เรื่อง...ชาตินี้ชาติไหนพี่ก็รัก คำโปรย เมื่อความฝันของเขา กับ โรคประหลาดของเธอมาบรรจบกัน เรื่องราวอันแสนขมขื่นในอดีตชาติค่อยๆหวนกลับ แนะนำตัวละคร ภูธเรศ (พี่ภู) อายุ 28 ปี เขาหล่อ คมเข้ม อบอุ่น แค่เพียงสบตาก็รู้เลยว่าเธอคือคนที่เขาตามหามานานแสนนาน เพลงพิณ (เพลง) อายุ 25 ปี เธอสวย น่ารัก เธอตกหลุมรักเขาทันทีที่ได้สบตา คล้ายกับว่า...เธอรอค่อยเขามานานแสนนาน แต่ลึกๆแล้วมันกลับมีความหวาดกลัวซ่อนอยู่ ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมเธอถึงได้รู้สึกแบบนั้น @@@@@@ 🌼นิยายเซตนี้🌼 1.อลเวงวิญญาณพบรัก (รุ่นแม่) 2.ประทับใจยัยขี้เมา (รุ่นลูก) 3.ชาตินี้ชาติไหนพี่ก็รัก (2=3 เนื้อเรื่องต่อกันแนะนำให้อ่านคู่ค่ะ)
ตอนที่ 1 โรคประหลาด
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเพลงพิณ หรือจะเรียกว่าเพลงเฉยๆก็ได้ ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปี ฉันป่วยเป็นโรคประหลาด
ซึ่งทางการแพทย์ก็ไม่สามารถบอกสาเหตุได้ว่าอาการที่ฉันเป็นมันคืออะไรหรือเกิดขึ้นได้อย่างไร และนอกจากความรู้สึกของฉันที่รู้สึกอยู่คนเดียวแล้ว นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มี
ไม่มีในที่นี้ก็คือไม่มีรอยแดง รอยช้ำ รอยเขียวตรงบริเวณที่ฉันรู้สึกเจ็บเลยสักนิด สิ่งที่มองเห็นไม่มีอะไรบ่งบอกได้เลยว่าฉันเจ็บปวดจริงๆอย่างที่ฉันรู้สึก
อาการที่ว่ามันเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่ฉันอายุ 18 ปี ซึ่งมันก็ผ่านมานานแล้ว มันไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน นานๆจะเกิดอาการขึ้นสักครั้ง บอกไม่ได้ว่ามันจะเกิดขึ้นที่ไหน เมื่อไหร่ ตอนไหน มันอยากจะมีอาการตอนไหนมันก็มี แล้วแต่มัน...
อาการที่ว่าคือเจ็บหลัง เหมือนมีอะไรบางอย่างมาทิ่มแทงเป็นแผลลึก และอาการแสบร้อนเหมือนโดนพริกแต่ความแสบร้อนของมันนั้นมากกว่าโดนพริกหลายร้อยเท่า
จากนั้นฉันก็จะกรีดร้องออกมาเหมือนคนบ้า ซึ่งฉันเคยพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกทรมานนี้ของตัวเองเอาไว้แล้ว แต่มันก็ไม่สามารถทำได้
ช่วงที่ฉันมีอาการ นอกจากจะทรมานที่ร่างกายแล้ว จิตใจของฉันมันทั้งเศร้า ทั้งเสียใจปนกลัวไปหมด ซึ่งเรื่องที่ฉันเล่ามาทั้งหมดนี้ ไม่มียากิน ไม่มีวิธีรักษา แต่มันจะหายไปเองเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก
ช่วงที่อาการกำเริบฉันจะเอาตัวเองลงไปแช่ในน้ำ ฉันชอบน้ำ ชอบอาบน้ำ ชอบเล่นน้ำ แต่ถ้าอยู่นอกบ้านฉันก็จะไปหาที่นั่งสงบๆอยู่คนเดียว ร้องไห้มันออกมาสักพักก็จะดีขึ้น
ฉันจะใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมง จากนั้นอาการของฉันก็จะเริ่มดีขึ้น...แปลกใช่มั้ยล่ะ
