เธอรักเขาคือเรื่องจริง แต่เขาโกรธเกลียดเธอคือเรื่องจริงเช่นกัน ในเมื่อความรักมันเหนื่อยนัก เธอก็ขอพักใจ ถอยห่างออกมา รอวันหย่าขาดจากพ่อของลูกที่ไม่เคยรักเธอเลย
เธอรักเขาคือเรื่องจริง แต่เขาโกรธเกลียดเธอคือเรื่องจริงเช่นกัน ในเมื่อความรักมันเหนื่อยนัก เธอก็ขอพักใจ ถอยห่างออกมา รอวันหย่าขาดจากพ่อของลูกที่ไม่เคยรักเธอเลย
1
ภัสรินตื่นขึ้นมาจากเตียงในตอนเช้าตรู่ด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสดชื่นนัก เธอตะแคงไปอีกด้านของเตียงก็พบแต่ความว่างเปล่า รวิศผู้เป็นสามีไม่ได้นอนร่วมเตียงกับเธอมานานมากแล้ว
เขานอนห้องอื่น หรือไม่ก็ออกไปนอนที่อื่น ในวันนี้ภัสรินรู้สึกเหนื่อยล้ากายใจเป็นที่สุด หลายปีแล้วที่เธอรักเขาข้างเดียวมาตลอด แต่เขากลับเย็นชาไร้หัวใจ
เขาคงไปหาน้องสาวของเธอ เพราะญาตาวีกลับมาหลายเดือนแล้ว ช่วงนี้พวกเขาใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
ญาตาวีคือรักแรกของรวิศ ส่วนเธอแค่แอบรักเขา เพราะเขาเคยช่วยชีวิตของเธอเอาไว้จากพวกอันธพาลและการจมน้ำ หลังจากนั้นเธอก็แอบปลื้มเขามาตลอด แต่เพราะรู้ดีว่าเขารักน้องสาวของเธอ เธอจึงแอบเก็บเขาเอาไว้ในหัวใจ ไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้รับรู้ เพราะไม่อยากโดนหาว่าแย่งคู่หมั้นน้องสาวตัวเอง
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เขากับเธอถูกวางยาในงานเลี้ยง แล้วมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ทำให้เขาต้องรับผิดชอบแต่งงานกับเธอ ในวันนั้นญาตาวีเข้ามาเห็นเหตุการณ์เหมือนกับทุกคน เธอจึงขอเลิกกับรวิศ อีกทั้งไดอารี่สารภาพรักที่เธอแอบเขียนความรู้สึกที่มีต่อรวิศก็ถูกพบเข้าเพราะสาวใช้ในบ้านเข้าไปซอกแซกกับของใช้ส่วนตัวของเธอ ทำให้ทุกคนรู้ว่าเธอแอบชอบรวิศ พี่ชายข้างบ้านที่เป็นคู่หมั้นกับน้องสาวตัวเอง ดังนั้นทุกคนจึงสรุปว่าที่รวิศโดนวางยาเป็นฝีมือของเธอ และเพื่อให้แนบเนียนว่าตัวเองเป็นเหยื่อจึงวางยาตัวเองด้วย
เธอโดนกล่าวหาว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะแอบรักรวิศมานาน จึงอยากแย่งรวิศมาจากน้องสาวซึ่งเป็นทายาทตัวจริงของตระกูล แต่เธอเป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่บิดามารดาเก็บมาอุปการะเลี้ยงดูเอาไว้ ตามความเชื่อที่ว่าหากเอาเด็กมาเลี้ยง ลูกอิจฉาจะมาเกิด
เธอสัมผัสได้ถึงความรักของบิดามารดาบุญธรรมอยู่บ้าง แต่พอพวกเขามีลูกเป็นของตัวเอง ความรักทั้งหมดก็ถูกทุ่มเทไปให้ญาตาวีจนหมด เธอจึงเป็นเพียงเงาไร้ค่าในบ้านเท่านั้น
“คุณแม่ คุณแม่ครับ” ร่างของลูกชายตัวน้อยโถมเข้ามาหามารดาทั้งตัว ทำให้สองแม่ลูกล้มลงไปบนเตียง
“โอ๊ย! เด็กอะไรตัวหนักจัง” เธอจับแก้มยุ้ยๆ ของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะตบแก้มเบาๆ ด้วยมือทั้งสองข้างด้วยท่าทีเอ็นดู
