รักนอกสมรส

1

[Zero’s talk]

“กูจะหย่า”

ผมพูดขณะสูดควันบุหรี่ที่ไถมาจจากชิรันเข้าปอดเฮือกใหญ่พลางพ่นออกมา สายตาทอดมองไปยังทะเลสาบยามค่ำคืนในสวนหลังบ้านวินซ์ เจ้าของงานแต่งงานที่ผมกับเพื่อนอีกสองคนมาร่วมแสดงความยินดี

“แค่กๆ” ทว่าคนข้างตัวที่สูบบุหรี่มานานแล้วกลับสำลักหน้าดำหน้าแดง ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะตกใจน่ะ เพราะแทนที่ผมจะบอกว่าแต่งงาน แต่กลับข้ามขั้นไปหย่าเลย ไม่งงสิแปลกกว่า

“นี่กูเมาจนหูเพี้ยนไปเหรอ ไม่ใช่จะแต่งแต่มึงจะหย่า?”

ชิรันทำหน้ามึนงงพลางสลัดหัวเบาๆ ไล่ความมึนที่ไม่รู้ว่าเกิดจากที่ผมเล่าหรือเพราะน้ำเมากันแน่ แต่ผมก็ยืนยันเสียงหนักแน่น

“ไม่ผิดหรอก กูจะหย่าจริงๆ แต่ฝ่ายนั้นเขาไม่ยอม”

ผมถอนหายใจยืดยาว สูดควันบุหรี่อัดปอดอีกครั้งอย่างกลุ้มใจ มันเป็นความผิดของผมเองแหละที่คิดอะไรง่ายๆ คิดว่าเป็นแค่การเซ็นชื่อในเอกสารใบหนึ่งเพื่อแลกกับการได้แม่คืนมาจากพระธรรม ตั้งแต่พ่อตาย แม่ก็บวชชีอยู่ในวัดมาหลายปีแล้ว ผมอยากให้ท่านกลับมาอยู่บ้านเพราะไม่มีเวลาไปหาท่านบ่อยๆ คิดถึงแหละ แต่อยู่ๆ เมื่อปีที่แล้วท่านก็มาขอให้ผมช่วยจดทะเบียนสมรสกับ ‘นับดาว’ ลูกสาวเพื่อนสนิทท่าน เพราะเธอกำลังสบปัญหาโดนแฟนเก่าตามรังควานอยู่เลยจะใช้ผมเป็นไม้กันหมาแทน ตอนแรกผมไม่โอเคเลย แต่ก็คิดง่ายๆ แค่ลายเซ็นต์เดียวแลกกับการที่แม่ยอมลาสิกขาบทกลับมาอยู่บ้านมันก็คุ้มอยู่ แถมฝ่ายนั้นบอกว่าขอรบกวนแค่ปีเดียว ผมก็ไม่ได้อะไร ช่วงแรกๆ ก็มีไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างให้แฟนเก่าเธอเชื่อ แต่ก็แค่นั้นแหละ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน มันควรจะเป็นแบบนั้น ทว่านี่มันก็ครบปีหนึ่งแล้วแต่นับดาวกลับผิดสัญญา แถมช่วงนี้ยังชอบตามมารังควานบ่อยๆ ทั้งที่บ้านแม่ ที่ผับจนผมรู้สึกไม่เป็นส่วนตัว

“เดี๋ยวนะ คือมึงไปแต่งงานตอนไหนก่อน อยู่ๆ มาบอกจะหย่าเล่นเอากูงงไปหมดแล้วเนี่ย”

ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ชิรันฟัง พอฟังจบมันถึงกับอ้าปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออกเลย

“กูไม่มีอะไรจะพูดเลยว่ะ ไม่คิดว่ามึงจะมีมุมสิ้นคิดกับเขาด้วย นั่นสินะ คนฉลาดอย่างมึงยังต้องมาตกม้าตายเพราะแม่เลย โลกนี้แม่งไม่แน่นอนจริงๆ ว่ะ” ผมคลี่ยิ้มบาง

“แม้แต่มึงก็ช่วยกูไม่ได้สินะ” ผมพูดพลางพ่นควันบุหรี่สายตาเหม่อมองออกไปยังทะสาบลาบกว้างใหญ่ยามค่ำคืน

“มันจะไปยากอะไรล่ะ ถ้าหย่าปกติไม่ได้ก็ฟ้องหย่าซะ”

“ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ แต่นี่นับดาวไม่ได้ทำอะไรผิดถึงขั้นจะฟ้องหย่าได้”

