เขาสูญเสียคนรักจากอุบัติเหตุ เขาเป็นผู้ป่วยโรคหัวใจที่เรารับการผ่าตัด และการได้รับบริจาคหัวใจจากหญิงสาวปริศนา ทำให้เขาต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง
เขาสูญเสียคนรักจากอุบัติเหตุ เขาเป็นผู้ป่วยโรคหัวใจที่เรารับการผ่าตัด และการได้รับบริจาคหัวใจจากหญิงสาวปริศนา ทำให้เขาต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง
เสียงเครื่องวัดชีพจรดังสม่ำเสมอในห้องพักผู้ป่วย ดาวเหนือนอนนิ่งอยู่บนเตียง ความทรงจำเกี่ยวกับช่วงก่อนการผ่าตัดยังคงหลอกหลอนเขา
ดาวเหนือเป็นผู้ป่วยโรคหัวใจระยะสุดท้าย เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในโรงพยาบาล ร่างกายของเขาอ่อนแอจนแทบไม่เหลือพลังที่จะลุกขึ้น
"เรายังมีโอกาสใช่ไหมครับหมอ?" เขาเคยถามคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หมอถอนหายใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ความหวังยังมีครับ ถ้าเราได้รับผู้บริจาคหัวใจในเวลาที่เหมาะสม"
เวลาผ่านไปทุกวัน ดาวเหนือเฝ้ารอด้วยความหวังและความกลัว เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ก็รู้ดีว่าการรอดชีวิตของเขาต้องแลกกับชีวิตของใครบางคน
และแล้ววันหนึ่งข่าวดีก็มาถึง
"ดาวเหนือ เราพบผู้บริจาคหัวใจแล้ว คุณเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัดได้เลย"
ในขณะที่หมอพูด ดาวเหนือนิ่งงัน หัวใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกขัดแย้ง เขายินดีที่ชีวิตจะได้รับการต่ออายุ แต่ในขณะเดียวกัน เขารู้ดีว่าการช่วยชีวิตของเขาเกิดขึ้นจากการสูญเสียของคนอื่น
หลังจากการผ่าผัด
เสียงเครื่องวัดชีพจรดังต่อเนื่องในห้องพักผู้ป่วย ดาวเหนือนอนนิ่งอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยพิเศษ
เขายังจำวันแรกที่เขาตื่นขึ้นมาได้หลังการปลูกถ่ายหัวใจ ความรู้สึกเหมือนร่างกายที่เคยอ่อนแรงกลับมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีบางสิ่งในใจเขาที่รู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของใครบางคน
"หัวใจนี้..." ดาวเหนือเอามือวางบนหน้าอก รู้สึกถึงจังหวะเต้นที่แข็งแรงกว่าที่เคย
“มันไม่ใช่ของเรา แต่กลับรู้สึก...คุ้นเคย”
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหมอเข้ามาเพื่อตรวจอาการของเขา
"คุณดาวเหนือ ตอนนี้หัวใจของคุณทำงานได้ดีมากเลยครับ การผ่าตัดในครั้งนี้ถือว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก"
ดาวเหนือพยักหน้า
"หัวใจนี้มาจากใครหรอครับ?" ชายหนุ่มถามขึ้น
หมอยิ้มบางๆ "เราไม่สามารถให้ข้อมูลส่วนตัวของผู้บริจาคได้ แต่เธอเป็นคนที่มีจิตใจงดงามมาก บริจาคอวัยวะหลายส่วนเพื่อช่วยชีวิตคนอื่น"
ดาวเหนือนิ่งไป ภาพในฝันที่เขาเห็นซ้ำๆ หญิงสาวที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนและเสียงที่เรียกชื่อเขา ราวกับเธอพยายามบอกอะไรบางอย่าง
หกเดือนก่อนหน้านี้
ในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ สีขาวสะอาดตาของกำแพงกลับให้ความรู้สึกหนาวเย็นเกินทน เสียงเครื่องวัดชีพจรที่เคยเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของชีวิต ตอนนี้กลับทำหน้าที่บอกเวลาแห่งการลาจาก
ชายหนุ่มร่างสูงยืนมองร่างของดวงจันทร์ หญิงคนรักที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเธอยังคงสงบเหมือนหลับฝันดี แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม ร่างกายของเธอเย็นเฉียบ และแพทย์ยืนยันว่าเธอไม่มีทางฟื้น
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้...” อาทิตย์กระซิบ น้ำเสียงแผ่วราวกับหวังว่าเธอจะได้ยิน
เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เคยสดใส มีรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต บัดนี้จะเหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ เขายังจำได้ถึงครั้งแรกที่ทั้งคู่พบกันในงานเลี้ยงดวงดาวของมหาวิทยาลัย ดวงจันทร์ยืนอยู่กลางแสงไฟ เธอเป็นเหมือนดวงจันทร์ที่ส่องแสงอ่อนโยนในค่ำคืนมืดมน
“อาทิตย์คะ ถ้าสักวันเราต้องจากกันไป...”