“หิวจังเลยครับ อยากกินอาหารฝีมือคุณแม่จัง” เด็กชายตัวน้อยอ้อนมารดา
“ได้สิครับ อยากกินอะไรให้บอกมาเลย แม่จะทำให้กินทุกอย่างเลย”
“อยากกินขนมปังหน้าหมูครับ”
“งั้นรอแม่ประเดี๋ยวเดียว รับรองว่าได้กินแน่นอนครับ”
ภัสรินลุกขึ้นจากเตียง พาลูกชายตัวน้อยไปห้องน้ำ เธออุ้มเจ้าตัวซนขึ้นเก้าอี้เล็กเพื่อแปรงฟัน ล้างหน้า และอาบน้ำให้สะอาด กลิ่นสบู่หอมอ่อน ๆ ลอยอบอวลอยู่ในห้องน้ำ เสียงหัวเราะใส ๆ ของลูกชายทำให้หัวใจที่เหนื่อยล้าของเธออบอุ่นขึ้นเล็กน้อย
“น้ำอุ่นไหมครับคนเก่ง” เธอถามพลางใช้ฝักบัวรินน้ำผ่านเรือนผมเด็กน้อย
“อุ่นครับ คุณแม่สระผมให้ด้วยนะครับ” เด็กชายยิ้มตาหยี หยดน้ำเกาะตามขนตา
หลังเช็ดตัวและแต่งชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นให้ลูกชายเรียบร้อย สองแม่ลูกก็จูงมือกันลงมายังชั้นล่าง กลิ่นแดดยามเช้าส่องลอดหน้าต่างห้องครัวเข้ามาเป็นลำ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นอย่างประหลาด
ภัสรินเริ่มจัดเตรียมอาหารเช้า ขนมปังถูกทาด้วยหมูสับหมักปรุงรสแล้วนำไปทอดจนเหลืองกรอบ เสิร์ฟพร้อมนมอุ่น ๆ หอมละมุนสำหรับลูกชายตัวน้อยที่เธอรักมากที่สุด ส่วนเธอเตรียมข้าวต้มทรงเครื่องใส่หมูสับ เห็ดหอม และต้นหอมซอย กลิ่นน้ำซุปหวานอ่อน ๆ ลอยคลุ้งไปทั่วครัว
“ว้าว! น่ากินจังเลยครับคุณแม่” เด็กชายยิ้มกว้าง นั่งรออย่างตื่นเต้น
“กินให้อิ่มนะครับ จะได้มีแรง” เธอยื่นจานขนมปังหน้าหมูให้ ก่อนจะตักข้าวต้มใส่ถ้วยของตัวเอง
เสียงหัวเราะของลูกชายดังคลอไปกับเสียงช้อนกระทบจาน เป็นเช้าที่เธออยากเก็บไว้ในความทรงจำ แม้ว่าชีวิตครอบครัวของเธอจะไม่สมบูรณ์เหมือนดังหวัง แต่สำหรับเธอ แค่ได้เห็นลูกมีความสุขในทุกเช้า ก็เพียงพอแล้ว อดนึกไปถึงลูกสาวอีกคนเสียไม่ได้ ขานั้นติดพ่อเสียยิ่งกว่าอะไร อ้อนพ่อขอโน่นขอนี่ เมื่อก่อนเคยอ้อนเธอเหมือนกัน แต่หลังจากที่ญาตาวี น้องสาวของเธอกลับมาจากต่างประเทศ อีกฝ่ายก็หันไปอ้อนว่าที่แม่ใหม่ในทันที
ผ่านไปไม่นาน รวิศก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง อุ้มอาริศาหรือหนูศา ลูกสาวตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน ด้านหลังมีญาตาวีเดินตามมาพร้อมกับจูงมือเด็กชายตัวเล็กที่มีใบหน้าซีดเซียว ธเนศลูกชายของหล่อนนั่นเอง
สายตาของภัสรินที่กำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่กับลูกชายหันไปมองในทันที พวกเขาเหมือนครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ พ่อแม่ลูกชายและลูกสาว ความเย็นชาของรวิศยังคงเหมือนเดิม สีหน้าที่เขามองเธอยังนิ่งเฉยและเรียบสนิทเหมือนเดิม
“ธเนศไม่สบาย ฉันเลยต้องช่วยวีดูแลลูก” เขาพูดเสียงเนิบนาบ แต่คล้ายเป็นการอธิบายกลาย ๆ
ภัสรินยิ้มบาง ๆ แต่แฝงด้วยความน้อยใจจนด้านชา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ชัดถ้อยชัดคำ
