ชูจี้ถูกเก็บไปอุปการะตั้งแต่ยังเด็ก ซึ่งถือเป็นความฝันของเด็กกำพร้าทั่วไปอย่างชูจี้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นมันไม่ได้มีความสุขดั่งที่ชูจี้คิดฝันไว้เลย เธอต้องอดทนถูกเย้ยหยันและการทำทารุณจากแม่บุญธรรมของเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เธอได้รับความเมตตาจากคนใช้สูงวัยคนหนึ่งในบ้านหลังนั้น ชึ่งเป็นคนคอยดูแลและเอาใส่เธอเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอ จนกระทั่งคนใช้จากไปด้วยอาการป่วย ชูจี้ก็ถูกบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่ไม่เอาการเอางานแทนลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมของเธอเพื่อชดใช้ค่ารักษาพยาบาลของคนใช้ เรื่องราวจะเป็นเช่นเดียวกับซินเดอเรลล่าหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นไม่เหมือนเจ้าชายเลยสักนิดนอกจากรูปร่างหน้าตาของเขาที่สามารถเทียบเท่ากับเจ้าชายได้เท่านั้นเอง ลู่เหยี่ยนเป็นลูกชายนอกสมรสของครอบเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง เขาใช้ชีวิตไปวันๆ (พอลอดไปด้วยค่ะ)มาโดยตลอด ที่เขาตกลงแต่งกับชูจี้ก็เพราะอยากจะทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของแม่ของเขาสมหวังเท่านั้น แต่ในคืนวันแต่งงาน เขากลับพบว่าเจ้าสาวคนนี้มีพฤติกรรมที่ผิดกับที่เคยได้ยินได้ฟังมา โชคชะตาจะบันดาลให้พวกเขาเป็นอย่างไร และลู่เหยี่ยนจะเป็นดั่งที่เราคิดหรือไม่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือลู่เหยี่ยนมีหลายอย่างที่คล้ายๆ กับมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้อย่างพิลึก สุดท้ายแล้ว ลู่เหยี่ยนจะสามารถรู้ได้หรือไม่ว่าชูจี้ คือเจ้าสาวจำเป็นที่ต้องได้แต่งงานแทนพี่สาวของเธอ การแต่งงานของพวกเขาจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวสุดโรแมนติกหรือวิบากกรรมของชีวิต โปรด ติดตามและค้นหาชีวิตและเรื่องราวของทั้งสองคนด้วยกันเถอะ

จะดีแค่ไหน หากหล่อนได้ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาทุกเช้า... ตั้งแต่จำความได้ ชมพูนุชก็หายใจเป็นชื่อของเขาเรื่อยมา องค์รัชทายาทรูปงามแห่งซาเรีย เขาคือความสุขเดียวในชีวิตของหล่อน แต่ความสุขนั้นกลับไม่จีรังดั่งใจหวัง เมื่อหญิงเดียวในดวงใจของเขาหนีหน้าหายไปพร้อมกับพี่ชายของหล่อน ความผิดบาปทุกอย่างจึงถูกขว้างใส่หน้า เขาเรียกร้องให้ครอบครัวของหล่อนรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมกับตราหน้าผู้หญิงที่เฝ้าภักดีกับเขาอย่างหล่อนว่า ‘นังแพศยา’ “หน้าที่หนึ่งเดียวสำหรับเธอ บนเตียงของฉันก็คือ... นางบำเรอ” องค์รัชทายาทรูปงามหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ นัยน์ตาสีทองตวัดจ้องมองมายังร่างเปลือยเปล่าบอบช้ำของหล่อนอย่างดูแคลน “จำเอาไว้ ถ้าฉันเรียก เธอก็ต้องมา ถ้ามาช้า ฉันจะสั่งโบยพ่อ หรือไม่ก็ แม่ของเธอ” “อย่านะเพคะ...” ริมฝีปากหยักสวยคลี่ยิ้มหยัน “ถ้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น เธอควรจะรู้หน้าที่ของตนเอง...” มือใหญ่ตบลงบนเตียงนอนนุ่ม ราวกับต้องการย้ำเตือนหน้าที่อันทรงเกียรติของหญิงสาว

‘มาร์คัส นิคาซิโอ้’ นักธุรกิจเลือดเย็น ไร้หัวใจ และเป็นเสือผู้หญิง เขาไม่ชอบการผูกมัดแต่สนุกกับการเปลี่ยนรสชาติคู่นอนไปเรื่อยๆ ‘เหมือนฟ้า’ หญิงสาวพรหมจรรย์ที่ถูกขายให้มาเป็นคู่นอนชั่วคราวของมาร์คัส เมื่อเธอต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาร่วมกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งในฐานะนางบำเรอ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขามีอะไรด้วยโดยลืมที่จะป้องกัน ทั้งที่ปกติแล้วไม่เคยพลาดเรื่องนี้สักครั้ง เธอทำให้เขาฉีกทุกกฎเกณฑ์ที่เคยตั้งไว้ เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อเธอเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา เพื่อปกป้องลูกในท้องจึงต้องหนีไปโดยไม่บอกเขาสักคำว่าในท้องของเธอมีสายเลือดของเขาอยู่ เขาจึงพลิกแผ่นดินอย่างบ้าคลั่งเพื่อตามหาเธอ... โทษฐานที่กล้าหนีไปจากเขา คือเธอต้องมาเป็นภรรยาเพียงคนเดียวที่เขารักตลอดไป