ขนาดตัวฉันเองยังหาสาเหตุไม่ได้เลยว่าเป็นอะไร จะว่าเกิดจากทางจิตก็ไม่น่าจะใช่ เพราะชีวิตของฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรไม่ดี และไม่เคยมีเรื่องไม่ดีมากระทบจิตใจเลยสักครั้ง
ชีวิตของฉันเกิดมามีความสุขมาก ซึ่งฉันคิดว่าฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอน แล้วก็ไม่มีผีที่ไหนมาสิงด้วย...ถ้าถามว่ารู้ได้ยังไง ฉันมีเพื่อนค่ะ มันชื่อไอ้ฟ้า มันมีสัมผัสที่หก มันบอกว่าไม่มีผีที่ไหนทั้งนั้น...ฉันเชื่อมันค่ะ
ฉันมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อขุนเขา ฉันเรียกเขาว่าพี่ขุน พี่ขุนเคยบอกว่า ถ้าเป็นคนอื่นลงไปแช่ในน้ำนานๆแบบนี้ คงไม่สบายไปแล้ว แต่สำหรับฉัน ร่างกายแข็งแรง เชื่อมั้ยว่าฉันไม่เคยป่วยเป็นไข้เป็นหวัดเหมือนกับคนทั่วๆไปเลย จะเป็นก็แต่ไอ้โรคประหลาดนี่แหละ ไม่รู้เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของฉัน
เรื่องนี้มีแค่คนในบ้านเท่านั้นที่รู้ แต่ทุกคนก็ไม่รู้จะช่วยฉันได้ยังไง พักหลังๆมาเวลาที่ฉันมีอาการ ฉันก็มักจะอยู่กับตัวเอง แล้วผ่านความทรมานนี้ไปคนเดียวให้ได้...มันอยู่กับฉันมาหลายปี ฉันรู้ว่าเดี๋ยวมันก็หายไป แล้วฉันก็รู้อีกว่าเดี๋ยวมันก็จะกลับมา...
"ก๊อกๆๆ"
"ใครคะ"
"พี่เองทำอะไรอยู่...เมื่อวานแม่บอกว่าเพลงไม่ได้ไปเรียน วันนี้จะไปหรือเปล่าพี่จะไปส่ง" เสียงพี่ขุนพี่ชายฉันเองค่ะ
"ไปค่ะ...เพลงแต่งตัวเสร็จพอดีเลย" ฉันเปิดประตูออกมาพูดกับพี่ขุน
"เป็นอีกแล้วใช่มั้ย เมื่อวานถึงไม่ไปเรียน" ถึงทุกคนจะไม่สามารถช่วยอะไรฉันในเรื่องนี้ได้ แต่ฉันโชคดีที่มีครอบครัวค่อยเป็นกำลังใจให้เสมอมา ทุกคนรักฉันเรื่องนี้ฉันรู้ดี แต่ฉันก็รักพวกเขามากเช่นกัน จึงไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปเล่าให้ฟัง...ก็อย่างที่บอก เดี๋ยวมันก็หายไป
"อย่าไปพูดถึงมันเลย...สักวันมันจะต้องหายไปค่ะ" พูดถึงมันเดี๋ยวมันมา ทำเป็นลืมๆไปดีกว่า
"มีอะไรก็บอกพี่ได้ ถึงพี่จะช่วยไม่ได้แต่พี่สามารถอยู่เป็นเพื่อนเราได้" ไม่มีใครช่วยฉันได้ พี่ขุนเองก็รู้เรื่องนี้ดี
"ค่ะ" ฉันยิ้มหวานส่งไปให้พี่ขุน พี่ชายที่แสนดีของฉัน สิ่งที่ฉันเป็นทำให้ทุกคนในบ้าน คุณพ่อ คุณแม่ พี่ขุน ตามใจฉันสุดๆไปเลยค่ะ
@มหาวิทยาลัย
พี่ขุนขับรถมาส่งฉันที่มหาวิทยาลัย จากนั้นเขาก็เลยไปทำงานตามปกติ บ้านฉันมีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์โดยมีคุณพ่อเป็นคนบริหารงานอยู่ ส่วนพี่ขุนเป็นผู้ช่วยคุณพ่อ ฉันน้องเล็กของบ้านยังเรียนไม่จบ...
ฉันเดินเข้าไปด้านในตึกก็เจอกับเฟื่องฟ้า เพื่อนรักของฉันนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะไม้หินอ่อนตัวหนึ่ง ฉันยิ้มหวานแล้วส่งเสียงเรียกเพื่อนทันที
"ฟ้า..."
