ประธานร้ายกับเลขาตัวแสบ

1.แนะนำตัวละคร

บริษัท WinderGroup ให้บริการด้านขนส่งที่ใหญ่ที่สุดมีเครือข่ายและสาขามากมายทั้งแถบยุโรปและเอเชียและทรงอิธพลซึ่งมีเจ้าของชื่อมิสเตอร์.มาร์คัส วิลเดอร์ ผู้กุมอำนาจรายใหญ่และมีลูกชายสามคนและเป็นผู้สืบทอดธุรกิจ

ลูกชายคนโต มาร์เวล์ วิลเดอร์

ลูกชายคนรองมาร์วิล วิลเดอร์

ลูกชายคนเล็ก มาร์ติน วิลเดอร์

ที่ประเทศอิตาลี

ผมขอแนะนำตัวผมชื่อ มาร์เวล์ วิลเดอร์ หรือคนใกล้ชิดจะเรียกว่า เวล์ เป็นลูกชายคนโตมีน้องชายสองคนน้องๆมักจะบอกว่าผมจิตเบาๆอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายและเข้าใจยาก

ครอบครัวผมทำธุรกิจหลายอย่าง ผู้ก่อตั้งก็คือพ่อผม

ที่คฤหาสน์วิลเดอร์

"มาร์เวล์วันนี้เข้าไปหาป๊าที่ห้องทำงานหน่อยนะป๊าอยากปรึกษาและขอความคิดเห็นว่าแกจะคิดยังไง

"ครับป๊า"ผมเดินตามป๊าไป "นั่งซิเวล์" "ป๊ามีอะไรครับ" "เข้าเรื่องละกันฉันก็ไม่อยากให้แกไปเกี่ยวข้องกับญาติแม่แกหรอกแต่ด้วยป้าแกหรือพี่สาวแม่แกที่ปกป้องแม่แกจนตัวเองพิการฉันก็ไม่อยากช่วยเท่าไหร่แต่เขาช่วยปกป้องแกถึงได้รอดมามันเลยตัดกันไม่ขาดส่วนญาติที่ไม่ใช่ป้าแกก็ตัดขาดได้เลย" "ทางนั้นเขามีปัญหาอะไรเหรอ" "เขาขอให้ฉันบอกแกให้ไปช่วยธุรกิจโรงแรมสมบัติชิ้นสุดท้ายให้หน่อย" "มันเกิดอะไรขึ้นครับ" "ญาติแม่แกมีแต่พวกละโมบแต่บริหารไม่เป็นโกงกันเองจนโรงแรมจะเจ๊งไม่เป็นท่า ทางนั้นเขาคงจนปัญญาบอกไม่รู้จะทำไงฉันบอกให้ทางนั้นขายไป เขาบอกทุกคนขายไปหมดแล้วเหลือหุ้นเขากับแฟนใหม่เขาคนละสิบเปอร์เซ็นต์เขาอยากรักษาสมบัตินั้นไว้" "แล้วป๊าคิดยังไง" "จริงๆฉันก็ไม่อยากให้แกไปเกี่ยวข้องฉันเองสามารถให้เงินป้าแกได้สบายๆแต่ทางนั้นเขาคงคิดว่ามันเป็นของตกทอดมันคงทำใจยากมั้ง ป๊าก็แล้วแต่แกเลยเวล์" "ไหนๆเขาก็เป็นญาติคนเดียวที่ช่วยปกป้องผมกับแม่จนตัวเองพิการผมก็ควรตอบแทนเขา ขั้นแรกผมคงต้องรวบรวมเงินทุนก่อนนะป๊า" "แกให้น้องๆแกร่วมหุ้นด้วยก็ดีกันญาติทางนั้นป้าแกไม่อะไรหรอกแต่คนอื่นนี้ซิ" "ลองถามไอ้ตินกับไอ้มาร์คหรือไอ้วิลดูนะ" "ครับป๊า ผมออกมาเจอะไอ้น้องชายสองตัวนั่งอยู่เลยถามให้มันร่วมลงทุนซื้อหุ้นคนละยี่สิบเปอร์เซ็นต์ไอ้ตินตกลงแต่ไอ้วิลมันบอกมันขี้เกียจร่วมลงทุนด้วยเพราะแค่มันทำอยู่มันก็กลายเป็นคนเย็นชาอยู่แล้วถ้าได้ร่วมอีกมีหวังคงเป็นหุ่นยนต์.."พี่เวล์เดียวผมถามไอ้มาร์คให้"..สักพักไอ้ตินมันออกไปโทรคุยกับไอ้มาร์ค "พี่เวล์ไอ้มาร์คตกลงซื้อหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์"..สุดท้ายผมก็ได้ไอ้ตินและไอ้มาร์คร่วมลงทุนซื้อหุ้น"คริสนายเข้ามาหาฉันที่ห้องทำงานหน่อย" "ครับนายมีอะไรจะสั่งครับ" "ฉันอยากให้นายไปหาคนจัดการและเคลียร์ทุกอย่างที่เมืองไทยให้เสร็จก่อนที่ฉันจะไปประเทศไทยและเก็บทุกรายละเอียดและผู้ถือหุ้นคนก่อนด้วย" "ครับนาย" "ผมสั่งงานคริสเสร็จก็หันมาทำงาน

ที่ประเทศอังกฤษ

ฉันมีนามว่า นางสาว พิชญา พิริยะศิล ชื่อเล่น ฟิน เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณพ่อไพศาล พิริยะศิล แม่ฉันเสียไปตั้งแต่คลอดฉันได้แค่สองเดือนตั้งแต่คุณพ่อแต่งงานใหม่กับคุณแม่นิสา ดำรงการ ทั้งสองไม่มีลูกเพิ่มเพราะแม่นิสาเกิดอุบัติเหตุและร่างกายไม่ปกติทั้งสองรักฉันมากๆและฉันก็สนิทกับแม่สามากๆเพราะแม่สาเลี้ยงฉันมาตั้งแต่ขวบกว่า