“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี

ซือมู่อัน หรือคุณชายซือ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลซือ นักธุรกิจพันล้านผู้ได้ฉายาว่าเย็นชาไร้หัวใจ ผู้หญิงสำหรับเขามีไว้เพื่อระบายเท่านั้น จนวันนึงเขาตกหลุมรักหลิวถิงถิง เด็กสาววัยมหาวิทยาลัยที่ตนรับอุปการะ ทั้งๆที่มั่นใจว่าชีวิตนี้เขาจะไม่รักผู้หญิงคนไหน แล้วเธอมีอะไรดีเขาถึงตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง แต่กว่าจะรู้ตัวว่ารักเธอ เด็กในอุปการะก็เรียนจบจนหนีเขาไปอยู่ต่างเมืองแล้ว แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยให้เธอไป ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องกลับมารับผิดชอบกับหัวใจที่เขามอบให้เธอ

เกาเหมียวหรงบุตรสาวนายอำเภอโจว ไม่เป็นที่รักของขอบิดา เกาเซิง นางเป็นบุตรภรรยาเอกที่ตายไปแล้ว กระนั้นบิดาจึงให้นางออกเรือนกับพ่อค้าคารวานแห่งทุ่งหญ้า มีอายุคราวบิดา นางจึงตัดสินใจเป็นอนุของแม่ทัพหนานอ๋อง

[เรื่องราวของการแต่งงานแบบไม่คาดคิดและการหักหน้าที่สนุกสนาน] ลูกสาวแท้ของตระกูลเฉินถูกทิ้งให้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในชนบทเป็นเวลา 20 ปี เมื่อกลับมาเมือง เธอพบว่าคู่หมั้นของเธอแอบมีสัมพันธ์กับลูกสาวบุญธรรมของตระกูลเฉิน เธอจึงเลือกที่จะมีสัมพันธ์กับอาของคู่หมั้น ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน มีข่าวลือว่า ชื่อหยานโจว ผู้ที่รักษาการเป็นคนดีเพื่อภรรยาที่เสียชีวิตไปเมื่อสามปีที่แล้ว อารมณ์พลุ่งพล่านจนเกินจะยับยั้งในคืนนั้น... หลังจากนั้น ชื่อหยานโจว ผู้ที่เคยบอกว่าเขาไม่สนใจความรู้สึก แต่สนใจแค่ความสุขทางร่างกาย ส่วนเฉินจินอัน ผู้ที่ปวดหลังและเอวฟังแล้วถึงกับหัวเราะไม่หยุด! “เมื่อคืนเธอทำได้แค่ปานกลาง บอกตามตรง ฉันให้รางวัลแค่สิบบาทเท่านั้น ไม่มากกว่านี้แล้ว!” ชื่อหยานโจวหน้าตึง ดึงเธอเข้ามากอดแน่น “เมื่อคืนร่างกายของเธอซื่อสัตย์กว่าปากของเธอมากนะ” จากนั้นไม่นาน เฉินจินอันกลายเป็นคุณอาผู้ชายเจ้าชู้ของคู่หมั้น ในงานเลี้ยงหมั้น คู่หมั้นเก่าที่เสแสร้งและหยิ่งยโสต้องก้มหน้าด้วยความอับอาย! ทุกคนพูดว่า เฉินจินอันถูกมองว่าเป็นคนหยาบและขาดการศึกษา จนกระทั่งในงานเลี้ยงสุดหรู เฉินจินอันปรากฏตัวในฐานะผู้บริหารที่มีมูลค่าหลายพันล้าน “ฉันไม่จำเป็นต้องพึ่งพาตระกูลที่ร่ำรวย ฉันคือคนร่ำรวยเอง”

เว่ยเหยียนทำสิ่งที่กล้าหาญที่สุดในชีวิต คือการที่เธอเป็นเพียง "ของเล่นส่วนตัวที่ไม่มีชีวิต" ของเหลียงเย่ถิง แต่กลับลักลอบตั้งครรภ์ลูกของเขา เพื่อรักษาลูกไว้ เธอทำทุกอย่างที่เป็นไปได้แม้แต่สิ่งที่บ้าบอจนชายหนุ่มไม่สามารถทนได้และขับเธอออกไป เธอรีบพาลูกหนีไปอย่างแน่วแน่ แต่หลังจากนั้นเหลียงเย่ถิงก็รู้สึกตัวและจับเธอกลับมา เว่ยเหยียนพยายามต่อต้านแต่ไร้ผล เธอพูดด้วยความโกรธว่า "ฉันไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!" เหลียงเย่ถิงมองดูเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนเธอและพูดว่า "งั้นฉันจะดูแลทั้งคุณและเจ้าตัวเล็กเองนะ?"

