เฮียปล้ำหนูทำไม! ฮืออออ เชี่ย! นี่ฉันพรากผู้เยาว์เหรอ... ไม่จริงน่า บอกมาเธออายุเท่าไหร่แล้วถึง18ปีหรือยัง...
เฮียปล้ำหนูทำไม! ฮืออออ เชี่ย! นี่ฉันพรากผู้เยาว์เหรอ... ไม่จริงน่า บอกมาเธออายุเท่าไหร่แล้วถึง18ปีหรือยัง...
"คอลเลคชั่นใหม่สั่งผลิตหรือยัง"
"เรียบร้อยครับนาย ไม่เกินสองอาทิตย์ครับช่างแจ้งมาว่างพร้อมสำหรับงานเปิดตัวแน่นอน"
ตฤณนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเปิดเอกสารตรวจงานไปด้วยเอ่ยถามลูกน้องเกี่ยวกับงานต่างๆ เดือนหน้าบริษัทของเขาจะมีงานเปิดตัวคอลเลกชั่นเครื่องประดับตัวใหม่ ครั้งนี้เขาตั้งใจให้มันออกมาดีที่สุดและคอลเลคชั่นนี้จะต้องเังไกลถึงเวทีระดับโลก
"ดีมาก ที่เกาะล่ะไข่มุกได้หรือยัง"
"กำลังส่งคนไปดูครับผมคิดว่าน่าจะได้ตามกำหนด"
"ดีมาก ฉันจะส่งไข่มุกให้ลูกค้าVIP ทางนั้นให้ราคาสูงมากอย่าให้พลาดล่ะ"
ผู้ช่วยของเขาโค้งตัวเล็กน้อยรับคำสั่ง เห็นเขาแบบนี้เรื่องงานจริงจังมากจนคนรอบข้างไม่อยากเข้าใกล้ ทุกอย่างต้องออกมาดีที่สุดและจะต้องไม่ผิดพลาดแม้แต่น้อย
"ครับนาย"
"ฉันจะกลับบ้านก่อนมีอะไรก็โทรมาแล้วกัน"
"ครับนาย"
ตฤณหยิบโทรศัพท์กับกุญแจรถเดินออกไปจากห้องทำงาน เขาว่าจะกลับบ้านเลยเพราะหลายวันมานี้โหมงานหนักไปหน่อยก็เลยคิดว่าควรจะได้พักผ่อนบ้าง
และเมื่อมาถึงที่บ้านเขาก็จอดรถก่อนจะเดินเข้าไปข้างในตัวบ้าน วันนี้ค่อนข้างเงียบสงบเหมือนไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลยเขาเดินไปรอบบ้านก่อนจะชะงักไปเมื่อเจอดาหวันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้
"อันนี้ต้องย้ายมาตรงนี้คูณกับตรงนี้"
เธอตั้งใจอ่านหนังสือมากเพราะตอนนี้เธอต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตฤณเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"ขยันเชียวนะ"
"เฮีย!"
ดาหวันได้สติเบิกตากว้างก่อนจะรีบเก็บหนังสือเตรียมจะไปที่อื่น ชายหนุ่มดึงมือของเธอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"จะไปไหน"
"หนูจะไปอ่านหนังสือในห้องนอนค่ะ"
"ฉันหิวต้องการกินข้าวตอนนี้ บ้านหลังนี้แม่บ้านมีตั้งหลายคนไปไหนกันหมด"
เขามองจ้องหน้าหญิงสาวอย่างหาเรื่อง ดาหวันตัวสั่นอึกอักพยายามดึงมือของเขาออกแต่ไม่เป็นผลเลย
"ไปช่วยคุณหญิงในสวนค่ะเห็นว่าจะทำสวนดอกไม้ใหม่ ถ้าเฮียอยากกินข้าวเดี๋ยวดาหวันทำให้ค่ะ"
"ก็ไปสิรีบๆด้วยฉันหิว"
"ค่ะๆจะรีบไปตอนนี้เลยค่ะ"
หญิงสาวรีบวิ่งไปห้องครัวทำอาหารให้ชายหนุ่มทันที ตฤณมองตามหญิงสาวก่อนจะเดินตามเข้าไปในครัว ชายหนุ่มนั่งที่โต๊ะจ้องหน้าหญิงสาวอย่างกดดันจนเธอตัวเกร็งทำตัวไม่ถูก
"เฮียจ้องดาหวันแบบนี้คือว่า..."
