เรื่องร้ายๆ โถมเข้ามาในชีวิตพอใจไม่หยุด เธอท้อง!! มันเกิดขึ้นเพราะเธอเผลอตัวเมามาย มันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้วละ หลังพอใจปลงได้ มันก็ถือเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งในชีวิตเชียวนะ จากนี้ไป เธอคงมีคนที่ไว้ใจได้แบบสนิทใจ มั่นใจได้เลยว่าจะไม่ถูกหักหลัง คงเพราะเธอผ่านความทรงจำแย่ๆ มาทั้งชีวิต นับตั้งแต่ผู้หญิงสองคนนั่นก้าวเข้ามามีชีวิตร่วมกันในครอบครัว แม่เลี้ยง และลูกสาวของนาง ฉันชื่อพอใจ เป็นชื่อที่เธอชอบ เพราะแม่เป็นคนตั้งให้ แม้วันนี้...แม่จะไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของเธอแล้วก็ตาม ชีวิตเธอลุ่มๆ ดอนๆ สุขบ้าง แต่ทุกข์เยอะกว่า พอใจตั้งใจจะเลี้ยงดูลูกคนนี้ให้ดีที่สุด อย่างน้อยเขาก็ไม่มีความผิด เขาเกิดมาเพื่อให้เธอได้พบความสุขอีกครั้ง แต่...เธอคงเป็นคนอับโชค พ่อของลูก ดันเป็นผู้ชายที่กำลังจะแต่งงานกับน้องสาวของเธอเสียได้...พอใจพยายามอยู่ห่างๆ เธอไม่อยากเป็นตัวป่วนทำให้ครอบครัวใหม่แตกแยก...หากเธอทำได้ เรื่องราวเหล่านี้คงไม่เผยแพร่ออกมา
ตอนที่ 1. เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันเศร้าสุดขีด
พอใจนั่งกำแท่งตรวจครรภ์ในมือแน่น สิ่งที่เธอเห็นอาจเกิดจากความผิดพลาด มันไม่ควรเกิดขึ้นสิ เธอระวังตัวอย่างดีที่สุดแล้วนะ เธอพยายามไม่คิดถึงวันคืนแสนเศร้าที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อหนึ่งเดือนก่อน
ภาพความทรงจำนั่นตามหลอกหลอนไม่หยุดหย่อน เธอตื่นขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นเคยสักนิด เป็นบ้านของใครสักคนหนึ่ง บ้านที่สวยถูกใจที่สุด แม้เธอจะเห็นผ่านตาตัวเองแค่...ครั้งเดียว
เธอนั่งอยู่บนเตียง ที่นอนที่สภาพเหมือนถูกระเบิดลง!!
ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย ผ้าห่มกองอยู่ข้างเตียง หมอนขนเป็ดแตกปริ มีขนเป็ดติดค้างอยู่บนเพดาน และกระจายเต็มพื้นไปหมด
พอใจผวาไปคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว เธอไม่ได้ดัดจริตหรอกนะ แต่เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเธอตอนนี้ ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เธอนอนโป้อยู่ท่ามกลางสมรภูมิรบที่ไม่ต้องเดาเลย เธอผ่านค่ำคืนเหล่านั้นมา กับใครบางคน ที่นึกเค้าหน้าไม่ออกสักนิด รู้แค่ว่า...บางสิ่งที่สู้เก็บรักษาอย่างดีกระจุยไปหมดแล้ว เพราะฝีมือของเขาผู้นั้น
สิ่งแรกที่เธอทำหลังตั้งสติได้
เธอรีบลนลานลงจากเตียง ฉวยเสื้อยืดตัวหนึ่งที่หล่นอยู่บนพื้นมาสวมลวกๆ และกวาดตามองหากางเกงของตนเอง แต่พยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ พอใจเม้มปากช่างใจ เธอเสียเวลานานเกินไปสำหรับการอยู่ที่นี่
ในเมื่อเสื้อผ้าของเธออันตทานหายไปจนหมด