“แกกล้าไปเปรียบเทียบกับเธอเหรอ? แกไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาของฉันเลย!” สวีเหยียนทุ่มเททั้งกายใจในการเป็นแม่บ้านมาสามปี เธอคิดว่าเธอจะได้ครองรักกับเขา แต่สิ่งที่เธอได้กลับมาคือความเจ็บปวดไม่รู้จบ ผู้ชายแบบนี้ ไม่ต้องมีไว้ก็ได้ หลังหย่า ทุกคนหัวเราะเยาะเธอ แต่เธอกลายเป็นนักออกแบบชื่อดัง และเป็นผู้มีอิทธิพลในวงการธุรกิจ เธอไม่สนใจทรัพย์สินมหาศาลที่ไม่ได้รับสืบทอด และมุ่งมั่นสร้างอาณาจักรธุรกิจของตัวเอง พี่ชายรักใคร่ หนุ่มหล่อวิ่งตาม และความรักใหม่ก็เข้ามาเรื่อยๆ เธอยืดอกอย่างมั่นใจและบอกเขาว่า “ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เคยเสียใจ ” ตู้หางจือ “แต่ฉันเสียใจแล้ว ที่รักอดีตเมีย ขอออกเดท ขอคืนดี ขอให้ได้มีสถานะ”

เฉินมั่นอยู่กับฮั่วฉงโจวมาเจ็ดปี ยอมเป็นผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังเขา เพราะคิดว่าการอ่อนโยนและเชื่อฟังจะทำให้ใจเขาอบอุ่นเหมือนไฟที่ค่อยๆลุกโชน แต่ไม่คาดคิดว่าเป็นเพียงความหวังของเธอฝ่ายเดียว เมื่อแยกกัน เธอจากไปอย่างเงียบสงบโดยไม่สร้างปัญหา ไม่เรียกร้องเงินสักบาทเดียว หายไปอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อเธอแต่งงานกับคนอื่นอย่างสวยงาม เขากลับมาขัดขวางงานแต่งงานราวกับคนเสียสติ ตาแดงก่ำและพูดว่า “เธอรักฉันก่อนชัดๆ”

ซ่งเซียงทำสิ่งที่น่าอายที่สุดในชีวิต คือการเป็น "เลขานุการส่วนตัว" ให้กับเหยียนลี่หานนานถึงห้าปี เธอมอบทุกสิ่งให้เขา แต่ผู้ชายที่น่ารังเกียจกลับบอกว่าเบื่อ แล้วส่งเธอไปอยู่ในที่ที่ห่างไกลไม่มีใครสนใจ ชีวิตที่ถูกส่งไปอยู่ที่ห่างไกลนั้นไม่ง่าย แต่โชคดีที่เคราะห์ร้ายได้ผ่านพ้นไป เมื่อซ่งเซียงมาถึงระดับล่าง ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ปวดหลังปวดขาก็หายเป็นปลิดทิ้ง เธอจึงอดทนทำงานหนักจนประสบความสำเร็จ มีหนุ่มน้อยมาไล่ตาม ผู้ใหญ่ใจดีมอบผลงานให้ พ่อที่ไม่เคยพบหน้าเป็นมหาเศรษฐีใกล้ตาย พยักหน้าก็ได้รับมรดก ชีวิตมีขึ้นมีลงอยู่เสมอ เหยียนลี่หานคนโชคร้ายแน่ๆ! ในงานเลี้ยงเหยียนลี่หานถือแก้วไวน์ มองไปที่อดีตเลขานุการที่ไม่ได้เจอหลายวันด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย "ยังคิดถึงฉันจนต้องมาที่งานเลี้ยงนี้ใช่ไหม?" ซ่งเซียงยิ้มเยาะ "คุณเหยียน ฉันไม่ได้เชิญคุณนะ" เหยียนลี่หานตอบ "เธอคิดอะไรอยู่?"

ในวงการทุกคนรู้กันดีว่า สวี่ซู่เหมือนกับน้าสาวของเธอ เป็นหญิงที่มีเสน่ห์ร้าย ไม่เพียงแค่ยั่วยวนสามีของคนอื่น แต่ยังแสดงท่าทีสูงส่งตลอดเวลา แต่คืนที่บ้าคลั่งผ่านไป เธอกลับแต่งงานกับกู้หยู่ซู หนุ่มเจ้าสำราญที่มีอำนาจในครอบครัวกู้ ใครๆ ก็บอกว่า กู้หยู่ซูจะมองเห็นคุณค่าในตัวเธอได้อย่างไร? แม้แต่สวี่ซู่เองก็ยังคิดว่า ทั้งสองเพียงแค่ต้องการประโยชน์จากกันและกัน จนกระทั่งในงานเลี้ยงงานหนึ่ง ทุกคนได้เห็นกับตาว่าหนุ่มที่ไม่แคร์สิ่งใดนั้นมีน้ำตาคลอเบ้า จับข้อมือของสวี่ซู่ไว้ “สวี่ซู่ คุณช่วยรักผมให้มากขึ้นได้ไหม?” ที่แท้เขาได้วางแผนมานานแล้ว