในบรรดาหลายครั้งจะแค่ทักทายกันเฉยๆ หรือไม่ก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยแต่ชายหนุ่มก็สังเกตอาการของอรุโณรีย์อยู่เ