และผมก็หันกลับเพื่อจะพบว่าไม่มีใครอื่นนอกจาก เวโรนิกาที่วิ่งเข้ามามองทั่วห้องแล็บราวกับกำลังตามหาใครสักคนแล้วจากนั้นเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมก็

ะที่ผมเอามือไปแตะที่หน้าอกเพื่อสัมผัสถึงการ

งสำรวจทั่วห้องแล็บเพื่อหาที่นั่งอื่นที่ว่างอยู่ แต่ก็ไม่พบเลย มีที่นั่งว่างเพียงที่เดียวอยู่ข้างๆผม และปกติแล้วเกือบจะทุกวัน จ

แก้ตัวที่แย่ๆ ว่าเธอต้องหยุดช่วยใครบางคนระหว่างทาง ซึ่งทำให้เธอมาสาย พวกเรารู้ว่าเธอก็รู้

รทดลองของพวกคุณ" เธอกล่าว และในขณะที่เราได้จดบันทึกส่วนทฤษฎีในชั้น

าสที่แล้วได้ใช่ไหม” เธอถามและทุกคนก็ตอบกลับว่า

็นมือซ้ายของเวโรนิกาที่ยกขึ้นโบกไปในอ

อนหน้านี้เขียนอยู่ในสมุดบันทึกคุณจะช่วยฉันได้ไหมคะ" เธอถาม ขณะ

บว่า "เวโรนิกา ซัลลิแวนค่ะ" เธอตอบ แล้วฉันก็มองไปที่เธอ

สกุลนั้นมาก่อน

คุณเวโรนิกาในเรื่องนี้ได้ไหม ให้เธอดูบันทึกและช่วยอธิบายการทดลองให้เธอฟังหน่อย คุณทำได้ไหมจ้ะ” เธอถาม ผมก็พยักหน้าและก็ตอบตกลงด้วยว

มเก็บน้ำกลั่น บีกเกอร์ และสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์ และสิ่งอื่นๆผมรอจนกว่าเธอจะอ่านการทดลองทั้งหมด และหลังจากนั้นผมก็ใช้เวลาใน

ใช่ไหม” อยู่ดีๆเธอก็ถามขึ้นมา สถานการณ์

็เอียงศีรษะไปด้านข้างและจ้องมาที่ผมสักครู่ก่อนจะพูดขึ้น "เ

มผมได้เลย ยินดีที่จะช่วย” ผมพูดและก็รู้สึกว่าเอาใจเธอมากไปหรือเปล่า

พอแล้ว เราทำการทดลองกันต่อไป และผมก็อธิบายให้เธอเข้าใจในบางประเด็นเกี่ยวกับสารละลายเฟอริก

ตาของผมและอยู่ๆผมก็เกิดอาการเจ็บแปลบที่หน้าอก จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าหน้าแดงและหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น เธอมีตาสีน้ำตาลเข้มและผมของเธอเป็นเปียอยู่ด้านข้าง เธอมีไฝที่ใต้ตาซ้

บ้า แต่ก่อนที่เธอจะจับได้กับการกระทำประหลาดๆของผม ต้องขอบคุณเสียงกริ่งที่ดังขึ้น และผมก็หยิบของให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะท

้าอะไร