สายใยรักมิอาจพราก

นี่มันเวรกรรมอะไรของเขากันแน่

'อชิ ปั้นหยาเดินทางแล้วนะ อย่าลืมไปรับหลานล่ะ แล้วก็ฝากดูแลหลานด้วยนะ'

เสียงสั่งของพี่ชายยังดังวนเวียนอยู่ในหัว ส่วนมือทั้งสองก็ยังคงวางทาบอยู่บนขมับ...

สำหรับคนอื่น มันคงไม่ใช่เรื่องลำบากใจ หรือว่าเหลือบ่ากว่าแรง เพราะการไหว้วานแบบนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดามาก

แต่ไม่ใช่กับเขา

'อชิ นายได้หลานสาว พี่ญาคลอดแล้ว'

'ปั้นหยาถามทุกวันเลยว่าปีใหม่นี้อาชิของเขาจะกลับบ้านหรือเปล่า นายช่วยโทร.มายืนยันกับหลานหน่อยนะ'

'อาชิน่ารักที่สุดเลยค่ะ ใจดีที่สุดในโลกด้วย...หยารักอาชิที่สุดเลย'

'เมื่อไหร่อาชิจะกลับมาเมืองไทยอีกล่ะคะ หยาคิดถึงอาชิ'

'อาชิ! นั่นเพื่อนหยานะคะ อาชิชกเพื่อนหยาทำไม'

'อาชิไม่มีเหตุผล หยาโตแล้วนะคะ ทำไมหยาจะไปเรียนต่อที่โน่นไม่ได้ ในเมื่อคุณพ่อคุณแม่ก็อนุญาตแล้ว'

คำพูดต่างๆ ในวันวานหลั่งไหลเข้ามาในหัว ช่วยตอกย้ำความผิดที่กำลังรุมเร้า กัดกร่อนหัวใจให้รู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม...

ตอกย้ำซ้ำเติมให้รู้ว่า ในที่สุดเขาก็หนีไม่พ้น ทั้งที่พยายามหนีมาหลายปี...

และก็เป็นหลายปีที่ทำให้เขาทุกข์ทรมาน นึกเกลียดตัวเองก็พอกัน ที่ดันปล่อยตัวเองให้อ่อนแอ เผลอปล่อยใจไปกับเรื่องที่เหมาะไม่ควร

แล้วนี่เขาจะทำยังไง

อยู่ห่างก็ว่าทรมานมากแล้ว แต่นี่จะต้องมาอยู่ใกล้กัน แล้วเขาจะทำยังไง...

จะทำอย่างไร ถึงจะไขว่คว้าเอาความสุขตอนรับรู้ว่ามีหลานสาวตัวน้อยถือกำเนิดเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้กลับคืนมาได้...

จะทำอย่างไร ถึงจะสามารถพูดคุยยิ้มหัวอย่างมีความสุขเหมือนเมื่อครั้งหลานสาวตัวน้อยยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่คอยออด คอยอ้อน 'อาชิคะ อาชิขา'

เขาจะทำยังไงดี วันคืนเก่าๆ เหล่านั้นถึงจะกลับมา

"เฮ้! อาร์ตี้ ไม่สบายหรือเปล่า"

พอลส่งเสียงดังข้ามพาร์ทิชั่น (Partition) มาถาม เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากงานตรงหน้าแล้วเห็นอาการเหม่อลอยของเพื่อน

"เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไร คิดอะไรนิดหน่อย"

"แน่ใจนะ"

"อือ...เอ้อ! พอล ที่นัดกันไว้ คงต้องขอตัวนะวันนี้ บอกพวกนั้นด้วย...พอดีหลานมาจากเมืองไทย จะต้องไปรับที่แอร์พอร์ต"

"ไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังค่อยนัดกันใหม่ก็ได้...ว่าแต่ใคร?"

เห็นสายตาวิบวับของเพื่อนแล้ว อชิระก็ต้องส่ายหน้าไปมา แล้วก็แกล้งอมพะนำดื้อๆ เพราะรู้สึกหมั่นไส้เป็นกำลัง เมื่อคนถามทำตาโตออกอาการตื่นเต้นให้เห็น

"อย่าบอกนะว่า!"

"เออ"

คนตอบไม่ค่อยอยากจะตอบเลย แต่คนได้คำตอบแทบจะกระโดดข้ามพาร์ทิชั่นมาหา

"จริงเหรอ...ญาริจะมาจริงๆ เหรอ"

ชื่อของหลานสาวคนสวยที่คนเรียกเป็นคนตั้งให้ตอนเจอกันครั้งแรกเมื่อครั้งฝ่ายนั้นเดินทางมาเที่ยวที่อังกฤษกับพ่อแม่ทำให้ใบหน้าคมส่ายไปมาอีกจนได้

"อือ"

"มาเที่ยว?"