“ไม่สบายก็พาไปหาหมอสิคะ เพิ่งรู้ว่าพี่เป็นหมอ”
บรรยากาศเงียบกริบขึ้นมาในทันที รวิศเองก็อึ้งไปเหมือนกัน ปกติแล้วภัสรินไม่เคยมีปากเสียงกับเขา หรือตอกหน้าเขาแบบนี้ ถ้าไม่พอใจเธอก็เลือกที่จะเงียบเสียมากกว่า นั่นทำให้ตลอดหลายปีมานี้เขาเริ่มใจอ่อน แม้ว่าในอดีตเธอจะมีแผนร้ายวางยาเขาก็ตามที
ญาตาวีเห็นท่าทีของรวิศ เธอจึงรีบขยับเข้าไปใกล้ พลางจับมือของภัสรินเอาไว้ด้วยทำทีเป็นอ่อนโยน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“พี่ริน อย่าโกรธเลยนะคะ พี่วิศก็แค่ห่วงลูก เลยรีบไปดูแล วีเองก็เกรงใจ แต่พี่วิศอยากให้เห็นกับตาว่าตาเนศไม่ได้เป็นอะไร ถึงจะสบายใจ เป็นความผิดของวีเองที่ไม่รู้จะโทร. หาใคร เลยโทร. หาพี่วิศน่ะค่ะ”
ญาตาวีแกล้งทำเสียงอ่อนเสียงหวาน มือที่จับเริ่มบีบแรงขึ้นโดยไม่ให้ใครสังเกต ภัสรินขมวดคิ้ว ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะสะบัดออกด้วยความเจ็บ ญาตาวีแกล้งเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนจะล้มลงอย่างจงใจ
“โอ๊ย!” เสียงของหล่อนร้องขึ้นมาเหมือนเจ็บ
รวิศหันขวับมามอง สายตาวาวโรจน์
“นี่เธอทำร้ายคนอื่นอีกแล้วเหรอ”
“ฉันไม่ได้ทำ” เธอตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่หลบสายตา
“นี่เธอ! ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้” รวิศง้างมือขึ้นทำท่าจะลงโทษ แต่ก็ต้องชะงักเพราะถึงจะโกรธขนาดไหน เขาก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับเธอเลยสักครั้ง
ภากรเข้ามาขวางบิดาเอาไว้ พร้อมทั้งอ้าแขนออกเพื่อปกป้องมารดา
เมื่อโชคชะตาบังคับให้เขาและเธอซึ่งเป็นคู่กัดต้องกลายเป็นคู่แต่งงานแบบสายฟ้าแลบ! ระหว่างอดีตที่เต็มไปด้วยการปะทะคารม กับปัจจุบันที่ต้องใช้ชีวิตร่วมชายคา... เรื่องวุ่น ๆ จึงเริ่มต้นขึ้น ตั้งแต่แปรงสีฟันยันหัวใจ เขา...ผู้ชายเจ้าเล่ห์ ขี้แกล้ง และขี้หวงอย่างหนัก เธอ...หญิงสาวปากแข็ง ขี้ประชด แต่แอบอ่อนโยนในทุกความใส่ใจ จากบ้านไม้ริมคลอง กลายเป็นสนามรักและสงครามขนาดย่อม ที่ไม่มีใครยอมใคร แต่หัวใจสองดวงกลับเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด... เพราะบางที...โชคชะตาอาจไม่ได้บังคับ แต่มันอาจกำลังพาเขาและเธอ... กลับมายังที่ที่เรียกว่า "บ้าน" ด้วยกัน
“เขาคือเจ้าพ่อที่ใครต่างหวาดกลัว แต่กลับยอมสยบให้หญิงสาวที่ทั้งโลกเคยมองว่าไร้ค่า...” เมื่อเธอถูกตราหน้าว่าเป็นเพียงหมากในเกมหมั้นหมาย เขากลับเห็นแสงในตัวเธอ และเลือกจะปกป้องด้วยทั้งชีวิตและหัวใจ ท่ามกลางไฟแค้น อำนาจ และความลับของตระกูล หัวใจของคนสองคนค่อย ๆ สานพันธะรักที่ไม่มีใครลบล้างได้ “เธอคือของฉัน ต่อให้โลกทั้งใบต่อต้าน...ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไป”
