กุหลาบรัก นางบำเรอ

“ฟ้าน”

เพื่อนส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่กำลังหันซ้ายหันขวาอยู่ในร้านอาหาร

“ทางนี้”

เกวลีส่งยิ้มให้คนโบกมือทัก เท้าสวมรองเท้าคัชชูปิดมิดชิดก้าวเดินไปทางเพื่อน

“โทษทีที่มาช้า ต้องเคลียร์งานนิดหน่อย”

เธอหย่อนก้นลงเก้าอี้ตัวข้างเพื่อน แขวนกระเป๋าสะพายไว้ที่พนักแขน

“พวกเราก็เพิ่งมากันเอง”

หนึ่งปี จะมีหนึ่งครั้ง งานเลี้ยงรุ่นของสาขาเธอ นัยว่าเพื่อเป็นการกระชับสายสัมพันธ์ระหว่างกันให้แน่นแฟ้นนอกเหนือจากการเป็นเพื่อนกันในเฟซบุก เกวลีมางานทุกปีไม่เคยขาด เพื่อนหากไม่ติดเดินทางไปต่างประเทศก็จะมากันทุกคน

กาลเวลาอาจทำให้เปลี่ยนไปบ้าง ทั้งรูปร่าง สีผม หรือสถานะทางสังคม แต่เมื่ออยู่ในกลุ่มเพื่อน ทุกคนราวย้อนวัยไปสมัยเป็นนักศึกษา พูดคุยหัวเราะ กระเซ้าเย้าแหย่กันสนุก

เกวลีพลอยหัวใจชุ่มชื้น มีรอยยิ้มประดับริมฝีปากบ้าง หลังจากเครียดมาหลายอาทิตย์

“เห็นข่าวเมื่อวีคที่แล้ว คิดว่าบูมจะได้แต่งงานซะแล้ว”

เพื่อนสาวนั่งฝั่งตรงข้ามเธอรำพึงไปถึงอีกคนที่นั่งอยู่เกือบสุดโต๊ะยาว

“อีกนานกว่าฉันจะแต่งงาน ยังไม่เจอนางในฝันเลย”

ปารวิชญ์ส่งสายตาเจ้าชู้ให้พลางยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ สัปดาห์ที่แล้วมีข่าวใหญ่คือดาราสาวอดีตแฟนเขาไปตรวจ แล้วพบว่าตั้งท้องได้หนึ่งเดือน ทุกคนคาดว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก แต่ดาราสาวก็เปิดแถลงข่าวพร้อมนายแบบหนุ่มรัสเซียที่อายุอ่อนกว่าถึงสามปี เป็นอันสยบข่าวลือใด ๆ ที่จะพาดพิงมาถึงเขา

“ระวังนะ เลือกนักมักได้แร่”

สาวคนเดิมยังจิกไม่เลิก เพราะเจ้าหล่อนก็เหมือนสาว ๆ อีกครึ่งคณะที่แอบชอบปารวิชญ์ แต่เขาไม่สน ระดับผู้หญิงของเขาคือระดับดาวมหาวิทยาลัยหรือดารานางแบบ

ปารวิชญ์เกิดมีพร้อมรูปทรัพย์ที่ทั้งขาว ตัวสูง หล่อเหลา และทรัพย์สินที่มากมาย เพราะเป็นลูกคนเดียว หากใครได้เขาเป็นแฟนก็หมดปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ เพราะแม่เขาเพิ่งเสียด้วยโรคหัวใจตอนปีกลาย ตามพ่อที่เสียด้วยโรคมะเร็งไปไม่นานนัก

“ถึงได้แร่ แต่ฉันก็ภูมิใจที่ได้เลือกเองกับมือ”

ปารวิชญ์เป็นสุภาพบุรุษแต่กับผู้หญิงที่คู่ควรเท่านั้น หากใครร้ายมาเขาก็ร้ายกลับ

“การเข้าไปเลือกเองสนุกออก ดีกว่าของมันมายัดเยียดให้เลือกถึงมือ”

เพื่อนผู้ชายแตะขาเขาใต้โต๊ะปรามให้หยุดพูด เพราะคนต้นเรื่องมองเขาตาวาววับ

“เออ รู้ข่าวอาจารย์ต้นหรือยัง แกได้เป็นศาสตราจารย์แล้วนะ”

หัวหน้าชั้นปีเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา ทำให้ทุกคนค่อยหายใจคล่องกันหน่อย รูปและเงินเป็นทรัพย์ไม่ได้บันดาลแต่โชคดีให้เขา ยังมีความโชคร้ายแฝงมาด้วย คือความริษยาของทั้งชายและหญิง หากเป็นผู้ชายอาจเพียงแค่เขม่นกัน แต่กลับผู้หญิงที่ทอดสะพานใยเหล็กแล้วเขาไม่ข้ามไปนั่นก็คือความแค้น

