Dear Boss รักนะคะ

“ยัยตาบอสเรียกหาแกแน่ะ” น้ำเสียงหวานไพเราะซึ่งเป็นเสียงเรียกจากผู้หญิงที่เพิ่งก้าวขาออกมาจากห้องที่มีป้ายติดหน้าประตูไว้ว่า‘ผู้บริหาร’

ใบหน้าเรียวยาวของหญิงสาว หน้าตาจัดจ้านที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางสีฉูดฉาด จมูกโด่งจากมีดหมอ ชุดเซ็ทกระโปรงสีแดงสดที่ยาวเหนือหัวเข่า ริมฝีปากบางแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสด เหมือนชุดที่เธอสวมใส่ มองต่ำลงมาอีกนิดจะเจอกับรองเท้าส้นสูงสีแดง ปลายหัวรองเท้าเป็นทรงแหลม เจ้าของน้ำเสียงนี้ มีชื่อว่า สุวิมล หรือ มล เป็นเพื่อนร่วมงานของ รมิตา และเธอยังเคยเป็นเพื่อนสมัยเรียนประถม

“หือ เรียกอีกแล้วเหรอ?” หญิงสาวที่นั่งก้มหน้าก้มตา ซึ่งมีแว่นตากรองแสง พร้อมกับใช้สายตาสอดส่องไปตามเอกสารหลายสิบแผ่นที่ตั้งเรียงรายอยู่บนโต๊ะทำงานและยังมีโน้ตบุ๊กประจำตำแหน่งของเธอ หน้าจอมีขนาดสิบสี่นิ้ว สีชมพูเคลือบมุก รมิตาค่อย ๆ เงยหน้ามองเพื่อนสาว พลางขมวดคิ้วทั้งสองข้างเป็นปม ในขณะเดียวกันก็ได้นำมือถอดแว่นตาออกพร้อมกับเก็บมันลงกล่อง

รมิตา หรือ ตา หญิงสาววัยสามสิบสามปีเศษ รูปร่างส่วนสูงเหมือนนางแบบไม่มีผิดเพี้ยน เพราะเธอเคยเป็นถึงดาวโรงเรียนมาตั้งแต่มัธยมปลาย จนจบมหาวิทยาลัย และหญิงสาวยังเป็นเด็กกิจกรรมมาตลอด แถมเป็นเด็กเรียนดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

เธอเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะหน้าที่การงานที่มั่นคง หรือฐานะทางบ้านที่พอมีพอกิน แต่ไม่ได้ถึงกับรวย เพราะเธอมาจากเด็กบ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้น

บิดาและมารดามาพบรักกันที่กรุงเทพฯ แต่เมื่อท่านทั้งสองมีรมิตา ก็ได้นำเธอไปให้ปู่ ย่า ตา ยาย เลี้ยงจนรมิตาจบประถมปีที่หก หลังจากนั้นหญิงสาวก็ได้ย้ายเข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ แต่เมื่อเธอเรียนจบ ท่านทั้งสองขอย้ายถิ่นฐานกลับไปทำมาหากินที่บ้านนอก

เพราะท่านทั้งสองอยากกลับไปแก่และตายที่บ้านเกิด ถึงแม้ว่าทั้งสองจะรักและคิดถึงบุตรสาวขนาดไหน แม้ว่าจะไม่ได้เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด แต่ท่านก็รักและเอ็นดูบุตรสาวของตนไม่แพ้ไปกว่าเด็กที่ถูกบิดาและมารดาเลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก ๆ

“ยัยนี่ แอบป้ายน้ำมันพรายใส่บอสหรือไง ฉันเห็นบอสเรียกใช้แต่แก” สุวิมล ยืนพิงโต๊ะทำงานของรมิตา

“จะบ้าหรือไง ฉันเนี่ยนะจะใช้น้ำมันพรายกับบอส มีแต่บอสจะแกล้งฉันละซิไม่ว่า” รมิตามุ่ยหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ก็วันนี้เธอถูกบอสเรียกไม่ต่ำกว่าห้าครั้ง แล้วห้าครั้งที่เรียกรมิตาให้ไปทำอะไรบ้าง