ดังนั้นเสื้อหรือกางเกงของใครก็ได้ เธอควรรีบคว้าไว้ และไปจากที่นี่ เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะอยู่เผชิญหน้ากับใครคนนั้นตอนนี้หรอก
พอใจฉวยกางเกงตัวหนึ่งที่แน่ใจว่าเล็กที่สุดเท่าที่หาได้ในตู้เสื้อผ้าใบนั้น ไม่มีเวลาคิดทบทวนอะไรอีกเลย นอกจากรีบเผ่นออกไปจากขุมนรกนี่ให้เร็วที่สุด
แต่เธอแทบไม่มีอะไรติดตัวเลย โชคดีที่เจอธบัตรสีเทาหนึ่งแบงก์ตกอยู่ที่พื้น ช่วงที่กระโดดหย็องแหย็งเพื่อสวมกางเกงตัวนั้น เธอกำธนบัตรเผ่นออกจากบ้านหลังนั้นทันที พอใจชะงักเล็กน้อย เมื่อโผล่พ้นประตูบ้าน สิ่งแรกที่เห็นคือท้องทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา
เธออยู่ในผับ เมามายไร้สติ หลังทะเลาะกับบิดาครั้งใหญ่
พ่อที่บอกว่ารักเธอมากกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้ แต่พ่อคนนี้แหละ ที่พาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านทันที หลังแม่เธอตายยังไม่ครบหนึ่งอาทิตย์ พร้อมกับลูกติดเพศหญิงที่มีอายุน้อยกว่าเธอ....แค่สองเดือน
นับจากวันนั้น ระยะห่างระหว่างเธอกับพ่อ ก็ขยายเพิ่มขึ้นทุกๆ วัน
พอใจพยายามไม่สนใจ ทำตัวเหมือนอยู่คนเดียวในบ้าน มองสามคนนั้นเหมือนอากาศธาตุ เธอทำสำเร็จ แต่คนที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟคือพ่อของเธอเอง
“ต้องให้พ่อกราบแกเลยไหมหะ แกถึงจะยอมฟังพ่อพูดสักที”
เสียงพ่อกระแทกโสตประสาทเธอ แต่พอใจก็ยังแสร้งทำเป็นหูทวนลม แสร้งไม่ได้ยินสิ่งที่ท่านพูด
“คุณพี่คะใจเย็นๆ ค่ะลูกสาวคุณพี่ แค่กำลังน้อยใจ” เสียงหวานแหลมเหมือนเสียงแม่มด กับสีหน้าผสมความเยาะเย้ยนั่นทำให้มือของพอใจสั่นระริก
“ใช่ค่ะคุณพ่อ พี่พอแค่น้อยใจ ที่คุณพ่อไม่รักเธอ เท่ากับที่รักแป้ง” เสียงหวานที่พอใจแค่นว่าในใจมาตลอด น้องสาวของเธอแอ๊บเป็นสาวน้อยแสนซื่อเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เมื่อใดที่หล่อนถอดหน้ากากดัดจริตนั่นออก พ่อัเธอ หรือผู้ชายที่มาติดพันหล่อนอาจไม่เชื่อ ว่านั่นคือผู้หญิงคนเดียวกัน
เธอเคยเห็นโฉมหน้าของหล่อนมาแล้ว
น้องสาวเธอชื่อ แป้งร่ำ ส่วนแม่ของเธอชื่อ เดือนฉาย
ส่วนพ่อผู้โง่เง่าของพอใจชื่อ พร้อม
“ยัยแป้ง พูดอะไรแบบนั้นละลูก คุณพี่รักลูกและหนูพอเท่าๆ กันเลยนะ” เดือนฉายแย้ง และแอบยิ้มเยาะลูกเลี้ยง
“หยุดพูดเถอะค่ะ พอสะอิดสะเอียน” พอใจตวาด เบือนหน้าหนี เธอเกลียดพวกเขา รวมทั้งเกลียดขี้หน้าพ่อตัวเองด้วย ผู้ชายที่ทรยศแม่เธอ ตั้งแต่ที่แม่ยังไม่ทันตาย
“ยัยพอ ให้เกียรติคุณเดือนหน่อยสิ เขาเป็นแม่แกนะ”
พอใจเหยียดยิ้ม “พอมีแม่แค่คนเดียวค่ะ อย่าพยายามยัดเยียดคนอื่นมาเป็นแม่พออีกเลย”