เมื่อข่าวฉาวบิดเบือนเปลี่ยนหญิงสาวให้กลายเป็นคนที่เขาเกลียด และเมื่อคำสัญญาเก่าของผู้ใหญ่ พาเธอกลับมาในฐานะ ‘คู่หมั้น’ ที่เขาไม่ต้องการ ลลิล สาวสวยผู้สง่างามและเข้มแข็ง ต้องเผชิญแรงกดดันจากคนในครอบครัว รวมถึง กวิน ชายหนุ่มผู้เย็นชา ผู้มองเธอด้วยสายตาดูแคลน…แต่ไม่อาจละสายตาได้เลย ในความเงียบงันระหว่างพวกเขา...กลับมี ‘หัวใจ’ ที่ค่อย ๆ เรียนรู้กันอย่างไม่รู้ตัว จากความเข้าใจผิด กลายเป็นความผูกพัน จากการดูแคลน กลายเป็นการปกป้อง และจาก ‘คู่หมั้นไร้เสน่หา’ กลายเป็น ‘ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารัก’
"เราเคยสัญญากัน...ใต้ดาวดวงนั้น ว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน แต่บางครั้ง...การจากลาไม่ได้เกิดจากคนที่อยากไป และเมื่อเราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง คำสัญญานั้น...ยังจะมีความหมายอยู่ไหม"
“เธอคือเจ้าสาวที่เขาไม่ต้องการ แต่กลับเป็นผู้หญิงที่เขาไม่อาจปล่อยไปได้” แต่เมื่อเขายิ่งอยู่ใกล้เธอ เขากลับยิ่งอยากครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ ทว่าเธอไม่ใช่หมากให้เขาควบคุม เขาต่างหากที่จะถูกเธอควบคุมและยอมจำนนรักต่อเธอ
คะนึงนิจรักเขาจึงยอมยกทุกอย่างให้เขาทั้งตัวและหัวใจ แต่เขาเพียงแค่หลอกกินฟรี เตะถ่วงเวลาออกไปเพื่อไปหาผู้หญิงที่ดีกว่า ในเมื่อเขาเห็นเธอเป็นของไร้ค่า เธอก็พร้อมที่จะเดินออกมาจากชีวิตของเขา โดยไม่เสียดายผู้ชายหลอกลวงอย่างฉัฐดนัยเลย
-- ในศตวรรษที่ 26 ทหารรับจ้างอันดับหนึ่งได้กลับชาติมาเกิดใหม่ กลายเป็นลูกเลี้ยงที่ไร้ค่าของตระกูลผู้มีชื่อเสียง แต่เมื่อนางลืมตาขึ้นอีกครั้ง โลกก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ย่ำยีชายทรยศ ข่มเหงหญิงเลว จัดการกับพวกที่ทำให้ชีวิตติดขัด เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งตามใจปรารถนา ควบคุมเทพสัตว์นับพัน ถลุงยาวิเศษ วางข่ายศักดิ์สิทธิ์ วาดยันต์ผี ทุกอย่างนางทำได้อย่างชำนาญ อยู่เหนือกว่าอัจฉริยะทั้งห้าภพ โลกนี้นางครอบครอง ไม่สามารถบำเพ็ญตบะงั้นหรือ แต่นางเป็นผู้ครอบครองพลังครบทุกธาตุ ไม่มีคุณสมบัติมากพอบำเพ็ญลัทธิหรือ นางนอกจากบำเพ็ญลัทธิอสูรลัทธิเทพลัทธิวิญญาณลัทธิมารทั้งสีแล้ว ยังสร้างลัทธิภูตผีอีกด้วย ไร้ค่า ไม่มีความสามารถงั้นหรือ นางคือราชาผี ที่สืบทอดพลังหยินขั้นสูง แค่กระดิกนิ้ว พญาวิญญาณแค้นนับหมื่นก็พรั่งพรูมาปรนนิบัติ เพียงแต่ว่าจักรพรรดิผู้ลึกลับที่ตามตื้อนางนั้น มันคือยังไงกัน เฝิงอี้ "เพิ่งเจอหน้ากันก็ถอดเสื้อข้า เช่นนั้นเราสู้กันบนเตียงอีกรอบดีหรือไม่" เย่วเฉิงเฟิงยิ้มยั่ว "ผู้ชายมีแต่จะเป็นตัวถ่วงของข้า ท่านจักรพรรดิ ท่านเดินทางดีๆ ลาก่อนนะ"