รอบที่หนึ่ง เวลาแปดโมงเช้า เรียกรมิตาให้ไปชงกาแฟมาให้

รอบที่สอง เวลาเก้าโมงเช้า เรียกเธอมาเก็บแก้วกาแฟ

รอบทีสาม เวลาเก้าโมงยี่สิบนาที เรียกเธอมาปรับระดับเครื่องปรับอากาศให้เย็นขึ้น

รอบที่สี่ เวลาสิบโมงตรง เรียกเธอมาเพราะกลัวจะลืมชื่อ

รอบที่ห้า เวลาสิบโมงครึ่ง เรียกเธอให้มาปรับระดับเครื่องปรับอากาศให้เย็นลง

“บอสเนี่ยนะจะแกล้งแก” สุวิมลทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ว่าผู้ชายที่ทั้งหล่อ เท่ส์ ขนาดนี้จะแกล้งพนักงานอย่างรมิตา

“แกไม่เชื่อก็แล้วแต่แก” รมิตาทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปจากที่นั่ง

“มาแล้วเหรอ” ชายหนุ่มหน้าตาดูสะอาดสะอ้าน ทรงผมเซ็ตไว้อย่างเนี้ยบ แม้แต่เสื้อสูทที่เขาใส่ ถูกเตารีดเรียบไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย กำลังนั่งหมุนปากกาอยู่ในมืออย่างคนอารมณ์ดี แต่ผิดกับอีกคนที่หน้าตาเหมือนไปเหยียบอึที่ไหนมา

“บอสเรียกดิฉัน มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีธุระอะไร ดิฉันขอตัวไปทำงานต่อค่ะ” รมิตาที่เปิดประตูเข้ามาและจะกลับออกไปอีกครั้ง

“เดี๋ยว! คุณกะจะไม่ให้ผมพูดอะไรหน่อยเลยเหรอ ผมเป็นเจ้านายคุณนะ” เขาเรียกให้เธอให้กลับมา

เพี้ยะ!

เส้นสติของรมิตาขาด เจ้าตัวรีบหันหน้าดัง ขวับ! พร้อมกับปล่อยมือออกจากประตูที่มันสามารถปิดได้อัตโนมัติ

“เป็นบอสแล้วยังไงคะ ถึงยังไงบอสก็เป็นพนักงานกินเงินเดือนเหมือนดิฉันอยู่ดีค่ะ” เจ้าตัวว่าพลางนำมือกอดอก พร้อมกับสายตาที่จะกินเลือดกินเนื้อเขาได้ทุกเมื่อ

ชัชนนท์สะอึกคำพูดก้อนโตของหญิงสาวตรงหน้า เห็นเธอตอบโต้มาขนาดนี้ เขาเลยต้องกลับมาทำหน้าเข้มขรึมเหมือนดังเดิม

‘ไม่แกล้งก็ได้ฟร่ะ ผู้หญิงอะไรดุชะมัด’ ชัชนนท์ได้แต่ขบคิดในใจ เมื่อหญิงสาวตรงหน้าแผลงฤทธิ์ใส่เขา แต่ใช่ว่าชายหนุ่มจะกลัวหญิงสาวแม้แต่น้อย

“วันนี้เที่ยง คุณต้องไปทานข้าวกับผม เพราะผมนัดลูกค้าคุยงานไว้ ในช่วงบ่าย” ชัชนนท์ออกคำสั่งกับเธอ พร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาของรมิตาอย่างไม่วางตา

“หา! ทำไมต้องเป็นดิฉันคะ บอส” หญิงสาวกัดฟันกรอด คนอื่นก็มี ทำไมต้องเป็นเธอ พร้อมกับเอื้อมแขนขยับเก้าอี้ตรงข้ามชัชนนท์แล้วหย่อนก้นลงนั่ง พร้อมกับยกขาขึ้นมาไขว่ห้างอย่างไม่สบอารมณ์

“เพราะคนอื่นไม่ว่าง แต่คุณว่าง ถ้างั้นไปกับผม ไปเก็บข้าวเก็บของซะ เราจะไปกันแล้ว” ชัชนนท์ว่าพลาง พร้อมกับลุกออกจากเก้าอี้

ปัง!

เสียงเก้าอี้ที่รมิตาได้นั่งลงไปเมื่อสักครู่ ตอนนี้มันล้มลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยฝีมือของตัวผู้นั่งนั่นเอง ในขณะที่ชัชนนท์กำลังก้าวขายังไม่พ้นขอบโต๊ะทำงาน