ไรฉันเลย ปล่อยฉัน

น้า ในอ้อมแขนโอบกอดทารกน้อยเพศชายที่พึ่งลืมตาได้เพียงแค่สามเดือนไว้แน่น ข

อฉันไง รอจนฉันได้เป็นราชา แต่ในที

ร่างของสตรีที่เขาเคยรักหมดใจ ไฟแค้นทำให้เขาเลือ

รรมดา แต่คุณกลับให้ฉันไม่ได้ คุณทะเยอทะ

วดร้าว หล่อนกับสามีพร้อมทั้งลูกน้อยในอ้อมแขนถูกจับตัวมาจากสนามบ

งสมถวิลตวัดลงบนแก้มนวลร

จะฆ่าฉันก็เชิญ... แต่ขอร้อง... ปล่อยลูก

ถวิลให้ปล่อยบุตรชายของหล่อนไป “ได้โปรด... ถ้าคุณยัง

มองใบหน้าเด็กชายผิวขาวสะอาดน่าชังนิ

และจะใช้ให้เด็กน้อยคนนี้เ

่วิ่งออกมาจากปากกระบอกปืนจ่อที่หน้าผากของมิ

ารกที่ร้องไห้จ้าเข้ามาไว้แนบอก มองร่างไร้

นมากเพียงนั้น เมื่อรู้ว่าหล่อนทรยศไ

่ทำให้เราได้ทุกอย่างที่ต้องการ...” สมถวิล

ราะเจ้าคืออาวุธประจำกายของข้า” สมถวิ

พี่เลี้ยง ฝีมือดีมาคอยดูแลอินทรายุธอย่าให้ขาดตกบกพร่อง

ค่ะ เจ้

ม่มีทางรู้ว่าชาติกำเนิดของตนเองคือใคร เพราะเขาสั่งปิดปากทุกคนที่คุ้มเอื้องผึ้งที่ประทับส่วนต

ห้พ่อสมหวังนะ

องจมปลักอยู่กับความรุ่มร้อนของเพลิงริษ

ตระหง่านโดดเด่นอยู่ในชุดสูทเนี้ยบสีดำที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน ช่

ได้เพียงสิบสามปี และนี่ก็คือครั้งแรกที่เขาได้เดินทางกลับมายังบ้านเกิด เพราะปกติสมถวิลจะเ

ับดวงตาเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงสดที่อยู่ใต้จมูกที่โด่งเป็นสันงดงามเม้มเข้าห

ลิ.

ดวงตาคมกล้าทอแสงแห่งความเกลียดชัง เหตุ

ญิงคนนี้... เ

ายพวกนั้น เขาก็ยิ่งคั่งแค้น ชายหนุ่มขยับตัวหล

มแค้น และอยากจะเอาชนะ ทำให้ชายหนุ่มตัดความสงสัยน

นเจ็บปวดไม่ต่างจาก

นเท่า มะลิ...” คำรามออกมาอย่างสุดแ

สูทสีดำที่ตัวเองเดินผ่านมาด้วยความแปลกใจ แต่พอหันไป

นใกล้ๆ แต่ทำไมถึงได้คุ้

ยามยิ้มแย้ม เศร้าลงทันที จนเพื่อน

หรือ” มานพร้องถาม เมื่อเห็น

หรอกจ้ะนพ เราไปกันเถอะ เดี๋ยวจะ

ุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนแขนยาวพับขึ้นมาถึง

ถอะ มะลิไป

่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างเจ้าชู้ประตูดิน ก่อนจ

่เมื่อไหร่พ่ะย่ะค่ะ ทำไมถึงไม

างเฝ้ากล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะก็ร้อ

นี้แม่นม...ล

ิงที่เขาเคารพรักขึ้นจากพื้นมากอดแน่น ก่อ

นไม่สมควร... หากเจ้าสมถวิลรู้เข้า ข้าน้อยคงหลังลาย

ยแบบนั้นหรอกแม่นม ท

ก้วล้าที่ตอนนี้มีสีหน้าซีดเผือดให้ไปนั่งที

รหรือครับ หน้

ะไรหรอกเพคะ คนแก

สุด เหตุการณ์ในวันนั้นยังติดตา เจ้าสมถวิลไม่รู้ว่าหล่อนเห็นโศกนาฏกรรมในครั

ี่เขาเคารพคือคนที่ฆ่าพ่อแม่บังเกิดเกล้าของต

ฉันเป็นห่วง...” นางแก้วล่าระบายย

ักเอื้องผึ้งนี่ เจ้าสมถ

ที่แน่นอนกับท่านไว้... แม่นมเป็นคนเดียวที่รู้ว่าฉันกลับมาจาก

นพ่อทราบเข้าจะทรงกริ้วนะเ

ันขึ้นมา นางแก้วล่าเห็นแล้วก็แปลกใจ แต

ห้ท่านพ่อทรงทราบ แม่นมต้องเก็บ

รงทำอะไรเพคะ

วามคั่งแค้นที่เก็บกักมาหลายปี ขณะจ้องมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้

ปพบฉันที่ห้องด้วย ฉ

ร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใบหน้าที่หล่อเหลาไ

เจ้าน

ือที่เดินห่างออกไปด้วยสายตาเป็นกังวล หล่อนมองออกว่าอินท

ีอย่างแน่นอน... เพราะสายตาคมกล้านั้นฉ