รักหย่า...อย่ารัก

อากาศปลายฤดูหนาวปีนี้ ในภาคเหนือยังทิ้งร่อยรอยความเย็นอยู่มากนัก อย่างน้อยก็ทำให้น้ำแข็งในแก้วเบียร์ละลายช้า

เป็นที่ถูกอกถูกใจแขกที่มานั่งหาความรื่นรมย์ในแพร้านอาหารนัก โดยเฉพาะกลุ่มหนุ่ม ๆ ที่ร่ำสุรากันทั้ง ๆ ที่อยู่ในเสื้อนักศึกษา

แม้อาจมีผู้ใหญ่มือถือสากปากถือศีลติเตียนในใจว่าไม่สมควร แต่ใครเล่าจะสน ในเมื่อพวกเขานั้นจะจบการศึกษาอยู่แล้ว ที่มาดื่มนี่ก็ฉลองสอบวิชาสุดท้ายในชีวิตมหาวิทยาลัยเสร็จ

อาหารและเครื่องดื่มวางมากมายบนโต๊ะ บริกรยกมาเสิร์ฟอย่างนอบน้อมเอาอกเอาใจ เพราะรู้ว่าคนที่โทรมาจองโต๊ะนั้นเส้นใหญ่คับร้านสักเพียงไหน

เสียงพูดคุยเฮฮาตามประสาเพื่อนดังเป็นระยะ ๆ บางคนก็ถ่ายคลิปโน่นนี่ บางคนถึงขนาดไลฟ์ในแอปฯกลางร้านก็มี

ใครคนหนึ่งมาถึงงาน พร้อมหอบของมาเต็มอก

“เจ้าภาพงานมาแล้วโว้ยพวกเรา ! มีคนจ่ายเงินแล้ว ไม่ต้องกลัวได้ล้างจาน”

เสียงแซ็วโห่ฮาดังขึ้นตอนรับ บริกรรีบมาขยับเก้าอี้เลื่อนออกให้หนุ่มเส้นใหญ่โดยพลัน

“เฮ้ย! กูเห็นนะไอ้ดินว่าน้องเมี่ยงเอาของมาให้มึง อะไรวะที่อยู่ข้างในน่ะ”

ลือกฤชถามเพื่อนทันทีที่เห็นร่างสูงโปร่งก้าวเข้าในสายตา เขาทำตัวเป็นนักข่าวประจำคณะ ไม่มีเรื่องไหนลอดหูลอดตาไปได้ โดยเฉพาะเรื่องที่เห็นมากับตา อย่างนี้ต้องเอามาขยี้ ซักฟอกให้สาแก่ใจ

“ไม่รู้ว่ะ”

คณิศรยักไหล่ไม่ยี่หระ วางถุงใส่กล่องของขวัญที่ชนิษฐาให้เขาเอาไว้ที่ตรงบนโต๊ะข้างจานอาหาร ที่มีทั้งช่อดอกไม้ และของที่ขวัญจากใครหลาย ๆ คน

โดยให้เหตุผลว่าอาจไม่สะดวกมาแสดงความยินดีตอนรับปริญญาเพราะคนอาจจะเยอะ จึงเอามาให้เขาเสียในวันสอบวิชาตัวสุดท้ายในชีวิตนักศึกษา

สายตาคมยังมองหาคนที่เขาอยากเจอ เมื่อคืนส่งข้อความถึงกันแล้วรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาได้ แต่ก็ยังไร้วี่แวว

ลือกฤชเกาะไหล่ของเพื่อน

“มึงนี่ก็แปลกนะ คนที่เขารักชอบมึง มึงก็ไม่คิดถึง แต่กับคนที่เขาไม่สนใจมึงเนี่ย ตามเหลือเกิน ทำไมวะ?”

เพื่อนๆ รู้กันหมดว่า คนที่คณิศรรักมาก และอยากจะแต่งด้วยก็คือสุธาวี

สำหรับสุธาวีนั่น ใครต่อใครก็รู้ว่าหญิงสาวเป็นคนอย่างไร รักอิสระ

ชอบสนุก แต่ไม่ยอมผูกมัดกับใครสักคน คบผู้ชายในสถานะไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนสนุกร่วมเตียง

แม้เพื่อนจะเตือนกันหลายคนแล้ว ทว่าคณิศรก็ยังทำเป็นหูหนวกตาบอด กับพฤติกรรมรักอิสระของเธอ คำตอบที่เขาบอกติดปาก

“อะไรที่มันได้มายากๆ มันมีค่าวะ รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง”

ซึ่งเพื่อนๆ ก็ไม่เข้าใจ เพราะสุธาวียากตรงไหน ใคร ๆ ก็ได้กัน ไม่เว้นแม้แต่ลือกฤชที่ก็เคยถูกสุธาวีขึ้นขี่แล้ว เพียงแต่เขาไม่บอกคณิศรเท่านั้น

“เมี่ยงดูอะไรอยู่น่ะ”

ชนิษฐายังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จ้องมองรูปในมือถือแบบไม่มีเบื่อ

“รูปของพี่ดินน่ะ”

“จ้า ! แม่คุณระวังจะกรามค้างนะคะ” แล้วฤดีรัตน์ก็จับแก้มของเพื่อนสาวบี้ๆ

“เจ็บนะแก” แต่หน้าก็เหมือนสตาฟเอาไว้ คือบานไม่หุบ

“เอาจริงนะ ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว แกไม่คิดจะเปลี่ยนใจมาสนใจผู้ชายคนอื่นบ้างเหรอ นั่นดูสิ...”

