จื่อรั่ว จากคุณหนูตระกูลขุนนาง เหตุเพราะถูกถอนหมั้นหมายจากคุณชายหลายตระกูล ทำให้บิดาและมารดาตัดขาด โดนหักเบี้ยหวัด จัดพลัดจับพลูอีกท่าไหนก็ไม่รู้ถูกจ้างให้มาเป็นสายลับสืบข่าวในวังหลวง
มือบางสั่นเทาค่อยๆรับจดหมายจากแม่นม ค่อยๆคลี่อ่านด้วยใจระทึก หวังให้มันเป็นเพียงจดหมายถามสาระทุกข์สุขดิบจากบิดาเท่านั้น แต่คราวนี้ไม่ได้มีเพียงจดหมาย แต่มีคณะเดินทางมากับจดหมายด้วย
แต่เมื่ออ่านไปได้เพียงไม่กี่ตัวอักษรน้ำตาก็หยดลงจดหมายจนเปียกปอน ร่างบางสั่นเทา
จื่อรั่ว แม้นางนั้นจะเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อ บุตรสาวของเจ้ากรมอารักษ์ แต่กระนั้นนางก็เป็นเพียงบุตรสาวของฮูหยินรองเท่านั้น หลังจากมารดาเสียชีวิต ฮูหยินเอกย่อมไม่คิกจะปล่อยให้ลูกสาวของคนที่ค่อยทิ้มแทงหัวใจอยู่ในจวนเดียวกัน จื่อฮูหยินส่งนางมาอยู่หมู่บ้านใกล้จากเมืองหลวงทันทีที่มารดาของจื่อรั่วเสียชีวติ ตอนนี้จิ่อรั่วอายุเพียง 8 หนาวเท่านั้น จื่อฮูหยินให้เหตุผลว่านางนั้นแพ้ท้องหนัก ไม่อาจดูแลเด็กในวัยกำลังซุกซนอย่างจิ่อรั่วได้ บิดาที่เป็นเพียงที่พึ่งเดียวก็ไม่เคยคิดจะเหลี่ยวแล เพราะเกรงใจฮูหยินเอก
ตราบวันนั้นจนวันนี้ ก็ล่วงเลยมา 10 ปี คนตระกูลจื่อไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเยี่ยนนางเลยซักครั้ง จดหมายมาเขียนมาเพียงถามข่าวคราว และส่งเบี้ยหวัดมาให้ทุกๆเดือน แต่ไม่มีครั้งใดที่บอกให้นางกลับเมืองหลวงได้ นางเองก็หมดความหวังที่จะกลับไปแล้ว ยิ่งคาดหวังยิ่งผิดหวัง ใจดวงน้อยๆนี้เริ่มแข็งแกร่ง
ไม่คาดหวังย่อมไม่ผิดหวัง
“คุณหนู” แม่นมจางที่ตามมาคุณหนูใหญ่มาอยู่ที่ต่างเมือง รีบเข้าไปโอบกอดดวงใจของคุณหนูตัวน้อยที่นางเฝ้าทะนุถนอมดูแลมาตั้งแต่ยังอยู่ในผ้าอ้อม
ร่างบางยังคงสะอื้นไห้ กับจดหมาย
“ท่านพ่อให้ข้ากลับเมืองหลวง ฮื่อ.. กับไปแต่งงาน”
ใจความในจดหมายมีเพียงข้อความไม่กี่ประโยค สั่งให้นางกลับเมืองหลวงทันทีที่ได้รับจดหมาย ทางครอบครัวได้ทำการหมั้นหมายนางกับบุตรชายตระกูลขุนนางด้วยกันเแล้ว เมื่อนางเดินทางไปถึงจะมีงานแต่งเกิดขึ้นทันที
หากต้องกลับไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ นางขอไม่กลับเมื่องหลวงตลอดชีวิต แต่บุตรสาวอย่างนางมีทางเลือกด้วยหรือการเลือกคู่ครองเป็นสิทธิ์ขาดของบิดามารดา
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้านึกว่าท่านพ่อลืมเลือนข้าไปแล้ว แต่พอนึกได้ว่ามีข้า ก็เอาข้าไปใช้หาผลประโยชน์” จื่อรั่วยิ้มขื่นกับโชคชะตาขอตนเอง แต่งงานกับบุตรชายขุนนางด้วยกัน ย่อมไม่พ้นเรื่องผลประโยชน์และความเหมาะสม
“แม่นมท่านดูสิ คงกลัวว่าข้าจะแข็งข้อ ถึงได้เตรียมคนมาพาข้ากลับไปด้วย” ร่างบางปรายตามองตาสาวใช้ที่เดินทางมาพร้อมกับจดหมาย
“นายท่านส่งพวกข้ามาดูแลความสะดวกสบายให้คุณหนูใหญ่ระหว่างเดินทางกลับเมืองหลวงเท่านั้นเจ้าค่ะ”
หัวหน้าสาวใช้รับแก้ต่าง แม้คำสั่งที่ได้รับมาคือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องพานางขึ้นรถม้ากลับเมืองหลวงให้ได้
“เฮอะ ที่ผ่านมาข้าอยู่เรือนหลังเล็กๆ กับแม่นมเพียงสองคน ยังดีที่มีเบี้ยหวัดจุนจือทุกเดือน ชีวิตสุขสบาย ต้องขอบคุณท่านแม่ใหญ่ที่เอ็นดูข้า อยากให้ข้าอยู่นี่ข้าก็อยู่ อยากให้ข้ากลับข้าก็จะกลับ ไหนๆก็ยกขโยงกันมาขนาดนี้ ก็ช่วยกันเก็บของของข้าก็แล้วกัน อย่าให้ตกหล่นแม้แต่ชิ้นเดียว”