ยี่หวาไม่เคยคิดว่าปลายทางชีวิตของเธอจะจบลงแบบนี้ ก่อนที่เธอจะทิ้งอนาคตที่เหลือไปอย่างไร้ค่า เนื่องจากสุดที่จะทนกับความชอกช้ำที่ได้รับมาจากสามีคนเดียว เธอตัดสินใจฝากดวงใจของตัวเองไว้กับน้องสาวฝาแฝด น้องสาวที่ไม่มีคนรอบตัวรู้จัก มันคือความลับที่เธอปิดบังพวกเขาไว้ สมัยเด็กๆ พ่อกับแม่แยกทางกัน ทั้งสองท่านเลยแบ่งลูกไปเลี้ยงดูคนละคน ยี่หวาอยู่กับแม่ ส่วนญาดาไปอยู่กับบิดา สองสาวที่เหมือนกันทุกกระบิ แตกต่างที่นิสัย คนหนึ่งเรียบร้อย พูดน้อย น่ารัก ส่วนอีกคนตรงข้ามทุกอย่าง แกร่ง และกล้าท้าชน… และเพราะแค้นใจแทนพี่สาว ญาดาเลยรับปากก่อนยี่หวาสิ้นลม เธอจะเอาคืนทั้งสองคนนั้นให้สาสม ไม่ว่าจะเป็นปกป้องสามีสุดที่รักของยี่หวา หรือแม้แต่...ฉันทา ว่าที่ภรรยาคนใหม่แสนผยองคนนั้น สองคนนี้ต้องหาความสุขไม่ได้ เธอจะรังควานพวกเขา ให้เหมือนตกนรกทั้งเป็น...การจองเวรคืองานที่เธอควรทำ…ถ้าเป็นดั่งที่ตั้งใจไว้ ญาดาคงไม่กลุ้มใจหนัก ‘ความรัก’ บทจะมาก็มาประชิด เธออยากแก้แค้น แต่ดันไปหลงรัก ผู้ชายเลวคนนั้นเสียอีก หลังจากเฉดหัวฉันทา คงต้องหาทางมัดใจปกป้อง อย่างน้อยก็ทำเพื่อหลาน ถ้าเธอตกนรก เธอจะลากปกป้องตามไปด้วย...
คงไม่มีความซวยไหนเลวร้ายเท่ากับการถูกตราหน้าว่าเป็น ‘เด็กดริ้ง’ ความตั้งใจของณิรินคือไปจับผิดว่าที่พี่เขย แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกเข้าใจผิดเสียเอง แถมผู้ชายคนนั้นดันเป็นคนสำคัญที่เธอต้องคอยดูแลระหว่างที่เขามาเจรจา เพื่อเป็นคู่ค้ากับบริษัทของลุงกับป้า หน้าที่นั้นเลยถูกโยนมาให้ณิรินรับผิดชอบ ผู้ชายปากร้ายเอาแต่ใจตัวเอง ค่อนข้างงี่เง่าคนนั้น เขาคิดว่าเธอมีอาชีพเสริม และพยายามเกาะแกะจนณิรินโมโห บางครั้งณิรินก็อดคิดไม่ได้ มันเป็นเพราะช่วงเบญจเพศของเธอหรือเปล่า เรื่องซวยๆ เลยเกิดขึ้นกับเธอไม่หยุดหย่อน
เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหู ฉันไม่สามารถสลัดเสียงแหบๆ ของเขาออกไปจากความทรงจำได้เลย นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ สิ่งที่ฉันคิดอยู่นี่คือ...ความผิด แม้จะเป็นแค่ความคิด แต่มันเป็นก้าวแรกที่ฉันตั้งใจทำผิดศีลธรรม กับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว!! ฉันกำลังเป็นคนเลว และอีกไม่ช้า ฉันคงโดนคนทั้งโลกประณามหากฉันไม่หยุดความคิดทุเรศๆ นั่นเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะทำยังไงดีล่ะ? ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย มีเพียงเสียงแหบๆ ของคน คนนั้นดังก้องอยู่ในหูเท่านั้น “สามีของเธอเดินทางไปทำธุรกิจ” “เธอบอกว่าสามีของเธอจะไม่อยู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์!!” “มันจะดีแค่ไหนนะ หากฉันเปลี่ยนสิ่งที่ได้ยินได้ เขาน่าจะไปซัก7ปี” ผมพยายามข่มใจให้รู้สึกเศร้าตาม แต่หัวใจของผมกลับเต้นระรัวเกินกว่าจะควบคุมได้ “คุณอยู่ที่ไหน?