แล้วก็ชี้ให้ชนิษฐาดูหนุ่ม ๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมา รวมถึงที่ขี่จักรยาน รถยนต์ และมอเตอร์ไซด์บนถนนด้วย

“อึ!” ชนิษฐาส่ายหน้ารัว ๆ

“อารมณ์ประมาณคลั่งไอดอลเกาหลีนะเราน่ะ”

“เปล่าสักหน่อย”

แล้วก็โน้มตัวก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของฤดีรัตน์

“ฉันอยากได้เขาเป็นผัว” พูดเองก็หน้าแดงเอง

“อีบ้า” ฤดีรัตน์หมั่นไส้ เอาไหล่ชนเพื่อนแล้วก็หัวเราะลั่น

“เอาจริงอะ”

“เอ้อสิ”

ชนิษฐากับฤดีรัตน์เป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลยันมหาวิทยาลัย นี่เป็นที่พักใจหนึ่งเดียว เธอจึงกล้าบอกความปรารถนาอย่างไม่ปิดบัง

“ค่า... ขอให้สมหวังนะยะ อวยพรล่วงหน้าก็แล้วกัน”

เพื่อนที่ดีต้องส่งเสริมกันสิ ฤดีรัตน์ดีใจกับชนิษฐาที่โตเป็นสาวแล้ว เพราะเจ้าตัวไม่เคยมองผู้ชายที่ไหนเลย จนเธอกลัวว่าเพื่อนจะไปบวชชีละทางโลกเข้าสักวัน

“แทงกิ้วเพื่อนรัก แล้วแกละพี่แว่นนะ เอกอิงค์”

“หื้อ... เมื่อกี้ฉันเอาช่อดอกไม้ไปให้มาแล้ว นี่ไง” งัดเอามือถือออกมาแล้วเปิดรูปที่ได้ถ่ายคู่กับพี่แว่นหวานใจของฤดีรัตน์

“นี่ไง”

“หือ แต่ว่า...นี่ใครอ่ะ”

เจ้าของมือถือทำหน้าหงอย เมื่อชนิษฐาชี้ไปที่สาวในชุดคลุมท้องที่ยืนอยู่ในเฟรมเหมือนบังเอิญ ปากของฤดีรัตน์งอง้ำขึ้นมาทันที ริมฝีปากบนจะชิดกับปลายจมูกอยู่แล้ว

“เมียของพี่แว่นน่ะ”

“หา! เหรอ? อุ้ย! แบบนี้ก็หมายถึง แก...”

“เอ้อ... อกหักเพราะดันมีเมียนี่แหละ” แล้วฤดีรัตน์ก็ร้องเพลง

“ มีเมียแล้วไม่เอา มีเมียแล้วไม่เอา มีเมียแล้วไม่เอา มีเมียแล้วไม่เอา”

ร้องออกจะเพราะ แต่ทว่าใบหน้าเศร้าทีเดียว บ้านเพื่อนเปิดร้านขายของวินเทจ พ่อแม่มักเปิดเพลงเก่าให้ฟัง แล้วตัวเลยมักร้องเพลงย้อนยุค ใครจะมองฤดีรัตน์เชยอย่างไรก็ช่าง ชนิษฐามองเป็นเสน่ห์อันน่ารักของเพื่อน อยู่ใกล้แล้วขำ มีความสุขดี

“อย่าเครียด ผู้ชายในโลกนี้มีมากกว่าฝูงลิง”

“จ้า มีมาก แต่เขาเป็นของคนอื่น เขียนเอาไว้ข้างเตียง...”

“ยังจะมาปล่อยมุขอีก นี่แกอกหักอยู่นะ”

เธอกลอกตา บางทีนะที่ผู้ชายที่ผ่านมาได้เป็นแค่เพื่อน เพราะฤดีรัตน์ทำตัวเล่น ๆ แบบนี้นี่แหละ ผู้ชายพวกนั้นเลยเดาทางไม่ถูก

“ ไม่เป็นไร บอกเลยไม่เป็นไร น้ำตาจะไหล ก็ไม่เสียดายหรอกหนา เก็บมานาน เก็บจนล้นจนรินจากตา ปล่อยมันไหลมา เพราะใจเหนื่อยล้าเกินไป...”

ยัง...ยังไม่หยุดอีก ชนิษฐาจึงยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอของเพื่อนเอาไว้

“ส่งมาให้ด้วยนะ ฉันจะเอาไปลงช่องติ้กต้อก” ฤดีรัตน์เล่าว่าตอนนี้กำลังโคฟเวอร์ศิลปินทุกแนว

“จ้า ได้เลยเพื่อน”