มพบว่าตัวเองหลงอยู่ในห้วงความคิดเกี่ยวกับหญิงสาวที่ชื่อ เวโรนิกา ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ทั้งชื่อเต็มของเธอหรือวิชาที่เธอเลือก เพราะเหตุใดเธอจึ

นี้กับคณบดีกันเถอะ” เขาอุทานด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่ทำให้ผมหันกลับมามองเขา “ฉันคิ

ตอบ แล้วผมก็พึมพำขณะหยิบย

ากรู้จักผู้หญิงคนนั้นให้มากขึ้น “ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ฉันคิดว่าเธ

นจะทำอะไรกับเราได้อีก นายรู้หรือเปล่าว่าฉันกำลังค

งแก แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะต่อต้านเขา ครั้งที่แล้วคนที่ชื่อเจฟฟรีย์ยืนกรานต่อต้านและฟ้องไปที่คณบดี แต่กลายเป็นว่าเขาต้องถูกย้ายไปมหาวิทยาลัยอื่นเพราะพ่อของเอลเลียต ดังนั้นหลังจากนั้น ทุกคนในมหาลัยของเราที่ยังคงต

่านั้นที่จะสามารถสอบเข้ามาได้ที่เรียนในมหาวิทยาลัยนี้ เอลเลียตก็เช่นกัน สายสัมพันธ์ของบิดาของเขาไม่มีความเชื

เธอได้เข้าสอบเพื่อจะได้ลงทะเบียนเรียน หรือไม่ก็เป็นไปไม่ได้ การย้ายม

เป็นเป็นความผิดนายด้วยเช่นกัน ฉันยืนอยู่ข้างเดียวกันกับเวโรนิกา ฉันคิดว่าสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องแล้ว! เธอแสดงให้เขาเห็นจุดยืนข

ืออีกหนึ่งปี มันก็จะผ่านไปและถูกลืม” ผมพูดพลางถอ

ะเดินออกจากห้อง ปิดประตูด้วยความโกรธ ไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับผม เขาเป็นค

าปีกและห้องของจุง อยู่ในปีกอาคารที่สองของชั้นสองในขณะที่ผมถูกจัดสรรให้อยู่ฝั่งปีกที่ห้าชั้นสาม หอพักชายอยู่ทางด้านขวาของมหาวิทยาลัย ในขณะที่หอพักหญิงถูกแบ่งอยู่ในพื้นที่อื่นทางด้านหลัง

บริการเฉพาะในปีกอาคารที่ 5 และนั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมจึงต้องเดินกลับในตอนเย็น หนึ่งทุ่มในค

ห็นเงาบางอย่างที่ไฟถน

างหลังเธอคือที่พักปีกแรกที่เอลเลียตอาศัยอยู่ และเหมือนกับห้องของผม ห้องของเขาก็มีห้องระเบียงด้

แน่ใจว่าเขาอยู่ในนั้น อาจจะกำลังเรียนหรือกำลังเต้นรำหรืออะไ

วนตามถนนแต่แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องของผมเสียหน่อย เอลเลียตอาจจะไม่ทำอะไรกับเธอก็ได้ เพราะเขาก็รู้ว่าสถานที่นี้อยู่ภายใต้การดูแล

่านเธอไป เธอเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ แล้วเราก็สบตากันชั่วครู่ เธอทำเหมือนจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะเธอสบตาและก็หันกลับไปดูโทรศ

ึงเวโรนิกาที่นั่งอยู่คนเดียวในตอนค่ำยิ่งไปกว่านั่นผมยังพาตัวเองไปที่ระเบียงเพื่อตรวจสอบมองดูเธอสองถึงสามครั้ง ผ

ม่อยู่ตรงนั้น ในสายตาของผมหร

วล่ะ” ผมคิดขณะก