หวานใจนายเถื่อน

สวนส้มสุริยะฉัตร เป็นสวนที่ใหญ่ที่สุดในแม่ฮ่องสอน ปลูกส้มมากกว่าสิบสายพันธุ์ แต่รู้จักกันมากก็คือ ส้มสายน้ำผึ้งเพราะได้รับความนิยม วันนี้ทุกคนทำงานอย่างขะมักเขม้นเหมือนอย่างเคย เพราะมีคิวที่ต้องส่งส้มเข้าสู่โรงงานหนึ่ง ซึ่งทางโรงงานต่างๆ ต้องมารับเองตามที่รับปากกันเอาไว้ ทว่าบางที่มันไม่เป็นอย่างที่คิด

ส้มกำลังถูกลำเลียงใส่ในตะกร้าพลาสติกสีเขียวทรงสี่เหลี่ยม แล้วนำมาวางเรียงรายกันที่หน้าสวนเป็นจุดๆ คนงานค่อนข้างจะเครียดเพราะอากาศร้อน อีกทั้งมีหัวหน้ามายืนเฝ้ายิ่งเครียดกันไปอีกเพราะต้องเร่งมือทำ ขณะที่หัวหน้ากำลังยืนคุมอยู่นั้น คนงานคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหา

“หัวหน้าครับมีตัวแทนจากโรงงานของเจ้าสัวบุญเสริมมาขอพบครับ” คนงานรายงานด้วยเสียงเรียบปกติ

“ฮืม ตัวแทนจากโรงงานเจ้าสัวเหรอ ทำไมไม่เข้ามาหาฉันที่นี่วะ เขารออยู่ไหน” ชาติชายซึ่งเป็นหัวหน้าถามพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“รออยู่ออฟฟิศครับ” คนงานตอบ

“ปกติมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ ไหงไปรอที่ออฟฟิศ บอกนายหรือยังเนี่ย”

“ยังไม่บอกครับ เธอเพิ่งมาถึงอีกอย่างผมก็ไม่เคยเห็นหน้าด้วย น่าจะเป็นตัวแทนของเจ้าสัวคนใหม่ล่ะมั้งครับ ท่าทางไฟแรงน่าดู ยังเด็กอยู่ด้วย”

“แกเรียกว่าเธอ ผู้หญิงเหรอเนี่ย ไปบอกให้มาที่นี่เลยไป”

“ผมบอกแล้วครับหัวหน้าแต่เธอไม่ยอมมา บอกจะรอนายที่ออฟฟิศ ออกมาที่สวนน่ะมันร้อน”

“ฮืม! จองหองซะด้วย น่าสนุกแล้วสิ ขี่ ATV ไปบอกนาย นายขับรถตรวจตามร่องนี้แหละ”

“ได้ครับ” คนงานรับคำและเดินไปที่รถ ATV สีเขียวซึ่งจอดอยู่ใกล้กับที่ชาติชายยืนอยู่พอดี แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวได้ขึ้นรถ นายที่ชาติชายเรียกนั้นก็ขับ ATV อีกคันแล่นออกมาจากสวนส้มร่องนี้พอดี

“เฮ้ยเดี่ยว! ไม่ต้องละ นายมาโน่นแน่ะ” ชาติชายบอกพลางบุ้ยหน้าไปทางด้านหน้าของตัวเอง เห็นเจ้านายใหญ่ซึ่งเป็นเจ้าของสวน หรือรู้จักกันในชื่อ ปราบ สุริยะฉัตร เจ้านายขี้ยั้วกำลังขับรถมา ทำให้คนงานต้องชะงักแล้วเดินกลับมาที่ชาติชายดังเดิม กระทั่งเจ้านายหนุ่มรูปหล่อจอดรถ แต่ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะลูกน้องทั้งสองคนมองมาเหมือนมีเรื่อง