ล้าลันลา เสียงฉันที่สร้างจังหวะดนตรีเพราะอารมณ์ดีใจที่ฉันเรียนใกล้จบอาทิตย์หน้าฉันก็ต้องกลับไปช่วยงานเป็นเลขาให้พ่อ

ย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อน ตึ๊ง ตึ๊ง ฉันเปิดกล้อง

"สวัดดีค่ะ แม่สาสบายดีไหมคะ คุณแม่ทำอะไรอยู่แล้วได้บำบัดตามหมอสั่งไหมคะ"

"แม่สบายดีลูกหนูเป็นงัยฟินหนูใกล้จะจบแล้วใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ แม่สาฟินจบเดือนหน้าแม่สา มีอะไรหรือเปล่า"

"แม่อยากขอร้องให้ฟินกลับมาช่วยงานพ่อหนูได้ไหมพ่อหนูเขาไม่ได้บอกให้แม่มาบอกหนูหรอกแต่แม่เป็นห่วงสุขภาพพ่อหนูถือว่าแม่ขอนะลูก ฟินหน้าจะรู้นิสัยพ่อนะว่าเป็นแบบไหน"

"ไม่รบกวนเลยแม่สามันเป็นเรื่องที่ฟินควรจะทำนะคะส่วนตอนแรกฟินบอกว่าจะทำงานอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาฟินแจ้งเพื่อนฟินได้ยังไงพ่อกับแม่สาก็สำคัญที่สุดกับฟินนะ"

"หนูก็ดูแลตัวเองนะลูกเดือนหน้าเราเจอะกันนะ"

"ค่ะแม่สาก็เช่นกันนะคะฝากบอกพ่อด้วยว่าคิดถึงแม่สาอย่าบอกพ่อนะว่าฟินจะกลับเอาไว้เซอร์ไพร์ซ"

"ลูกคนนี้แม่ไม่บอกหรอกบ้ายๆจ้า"

กลับมาปัจจุบัน ฉันเตรียมแพ็คของกลับไทยและเตรียมส่งของกลับไทยทางเรือในบางส่วนเมื่อจัดการเสร็จฉันก็ไปหาเพื่อนๆฉันเผื่อจัดอำลากัน "เฮ้ยๆๆฟินทางนี้" ฉันเข้าไปนั่งมีหลายคนบางคนสนิทบ้างไม่สนิทบ้างและมีคนไทยอยู่สามคนรวมฉันก็สี่คนผัดไทย นะโม ไทและฉัน ผัดไทยพูดขึ้น "ฟินแกจะกลับไทยเลยใช่ไหม" "ใช่แล้ว พวกแกละ" "นะโมยังต้องรอให้ญาติมาเที่ยวที่นี่ก่อนและรอเที่ยวเป็นเพื่อนเขาถึงจะกลับ" "ไทว่าจะทำงานที่นี่สักหน่อยให้มีประสบการณ์ถึงกลับนะ" "ผัดไทยว่าจะกลับหลังฟินนะจะเที่ยวสักหน่อยนะ" "ฉันคงได้กลับเร็วคนเดียว"..ผัดไทยพูดขึ้น"เอาหน้าแกแกมีเหตุให้ต้องกลับพวกเรากลับไทยครบกันเมื่อไหร่นัดดื่มกันได้นะ"

หลังจากกินเลี้ยงกันเสร็จพวกเราต่างแยกย้ายกันไป.."ฉันมาถึงห้องก็ยืนดูห้อง ก็หน้าใจหายนะ มาอยู่ตั้งนานอีกวันก็กลับไทยแล้วเฮ้อๆสู้โว้ยยายฟิน

ณ ประเทศไทย

ถึงวันที่ต้องเดินทางกลับไทยเฮ้อๆใจหายบ๊ายๆประเทศอังกฤษ..สนามบินสุวรรณภูมิ..ฉันหยิบกระเป๋าสัมภาระแล้วเดินไปทางออกมองไปเจอะป้ายแม่สาบอกให้คนขับรถที่บ้านมารับฉันเลยโบกมือ.."อ้าวคุณหนูฟินใช่ไหมครับ" "ลุงสมใช่ไหมคะ" "ครับผมเดี๋ยวผมช่วยถือกระเป๋า"เราสองคนเดินมาขึ้นรถขนสัมภาระเรียบร้อยลุงสมก็ออกรถ..ที่บ้านไพศาล"สวัดดีค่ะแม่สวัดดีค่ะคุณพ่อ" "อ้าวยายฟินพ่อไม่เห็นรู้ว่าหนูจะมาวันนี้".."เซอร์ไพร์ซพ่อยังไงค่ะ" "ไอ้ลูกคนนี้นิพ่อก็เห็นเงียบที่ไหนได้" "มาๆให้แม่กอดหน่อย" "ฉันเดินไปนั่งตรงรถเข็นแล้วกอดเอาหัววางไว้บนตัก.."ดูลูกสาวใครนะช่างอ้อนจริงๆๆ"ลูกสาวแม่สาไง ฉันก็ลุกขึ้นไปกอดพ่อ"กินข้าวเช้าก่อนเดียวค่อยขึ้นไปพัก" "ป้าลำดวนช่วยจัดโต๊ะอาหารให้หน่อยจ๊ะ" "ได้ค่ะคุณนิสา"