รัชศกปีที่สิบ มันเป็นช่วงเวลาแสนสุขที่ลืมไม่ลง แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน ครั้งหนึ่ง ข้าเคยเป็น ‘สาวงาม’ ที่ผู้คนทั้งเมืองหลงใหล เมืองหลวงกว้างใหญ่ใต้แผ่นฟ้าเดียว ข้าผู้มาก่อนกาล เดิมทีข้าคิดว่าเป็นแค่ความฝันหนึ่งตื่น แต่ที่ไหนได้ ทุกเหตุการณ์ที่ข้าพบเจอ คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ความสุขที่ท่วมท้นอยู่ในใจ เป็นความทรงจำเดียวที่ทำให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อ...รอ...ใครบางคน
เมื่อสามีตะโกนใส่หน้า “ผมต้องการหย่ากับเธอ!! คนที่ผมรักเขากลับมาหาผมแล้ว” เมษาเซ็นจำใจชื่อบนใบหย่าพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพรู เธอตัดสินใจเก็บงำความลับไว้กับตัว พร้อมกับจากไปโดยไม่ปริปากบอกคีรินเลยสักคำ ผ่านไป 5 ปี เด็กชายคนหนึ่งมาตามหาพ่อ... “ผมจะไปหาพ่อผม ปล่อยผมนะ!!” เสียงแผดก้องบริเวณหน้า ล็อบบี้ แม้แต่คีรินเองยังอดสนใจไม่ได้ เด็กชายคนหนึ่งถูก รปภ. รั้งตัวไว้ เขาดิ้นกระแด๋วๆ ตะโกนลั่น ผิวทั้งหน้าแดงก่ำ มีเม็ดเหงื่อผุดเต็มไปหน้า และเมื่อเด็กชายวิ่งตรงมาหาเขา “พ่อคร๊าฟฟฟฟฟ” คิรินเข่าอ่อน สัญชาตญาณบางอย่างเตือน เด็กชายตรงหน้าเขานี่ เป็นเลือดเนื้อส่วนหนึ่งของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่หยอก หากสามารถปราบพยศผู้ชายเจ้าอารมณ์ได้ ดานันจะเป็นอิสระจากข้อผูกมัดของบิดา ทว่า...ในความโชคร้าย มีความโชคดีแอบแฝงอยู่ ว่าที่สามีของเธอ เป็นบุตรชายผู้มั่งคั่งของตระกูลใหญ่ แต่เขาเพิ่งสูญเสียดวงตาไปจากอุบัติเหตุ ดานันต้องรองรับความเกรี้ยวกราดเช่นนี้ จนกว่าจะเปลี่ยนความคิดของเขาได้ ครามไม่ได้พิกลพิการมาตั้งแต่กำเนิด เขามีหนทางรักษาได้ ขึ้นอยู่กับว่า...ดานันจะโน้มน้าวว่าที่สามีของเธอได้หรือเปล่า
กู้ชิงเฉิงเชื่อมั่นมาตลอดว่าตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี สักวันหนึ่ง เธอก็จะสามารถชนะใจมู่ถิงเซียวให้ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเสิ่นถัง รักแรกที่เขาคิดถึงมาตลอดกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กู้ชิงเฉิงเป็นคนว่าง่ายสอนง่ายจริงๆ เธอจัดงานแต่งงานด้วยคนเดียว และนอนคนเดียวในห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน มีข่าวลือว่าเธอบ้าไปแล้ว อันที่จริงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ที่รักใครสักคนอย่างไม่ละอายขนาดนี้ ต่อมา ทุกคนลือกันว่า กู้ชิงเฉิงป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต มู่ถิงเซียวถึงสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย" แต่เธอกลับยิ้มอย่างนิ่งๆ ว่า "ดีจังเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว" ใช่แล้ว ไม่ต้องการกู้ชิงเฉิงอีกแล้ว"