"รีบๆสิฉันหิว"
"ค่ะๆ"
ดาหวันรีบทำอาหารให้ชายหนุ่ม เมนูง่ายๆที่ทำเร็วก็คือสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าแบบที่เขาชอบ วัตถุดิบง่ายตามแบบที่เขาชอบใช้เวลาไม่นานด้วย ตฤณเท้าคางมองหญิงสาวที่ตั้งใจทำอาหารให้ก็อมยิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเธอจะดูเกร็งๆกลัวๆเขาแต่ก็ทำให้ทุกอย่างที่เขาสั่งแถมยังเถียงเก่งอีกด้วยบางครั้งก็น่าตีชะมัดเลยแหละ
"เสร็จแล้วค่ะ"
ดาหวันรีบเดินมาวางสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าให้เขาตรงหน้า ตฤณหยิบส้อมมาลองชิมก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"เฉยๆไม่เห็นอร่อยเลย"
"แต่กินไม่หยุดเลยนะคะ"
ดาหวันอมยิ้มอย่างดีใจที่เขาชอบกินอาหารฝีมือของเธอ ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาดุเธอยิ้มแห้งออกมาก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นไม่กล้าสบตาเขาอีก
"ได้ที่เรียนหรือยังคิดไว้ยัง"
"ยังเลยค่ะคือว่าอีกตั้งเป็นปีเลยค่ะยังมีเวลาอีกเยอะเลย ตอนนี้ก็อ่านหนังสือรอไปก่อนถึงเวลาค่อยเลือกคณะที่ชอบค่ะ"
"แม่ฉันมาปรึกษาเรื่องมหาวิทยาลัยของเธอ ฉันว่าเรียนที่เอกชนดีกว่าใกล้บ้านเนี่ยแหละเดินทางสะดวก ส่วนคณะเดี๋ยวฉันเลือกให้เอง"
"แต่หนูอยากเรียนครู...."
"ไปเรียนบริหารแล้วกัน"
ดาหวันเงียบลงทันทีไม่ต่อปากต่อคำกับชายหนุ่มอีก เธอถูกเขาบงการชีวิตและสั่งให้เดินซ้ายเดินขวามาโดยตลอด เธอไม่เคยได้ทำอะไรด้วยตัวเองเพราะมีเขามีคุณหญิงคอยสรรหามาให้ตลอด
"ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ทำไมถึงไม่เอา"
เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบ ดาหวันพยักหน้ายอมรับไม่พูดอะไรอีก ความใฝ่ฝันของเธอคือการได้เป็นคุณครูสอนหนังสือ เธอชอบเล่นกับเด็กและอยากจะอยู่กับเด็กมากกว่าเรียนพวกบริหารอะไรทำนองนี้ แต่ในเมื่อเขาเลือกให้เธอคงทำอะไรไม่ได้
"ค่ะ"
"ก็แค่นี้แหละ"
ตฤณก้มหน้ากินสปาเก็ตตี้ต่อจนหมดก่อนจะลุกขึ้นจะไปหยิบน้ำในตู้เย็น ดาหวันตาโตรีบวิ่งไปก่อนเพราะกลัวว่าเขาจะดุเธออีก
"เดี๋ยวหนูหยิบน้ำให้ค่ะ"
เธอเปิดตู้เย็นมองหาน้ำเย็นๆก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อชายหนุ่มยืนซ้อนหลังของเธอก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบน้ำด้วยตัวเอง
"ชักช้า"
ตฤณกระซิบกระซาบอยู่ข้างใบหูของเธอ ดาหวันเงยหน้ามองสบตากับเขากลืนน้ำลายลงคออย่ายากลำบากเพราะรู้สึกแปลกกับสายตาของเขาที่จ้องมองมา
"พรุ่งนี้วันเกิดเธอใช่มั้ย... "
ตฤณยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ไม่มีใครคาดเดาความคิดของเขาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ดาหวันมองชายหนุ่มด้วยความสงสัยและรอยยิ้มนั้นมันดูร้ายกาจจนเธออดระแวงไม่ได้จริงๆ
