อุ้มรักเมียลับมหาเศรษฐีเถื่อน

“ชื่นใจจัง” แดนไทยหอมแก้มเมียรักฟอดใหญ่อย่างแสนคิดถึง

“อุ๊ย!” พรนัชชาอุทานออกมาเมื่อได้รับอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นกอดรัดมารอบร่างน้อยของเธอ

“คุณแดนกลับมาเมื่อไหร่แล้วคะ”

“ฉันถึงบ้าน กลับมาก็มาหาน้ำเลยนะ” แดนไทย เขมกรหนุ่มวัยสามสิบห้าปีเอ่ยกับเมียสาวที่เขารักสุดหัวใจ

พรนัชชาเป็นเด็กสาวในบ้านที่เขาเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย หล่อนเป็นลูกสาวแม่บ้านเก่าแก่ของครอบครัว

เขาหลงรักเธอจึงเฝ้าตามจีบตามหวงและได้เธอเป็นเมียในที่สุด แม้การได้เธอเป็นเมียจะไม่ถูกต้องนัก เพราะมารดาไม่ยอมรับเธอ ด้วยว่าเธอฐานะต่ำต้อยเป็นแค่เพียงลูกสาวแม่บ้านเท่านั้น เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปเพราะมีผู้ชายมาตามจีบเธอมากมาย จึงจับเธอรวบหัวรวบหางเสียตั้งแต่ที่เธอเพิ่งเรียนจบปริญญาตรี

เขาได้เธอเป็นเมียในวันนั้น ถึงแม้ว่ามารดาจะไม่ยอมรับแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับจนได้ เมื่อเขายื่นคำขาดว่าหากมารดาจะไล่พรนัชชาออกจากบ้าน เขาก็จะตามไปอยู่กับเธอด้วย แล้วจะไม่กลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีก

“คุณดูสิคะ ตาแดนกลับมาแทนที่จะมาไหว้พ่อแม่ กลับไปกกนังเมียยาจกนั่น” ดรุณีกระแทกก้นนั่งลงบนโซฟาราคาแพงด้วยท่าทีหงุดหงิดใจ

“เขาเป็นผัวเป็นเมียกันก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดา คุณให้ลูกไปทำงานต่างจังหวัดตั้งหลายวัน”

“คิดถึงยังไงก็ควรต้องมาหาพ่อแม่ก่อนไหมคะ”

“จริงด้วยค่ะคุณแม่ ไม่รู้จะรักจะหลงอะไรนักหนา สงสัยยายน้ำทำเสน่ห์ยาแฝดใส่พี่แดนแน่ ๆ เลยค่ะ” ดาริกาแสดงความคิดเห็น

“เสน่ห์ยาแฝดอะไรกัน เหลวไหล”

“คุณก็อีกคนนะคะ เข้าข้างนังนั่นอยู่ได้ เพราะคุณแอบกิ๊กกั๊กกับแม่ของมันก่อนที่จะแต่งงานกับฉันใช่ไหม”

“จะไปกันใหญ่แล้วคุณ เกดแก้วเขาตายไปตั้งนานแล้วนะคุณ”

“มันตายแล้ว แต่คุณก็ยังคิดถึงมัน ใช่ไหมล่ะคะ คุณตอบฉันมาสิ”

“ผมไปทำงานดีกว่า คุยกับคุณแล้วทะเลาะกันเสียเปล่าๆ” ดรัณเอ่ยขอตัวเพราะไม่อยากทะเลาะกับภรรยาอีก

“ดูคุณพ่อสิคะ ไม่เข้าข้างเราเลย” ดาริกากอดอกเม้มปากอย่างขัดใจแทนมารดา

“แม่อุตส่าห์ส่งตาแดนพี่ของเราไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนา นึกว่าจะได้กับสาวสวยไฮโซ ลูกคุณหนูมีชาติตระกูลฐานะทัดเทียมกัน ที่ไหนได้กลับมาคว้านังน้ำ นังลูกคนใช้เป็นเมีย ดีหน่อยนังนั่นยังไม่เรียกร้องอะไร ถ้าเพื่อน ๆ คุณหญิงคุณนายของแม่รู้ว่าพี่เราน่ะไปคว้าลูกคนใช้มาทำเมียแม่คงเอาปี๊บคลุมหัว” คุณดารุณีถอนใจอย่างหงุดหงิดเพราะลูกชายไม่ได้ดั่งใจ