เธอเคยพูดประโยคนั้นในคืนที่พวกเขานอนดูดาวด้วยกัน เขาหัวเราะและบอกเธอว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น
“คุณต้องอยู่กับผมตลอดไปดวงจันทร์ อย่าพูดแบบนั้น”
แต่ในวันนี้ คำพูดนั้นกลับย้อนกลับมาในหัวของเขาเหมือนดั่งคำสาป
"หัวใจของเธอหยุดเต้นไปแล้วครับ" แพทย์กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่เต็มไปด้วยความเข้าใจ
“ตอนนี้เรากำลังเตรียมขั้นตอนสำหรับการบริจาคอวัยวะตามที่เธอแจ้งความจำนงไว้เมื่อครั้งที่ยังมีชีวิต”
คำพูดนั้นเหมือนลมหนาวที่พัดเข้าใส่อาทิตย์ เขาแทบทรุดลงไปกับพื้น การบริจาคอวัยวะเป็นความตั้งใจของดวงจันทร์ เธอมักพูดเสมอว่า
"ชีวิตของเราไม่ควรสูญเปล่า ถ้าเราจากไป เราก็อยากช่วยให้คนอื่นมีชีวิตที่ดีขึ้น"
แม้หัวใจของเขาจะปวดร้าวจนแทบทนไม่ได้ แต่เมื่อมองใบหน้าของเธอที่ยังดูสงบนิ่ง เขารู้ว่าต้องทำตามความปรารถนาของเธอ
"ดวงจันทร์..." เขากระซิบเบาๆ "ผมจะทำตามที่คุณต้องการ คุณจะอยู่ต่อไปในใครสักคน...ใช่ไหม?"
เมื่อฉันต้องมาอยู่บ้านเช่าในราคาถูกแสนถูกในความที่เงินน้อย ฉันจึงไม่มีสิทธิ์เลือกมากนัก ฉันได้บ้านเช่าราคาถูกแถมรูทเมทสุดหล่อลากที่วันๆพาสาวๆมานอนเล่นจ้ำจี้กันไม่ซ้ำหน้าแทบจะทุกคืน!!!!! “ทำไมนายไม่ใส่ถุง?” “ก็พี่ยังไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อน…พี่ปลอดภัยผมเลยไม่ใส่” “แต่นายผ่านผู้หญิงมาเยอะ..นายไม่ปลอดภัย!” “ถึงผมจะมีอะไรกับผู้หญิงมาเยอะ…แต่ผมสวมใส่ถุงทุกครั้งและทุกน้ำนะครับ…”
หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก
ในการแต่งงานที่ทำข้อตกลงไว้ เจียงหว่านเป็นฝ่ายที่มีใจให้อีกฝ่ายก่อน แต่ตอนที่เธอต้องการเผยเสี้ยนมากที่สุด เขากลับอยู่เคียงข้างคนรักในใจของเขา ในท้ายที่สุด เจียงหว่านก็ตัดสินใจหย่า และเริ่มต้นชีวิตใหม่ เมื่อเผยเสี้ยนรู้สึกตัวขึ้นมา เธอก็จากไปแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่เข้าคิวเพื่อรับป้ายหมายเลข เผยเสี้ยนหยิบเงินร้อยล้านออกมาและพูดว่า "หว่านหว่าน คู่รักก็ต้องเป็นคู่เดิมเราแต่งงานใหม่อีกครั้งได้ไหม"
ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว เธอหยุดติดตามเขาอีก แต่จู่ๆ เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป "ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?" ชายผู้เคยหยิ่งยะโสขนาดนั้น ตอนนี้ก้มหัวลงและขอร้องว่า "หวานหว่าน ฉันผิดไปแล้ว โปรดอย่าทิ้งฉันไป"
เธอถูกบังคับแต่งเข้าตระกูลเสิ่น ทุกคนต่างก็คาดหวังว่าเย่ชิงซีจะสามารถให้กำหนดลูกของคุณชายเสิ่น เสิ่นเซียวเหยาได้ ซึ่งขณะนี้กำลังอยู่ในอาการหมดสติ เดิมที่เธอคิดว่าเธอคงจะต้องอยู่เป็นหม้ายไปแบบนี้ตลอดชีวิตนี้แล้ว แต่ไม่คิดว่าสามีเจ้าชายนิทราของเธอกลับฟื้นขึ้นมาได้! ชายหนุ่มลืมตาขึ้น จ้องมองไปยังเธอด้วยสายตาที่เย็นชา "คุณเป็นใคร?" "ฉันเป็นภรรยาของคุณ..." เสิ่นเซียวเหยามีสีหน้างุนงง "ทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าผมมีภรรยาแล้ว ผมไม่ยอมรับการแต่งงานนี้ พรุ่งนี้ผมจะให้ทนายมาจัดการเรื่องหย่า" ถ้าไม่ใช่เพราะคนในตระกูลเสิ่นเข้ามาหยุดเขาไว้ เธอคงจะกลายเป็นภรรยามหาเศรษฐีที่โดนทิ้งในวันที่สองหลังจากการแต่งงานไปแล้ว ต่อมาเธอตั้งครรภ์และวางแผนว่าจะออกไปจากตระกูลเสิ่นอย่างเงียบๆ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป เย่ชิงซียืนยัน"เสิ่นเซียวเหยา คุณรังเกียจฉันมากนักไม่ใช่เหรอ ฉันต้องการหย่า!" เขาลดท่าทีที่เย่อหยิ่งมาโดยตลอดลงและเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน "ในเมื่อคุณแต่งงานกับผมแล้ว คุณก็เป็นคนของผม คิดจะหย่างั้นเหรอไม่มีทางน่ะ!"
อดีตนักฆ่าสาวอันดับหนึ่ง ผู้มีใจคอโหดเหี้ยมได้ทะลุมิติอยู่ในร่างสาวน้อยรูปโฉมอัปลักษณ์ ที่ทุกคนต่างสาปส่งและรังแกสารพัด!
© 2018-now MeghaBook
บนสุด