ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / โรแมนติก / สงครามรักต่างแดน (WAR OR LOVE)
สงครามรักต่างแดน (WAR OR LOVE)

สงครามรักต่างแดน (WAR OR LOVE)

4.6
159 บท
144.2K ชม
อ่านเลย

เกี่ยวกับ

สารบัญ

แคว่กก... กระโปรงตัวเดียวที่ยังสมบูรณ์เป็นรูปร่างถูกมือใหญ่ดึงทึ้งฉีกขาดอีกครั้ง ซึ่งบ่งบอกความบ้าบิ่นของเจ้าพ่อกาสิโนที่มีนิสัยชอบทำร้ายผู้หญิงก่อนมีเซ็กซ์พิสดาร เขาจับมือทั้งสองข้างของเธอขึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว ร่างโตโถมทับร่างบาง ใบหน้าคมคายก้มลงซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวนวล ริมฝีปากร้ายพรมจูบผิวเนื้อทุกตารางนิ้วบนใบหน้านองน้ำตา ริมฝีปากหนาไล้มาประกบจูบบดขยี้เรียวปากอิ่มจนทำให้ปากบางที่แตกอยู่แล้วกลับแตกและมีเลือดไหลซิบออกมาอีก “อย่าทำฉัน...ฮืออ” กล้วยไม้หมดหนทาง ไม่มีเรียวแรงที่จะสู้จึงอ้อนวอนชายหนุ่มด้วยเสียงสะอื้นไห้ครางฮือๆ อยู่ในลำคอ “หยุดแหกปากร้องเสียที ในนี้ไม่มีใครเขาสนใจโสเภณีอย่างเธอหรอก” ยาเสพติดผสมยาปลุกเซ็กซ์ออกฤทธิ์กระตุ้นให้อาเล็กกลายเป็นคนถ่อยสถุลที่สุด “ฮืออ...ปละ...ปล่อยฉัน!!” ความถ่อยกักขฬะของชายหนุ่ม ปลายลิ้นสากเปียกชุ่มน้ำลายเหนียวๆ ปาดเลียไปตามดวงหน้าหวานทำให้กล้วยไม้ขยะแขยง เธอดิ้นรนอย่างแรงเอาตัวรอด แต่กล้วยไม้ก็ไม่มีทางสู้แรงมหาศาลของคนสวะจึงปล่อยให้เขาจูบลูบคลำตามอำเภอใจ แล้วเมื่อชายหนุ่มหลงกล เธอจึงกัดเข้าที่ปลายลิ้นของเขาจนจมเขี้ยว “โอ๊ย!! ฤทธิ์เยอะนะมึง” อาเล็กยังนอนคร่อมร่างบาง เขาร้องโอดครวญยกมือขึ้นกุมปากที่โชกไปด้วยเลือด ความเจ็บปวดตุบๆ ตรงแผลกลางลิ้นทำให้อารมณ์โกรธเดือดดาล และยิ่งเป็นเพศตรงข้ามมาทำกับเขาแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้ชายหนุ่มที่ชอบดูถูกผู้หญิงทุกคนเป็นเพียงเศษขยะฉุนขาด แล้วก็… เผียะ!! เผียะ!!! อาเล็กใช้มือข้างที่กุมปากชุ่มไปด้วยเลือดฟาดลงบนพวงแก้มนวลของกล้วยไม้สองครั้งอย่างแรง “กรี๊ดดด!! ฮืออ” เสียงหวานกรีดร้องครวญครางเพราะความเจ็บปวด ดวงหน้าขาวที่ถูกตบแดงช้ำบวมเป่ง มองเห็นเป็นรอยฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มอย่างชัดเจน “อาเล็ก หยุด!!!” ภาพของผู้หญิงร่างบอบบางถูกทำร้าย ชุดกระโปรงตัวสวยถูกฉีกขาดวิ่นไม่มีติดกายจนมองเห็นริ้วรอยเขียวช้ำบนผิวขาวอย่างชัดเจน เธอนอนสั่นระริกอยู่ใต้ร่างของอาเล็ก ทำให้เดวิดเกิดความเดือดดาลอยากจะฆ่าไอ้น้องชายจอมชั่วที่มันช่างกล้ามาทำความเลวระยำในพื้นที่ของเขา “พิ...