ตลอดสิบปีที่ฉู่จินเหอรักเหลิ่งมู่หยวนฝ่ายเดียว เอาใจใส่กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าที่แท้เธอเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ที่สำนักงานเขตเพื่อทำการหย่า เหลิ่งมู่หยวนมองดูฉู่จินเหอด้วยความเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ถ้าเธอคุกเข่าลงและขอร้องฉัน ฉันอาจจะให้โอกาสเธอกอีกครั้ง ฉู่จินเหอเซ็นอย่างไม่ลังเลและออกจากตระกูลเหลิ่ง สามเดือนต่อมา ฉู่จินเหอปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ในเวลานั้น เธอเป็นประธานเบื้องหลังของ LX นักออกแบบลับที่ล้ำค่าที่สุดในโลก และเจ้าของเหมืองที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ทางตระกูลเหลิ่งคุกเข่าลงและขอร้องให้คืนดีและขอการให้อภัย ฉู่จินเหอแยู่ในโอบกอดของซีอีโอโจว ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตในโลกธุรกิจอย่างมีความุข เธอเลิกคิ้วพลางเยาะเย้ย "ฉันในตอนนี้ไม่ใช่คนที่พวกคุณมาเกี่ยวข้องได้"
เซียวหลิ่นตาบอดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลูกสาวคนรวยทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเขา มีแต่สวี่โยวหรานยอมแต่งงานกับเขาโดยไม่ลังเล สามปีต่อมา เซียวหลิ่นกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง จากนั้รเขา็ยื่นข้อตกลงการหย่าเพื่อยุติการแต่งงานนี้ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า "ฉันพลาดกับชิงชิงมานนานมากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องรอนานกว่านี้!" สวี่โยวหรานลงนามในข้อตกลงการหย่าโดยไม่ลังเล ทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอตลอด - หัวเราะเยาะว่าที่เธอแต่งเข้าตระกูลเซียวถือว่าเกาะผู้มีอิทธิพลเข้า จากนั้นก็มาหัวเราะเยาะเธอที่ถูกทอดทิ้ง เป็นหญิงที่ไร้ค่า แต่ทุกคนกลับไม่รู้ว่า เธอคือหมออัศจรรย์ที่รักษาดวงตาของเซียวหลิ่นให้หายดี เป็นผู้ออกแบบเครื่องประดับมูลค่าหลักร้อยล้าน ผู้เป็นมือหนึ่งแห่งหุ้นที่ครองตลาดหุ้น และแม้แต่แฮกเกอร์ระดับแนวหน้าและลูกสาวแท้ๆ ของผู้มีอิทธิพล อดีตสามีมาขอร้องขอคืนดี ซีอีโอผู้เผด็จการก็โยนเซียวหลิ่นออกไปนอกประตูอย่างเย็นชา "ดูดีๆ นี่ภรรยาของผม"
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"
กู้ชิงเฉิงเชื่อมั่นมาตลอดว่าตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี สักวันหนึ่ง เธอก็จะสามารถชนะใจมู่ถิงเซียวให้ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเสิ่นถัง รักแรกที่เขาคิดถึงมาตลอดกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กู้ชิงเฉิงเป็นคนว่าง่ายสอนง่ายจริงๆ เธอจัดงานแต่งงานด้วยคนเดียว และนอนคนเดียวในห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน มีข่าวลือว่าเธอบ้าไปแล้ว อันที่จริงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ที่รักใครสักคนอย่างไม่ละอายขนาดนี้ ต่อมา ทุกคนลือกันว่า กู้ชิงเฉิงป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต มู่ถิงเซียวถึงสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย" แต่เธอกลับยิ้มอย่างนิ่งๆ ว่า "ดีจังเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว" ใช่แล้ว ไม่ต้องการกู้ชิงเฉิงอีกแล้ว"