หลังจากแต่งงานกันสามปี เจียงหยุนถังพยายามสุดความสามารถเพื่อช่วยชีวิตสามีที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ โดยไม่คาดคิด ว่าเขาได้ละทิ้งเธอเหมือนกับขยะ รับรักแรกของเขากลับประเทศและตามใจเธอทุกอย่าง เจียงหยุนถังที่ท้อใจตัดสินใจหย่า และทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอที่กลายเป็นภรรยาที่ถูกทอดทิ้งจากตระกูลเศรษฐี อย่างไรก็ตาม เธอกลับเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างกะทันหันเป็นหมอเทวดาที่พบเจอยาก "Lillian"แชมป์แข่งรถที่มีฐานแฟนคลับจำนวนมาก และยังเป็นนักออกแบบสถาปัตยกรรมระดับโลกอีกด้วย ชายร้ายหญิงชั่วคู่นั้นเยาะเย้ยเธอว่า เธอจะไม่มีวันหาคู่รักได้ใ แต่ไม่คาดคิดว่าลุงของอดีตสามีของเธอ ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดทำกแงทัพกลับมาเพียงเพื่อขอแต่งงานกับเธอ
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"
ในชีวิตชาติที่แล้ว เพื่อช่วยรักแรกของตัวเอง คนชั่วสามคนได้ทำลายพลังการต่อสู้ของนาง ตัดแขนขาของนางออก ตัดเส้นเลือดของนางและปล่อยเลือดของนางไหลออกมาทั้งอย่างนั้น และทรมานนางจนตาย เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้ นางวางแผนอย่างรอบคอบ โดยสาบานว่าจะให้พวกเขาได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานที่นางเคยประสบมา! รักแรกที่ไร้เดียงสาอะไรกัน ที่จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่ง อยากจะไต่ขึ้นไปสูงเหรอ งั้นก็จะให้เจ้าปีนขึ้นไป ยิ่งปีนขึ้นสูงมากเท่าไร ตอนตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น! พวกสวะสมควรได้รับบาปกรรมของพวกสวะ พวกมันทำชั่วกับนางไปชั่วชีวิตหนึ่ง นางจะทำให้พวกมันไม่ตายดี พวกคนที่เจ้าเล่ห์ ตีสองหน้าเก่ง นางจะจัดการกับทุกคน! แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าในการแก้แค้นของนาง นางจะไปมีเรื่องกับเสด็จอาที่เป็นเจ้าแผนการเข้า ที่วัน ๆ ต้องการให้นางจูบและกอดเขาตลอดทั้งวัน ในขณะที่นางแก้แค้นคนชั่วนั้นยังสามารถสนิทสนมกับเสด็จอาด้วย ในความจริงแล้ว การที่เป็นผู้หญิงชั่วๆ ก็มีความสุขมาทีเดียวกว่าที่คิดเลย!
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