“ดีที่มันเชื่อคุณแม่ ยอมเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในที่ของมัน ถ้ามันขืนบอกใคร ๆ หนูคนแรกละค่ะจะตบมันให้คว่ำเลย หน็อย... มีอย่างที่ไหนเป็นแค่ลูกคนใช้ กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาริจะเอาลูกชายเจ้าของบ้านทำผัว น่ารังเกียจที่สุดเลยค่ะ ไม่เจียมกะลาหัว”

“แต่แม่หวั่นใจว่ามันอาจจะไม่หยุดแค่นี้แน่ ตอนนี้มันอาจจะแค่ทำเป็นยอมไปก่อน แต่ถ้าตาแดนรักมันหลงมัน เดี๋ยวมันก็มาเหยียบหัวเรา แม่สังหรณ์ใจว่าจะเป็นแบบนั้นจ้ะ”

“หนูก็คิดเหมือนคุณแม่ค่ะ เราจะต้องทำให้มันกระเด็นออกไปจากบ้านหลังนี้ค่ะ ไหน ๆ มันก็เรียนจบแล้ว จะอยู่เป็นภาระให้เราเลี้ยงดูอยู่อีกทำไม”

“เมื่อก่อนแม่ไม่ไล่มันไปเพราะจะให้มันอยู่คอยรับใช้ แต่แม่ไม่คิดว่าตาแดนจะไปคว้านังชั้นต่ำนี่มาเป็นเมีย”

“เราจะต้องหาทางเฉดหัวมันออกไปจากบ้านหลังนี้ค่ะคุณแม่ ทำให้มันทนไม่ได้ ให้มันไปเองโดยที่ไม่ให้พี่แดนตามมันไปด้วยนะคะ”

“ทำยังไงเหรอลูก แม่ยังคิดไม่ออกเลย”

“ก็กลั่นแกล้งมันไงคะคุณแม่ ให้มันทำงานหนัก ๆ เข้าไว้ เหนื่อยทนไม่ไหวก็ออกไปเองแหละ”

“ดีจ้ะ แต่ต้องทำตอนตาแดนไม่อยู่นะ ขานั้นรักเมียหลงเมียยิ่งกว่าอะไรดี ไม่เห็นหัวพ่อแม่”

“เรื่องนั้นหนูจะจัดการเองค่ะคุณแม่”

รุ่งเช้าของวันใหม่ สองแม่ลูกรอให้สองพ่อลูกออกไปทำงานกันก่อน จึงไปหาเรื่องพรนัชชาที่บ้านหลังน้อย

บ้านหลังน้อยหลังนี้เป็นบ้านหลังที่แดนไทยต้องระเห็จพาเมียรักมาอยู่ด้วย เพราะคุณดรุณีไม่ยอมรับพรนัชชา รังเกียจไม่อยากได้เป็นสะใภ้ จึงไม่อยากให้อยู่ร่วมบ้านด้วย

“สวัสดีค่ะ คุณแม่มาถึงที่นี่มีอะไรให้น้ำรับใช้เหรอคะ”

“ฉันไม่ใช่แม่ของแก อย่าสะเออะมานับญาติกับฉัน ฉันไม่ชอบ”

“ขอบโทษค่ะคุณผู้หญิง”

“แกควรรู้จักที่ต่ำที่สูงด้วย อย่าตีตัวเสมอเจ้านาย คนบ้านนี้เป็นเจ้านายของแกทุกคน ไม่ใช่ว่าลูกชายของฉันเอาแกมากกกอดนอนด้วยไม่กี่ครั้ง แล้วจะมาคิดว่าตัวเองเป็นเมีย เขาก็นอนกับผู้หญิงคนอื่นตามประสาผู้ชาย ถ้านับเป็นเมียเขาก็คงมีเมียเป็นร้อยแล้วกระมัง” ประโยคของแม่สามีที่ไม่ยินดีรับเธอเป็นสะใภ้ทำให้พรนัชชาต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ

ทุกวันนี้เธอทนเพราะแดนไทย หากไม่เพราะรักเขาเธอคงหนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว เขาเองก็บอกว่าให้เธออดทน ความดีจะชนะทุกอย่าง ชนะใจมารดาและน้องสาวของเขา

“น้ำขอโทษค่ะ”