เมื่อยมทูตหน้าใหม่ดึงวิญญาณมาผิดดวง เพื่อรักษาไว้ซึ่งสมดุลของโลกวิญญาณ หลินลู่ฉีผู้มีปราณมงคลในยุคปัจจุบัน จึงถูกส่งไปยังต่างโลก สวมร่างเด็กน้อยวัยสามขวบ ที่เพิ่งถูกงูกัดตายด้านหลังอารามเต๋า เจ้าอาวาสไม่อาจยอมรับวิญญาณสวมร่างได้ แต่เมื่อขับไล่วิญญาณร้ายออกจากร่างกายไม่ได้ จึงจำเป็นต้องขับไล่คน ออกจากอารามแทน ++++ "อนิจจาวาสนาเด็กน้อยได้ดับสิ้นลงแล้ว จี้คงเตรียมพิธีสวดส่งวิญญาณให้นางเถอะ" นักพรตเฒ่าสั่งการลูกศิษย์ตัวน้อย หันหลังหมายจะเดินกลับไปยังที่พักของตน "ขอรับท่านอาจารย์" จี้คงขานรับคำสั่ง หันไปเตรียมสิ่งของสำหรับทำพิธีสวดส่งวิญญาณผู้ตาย ทว่าผ่านไปเพียงอึดใจเดียว "อ๊ากกก ! มีผี !" เสียงกรีดร้องดังลั่น ร่างเล็ก ๆ ของเขาวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังผู้เป็นอาจารย์ "จี้คงมีอะไร" "นะนางลืมตาขอรับท่านอาจารย์" เด็กน้อยชี้นิ้วสั่น ๆ ไปที่ศพบนพื้น "ว่าอย่างไรนะ" นักพรตเฒ่ารีบตรงไปคุกเข่าอยู่ด้านข้างศพ เห็นเปลือกตาของนางขยับไปมา ก่อนจะปรือลืมขึ้นอย่างลำบากยากเย็น "นี่มัน...เป็นไปไม่ได้" รีบคว้าข้อมือของเด็กน้อยมาจับชีพจรดู ดวงตาของนักพรตเฒ่ามืดมนลงในทันที แตะนิ้วทำนายชะตา นี่มันคือการสลับร่างเปลี่ยนวิญญาณ ดึงตัวลูกศิษย์ถอยหลังไปสามก้าว "ผีร้ายตนไหนกล้ามาสวมร่างคนตาย จงออกไปเสีย !" ผีร้ายที่ว่ากำลังมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า จำได้ว่าเธอกำลังขับรถกลับบ้าน ใช่แล้ว เกิดอุบัติเหตุขึ้น มีรถบรรทุกเสียหลัก พุ่งมาชนรถของเธอ จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบไป ท่าทางเหม่อลอยไร้สติของนางทำนักพรตเฒ่าหวาดระแวงในทันที เตรียมหยิบยันต์ป้องกันภูตผีออกมา ขณะที่เด็กน้อยยกฝ่ามือของตัวเองขึ้นเพ่งมองอย่างประหลาดใจ ดวงตาคู่กลมน้อยกลอกกลิ้งไปมาอย่างสับสน นิ้วมือสั้น ๆ นี่มันอะไร ขยับปลายเท้าเข้าหากัน ขาก็สั้น พลิกฝ่ามือตัวเองไปมา สีหน้าคล้ายคนอยากร้องไห้ นี่มันโลกถล่มใส่หัวของเธอหรืออย่างไรกัน เปรี๊ยะ ! ยันต์ขับไล่ภูตผีถูกปาใส่นางสุดแรง ก่อนที่มันจะปลิวร่อนลงไปกองอยู่บนพื้น ยันต์ไม่เกิดการเผาไหม้ ผีร้ายยังคงอยู่ในร่างกายของเด็กน้อย "เจ้า ๆ ๆ ออกไปจากร่างของนางเดี๋ยวนี้ !" นักพรตเฒ่าชี้นิ้วพร้อมดึงยันต์สายฟ้าฟาดออกมาอีกแผ่น นี่นับเป็นยันต์ที่ทรงพลังที่สุดของเขาแล้ว รีบปาใส่เด็กน้อยสุดแรง เปรี๊ยะ ! ทว่าไร้ผลอยู่ดี... ตาเฒ่านี่เล่นตลกอะไรกัน... [นิยาย3เล่มจบ 252ตอน]
© 2018-now MeghaBook
บนสุด