"อ้าว...เพลง" ฉันเดินเข้าไปหาเพื่อนแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวใกล้ๆ
"เมื่อวานแกหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่มาเรียน" ฟ้าเป็นเพื่อนคนเดียวของฉัน ซึ่งมันก็รู้เรื่องที่ฉันเป็น เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องปิดบังมัน
"โรคประหลาดฉันกำเริบน่ะ ฉันก็เลยไม่อยากมา...เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆพวกนี้จะหายไปสักที ไม่รู้เวรกรรมอะไรของฉัน" ฉันเป็นคนเพื่อนน้อย จะมีก็แต่เฟื่องฟ้านี่แหละที่มันเข้าใจฉัน ซึ่งฉันก็เผลอบ่นให้มันฟังซะยาวเชียว
"เฮ่อ...ฉันก็ไม่รู้ ฉันเองก็เบื่อเหมือนกัน เออ...ปีหน้าฉันขอคุณพ่อไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์แหละ อยากไปจากที่นี่สักพัก" ฉันกับฟ้ามีบางอย่างเข้ากันได้ดี เราเจอเรื่องแปลกๆเหมือนกัน
ไอ้ฟ้ามันสามารถมองเห็นวิญญาณได้ เห็นมันเล่าให้ฟังว่าถูกถ่ายทอดมาจากคุณแม่ของมัน เพื่อทำภารกิจอะไรสักอย่างอันนี้ฉันก็ไม่รู้
"แล้วฉันล่ะ แกก็รู้ว่าฉันเพื่อนน้อย" ถ้ามันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ฉันคงเหงามากแน่ๆ
"ฉันเองก็มีแกเป็นเพื่อนคนเดียว...ไปด้วยกันมั้ยล่ะ ไปต่อโทที่โน่นด้วยกัน เรียนจบแล้วค่อยกลับ" ก็น่าสนใจดี!
"ต้องลองไปขอที่บ้านก่อน นิวซีแลนด์ใช่มั้ย" ที่นั่นอากาศดีมาก สิ่งแวดล้อมโดยรวมก็ดีมากเช่นกัน
"อือ...อากาศดีเหมาะแก่การไปพักผ่อนหรือแกว่าไง"
"ไม่ว่าอะไร...จะได้ไปบอกที่บ้านถูก" หวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะอนุญาตให้ฉันไป แต่ที่ผ่านมาพวกท่านก็ตามใจฉันมาตลอด ครั้งนี้ไปไกลหน่อยหวังว่าพวกท่านจะอนุญาต
"ป่ะ...ได้เวลาเข้าเรียนแล้วไปกัน" จากนั้นฉันกับไอ้ฟ้าก็พากันไปเรียนตามปกติ...
ช่วงเย็นบนโต๊ะอาหาร นั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ฉันเอ่ยขอเรื่องที่จะไปเรียนต่อกับไอ้ฟ้าที่นิวซีแลนด์ ให้คุณพ่อ คุณแม่ และพี่ขุนฟัง สรุป...ทุกคนเห็นด้วยและยอมให้ฉันไปค่ะ
แค่เพียงสบตาความปรารถนาอันร้อนแรงของเขาก็ได้ก่อตัวขึ้น ในเมื่อแต่งงานกันแล้ว เขาย่อมมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกประการ
คืน One Night Stand ของมาเฟียอิตาลีกับยัยขี้เมา เช้าวันนั้นเธอหายไป เขาจึงออกตามหา แต่เมื่อได้เจอกันเธอกลับจำหน้าเขาไม่ได้
เรื่อง...คุณหมอสะดุดรัก คำโปรย พริ้งพราวเพื่อนลากให้ไปเที่ยวผับแต่เธอดันถูกยาปลุกเซ็กเข้า แล้วบังเอิญมาเจอกับเขา คุณหมอหนุ่มวัย35ปี แล้วคุณหมอจะมีวิธีช่วยเธออย่างไร... แนะนำตัวละคร วายุภักษ์ ภักดีวัฒนากุล (วายุ) อายุ 35 ปี เขาเป็นผู้ชาย ขี้เล่น อารมณ์ดี และที่สำคัญเขายิ้มเก่งมากๆ วายุเป็นผู้บริหารโรงพยาบาลสาขาที่เชียงใหม่และยังพ่วงด้วยตำแหน่งคุณหมอโรคหัวใจ เขาเป็นลูกชายคนโตของ เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่มีสาขาอยู่หลายแห่งของประเทศไทย วายุมีความจำเป็นต้องย้ายมาจากสาขาที่เชียงใหม่ เพราะน้องชายที่ประจำอยู่เกิดอุบัติเหตุ วายุเลยมาประจำอยู่สาขาที่กรุงเทพแทนเป็นการชั่วคราว กมลเนตร ธนพัฒน์ธาดา (พริ้งพราว) หญิงสาวบริสุทธิ์ อายุ 24 ปี ทำงานในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ และเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้เธอกับเขาอยู่ด้วยกันและค่อยๆ สนิทกัน เหนือเมฆ ภักดีวัฒนากุล (เมฆ) น้องชายคนเดียวของวายุ ตั้งแต่เขาประสบอุบัติเหตุเดินไม่ได้ เขาก็กลายเป็นคนอารมณ์ร้อน พยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแล ไม่มีใครสามารถอยู่กับเขาได้ จนได้มาเจอกับ...