“ให้ตาย คนอายุ 35 จะตกงานกันทุกคนเลยเหรอ เฮ้อ…ช่วยไม่ได้ เศรษฐกิจแบบนี้ใครอยากไปทำงานก็ไปเถอะ”
ที่นอนกินเงินประกันสังคมทุกวันนี้ไม่ได้ขี้เกียจนะ ก็แค่ทำตัวให้สมกับ อาชีพ ‘ว่าง’งาน เท่านั้นแหละ
“เฮ้อ” นอนยกหนังสือชูขึ้นสูงๆ “《ไข่มุกวิญญาณสวรรค์ของมี่มี่》ถ้าไม่ได้แกฉันคงเฉาตาย จะว่าไปก็ใกล้ถึงบทสุดท้ายแล้วนี่”
ดึงหนังสือมาแนบอกเมื่อในหัวผุดนึกอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะลุกเอาที่คั่นหนังสือมาใส่กระดาษคั่นหน้าไว้ดีๆ หยิบกุญแจบ้านแล้วเดินออกไป
▀₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▀
ฉันตาวาวเมื่อเห็นว่าสินค้าที่ต้องการยังมีขายอยู่บนชั้น
แจ่มแมว
“เวลาแบบนี้ก็ต้องป๊อปคอร์นสิ มันถึงจะฟิน”
ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าได้ของเต็มตะกร้าแต่จะขาดพระเอกชูโรงไปซะแล้ว
รู้ไหมว่าทำไม ป๊อปคอร์นต้องคู่กับโรงหนัง ก็เพราะถ้าฉากจบเราไม่ได้โซ้ยอะไรหวานๆกรึบๆเข้าปากแปลว่าหนังเรื่องนั้นมันยังไม่จบไงล่ะ
ฉันว่านิยายก็คือๆกัน
กึก!
“อี๋ว แหวะ”
โนๆๆ ฉันไม่ได้แหวะป๊อปคอร์น แต่ที่แหวะน่ะคือคู่ชายหญิงอินจันที่ใส่เสื้อคู่สีชมพูบานเย็นหวานแหววอย่างกับคลานตามกันมาอยู่ห่างไปอีกล็อก มือนี่พันกันจนไม่รู้ว่าจะรวมร่างกันตอนไหน
ไม่เกรงใจห้างสรรพสินค้าก็เกรงใจสายตากูบ้าง!
นี่ไงฉันถึงได้ไม่ค่อยออกจากบ้าน ถึงเหตุผลใหญ่ๆจะเป็นเพราะขี้เกียจมากกว่าก็เถอะ
ระหว่างขากลับ หางตามันก็เหลือบไปเห็นเงาดำๆในตรอกของคนคู่หนึ่ง เสียงบางอย่างมันก็แว่วมา
“อื้อ อ้ะ อ้ะ”
ರ_ರ
“อื้อ อ้ะ อ้ะๆ”
ರ╭╮ರ
“อ๊าง จะเสร็จแล้ว อ้ะ”
ಠಿヮಠ
เล่นหมากเก็บโดดชักเย่อกันมั้ง!!!!!
อื้ออ้า อื้ออ้าจนจะเสียวตามอยู่แล้วคุณเพ่
อะ ใครตามไม่ทันฟังทางนี้ เดี๋ยวจะปาฐกถาให้ฟัง เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ฉันออกมาซื้อป๊อบคอร์นกับพวกของกินไปตุนในตู้เย็น แล้วทีนี้คนนะไม่ใช่ทินเดอร์จะได้ปัดทีเดียวถึงบ้านเลย แต่ไอ้ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันดันตาดีเกินเหตุ เหลือบไปเห็นหนังสดเรทผู้ใหญ่เข้า ทั้งที่เขาก็ทำอยู่ในหลืบคงเป็นคู่รักที่ชอบความตื่นเต้นแต่ไม่ได้ตั้งใจจะโชว์จริง ก็เล่นเข้าไปในที่มืดขนาดนั้น
ส่วนฉันก็ไม่ได้อยากหยุดดู แต่มันเสียวท้องจนก้าวขาไม่ออก
ไอ้ที่ออกก็มีแต่…ปาก!
“อี๋ว แหวะ”
จ่ะ แล้วมันเป็นปัญหาตรงไหนเหรอ ตรงที่เงาของร่างใหญ่ด้านในเก็บเป้าเข้าไปในกางเกงแล้วมุ่งเดินมาต่อยฉันน่ะสิ!
“ขยับ ขยับสิวะ”
ขามันแข็งไม่ยอมก้าวอ่า ออกแรงสุดฤทธิ์ได้แค่กระดิกเอง ไม่ทันแล้ว!!