พี่ใหญ่!!” มือใหญ่กำเป็นกำปั้นกำลังจะชกลงบนหน้าท้องของหญิงสาวก็ต้องหยุดค้างไว้ เมื่อเขาได้เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง “ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!!” ‘สถุลสิ้นดี’ เดวิดกัดฟันเสียงดังกรอดๆ เขาเค้นเสียงด่าน้องชายต่างมารดาออกมาจากไรฟัน “มาดมัวแซลล์” เจสันได้รับคำสั่งจากแววตาของเจ้านายที่ขณะนี้ช่างดูน่ากลัวมาก รีบทำตามคำสั่งเข้าไปประคองร่างน้อยที่นอนขดตัวเหมือนกุ้งโดนเผาอยู่บนพื้น “กรี๊ดดด!! ยะ...อย่าเข้ามานะ...ฉันกลัวแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลย” กล้วยไม้เหมือนคนขาดสติหวาดกลัวกลัวเรื่องเลวร้าย เธอกรีดร้องพร้อมทั้งตะเกียกตะกายถอยหลังหนี ไม่ยอมให้เจสันได้แตะเนื้อต้องตัว “ไอ้เจสัน! มึงปล่อยผู้หญิงของกูเดี๋ยวนี้นะ!!” อาเล็กตะคอกเสียงใส่เจสัน พร้อมทั้งก้าวเดินจะเข้าไปจะฉุดกล้วยไม้ที่อยู่ในวงแขนของเจสัน “ฉันบอกให้หยุด!!” ดวงตาเปล่งแสงอ่อนลงเมื่อเหลือบตามองร่างเปลือยที่อยู่ในอ้อมแขนของเจสัน... แวบแรกที่เห็นใบหน้าบวมเป่ง มองไม่ออกว่าเจ้าของใบหน้านั้นจะมีรูปหน้าแบบไหน...เดวิดเมินหน้าหนีไม่เข้าใจตัวเองทำไมความรู้สึกขณะนี้อ่อนยวบ สงสารเธอ เขาอยากจะปกป้องดูแลเธอ และไม่อยากให้ชายหน้าไหนได้แตะต้องตัวเธออีกด้วย “พี่ใหญ่บอกให้ไอ้ดำมันปล่อยผู้หญิงของผมด้วย” อาเล็กถึงจะเกรงกลัวเดวิด แต่ชายหนุ่มก็ยังใจกล้าทำท่าทางยิ่งใหญ่ใส่พี่ชาย “ผู้หญิงเขาไม่ยินยอม นายก็ยังจะขืนใจเธอเนี่ยนะ” เดวิดถอดเสื้อสูทให้เจสัน พยักหน้าให้เจสันใช้เสื้อของเขาคลุมร่างน้อยไว้ไม่อยากให้ผิวบางที่เขียวช้ำถูกมือของเจสัน บ้าที่สุด นี่เขาหวงเธอ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันหรือ เดวิดครุ่นคิดสับสนหัวใจของตัวเองที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเพียงแค่ได้เห็นเสี้ยวหน้าบวมเป่งนั้น “จะเต็มใจไม่เต็มใจ ผมก็จ่ายค่าตัวเธอไปแล้ว...พี่ใหญ่บอกให้ไอ้เจสันมันส่งตัวเธอมาให้ผมเร็วๆ” อาเล็กยังมีอาการเมายา ชายหนุ่มพูดเสียงแข็งปนเสียงหัวเราะและทำท่าทีฮึดฮัด พูดลิ้นพันกันฟังแทบจะไม่รู้เรื่อง “คุณเดวิดคะ...ฉันว่าอย่าไปสนใจเรื่องของผู้หญิงแบบนี้เลยค่ะ นี่คงจะโก่งราคากับคุณอาเล็กอีกละสิหล่อน” ซูซี่ที่ยืนฟังของสองพี่น้องทะเลาะกันเพราะเด็กผู้หญิงนั้น รีบเข้ามาตัดบท แววตาสีน้ำทะเลแปรเปลี่ยนเป็นเปลวเพลิงเดือด จ้องมองหน้าสวยของซูซี่ ความร้อนของแววตาสีเข้มดั่งไฟบนใบหน้าสุดเซ็กซี่ทำให้ซูซี่ต้องหลบหน้างุด “ฮือออ...อย่าาา” กล้วยไม้สติยังไม่กลับมาอยู่กับตัว คนตัวน้อยเริ่มมีอาการแปลกใหม่ขึ้นกับตัวเธอ ครางเสียงกระเส่าใบหน้าเต็มน้ำตาดูเซ็กซี่ ดวงตาหวานคลอน้ำตาเยิ้มแพรวพราวมองหน้า เจสัน มือที่คอยปกปิดของสงวนนั้นคลายออกเปลี่ยนเป็นลูบไล้ไปตามจุดสำคัญใต้ร่มผ้าที่มีติดร่าง

บทที่ 1 chapter 1

บึมม!!!