ข้าวหอม ศศินาทิพย์ คงเจริญ (ข้าวหอม) พยาบาลจบใหม่ เธออยู่ในช่วงทดลองงาน ถูกทางโรงพยาบาลขอร้องให้ไปดูแลคนป่วยที่บ้านตลอด 24 ชั่วโมง โดยมีเงื่อนไข และเงื่อนไขนั้นทำให้เธอยอมตอบตกลงรับทำงานนี้ @@@@@@
เรื่อง...พ่อม่ายกับยัยพี่เลี้ยง คำโปรย...นักธุรกิจหนุ่มลูกติด มีปมชีวิตความใสซื่อและความดีของเธอทำให้เขาสนใจ ส่วนลูกชายที่ไม่ยอมไปโรงเรียนเพราะโดนเพื่อนล้อว่าไม่มีแม่ อยากได้เธอมาเป็นแม่ซึ่งเขาก็เห็นด้วยกับลูกชายเช่นกัน แนะนำตัวละคร คุณอาทิตย์ เจริญเดชาพงษ์ (คุณอาทิตย์) หนุ่มหล่อรวย เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้ากลางใจเมือง และยังมีธุรกิจ ผลิต นำเข้า และส่งออก เกี่ยวกับสิ่งอิเล็กทรอนิกส์ รายใหญ่ที่สุดในประเทศอีกด้วย แต่อาทิตย์เขามีลูกติดชื่อน้องเกียร์เป็นเด็กผู้ชายอายุสามขวบ แม่เสียชีวิตตอนคลอดน้องเกียร์ออกมาได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เพราะเธอเสียเลือดมาก นันทิชา มงคลสวัสดิ์ (มิรา) หญิงสาวที่พึ่งเรียนจบมาใหม่ๆ เธอตกงาน ที่บ้านกำลังลำบาก เธอออกหางานทำเพราะต้องส่งน้องเรียน น้องเธออยู่มัธยมต้น เป็นผู้หญิงชื่อลิลิน พ่อแม่เสียไปนานแล้ว เหลือกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง โดยได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านถึงรอดมาถึงทุกวันนี้ได้
เรื่อง...คุณหมออาสากับยัยเด็กบนดอย โปรย...ความรักมันไม่ได้เกี่ยวกับอายุ...แต่มันเกี่ยวอยู่ที่ใจ เขาไม่อยากมีลูกเพราะฉะนั้นเขาก็เลยไม่คิดที่จะมีเมีย ความรักเป็นเรื่องตลกไม่มีเขาก็อยู่ได้ แนะนำตัวละคร แสงเหนือ หรือ หมอแสง อายุ 32 ปี นิสัย ปากร้าย อารมณ์ดี ขี้เล่น อบอุ่นและขี้หึงสุดๆ แต่เขาไม่อยากมีลูกเพราะฉะนั้นเขาก็เลยไม่คิดที่จะมีเมีย ความรักเป็นเรื่องตลกไม่มีเขาก็อยู่ได้ ปิ่นงาม หรือ ปิ่น อายุ 20 ปี เธอสวย เก่ง เธอใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่บนดอยสูง เธอมีความสุขตามอัตภาพของเธอ แต่แล้วชีวิตของเธอก็ได้เปลี่ยนไปเมื่อมีเขาเดินเข้ามา ************* (เรื่องนี้เขียนต่อจากเรื่อง...คุณหมอเจ้าแผนการ) ปล.นิยายเรื่องนี้ทุกเหตุการณ์เป็นการสมมุติขึ้นทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความเป็นอยู่ ศาสนา วัฒนธรรม หรืออะไรก็แล้วแต่ในเนื้อหาของเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งที่สมมุติขึ้นทั้งสิ้น
ความสวยสะดุดตา ความสดใสสะดุดใจ ปากที่บอกว่ายังไม่อยากมีใคร แต่ในใจกลับอยากได้เธอมาครอบครอง
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
