รนิ

ม่หลับในคืนสุดท้าย ฉันถอนหายใจขณะที่นั่งบนม้านั่งและเมื่อแหงนเงยหน้าขึ้นก็พบว่ามีนกทำรังอยู่บนต้นไม้ด้านบน เงาของต้นไม้ตกลงมาที่ฉัน แต่แสงแดดที่ส่องผ่านใบไม้นั้

้ว่านักเรียนบางคนมองมาที่ฉันและพวกเข

ดเกี่ยวกับตัวเองและเมื่อฉันสัมผัสเส้นผมของฉัน ก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ด้านหลังศีรษะและลองดึงมันออกมา มันอาจจะเป็นกิ่งไม

ฉันต้องเร่งฝีเท้าเมื่อพบว่าเหลือเวลาเพียงห้านาที ก็จะบ่ายโมงสี่สิบห้าแล้ว ฉันจึงรีบไปที่ล็อกเกอร์ ขณะที่ฉันกำลังดึงหยิบของที่ต้องใ

ยู่เหนือฉัน และฉันมองดูเพื่อนสองสามคนที่อยู่ข้างหลังเขา หญ

ัวแดง?” ฉันยิ้มเมื่อเห

.." ฉันพูดและคิดว่าพวกเขาจะเข้าใจ แต่แล้วสาวผมบลอนด์ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าฉันหยุดไม่ให้ฉันเดินต่อไปข้างหน้า ทำหน้าแสยะยิ้มที่น่ารำคาญ ฉันเอียงศีรษะไปด้านข้างโดยอยากรู้ว่าทำไมเขา

่างไกลกับเครื่องแบบ

ัยวิทยาศาสตร์แห่งลอนดอนโดยเด็ดขาดไม่ใช่เหรอ

ันไปทางคนผมแดง "จริงเหรอ ดีเลย!" ฉันพูดและพยายามจะถอยห่างจากเธอ แต่

ฉันพูดอย่าง

ันรู้สึกต่ำต้อยไม่ว่าในทางใด "แล้ว?" เธอเลียนแบบเสียงของฉัน และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เธอแย่งหนังสือวิชาเคมีไปจากมือฉัน "เฮ้!

ามองหน้ากันก่อนที่จะหัวเราะเหมือนไฮยีน่า จนทำให้ฉันต้องกลอกตา เด็กสาวยุ่งอยู่กับการจับเอวและหัวเราะอย่างบ้

ม่ทันได้

ไปจากใบหน้านานแล้ว และเปลี่ยนเป็นใบหน้าบึ้งตึงแทน "แกคิดว่

เตือนเธอเมื่อมองไปยังมือ

้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของฉันมีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจขณะที่ฉันมองดูสภาพของเธอ เธอพยายามจะปล่อยมือจากฉัน แต่ก็ทำไม่ได้ "ไปกันเถอะ!" เธอคร่ำครวญแล

ดียวกันเดินมาข้างหน้าและเอามือของเขามาจั

ินและสร้างความรำคาญในเวลาที่ฉันเร่งรีบ ดังนั้น ฉันควรทำไงดีนะ? ฉันหักมือเธอเลยดีไหมที่ทำให้เสียเวลาและขวางทางฉันตั้งหลายครั้ง?” ฉันถามเส

ณะหันไปทางชายผมแดงที่กำลั

นบอกอะไรหน่อยเถอะ นายไม่อยากมีปัญหากับฉันหรอก” ฉันพูด เขามองกลับมาด้วยสีหน้าโกรธจัด เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว

เรียนของฉัน ฉันมาสายไม่ได้สำหรับชั้นเรียนแรกนี้ ให้ตายสิ! ต้องขอบคุณพวกเด็ก