๋ยถามสาวใช้ของคณิกาที่เขาห

ะ นายหญิงรู้ว่าคุณชายมาเยือนก็รีบให้บ่า

ามไปอย่างนั้น ก่อนจะพยักหน้าให้บ

ล่านางโลมจะให้ความสำคัญกับกลุ่มคนที่สามารถชี้เป็นหร

รือไม่ขอรับ” ต้าเหว

้วเชียว มิคาดเหตุการกลับพลิกไปอีกทาง ตราบเท่าที่ยังไม่แต่งฟูเหรินของตัวเอง ก็คงจะเข้านอกออกในหอคณิกาและสานสัมพันธ์กั

ุ่มยังไม่อยากกลับบ้าน คิดจะเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ บนถนนเ

บทุกวัยใช้ชีวิตเสพสุขอยู่นอกเรือน มองไปทางไหน ไม่ว่าจะโรงเตี๊ยม หอนางโลม ล้วนแต่เป็นคนที่ค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นต

ายังถนนเส้นรอง มีบ้างที่ซอกซอนเดินเข้าตรอกเล็กริม

บเจอคนจรเร่ร่อน ทั้งเด็ก ผู้หญิง คนชรา บางทีก็พ

องไว คอยปกป้องคุ้มครองผู้เป็นนายได้ดีเยี่ยม น้ำเสียงดุดัน รูปร่างสูงใหญ่ใช้ข่มขวัญผู้อื่น

ร่างหนึ่งวิ่งมาสะดุดขาของหลางอี้เจี๋ยที่เพิ่งยื่นพ้นตรอก หลังจาก

ล้มหน้าคว่ำ หากไม่ใช่เพราะมีวงแ

ลาด ระหว่างทางเดินกลับบ้านพบขอทานเด็กสองคนพี่น้อง หลังจากให้เงินทั้งสองพอซื้อหม่านโถวและให้ขอ

เป๋าผ้าซุกไว้ในอกอีกใบ แต่นั่นก็เป็นน้ำพักน้ำแรงที่หามาไ

ชายที่วิ่งไปไกลลิบเกือบจะพ้นสายตาแล้ว บ่าวรับใช้ทันได้เห็นเงาหลังของคนผู้นั้

สบเข้ากับดวงตากลมโตสุกใส นางผูกผม

ต้องว

ินดีทำตามคำแนะนำของชายหนุ่ม เพราะวิ่งมาเหนื่อยๆ อีกทั้งนางเองก็เป็นหวัด

าบาดเ

ว่าตัวเองยังไหวจึงฝืนออกมาขายผ้าเช็ดหน้าและถุงผ้าปักลาย เหตุเพราะตากลมตากแดดยามบ่ายคล้อย นางเริ่มรู้ส

ยะ พวกเขารอต้าเหว่ยอยู่ราวครึ่งเค่อ บ่าวคนสนิทของชา

กวดกระชั้นชิดก็เลยโ

หนุ่มยื่นส่งคืนเด็กสาวที่รับมันคืนไปด

นไหนหนอช่า

็นใบหน้าของเขาชัดเจนเท่าไร อีกทั้งปรกติเป็นคนไม่กล้าจะจ้องหน้าผู้ใดตรงๆ อยู่แ

วเป็นสตรีไยไ

กมาเตร็ดเตร่ลำพัง แต่นางที่วันๆ ไปกลับบ้านกับ

ลาดเจ้าค่ะ” นางกล่

่ไกลจากนี้หรือไม่ ข้า

ยกับพี่ต้าเหว่ย ข้ามถนนเดินไป

นั้นก็

ลสาบเสียที ทางข้างหน้ามีโรงเตี๊ยมคง

้าเช็ดหน้าตกอยู่ผืนหนึ่งหะแรกชายหนุ่มจะ

นั้นขึ้นมา “รื่อหง

มผ้าเช็ดหน้าข้างช่อดอกจื่อเถิง ลายปักฝีมือ

เมื่อกี้นางบอกข้าว่าไม่สบา

อร

นกลับเกิดขึ้นในใจ ต้าเหว่ยจึงลอบซุกซ่อนมั