คุณชายเร้นรัก

“จิบยาสักหน่อยนะเจ้าคะ ข้าได้ยาเทียบใหม่มา ท่านหมอบอกจะ ช่วยอาการไอของท่านแม่ได้ดีกว่าเทียบเก่า”

เการื่อหงวางถ้วยยาเพิ่งต้มเสร็จหมาดๆ ข้างโต๊ะปักผ้าของมารดา จางฝูละมือจากผ้าที่กำลังปัก มองถ้วยยาที่ควันยังลอยกรุ่น

“สรรพคุณดีกว่าเดิม ก็ต้องราคาสูงกว่าเดิม จะสิ้นเปลืองทำไม” รายได้จากการปักผ้าหลักๆ ตอนนี้มาจากลูกสาววัยสิบหกของนาง

“กินยาดีก็หายป่วยเร็ว ไม่ต้องกินยาอีก ไม่ดีหรือเจ้าคะ พวกเรามีเงินจ่าย ท่านแม่อย่ากังวลเลยเจ้าค่ะ”

ถูกคะยั้นคะยอจางฝูก็ยกยาขึ้นจิบ “หวาน...”

“ข้าผสมน้ำผึ้งลงไปตามท่านหมอบอก”

“นี่ก็เปลืองอีกแล้ว”

“ท่านพ่อแบ่งซื้อมาจากคณิกาหอลิ่งไถ ได้ราคาพิเศษเจ้าคะ”

ท่านแม่ป่วยกระเสาะกระแสะไอเรื้อรังมานาน ถ้าปรับตัวยาที่ดีกว่าเดิมได้ นางกับท่านพ่อก็ยอมจ่าย นอกจากยากิน มียาจิบให้ชุมคอระหว่างวันก็นับเป็นเรื่องดี

“จะไปที่หอลิ่งไถรึ”

“ข้านัดจะเอาผ้าเช็ดหน้าไปส่งพี่หวั่นเหมย และจะเอาอีกหลายผืนไปขายให้พวกนางที่หอ เผื่อพวกนางเบื่อผืนเก่าอยากจะได้ลายใหม่ ถ้าขายหมดตะกร้าก็คงจะได้หลายตำลึงอยู่นะเจ้าคะ”

ผ้าปักฝีมือแม่ของนางนั้นฝีเข็มละเอียดยิบ การเล่นสีของเส้นไหมก็งดงามและโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์สามารถทำราคาได้ดี ตัวนางที่เป็นทายาทได้รับการฝึกฝนอย่างหนักจนแบ่งเบาและรับช่วงต่อจากท่านแม่เกือบเต็มตัวแล้ว นอกจากไปวางขายในตลาดทุกเจ็ดวัน กลุ่มลูกค้าสำคัญก็คือหญิงสาวในหอคณิกาลิ่งไถที่ซึ่งท่านพ่อทำงานเป็นหนึ่งในพ่อครัวที่นั่นมาร่วมสิบปี

“ได้หลายตำลึงเจ้าก็ควรรู้จักเก็บไว้วันหน้า อย่าเอามาเสียเปล่ากับหยูกยาแม่มากนัก”

“ก็ท่านแม่เป็นสิ่งล้ำค่าของข้ากับท่านพ่อที่อยากรักษาไว้นี่เจ้าคะ ไม่มีอะไรสูญเปล่า ลองถามท่านพ่อ ท่านแม่ก็จะได้คำตอบเหมือนข้านั่นแหละ”

จางฝูส่ายหน้า จิบยาอีกคำระงับอาการไอที่กำลังจะเกิด “พวกเจ้าสองพ่อลูกก็มักเป็นแบบนี้ ไปเถอะ ก่อนจะค่ำ เดี๋ยวหอลิ่งไถเปิดพวกนางก็คงจะวุ่นวายกับแขกไม่สนใจจะซื้อผ้าเช็ดหน้าของเราหรอก ระวังตัวให้ดี จะกลับบ้านก็อย่าลืมบอกพ่อของเจ้า”

“เจ้าค่ะ”

ลูกสาวนางกำลังอยู่ในวัยแรกสาว การเดินร่อนกลางหอคณิกาในเวลาเปิดรับแขกคงดูไม่งามและไม่ปลอดภัยเท่าไร ครั้นจะห้ามไม่ให้ไป ตัวนางก็ใช่จะไปได้ เดินนิดหน่อยก็เหนื่อยหอบแล้ว ดีว่าผู้เป็นบิดาทำงานที่นั่น การที่รื่อหงเข้าออกหอนางโลมจึงไม่น่าเกลียดนัก

หลังรับคำมารดาแล้ว เการื่อหงก็คว้าตะกร้าใส่ผ้าเช็ดหน้าหลายผืนออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังหอคณิกาเลื่องชื่อ

เด็กสาววาดหวังในใจหลังจากขายผ้าเช็ดหน้าได้กำไรงาม จะปันส่วนหนึ่งซื้อเป็ดอบน้ำผึ้งราคาพิเศษจากหอลิ่งไถกลับมาฝากท่านแม่เป็นมื้อค่ำของพวกนางสองคน ส่วนท่านพ่อกว่าจะกลับบ้านก็กลางยามจื่อ ไว้นางค่อยซื้อหมูไว้ทำข้าวต้มตอนเช้าให้ทุกคนกินพร้อมหน้า

ชีวิตนี้ขอแค่ท่านแม่หายป่วยเร็ววัน ส่วนท่านพ่อสุขภาพแข็งแรงไม่เจ็บไข้ได้ทำงานพ่อครัวที่เขารัก นางก็มีความสุขมากแล้ว

ยามจื่อ คือ 23.00 – 24.59 น.