ผู้ชายหน้ามีรอยแผลเป็นจากของมีคมใส่ยีนตัวใหญ่ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเหงื่อกำลังยืนอยู่ตรงหน้า
ถ้ารอดวันนี้ไปได้ ลูกจะถวายป๊อบคอร์นสองห่อใหญ่ๆเลย
“สะ สวัสดี”
ขอโทษสิโว้ย จะสวัสดีหาป๊อบคอร์นอะไรหา!
ฉันเอ่ยปากได้แค่นั้นก็โดนกระชากเสื้อคอกลมปลิวติดมือเข้ามาในตรอกแคบๆ ทั้งสกปรกทั้งเหม็น ไม่รู้ว่ากลิ่นน้ำคาวหรือกลิ่นเน่าอะไรกันแน่
ฉันมองซ้ายมองหาหาทางหนีทีไร แต่ขาก็ยังสั่นระริกไม่ยอมขยับตามใจ จนตอนนี้รู้สึกอยากจะอ้วกจริงๆแล้ว
“ไงมึง นังนี่นี่!” เหวี่ยงเข้ากำแพงแล้วจิกหัวขึ้นมา “มึงเจ๋งนักหรือ เจ๋งนักใช่ไหมวะ”
มันกัดฟันเจ็บใจ แต่ในทันใดนั้นฉันกลับเจ็บปวด ไม่รู้ว่ามือหรือเท้า แต่น่าจะทั้งสองที่กำลังทะเลาะกับร่างกายฉัน สายธารจากดวงตาไหลลงไม่หยุดและห้ามไม่ได้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยห้อเลือดและรอยฟกช้ำ บ้างก็เลือดซิบจนไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป
มีเพียงพื้นดินแฉะๆที่รองรับแก้มและร่างทั้งร่างเอาไว้
สายตาฉันมองเหม่อไปที่ถุงป๊อบคอร์นที่มันยังตกอยู่ที่ปากทาง
ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นรองเท้าผ้าใบของใครที่เหยียบมันจนแตกเละ มีขนมบางส่วนกระเด็นออกมาหน่อยหนึ่ง รู้สึกว่ามัน…เหมือนกับฉันเลย
ความเจ็บปวดยังคงถูกป้อนเพิ่มเข้ามาอีกระยะ ฉันหลับตาไม่อยากจดจำใบหน้าของคนที่กระทำแม้จะมืดจนมองหน้าเขาไม่เห็นอยู่แล้ว
ขณะที่สติกำลังลังเลว่าจะอยู่หรือจะไป
ทั้งที่ง่วงงุนตั้งแต่โดนแรกๆแล้ว แต่ความเจ็บปวดก็ยังทำให้หลับไม่ได้ จนลากยาวมากว่าสามสิบนาที สติที่มีถึงบอกว่าอีกฝ่ายจากไปแล้ว
[แจ้งเตือน! คุณได้รับพรตามคำขอ คำขอที่ 339 สัมฤทธิผล]
เสียงเหมือนระบบเอไอของอะไรสักอย่างแต่นุ่มนวลและทำให้สบายใจกว่าดังก้องในหัว
เจ็บจะแย่
คำขอบ้าบออะไร
อ่อ ที่ขอกินป๊อบคอร์นอ่านนิยายตอนสุดท้ายน่ะเหรอ ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ
ในที่สุดความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไปเหมือนกำลังได้รับของขวัญเป็นการพักผ่อนอันยาวนาน ถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่มีประสาทสัมผัสหรือการรับรู้ใดๆเหลืออยู่เลย
“ก็ดีแล้วล่ะ”
“เจ้าพูดอะไร มาทำอะไรที่นี่ บอกข้ามา”
“ซีส์!”
ทำไมขยับตัวได้ แถมเจ็บอีกแล้วล่ะ แต่เหมือนจะเจ็บแค่ที่คอแหะ เหมือนโดนอะไรบาด
!!!
ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็ต้องตาโตเท่าไข่ห่าน เมื่อตัวเองกำลังคุกเข่าที่พื้นเย็นๆในตรอกเล็ก ข้างคอมีคนที่ยืนอยู่ยกปลายกระบี่มาจ่อกัน
อะไร ยังไง มันเกิดอะไรขึ้น ฉันตายไปแล้วนี่
หรือยังไม่ตาย แล้วหมอนี่เป็นคะ…เอ๊ะ
ชุดสีขาวทองที่ไม่มีวันเปื้อน ดวงตาสีดำประกายคราม เส้นผมดำสลวยราวกับหญิงสาวทว่าใบหน้ากลับเอ่ยได้ว่าเป็นชายล่มเมืองเสียมากกว่า แถมที่เอวยังห้อยป้ายหยกที่เขียนว่า ‘เทียน’
ชัดเลย ถึงจะยังงงๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก แต่คนตรงหน้าคือ ‘เทียนชุน’ พระเอกในนิยายเรื่อง 《ไข่มุกวิญญาณสวรรค์ของมี่มี่》แน่นอน!