ฉู่ว่านยู ผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลแพทย์แผนโบราณ มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ยาที่เธอทำนั้นทุกคนต่างอยากได้ สามารถรักษาได้ทุกโรค แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะย้อนยุค กลายเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในใต้หล้า และยังเอาชนะใจท่านอ๋องด้วย การเริ่มต้นไม่ค่อยดีก็ไม่เป็นไร มาดูกันว่าเธอจะพลิกผันยังไง การแย่งการแต่งงานงั้นเหรอ? เธอทำให้น้องต้องรับบทเรียน แย่งสินเิมดลับมา ให้ชายั่วหญิงร้ายคู่นี้อยู่ด้วยกันตลอดไป ขี้ขลาดเหรอ? เธอจัดการพ่อร้าย สั่งสอนผู้หญิงเสแสร้ง! ขี้เหร่เหรอ? เธอรักษาพิษในตัว และกลายเป็นคนงามอันน่าทึ่ง! ลูกสาวขี้เหร่ของจวนอัครมหาเสนาบดี กลายเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่ผู้โหดเหี้ยมบางคนยังหวั่นไหวกับเธอ เมื่อสุดที่รักจะจัดการผู้ใด เขามักจะช่วยเสมอ... แต่น่าเสียดายสุดที่รักคนนั้นไม่มีเขาอยู่ในใจ ฉู่ว่านยู "ออกไป หย่าเลย ผู้ชายมีแต่เป็นภาระของข้าเท่านั้น" เสี่ยวลี่จิงรู้สึกน้อยใจ "ไม่ได้ ข้าให้ครั้งแรกกับเจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบข้า"
ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"
คนเราบางครั้งก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าตายแล้วไปไหน ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบเพราะไม่มีใครสามารถมาตอบได้ว่าตายไปแล้วไปไหน หากจะรอคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เห็นมีใครมาให้คำตอบที่กระจ่างชัด ชลดา หญิงสาวที่เลยวัยสาวมามากแล้วทำงานในโรงงานทอผ้าซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเบรค ชลดาและเพื่อนๆก็มานั่งเมาท์มอยซอยเก้าที่โรงอาหารอันเป็นที่ประจำสำหรับพนักงานพักผ่อน เพื่อนของชลดาที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "นี่พวกแกเวลาคนเราตายแล้วไปไหน" เอ๋ "ถามอะไรงี่เง่าเอ๋ ใครจะไปตอบได้วะไม่เคยตายสักหน่อย" พร "แกล่ะดารู้หรือเปล่าตายแล้วไปไหน" เอ๋ยังถามต่อ "จะไปรู้ได้ยังไง ขนาดพ่อแม่ของฉันตายไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน เพราะท่านก็ไม่เคยมาบอกฉันสักคำ" "อืม เข้าใจนะแก แต่ก็อยากรู้อ่ะว่าตายแล้วคนเราจะไปไหนได้บ้าง" "อืม เอาไว้ฉันตายเมื่อไหร่ จะมาบอกนะว่าไปไหน" ชลดาตอบเพื่อนไม่จริงจังนักติดไปทางพูดเล่นเสียมากกว่า "ว๊าย ยัยดาพูดอะไร ตายเตยอะไรไม่เป็นมงคล ยัยเอ๋แกก็เลิกถามได้แล้ว บ้าไปกันใหญ่" พรหนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวยวายขึ้นมาทันที แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากวันนั้นที่คุยกันที่โรงอาหารจะเป็นการคุยเล่นกันวันสุดท้ายของชลดา เพราะหลังจากเลิกงานกลับมาชลดาก็เสียชีวิตระหว่างเดินทางกลับหอพักด้วยสาเหตุวัยรุ่นยกพวกตีกันและมีการยิงกันเกิดขึ้นและชลดาคือผู้โชคร้ายที่ผ่านทางมาพอดี ท่ามกลางความเสียใจของเพื่อนๆ เอ๋ได้แต่หวังว่า ชลดาคงไม่มาบอกกับเธอจริงๆหรอกใช่ไหมว่าตายแล้วไปไหน
เพลิงกัลป์ / Ryuu ริว ซาโต้อิชิบะ หัวหน้าแก๊งมาเฟียใหญ่ในคราบคุณหมอ หล่อ เลว เถื่อน ร้ายกับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งกับ เธอ "กฎของการเป็นของเล่นคือห้ามรักเขา" ลูกพีช รินรดา สวย เซ็กซี่ สดใส ร่าเริง ปากร้าย กล้าได้กล้าเสีย สายอ่อยตัวแม่ "ของเล่นที่มีหัวใจของผู้ชายที่ไร้หัวใจ"
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"