"ค่ะ ทำไมเหรอคะเฮียมีของขวัญให้หนูเหรอ"
"มีสิพรุ่งนี้มาเอาที่ห้องฉันเดี๋ยวเตรียมไว้ให้"
เขาเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะยกน้ำเย็นขึ้นดื่มเดินออกไปจากห้องครัวทันที ดาหวันเอียงคอมองชายหนุ่มอย่างสงสัยว่าเขาจะเอาของขวัญอะไรให้เธอ
"เขาจะให้อะไรเรานะปกติไม่เห็นจะมีให้เลย"
หญิงสาวคิดไม่ตกคาดเดาไม่ได้ว่าเขาจะให้อะไรเธอ แต่ก็ช่างเถอะเธอไม่ควรคาดหวังว่าเขาจะให้อะไรเพราะคนแบบนั้นชอบยัดเยียดสิ่งที่ไม่ชอบให้อยู่แล้ว เข้าใจว่าหวังดีแต่เธอเป็นคนไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะทำตามคำสั่งของเจ้านาย เธอมีหัวใจมีความคิดเป็นของตัวเองอยากจะเลือกอะไรให้ตัวเองบ้างไม่ได้เลยเหรอ
"เฮ้อ! เกิดมาจนก็เลยเลือกอะไรไม่ได้สินะ"
หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ไม่รู้ว่าอนาคตของตัวเองจะไปจบลงที่ตรงไหน ทุกอย่างมีคนขีดเส้นให้แล้วเธอแค่เดินตามรอยไม่มีสิทธิ์ที่จะเขียนมันขึ้นมาเอง
ตฤณเดินขึ้นมาชั้นบนหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาลูกน้องของเขา
(สวัสดีครับนายมีอะไรให้รับใช้ครับ)
"ขอสร้อยทองคำขาวเส้นหนึ่ง เอาจี้รูปหงส์นะใส่กล่องของขวัญมาให้ฉันพรุ่งนี้ที่ห้องทำงานนะ"
(ได้ครับนายเดี๋ยวผมจัดการให้)
"ขอบใจมากแค่นี้แหละ"
เขากดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ปกติไม่เคยให้ของขวัญกับดาหวันเลยปีนี้เขาจะให้สร้อยเธอเส้นหนึ่ง หวังว่าจะชอบและจะเชื่อฟังเขามากขึ้นนะ...
ตระกูลซูล่มสลาย จวนเจิ้นกั๋วทั้งตระกูลถูกประหารชีวิตในคืนเดียว ชาติก่อน… ซูเฉิงอิ้งถูกน้องสาวหลอกใช้ ถูกชายเจ้าชู้เล่นตลก ชาติก่อน… ซูเฉิงอิ้งใช้ชีวิตอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่แคว้นเป่ยเหลียงสิบกว่าปี แต่กลับถูกกล่าวหาว่าคบคิดกับศัตรู คนทั้งแคว้นเซิ่งถังต่างก็ด่าทอยกใหญ่ ชาติก่อน… ซูเฉิงอิ้งต้องยืนมองน้องสาวกับรักแรกของตนสนิทสนมกัน ครองโลก ส่วนตัวเองกลับโดนประหารชีวิต เลือดสาดตะวัน เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง… ซูเฉิงอิ้งถือดาบกลับมา ฟาดแรก… ตัดสายเลือด ฟันน้องสาวอกตัญญู ฟาดที่สอง… ตัดความรัก ฟันรักแรกที่หน้าเนื้อใจเสือ ฟาดที่สาม… ตัดคำพูด ฟันทุกเสียงนินทาของเป่ยเหลียงที่บิดเบือนความจริง ฟาดที่สี่… ตงฟางไป๋เยว่ “หรือว่าฮูหยินอยากจะฆ่าสามีผู้นี้ด้วยหรือ” ซูเฉิงอิ้ง“หุบปาก…”