เกวลีดื่มน้ำอัดลมไปพลางคิด ไม่เข็ดกันบ้างหรืออย่างไรหนอ โดนเขาตอบโต้มาได้ทุกปี ยังจะไปแหย่ชายหนุ่มอยู่ได้

เธอยอมรับ ตนเองก็พอใจเขาอยู่เงียบ ๆ ความรู้สึกเหมือนชื่นชอบดารานักร้อง เอาไว้กรี๊ด ไว้ฝันถึง แต่จับต้องไม่ได้ เกวลีคิดว่าเป็นอย่างนี้จะมีความสุขกว่า

งานเลี้ยงสนุก มีทั้งอาหารและเหล้าแบบเติมไม่อั้น ประมาณสามทุ่มเกวลีขอตัวไปโทรศัพท์ที่หน้าห้องน้ำ

“น้าจอย น้าทิศเป็นยังไงบ้างคะวันนี้”

เธอถามถึงผู้มีพระคุณที่ช่วยอุปการะจนจบมหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้นอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาล ปลายสายตอบว่าอาการยังคงเดิม และบ่นเรื่องเจ้าหนี้ที่โทรมาทวงเงิน

น้าสาวและน้าเขยเปิดแผงขายส่งผักอยู่ในตลาด มีบ้านรถต้องผ่อนและยังมีลูกวัยกำลังเรียนอยู่สองคน การที่คนใดคนหนึ่งล้มเจ็บเช่นนี้จึงขาดรายได้หนัก ต้องหยิบยืมเจ้าของตลาด ซึ่งเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดชื่อเสี่ยอ่าง เกวลีรับปากว่าจะช่วยคุยกับเจ้าหนี้ให้ แล้วเธอก็กดโทรหาทันที

“เสี่ยอ่าง ขอเวลาอีกสักหน่อย ฉันกำลังหาเงินอยู่ค่ะ ไม่เบี้ยวแน่ ขอเวลาสักอาทิตย์ก่อนค่ะ”

เธอกำลังให้เจ้ว่าน สาวพนักงานรุ่นพี่ช่วยยื่นขอสินเชื่อผ่านพวกบัตรกดเงินสดต่างๆ ให้ เพราะเจ้ว่านมีเพื่อนที่ทำเกี่ยวกับด้านนี้เยอะ คำนวณกันดูคร่าว ๆ น่าจะได้เงินมาสักสามแสน พอจะจ่ายดอกเบี้ยกับเงินต้นบางส่วนจากยอดหนี้ห้าแสนของเสี่ยอ่างลงได้บ้าง

อีกฝ่ายทั้งขู่ทั้งคำราม แต่เกวลียังใจดีสู้เสือคุยต่อไป โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าอยู่ใต้สายตาใครคนหนึ่ง

ปารวิชญ์มาเข้าห้องน้ำ แล้วได้ยินเสียงใส ๆ ที่คุยโทรศัพท์เครือ เหมือนจะร้องไห้ เขาจำเธอได้ เกวลีเพื่อนร่วมชั้นสาวจืด ๆ เคยทำรายงานกลุ่มด้วยกันครั้งสองครั้ง เธอเป็นประเภททำงานงก ๆ เชื่อคนง่าย ไม่ทันคน สมัยมหาวิทยาลัยเห็นเอาแต่เรียนอย่างเดียว

เท่าที่จับใจความได้ ตอนนี้คงกำลังลำบากเรื่องเงิน ผู้หญิงซื่อจนเกือบโง่อย่างนี้คงหลงคารมผู้ชายแย่ ๆ สร้างหนี้สินล้นพันตัวกระมัง เขาอยากออกไปจากที่หลบมุม แต่เกรงว่าหากเดินออกไปเธอจะรู้ว่ากำลังแอบฟัง คนอย่างปารวิชญ์ถูกจับได้กับแค่เรื่องง่าย ๆ อย่างนี้ เสียฟอร์มหมด

“ฉันจะเอาเงินไปคืนเสี่ยอ่างเองค่ะ แค่นัดสถานที่มา”

เธอใจกล้าเสียด้วย คนปลายสายขึ้นเชื่อว่าเสี่ย คงลูกไม้แพรวพราว แค่น้ำตากับเสียงเครือ ๆ มันไม่ช่วยให้ผู้ชายบางคนใจอ่อนหรอกนะ

“ค่ะ ได้ค่ะ ฉันจะไปพบเสี่ยเอง”

เกวลีตัดบทสนทนา ซึ่งปลายสายก็คงรู้สึกเช่นเดียวกัน ตาโตมองมือถือที่หน้าจอดับ ทอดถอนหายใจ แล้วเดินกลับเข้างานเลี้ยง โดยมีปารวิชญ์เดินตามไปในอีกไม่กี่นาที