“มีอะไรหรือเปล่า” เจ้านายหนุ่มถามเสียงเรียบพร้อมกับก้าวลงจากรถ

“มีตัวแทนโรงงานมาครับนาย รออยู่ที่ออฟฟิศ” ชาติชายเป็นคนรายงาน แต่เมื่อฟังคำบอกเล่าของลูกน้องแล้วเจ้านายรูปหล่อถึงกับชักสีหน้าเคร่งกัดกรามเล็กน้อย ก่อนจะกรอกตาไปมาคล้ายกับเป็นอาการไม่พอใจ สุดท้ายเขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“บอกหลายครั้งแล้วว่าเวลามาติดต่องาน ให้มาหาฉันที่นี่ ฉันไม่เคยอยู่ในออฟฟิศเลย” ปราบบอกด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น

“ผมบอกแล้วครับนาย แต่เธอบอกว่าร้อนไม่ยอมออกมาที่สวน” คนงานอธิบายเพิ่มแต่เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายหนุ่มแล้วก็ต้องก้มหน้า นั่นหมายความว่าโดนเอ็ดแน่ๆ

“เธอ? ผู้หญิง สำออยเหลือเกิน รู้ว่าที่นี่มันร้อนแล้วจะมาทำไม ไปบอกให้มาที่นี่ และถ้ายังยืนยันที่จะอยู่รอที่ออฟฟิศล่ะก็ บอกให้กลับไปได้เลย” เขาบอกอย่างไม่แยแสและไม่คิดจะง้อเลยแม้แต่นิดเดียว แม้คนที่มาจะเป็นตัวแทนจากโรงงานใหญ่ก็ตาม

“เอ่อ จะดีเหรอครับ ลองไปคุยก่อนไม่ดีเหรอครับเห็นว่าเป็นตัวแทนของเจ้าสัวบุญเสริม” ชาติชายบอกอีกครั้ง และเมื่อเอ่ยถึงเจ้าสัวบุญเสริมเจ้านายขี้ยั้วก็ปรับสีหน้าเรียบขึ้นทันที ก่อนจะหันมามองหน้าลูกน้องทั้งสอง

“ตัวแทนของเจ้าสัวเหรอ ยิ่งเป็นคนของเจ้าสัวก็ยิ่งต้องรู้ว่าฉันทำงานยังไง ฉันส่งส้มเข้าโรงงานท่านมาเป็นสิบปี ทุกคนต้องมาหาฉันที่นี่เพราะมันเป็นที่ทำงาน แล้วคนนี้เป็นใคร”

“คงเป็นพนักงานใหม่มั้งครับ เห็นมะเดี่ยวบอกว่าไฟแรงน่าดู”

“อ๋อเหรอ งั้นดีเลย ฉันจะรออยู่ที่นี่อยากได้ส้มจากฉันก็มา ถ้าไม่อยากได้ให้กลับไป” เขาเองก็เป็นคนจองหองไม่ยอมใครเหมือนกัน และทำงานไม่เคยง้อลูกค้าอีกต่างหาก

“โรงงานของเจ้าสัวเลยนะครับนาย” ชาติชายบอกเสียงอ่อนเพราะเกรงใจเจ้าสัวบุญเสริม นั่นก็เพราะว่าสวนส้มของที่นี่ส่งเข้าโรงงานของเจ้าสัวบุญเสริมเป็นหลัก แถมยังเป็นรายใหญ่

“นั่นสิ ยิ่งเป็นเจ้าสัวก็ยิ่งต้องรู้ใจฉัน รู้ว่านายปราบคนนี้ทำงานยังไง ไอ้เดี่ยว ไปบอกเขา” ปราบไม่แคร์ ไม่สนใจ และตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง หากเป็นคนไม่รู้จักเป็นได้หาเรื่องต่อยกันด้วยความหมั่นไส้แน่ๆ

“ได้ครับนาย” เมื่อมะเดี่ยวรับคำก็รีบวิ่งกลับออกไปจากสวนทันที