"เขาจะมาเรียนที่นี่"

"ว้าว! เยี่ยมไปเลย"

ไม่กี่คำที่ออกมาจากปากของเพื่อน อชิระรู้ดีทีเดียวว่ามันหมายความว่ายังไง

"นายเลิกคิดไปได้เลย หลานฉันยังตัองเรียนอีกหลายปี"

"แล้วไงล่ะ ฉันก็ไมได้จะให้ญาริเลิกเรียนซะหน่อย...ฉันรอได้เพื่อน"

พอลแหย่ต่อ

"งั้นฉันยกเลิกนัดกับพวกนั้นบ้างดีกว่า"

คำบอกเล่านั้นมันแปลเป็นอื่นไปไม่ได้เลย นอกจากว่าฝ่ายนั้นจะไปกับเขา

"ไม่ได้เจอซะนาน อยากเห็นว่าจะสวยและน่ารักขึ้นขนาดไหน"

"พูดอะไรให้มันเกรงใจฉันบ้าง"

เสียงห้าวทุ้ม ฟังเข้มนิดๆ ส่งคำพูดกลับไปหาเพื่อนหนุ่มชาวเมืองผู้ดีที่คบกันมาหลายปี แต่อีกฝ่ายใช่จะสะทกสะท้าน เพราะต่างก็รู้จักและรู้ใจกันเป็นอย่างดี เนื่องเพราะรู้จักคบหากันมาตั้งแต่เรียนไฮสกูลยันมหาวิทยาลัย แถมจบแล้วยังได้ทำงานที่เดียวกันอีก

"อย่างนายฉันไม่อนุมัติให้เป็นหลานเขยหรอก"

พอลเป็นคนเฟรนลี่ เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ แล้วก็มากด้วยเสน่ห์ สาวๆ รอบตัวจึงมีอยู่ไม่ขาด และเขาก็ชินแล้วกับภาพดังกล่าว แต่พอคิดภาพว่าเป็นญารินดาที่อยู่ตรงนั้น เขาก็เหมือนจะทนไม่ได้ขึ้นมาซะอย่างนั้น...

อย่าว่าแต่มันจะเกิดขึ้นเลย แค่ได้ยินเพื่อนตัวดีพูดแหย่ หยอดเรื่องหลานสาวคนสวยบ่อยๆ เขาก็รู้สึกคันยิกๆ ที่หัวใจแล้ว

"เลิกฝันกลางวันได้แล้ว"

"เฮ้!..เฮ้! อย่าพึ่งรีบตัดรอนกันขนาดนั้นเพื่อน ของแบบนี้มันอยู่ที่เจ้าตัวเขานะ ถ้าญาริรักฉันซะอย่าง นายจะทำอะไรได้"

"ไม่มีทาง!"

น้ำเสียงกับคำพูดที่โต้ตอบเพื่อนออกไป มันเร็วเสียจนอดแปลกใจตัวเองไม่ได้

"ไม่มีทางอะไร"

"อย่างนายไม่ใช่สเปกเขาหรอก"

"มันก็ไม่แน่หรอก...ฉันมีเวลาอีกตั้งหลายปีนะที่จะจีบเขา...ว่าแต่ญาริของฉันเรียนที่ไหน"

คำว่า 'ญาริของฉัน' ทำให้อชิระได้แต่ส่ายหน้าไปมา แต่ก็อุตส่าห์ตอบ

"เคมบริดจ์"

เขาเองก็เพิ่งรู้ตอนที่ผลประกาศออกมาแล้ว เพราะหลังจากบอกว่าไม่เห็นด้วย ที่จะให้ญารินดาจะมาเรียนที่นี่ หลานสาวก็ประท้วงด้วยกันไม่ยอมคุยเรื่องนี้กับเขาอีกเลย ส่วนคนเป็นพ่อแม่ก็มัวแต่ยุ่งกับงาน จนไม่รู้ว่าช่วงซัมเมอร์ที่ลูกสาวขอมาเรียนภาษาที่นี่ ลูกสาวคนสวยไม่ได้มาพักอยู่กับเขา และแวะมาหาเขาเลยสักครั้ง

อย่าบอกนะว่าครั้งนี้ญารินดาคิดจะทำอะไรพิเรนทร์ๆ อีก