มือบางยกขึ้นกรีดน้ำตาออกจากดวงหน้า รู้ดีว่าวันหนึ่งก็ต้องถูกจับแต่งงานทำหน้าที่บุตรสาวกตัญญู นางจะกลับตามที่บิดาสั่ง ส่วนว่าที่เจ้าบ่าวจะเป็นใครนั้นนางหาได้สนใจไม่ เสียใจไปก็เปล่าประโยชน์ ‘เฮอะ พวกท่านไม่รู้จักข้าดีพอ 10 ปี ข้าคนนี้เปลี่ยนไปแล้ว’
เลือกสามีผิดคิดจนตัวตาย!เป็นเช่นไรรู้ก็เมื่อสายไปเสียแล้ว ลูกต้องตายจาก พ่อแม่พี่ชายพลัดพราก ด้วยหน้าที่ของเขาในฐานะเจ้าเมือง ช่วยชีวิตทุกคนไว้ได้ เว้นแต่นาง เว้นแต่ครอบครัวของนาง
โปรยปราย ผู้คนเกลียดชังข้า แต่กลับมิมีผู้ใดรู้เบื้องหลังว่าแท้จริงแล้วข้าต้องโหดร้ายเช่นนี้เป็นเพราะผู้ใด แทงมีดใส่อกคนรักของข้า สังหารตระกูลข้าจนสิ้นแม้แต่เด็กทารกก็มิเว้น ข้าต้องยืนยิ้มแล้วเอ่ยว่า ไม่เป็นไร ข้าให้อภัย นั่นคงมีเพียงพระโพธิสัตว์เสียแล้วมิใช่ข้าคนนี้ คนที่พวกเจ้าหวาดกลัวยิ่งกว่าภูตผี
นางเคยเป็นดั่งดอกบัวขาว บริสุทธิ์ผุดผ่องมองแล้วสบายตา แต่เขาและน้องสาวต่างมารดาของนางกลับมาแต้มหมึกดำลงบนบัวขาวดอกนี้
นางเกิดมาขาพิการแต่หาได้ไร้ใจไม่ มีเพียงคนผู้นั้นที่ไร้หัวใจยิ่งกว่านาง เขามาหลอกให้นางหลงรักแล้วถอนหมั้นอย่างเลือดเย็น หลังนางตายจากไปแล้วยังใช้ความเห็นอกเห็นใจของพี่ชายนางเพื่อหาประโยชน์เข้าตัว โชคดีสวรรค์ไม่ปล่อยให้คนชั่วลอยนวล กลับมาครานี้ ในเมื่อพวกมันรักกันมากนัก ก็เชิญรักกันไปได้เลย ชายชั่วเช่นนี้คิดจนตัวตายก็ไม่เอามาเป็นสามีเด็ดขาด!
ท่านช่างใจดำยิ่งนัก ท่านกับข้าเปรียบดั่งเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ ข้าเชื่อว่าสักวันท่านจะกลับมาเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับข้า แต่ใยท่านจึงพาสตรีอื่นกลับมา แล้วถอนหมั้นข้าอย่างไร้เยื่อใย
เพราะรักนางจึงยอมทุกอย่าง แต่สุดท้ายเขากลับมอบความรักให้สตรีอื่น ในเมื่อเดินมาจนถึงสุดทางแล้วนางก็ไม่คิดจะยื้อไว้อีกต่อไป ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว ส่วนข้าจะเดินจากไปพร้อมกับบุตรในครรภ์
เคนคู่หมั้นของริกะจังนอกใจเธอไปแอบคบกับผู้หญิงอีกคน ริกะจังจับได้แต่ก็อดทนไว้เพราะรักเขา วันหนึ่งเธอไปงานเลี้ยงรุ่นได้พบแฟนเก่าที่เลิกกันไปแล้ว แต่ใจของริกะอยากจะเอาคืนเคนเธอจึงเผลอใจให้กับแฟนเก่า ตัวอย่างบางตอน "ผมใส่แล้วนะ" "อื๊อ เร็ว ๆ หน่อยสิคะเสียวจะแย่แล้ว อ๊า อ๊า" ชายหนุ่มหล่อเหลาคนหนึ่งคล่อมร่างของหญิงสาวสวยผิวขาวหุ่นดี หน้าอกตูมอย่างช้า ๆ ในขณะที่มือเรียวบีบหน้าอกของตนเองคลายความอยากพร้อมทั้งเลียปากอย่างกระหาย
หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้
อดีตนักฆ่าสาวอันดับหนึ่ง ผู้มีใจคอโหดเหี้ยมได้ทะลุมิติอยู่ในร่างสาวน้อยรูปโฉมอัปลักษณ์ ที่ทุกคนต่างสาปส่งและรังแกสารพัด!
ในการแต่งงานที่ทำข้อตกลงไว้ เจียงหว่านเป็นฝ่ายที่มีใจให้อีกฝ่ายก่อน แต่ตอนที่เธอต้องการเผยเสี้ยนมากที่สุด เขากลับอยู่เคียงข้างคนรักในใจของเขา ในท้ายที่สุด เจียงหว่านก็ตัดสินใจหย่า และเริ่มต้นชีวิตใหม่ เมื่อเผยเสี้ยนรู้สึกตัวขึ้นมา เธอก็จากไปแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่เข้าคิวเพื่อรับป้ายหมายเลข เผยเสี้ยนหยิบเงินร้อยล้านออกมาและพูดว่า "หว่านหว่าน คู่รักก็ต้องเป็นคู่เดิมเราแต่งงานใหม่อีกครั้งได้ไหม"
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้