“เวรจริงๆ ตอนเซ็นล่ะไม่คิดก่อน! มาคิดอะไรเอาป่านนี้ มันสายไปแล้วมั้ย!” ชิรันตวาดลั่นจนผมกลัวว่าแขกในงานแต่งงานจะได้ยิน ถึงแม้ว่าจะมีแค่เพื่อนๆ ของวินซ์และฟรังก์แฟนมันก็เถอะ แต่ยังไงผมก็ไม่อยากให้เรื่องนี้แดงออกไป “ถ้าไม่มีหลักฐานก็สร้างมันขึ้นมาสิ!! มึงถนัดอยู่แล้วนี่เรื่องแบบนี้”

“แต่มันจะดีเหรอ เรื่องแบบนี้ผู้หญิงเขาเสียหายนะ”

“โอ๊ย พ่อคนดีศรีอยุธยา งั้นมึงก็ไปจัดการเองนะ สมองกูคิดได้แค่นี้แหละ เล่นสร่างเลย ชิบหาย”

ชิรันยกมือขึ้นลูบหน้าสองสามทีก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะกินเลี้ยง ผมก็ทิ้งบุหรี่เดินคอตกกลับมานั่งข้างวินซ์เจ้าบ่าวของงานนี้

“ดื่มเป๊ปซี่ก่อน จะได้สร่าง”

อยู่ๆ วินซ์ก็ยื่นแก้วน้ำดำมาวางตรงหน้า ผมมองแก้วนั้นอย่างชั่งใจเล็กน้อย แต่ก็ยกมันขึ้นดื่มเพราะความหวานของน้ำอัดลมจะได้ช่วยล้างความขมของเหล้าเพียวในคอที่ซัดไปหลายแก้วได้บ้าง ไม่นานเจ้าบ่าวก็อุ้มเจ้าสาวไปเข้าหอบนบ้าน ทิ้งให้แขกนั่งเหงาหงอยดื่มกันอยู่ห้าคนถ้วน ฝั่งเพื่อนเจ้าบ่าวรวมผมสามคน ฝั่งเพื่อนเจ้าสาวอีกสองคน เอ๊ะ เหมือนจะหายไปไหนคนหนึ่งนะ แต่ช่างเถอะ ผมนั่งกินอาหารบนโต๊ะไปพลางดื่มเหล้าผสมโซดาไปพลางอย่างเพลิดเพลิน

“เดี๋ยวฉันกับขวัญเอย ขอตัวกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้มีงานต่อ”

ข้าวหอมผู้หญิงร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้ม ผมซอยสั้นไว้หน้าม้าลุกขึ้นบอกพวกผมพร้อมกับดึงแขนขวัญเอยขึ้นมาพาดคอ แม้เพื่อนจะตัวสูงกว่า แต่เธอก็สามารถโอบเอวพาเดินจากไปได้โดยไม่ร้องขอความช่วยเหลือ เป็นผู้หญิงที่แกร่งพอตัวเลยนะ

“กูก็จะกลับล่ะ เจ้าภาพไม่อยู่ก็ไม่รู้จะอยู่ต่อทำไม” คราม เพื่อนสนิทในแก๊งที่ตัดผมทรงอันเดอร์คัทพูดขึ้นบ้าง แล้วก็ตามมาด้วย

“กูกลับด้วย! เพื่อนครามไปส่งกูหน่อย” ชิรันที่กลับมาเมาปลิ้นอีกครั้งยกไม้ยกมือทันที ครามจึงส่ายหัวอย่างระอาแล้วมองเลยมันมาที่ผม

“แล้วมึงเอาไง กลับกับกูมั้ย เดี๋ยวไปส่ง” ผมส่ายหัว

“ไม่ดีกว่า กูนอนนี่แหละคืนนี้ ขี้เกียจวนกลับมาเอารถทีหลัง”

“ได้ งั้นไอ้เชี่ยรันลุก!” ครามยืนเต็มความสูงพลางตบหลังเพื่อนที่นั่งโงนเงนอยู่ มันถึงกับสะดุ้งรีบตะลึงตัวลุกขึ้นทันทีอย่างตกใจ พอครามเห็นชิรันจะทรุดลงนั่งอีกครั้งจึงดึงแขนมันมาพาดคอทันที

“เจอกัน”

