รอยยิ้มละไมจากริมฝีปากหยักได้รูปของทวิภาคได้ไม่น้อย อารมณ์ที่บูดบึ้งเพราะโมโห

้าไปในห้องพัก แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อสตรีที่ก่

่อลากดินของทวิภาคเต็

บายยิ้มหวาน ทำเหมือนกับว่าเมื่อวานเ

ยท่านอยากไปเดินในสวนไ

ิมฝีปากหยักสวยของชายหนุ่มคลี่ออกจากกันเป็นรอยยิ้ม แต่หากมั

ทางคุกคามจนราชาวดีคิดว่าตัวเองทำถูกห

ึงได้เสนอหน้ามาอีก หรือว่าอยากขึ้น

ืนตัวสั่นราวกับถูกตอกหมุด เมื่อสายตาคมกล้าขอ

ือนไม่มียามถูกสายตาคมจ้องมองชั่วขณะ ก่อนจะเลื่อนต่ำลงไปยังหน้าท้องขา

้รู้สึกเกลียดชังสายตาคมที่กำลังกวาดมองร่างกายของตัวเองแม้

าน้อยก็ขอตัวเพคะ” น้ำเสียงที่ซ่อนโทสะเอาไว้แทบไม่มิ

วร่างของราชาวดีก็ลอยละลิ่วเข้ามาในอ้อม

เพคะ” ดิ้นรน มอ

่งฉันหร

จะฝังลึกที่แก้มนวล แต่พอสาวเจ้าเบี่

ยกร้องให้ตอบสนอง มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วเนื้อตัวอวบอิ่มของสาวเจ้าอย่างลืมต

ั่งไม่ได้... นอกจ

งนี้ด้วย ต้องทนทำไมกับความเหยียดหยามที่ผู้ชายคนนี้ข

ำเดียวที่ทำให

ก ก่อนจะพูดเสียงนุ่มนวลตามเดิม “หากนายท่า

นสวยนี้จะอดทนถึงเพียงนี้ ขนาดเขาทั้งดูถูก ทั้งหยาบคาย

อให้เสียเวลาอีก หากมื้อค่ำนี้พระองค์ยังทรงไม่มาพบฉันเหมือนที่ทรงร

ลองค์หญิงให้เพคะ

กไปจนลับตา ก่อนจะถอนใจออกมา “ฉันไม่

ับสิ่งที่หัวใจกำลังรู้สึกมากมาย แต่เขาไม่มีวันย

วไม่ยอมพบเขาอีกล่ะก็ เขาจะเดินทางกลับเมื

ในห้องพักใกล้ๆ กับห้องของเขาด้วยสายตาสะใจ ก่อนจะห

กับผู้ชายพวกน

่ ลูกชายของแม่นมของเขาเอง เอ่ยตอบ

้นกลับเมืองไทยไ

“กลับเมืองไทยหรือ ทำ

ของเราพากลับไปที่เมืองไทยพ่ะย

ว่าพวกนั้นจะไม่มาวุ่นวายกับเราอีก...” ชายหนุ่มพึมพำ ขณะปลายตาม

งรุ้งรู้เด็ดขาด โดยเฉพาะท่านพ่อ และเรื่องที่เรากลับมาเ

่ะ เจ้าน

รบกวนเราล่ะ” คำอ้ายออกไปแล้ว พร้อมๆ

่นอนหลับสนิทอยู่ด้วยสายตาทั้งรักทั้งเคียดแค้น “เธอจะต้องช

งตนเองช้าๆ ดวงตาคมกล้ากระด้างขึ้น ดุดันขึ้น กรามแ

อตายทั้งเป็น เธอจ

วดเร็วอย่างรังเกียจ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคม

ยใจไม่หยุด ใบหน้างามเคร่งเครียดยิ่งนัก ขณะจ้องมองร่

นสิมาลี เดี๋ยวภาค

ีเลย...” มาลีตัวสั่นเทา หน้าซีดเผือด กลัวอา

้งเดียว หญิงขอร้องนะ” ราชาวดีจับมือของมา

ง หญิงจะรับผิดแต่เพียงผู้เดียว... นะช่วย

งของราชาวดี “มาลีไม่มีทางเลือกนี่เพคะ แต่หาก

าลีแค่ทานข้าวกับทวิภาคเฉยๆ ทำเหมือนที่หญิงเค

จะง่าย แต่มาลีก็ยังอดกังวลใจไม่ได้ “แ

ยวหญิงช่วยเอง มา

.. องค

้าง แต่กระนั้นหัวใจก็ยังอดกังวลไม่ได้ เพราะทวิภาคไม่ใช่คนโง่ หากมาลี

ะของตนเอาไว้อย่างมึนงง สมองค่อยๆ ทำงานทีละนิด แ

งอยู่ในชุดเดิมยันกายลุกขึ้นนั่ง กวาดตามองไปรอบ

คณะนั่งอยู่บนรถที่ทางเชียงรุ้งส่งมา

ายไปไหนกันหมด ร่างบางกำลังจะขยับลงจากเ

ชั่วขณะ ภาพของบุรุษที่ไม่เคยคิดว่า

่ยุ

้วไม่เปลี่ยนแปลง และมันก็ทำให้เรียวปากของหล