รูรักอันบริสุทธิ์เมื่อถูกปลายลิ้นร้อนของชายหนุ่มเป็นครั้งแรกดูเหมือนว่าจะตอบสนองได้เป็นอย่างดี ร่องของนางขมิบรัว สะโพกของนางยกขึ้นยังเด้งเข้าไปหาปากร้อน ฝ่าบาทเก่งกาจยังสามารถแยงลิ้นเข้าไปในรู อันซูเซี่ยถูกทาขี้ผึ้งหอมรอบปากทาง ขี้ผึ้งนี้นอกจากจะมีรสชาติดีส่งเสริมรสน้ำรักของนางแล้วยังมีคุณสมบัติอันวิเศษ แม้จะเป็นหญิงพรหมจรรย์ก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด และเผลอทำร้ายฝ่าบาทจนบาดเจ็บ อี้หลงดูดแบะขาของนางให้กว้างขึ้นแล้วรวบขึ้นไปให้ขาชี้ฟ้า จากนั้นมุดใบหน้าลงมาอย่างหลงใหล “หอมอร่อยเหลือเกิน รู้สึกเหมือนดื่มสุราไม่เมามาย อ้า ข้าชอบยิ่ง หอยของฮองเฮาช่างใหญ่โต ดูโคกเนื้อโยนีแทบจะล้นริมฝีปากของข้า สีแดงเช่นนี้คงไม่เคยผ่านสิ่งใดมาก่อน บริสุทธิ์ยิ่งนัก ซี้ด” นางดิ้นเร่าอยู่ในปาก ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรนอกจากเชื่อฟังในคำของฝ่าบาท “อืม อร่อยยิ่งนัก อ้า ข้าไม่ไหวแล้วขอดูหน้าฮองเฮาของข้าหน่อยเถิด” ดูเหมือนว่าร่องรักของนางยังขมิบ นางไม่อยากให้เขาเงยหน้าขึ้นจากตรงนั้นด้วยซ้ำ อยากถูกปลายลิ้นเลียเช่นนั้นจนกว่านางจะได้รับการปลดปล่อย “อ้า ฝ่าบาทเพคะ อย่าหยุดเพคะ อื้อ” นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักสำหรับผู้ใหญ่ มี 2 เล่มจบ เป็นนิยายแบบพล็อตอ่อน เน้นฉากรักบนเตียงของตัวละครเป็นหลัก เหมาะสำหรับผู้มีอายุ 25 ปีขึ้นไป ไม่เหมาะสำหรับสายคลีนใส ๆ นะคะ หากใครไม่ชอบอ่าน NC เยอะ ๆ กรุณาเลื่อนผ่าน เพราะเรื่องนี้เน้น NC เป็นหลักค่ะ ซีไซต์ นักเขียน
ตลอดสิบปีที่ฉู่จินเหอรักเหลิ่งมู่หยวนฝ่ายเดียว เอาใจใส่กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าที่แท้เธอเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ที่สำนักงานเขตเพื่อทำการหย่า เหลิ่งมู่หยวนมองดูฉู่จินเหอด้วยความเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ถ้าเธอคุกเข่าลงและขอร้องฉัน ฉันอาจจะให้โอกาสเธอกอีกครั้ง ฉู่จินเหอเซ็นอย่างไม่ลังเลและออกจากตระกูลเหลิ่ง สามเดือนต่อมา ฉู่จินเหอปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ในเวลานั้น เธอเป็นประธานเบื้องหลังของ LX นักออกแบบลับที่ล้ำค่าที่สุดในโลก และเจ้าของเหมืองที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ทางตระกูลเหลิ่งคุกเข่าลงและขอร้องให้คืนดีและขอการให้อภัย ฉู่จินเหอแยู่ในโอบกอดของซีอีโอโจว ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตในโลกธุรกิจอย่างมีความุข เธอเลิกคิ้วพลางเยาะเย้ย "ฉันในตอนนี้ไม่ใช่คนที่พวกคุณมาเกี่ยวข้องได้"
เซียวหลิ่นตาบอดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลูกสาวคนรวยทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเขา มีแต่สวี่โยวหรานยอมแต่งงานกับเขาโดยไม่ลังเล สามปีต่อมา เซียวหลิ่นกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง จากนั้รเขา็ยื่นข้อตกลงการหย่าเพื่อยุติการแต่งงานนี้ เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า "ฉันพลาดกับชิงชิงมานนานมากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องรอนานกว่านี้!" สวี่โยวหรานลงนามในข้อตกลงการหย่าโดยไม่ลังเล ทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอตลอด - หัวเราะเยาะว่าที่เธอแต่งเข้าตระกูลเซียวถือว่าเกาะผู้มีอิทธิพลเข้า จากนั้นก็มาหัวเราะเยาะเธอที่ถูกทอดทิ้ง เป็นหญิงที่ไร้ค่า แต่ทุกคนกลับไม่รู้ว่า เธอคือหมออัศจรรย์ที่รักษาดวงตาของเซียวหลิ่นให้หายดี เป็นผู้ออกแบบเครื่องประดับมูลค่าหลักร้อยล้าน ผู้เป็นมือหนึ่งแห่งหุ้นที่ครองตลาดหุ้น และแม้แต่แฮกเกอร์ระดับแนวหน้าและลูกสาวแท้ๆ ของผู้มีอิทธิพล อดีตสามีมาขอร้องขอคืนดี ซีอีโอผู้เผด็จการก็โยนเซียวหลิ่นออกไปนอกประตูอย่างเย็นชา "ดูดีๆ นี่ภรรยาของผม"
[แสนหวาน + วิวาห์ฟ้าแล่บ + แต่งงานก่อน แล้วรักทีหลัง] แฟนที่หลู่ชิงชิงเลี้ยงดูมาหลายปีกลับนอกใจเธอ แอบไปคบกับเพื่อนสนิทของเธอ? เธอทนต่อกับเรื่องนี้ไม่ได้ และไปสมัครขอแต่งงานโดยตรง และแต่งงานกับชายแปลกหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากการแต่งงานแล้ว ชายคนนั้นคำหนึ่งก็ว่าเขาจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในครอบครัวสองคำก็ว่าจะเลี้ยงดูเธอ หลู่ชิงชิงเยาะเย้ยคิดว่ามันเป็นกลอุบายและคำโกหกของผู้ชายอีกแล้ว โดยไม่คาดคิดว่าชายคนนี้กลับกลายเป็นคนให้ความสำคัญกับภรรยาตัวเองจริงๆ ทั้งสนับสนุนอาชีพการงานของเธอและยังช่วยเธอทำงานบ้านด้วย และให้เธอตกแต่งบ้านตามใจชอบ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือทุกครั้งที่เธอประสบปัญหา เขาก็สามารถแก้ปัญหาให้เธอได้ตลอด ทุกครั้งที่เธอถามเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เขามักจะหัวเราะและเปลี่ยนเรื่องอย่างฉลาดโดยชมเธอว่าเป็นคนมีความสามารถ ทำงานเก่ง จนกระทั่งวันหนึ่ง ภายใต้การเลี้ยงดูจากสามีของเธออย่างต่อเนื่อง เธอก็ประสบความสำเร็จเช่นกัน จากนั้นเธอถึงพบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งในนิตยสารการเงินระดับโลกที่ดูเหมือนสามีของเธอทุกประการ...
ซ่งชิงเหอโดนหักหลังและกลายเป็นฆาตกรในสายตาคนอื่น เธอจึงหย่ากับสีจั้นถิง สามีของเธอ และเดินทางออกจากเมืองหวยไปด้วยความเกลียดชัง หกปีต่อมา เธอหวนกลับมาราวกับนกฟีนิกซ์พร้อมกับคู่แข่งของสามีเก่าเธอ เธอเติบโตขึ้นกลายเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เธอสาบานกับตัวเองว่าจะทำให้ทุกคนต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำไว้กับเธอ เธอยอมร่วมมือกับเขาเพียงเพื่อแก้แค้น โดยไม่รู้เลยว่าเธอตกเป็นเหยื่อของเขาไปแล้ว ในเกมแห่งความรักและความปรารถนา ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วผู้ชนะที่แท้จริงจะเป็นใคร
© 2018-now MeghaBook
บนสุด