หลังจากทุกคนกลับไปกันหมด ผมก็นั่งดื่มเหล้าต่ออีกหลายแก้วจากกรึ่มๆ ในตอนแรกก็กลายเป็นเมาได้ที่ละ แต่ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเปล่า ทำไมถึงได้รู้สึกร้อนรุ่มขนาดนี้ จนต้องดึงเน็กไทออกแล้วปลดกระดุมลง ผมคว้าแก้วเป๊ปซี่ที่วินซ์ให้มาดื่มจนหมดเพื่อให้ความหวานเรียกสติกลับคืนมา แล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินขึ้นไปยังชั้นสอง คงเพราะเพิ่งซื้อบ้านใหม่จึงยังไม่ค่อยมีเฟอร์นิเจอร์มาลงเท่าไหร่ ผมจึงเดินโซเซมายังห้องๆ หนึ่งที่ประตูเปิดแง้มอยู่อย่างเชื้อเชิญว่าไม่ใช่ห้องนอนของบ่าวสาวแน่ๆ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครจึงทิ้งตัวลงนอนทันที

อยู่ๆ ก็รู้สึกหายใจไม่ออก หัวใจก็เต้นเร็วและแรงขึ้นมาเฉยๆ จนผมรู้สึกอึดอัดขยับตัวไปมา ทว่ากลับมีมือจากไหนไม่รู้มากอดก่ายร่างกายผมเอาไว้

“นอนนิ่งๆ สิ”

สัมผัสร้อนฉ่าของฝ่ามือที่แนบอยู่บนอกทำให้กึ่งกลางร่างกายของผมปวดหนึบด้วยความต้องการที่พยายามกดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อฝ่ามือนั้นลูบไล้อยู่ตรงแผ่นอกก่อนจะฉวยผ้าห่มที่คลุมหน้าเจ้าของมือนั้นเอาไว้ แม้แต่ในความมืดเธอก็ยังดูเปล่งประกายอย่างไม่น่าเชื่อ รู้ตัวอีกทีผมก็ขึ้นคร่อมอยู่เหนือร่างบางนั้นแล้ว เปลือกตานั้นค่อยๆ เปิดปรือขึ้นมองผมอย่างหวานเยิ้มอาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์เหมือนกัน ผมก้มลงมองร่างบางที่อยู่ในสภาพเสื้อสายเดี่ยวผ้าซาตินลูกไม้ที่ยับยู่ยี่จนเผยให้เห็นเนินอกอิ่มนั้น ผมคงบ้าไปแล้วที่เลื่อนมือทั้งสองข้างไปเคล้นคลึงหน้าอกนั้น แม้หญิงสาวตรงหน้าจะปฏิเสธขัดขืนดิ้นไปมาก็ตาม ใบหน้าสวยนั้นบิดเบี้ยวนิดหน่อยเพราะโดนขัดใจ แต่ผมหยุดไม่ได้แล้วล่ะ เหมือนร่างกายไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว ผมควบคุมมันไม่ได้ จากมือที่ขยำหน้าอกก็เปลี่ยนมาเป็นรวบข้อมือทั้งสองข้างนั้นไปกดไว้เหนือหัว ก่อนจะก้มหัวลงครอบครองยอดอกของเธอทั้งที่ยังมีเสื้อกั้นอยู่แล้วเหมือนสาวเจ้าจะโนบราซะด้วย มันบ้ามาก! ผมใช้ลิ้นรัวไปที่ยอดอกอย่างเร็วและขบเม้ม มันจนเจ้าของเรือนร่างเผลอร้องครางกระเส่า ทั้งที่ท่าทางดิ้นไปมาเหมือนจะขัดขืน แต่ผมกลับมองว่ามันช่างเย้าย้วนเสียจริง ยิ่งเสียงร้องกระเส่าก็ชวนให้ความต้องการเพิ่มมากขึ้น

ผมกระชากเสื้อสายเดี่ยวผ้าซาตินนั้นออกทันทีเผยให้เห็นหน้าอกคัพซีอย่างเต็มตา ผมจับข้อมือทั้งสองข้างของผู้หญิงคนนั้นมาโอบรอบคอตัวเอง ทุกอย่ามันเกินควบคุมไปแล้ว…

“เรามามีความสุขกันเถอะ ที่รัก…”

แล้วผมก็ก้มลงจูบหญิงสาวตรงหน้าดูดดื่ม บอกได้คำเดียวว่าผมหลงใหลเธอมากๆ แม้ว่าตื่นขึ้นมาอาจจะเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปก็ได้ เพราะเธอควบตำแหน่งเพื่อนของแฟนเพื่อนและคู่ค้าทางธุรกิจ แถมตัวเองยังมีพันธะทางกฎหมายอยู่อีก แต่…

แก้วรุ้ง คืนนี้ผมปล่อยคุณไปไม่ได้จริงๆ…