“ระ...ระวัง! หละ...หลบไปครับพี่บุญมี!”

เสียงครางของผู้ชายตัวโตที่นอนเกลือกกลิ้งกระสับกระส่ายสะดุ้งเป็นพักๆ อยู่บนที่นอนหนานุ่มขนาดใหญ่ มือไม้ทั้งสองข้างไม่อยู่สุขก็คอยไขว่คว้าเอาอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ตัวเข้ามากอดไว้แนบชิด ซึ่งสิ่งที่คนนอนละเมอฝันร้ายก็คว้าเอาหมอนข้างกายมากอดไว้แน่นแทนอะไรบางอย่างที่ชายหนุ่มเรียกร้องโหยหา เฝ้าเสาะแสวงหามาตลอดสิบห้าปีกว่า

วี้ดด!! บึมมม!!! บึมมมม!!!

เสียงหวอระเบิดเตือนภัยมาพร้อมเสียงตูมๆ ของระเบิดหลายลูกที่เครื่องบินหลายลำบินผ่านโจมตีโยนลงสู่พื้นดินตรงหมู่บ้านเล็กๆ ในแผ่นดินประเทศลาวติดชายแดนไทยลุ่มแม่น้ำโขง ผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นคนเฒ่าผู้แก่เด็กเล็กเด็กแดงในหมู่บ้านต่างพากันร้องวี้ดว้ายขอความช่วยเหลือ

ทุกคนต่างวิ่งหนีหลบลูกระเบิดกันขวักไขว่ ซึ่งไม่ต่างอะไรกันกับครอบครัวของผู้ใหญ่บ้าน ‘นาย บุญมี วิบูรณ์’ เขาจูงเมียและอุ้มลูกสาวเดินฝ่าความมืดไปตามตลิ่งแม่น้ำโขง ซึ่งมีนายทหารฝรั่งนายหนึ่งคอยเดินนำทาง

“คุณเดวิด...ผมฝากลูกสาวของผมด้วยนะครับ

เมื่อมาถึงที่หมาย ชายหนุ่มร่างท้วมวัยสี่สิบปีพูดภาษาฝรั่งเศสผสมภาษาไทยแบบคำต่อคำพอทำให้เดวิด นายทหารฝรั่งวัยยี่สิบหกปีได้เข้าใจ...

นายบุญมีหวาดระแวงคอยสอดส่องมองความปลอดภัยซ้ายขวาเมื่อเสียงปืนดังอยู่ข้างหลัง ไหนจะเสียงระเบิดที่เครื่องบินหลายลำบินผ่านและโยนลงแต่ละครั้งเสียงดังตูมตามๆ

ดวงหน้าหยาบกร้านของนายบุญมีเป็นกังวลอย่างหนักเมื่อมองหน้านายทหารชาวฝรั่งเศส เขาสงสารลูกแต่จะทำอย่างไรได้ สิ่งเดียวที่จะทำให้ลูกสาวมีชีวิตรอดก็คือ ฝากฝังลูกสาวสุดดวงใจให้นายทหารฝรั่งที่เขาไว้ใจว่าชายหนุ่มจะปกป้องคุ้มครองดูแลลูกแทนเขาได้เป็นอย่างดี

และก่อนที่เขาจะยื่นลูกสาวคนเดียวให้เดวิดนั้น...นายบุญมีก็ได้หันไปมองตาของภรรยาชาวลาว ซึ่งภรรยาของนายบุญมีก็พยักหน้าให้สามีทั้งที่มีน้ำตาไหลเป็นทางยาวอาบแก้มขาวผ่อง มือที่กุมมือของสามีไม่ยอมปล่อยนั้นเย็นเฉียบเมื่อเห็นสามียื่นลูกสาวสุดดวงใจให้เดวิด

“ไปด้วยกันนะครับพี่บุญมี...พี่ช่อไม้”

เดวิดพูดภาษาฝรั่งเศสผสมภาษาไทย เขาช่วยนายบุญมีเอาเรือพายออกมาจากที่ซ่อน แล้วค่อยๆ ก้าวขึ้นเรือที่มีเพียงสองที่นั่ง ซึ่งนายบุญมีเป็นคนหามาเตรียมไว้เพื่อหลบหนีข้ามไปฝั่งประเทศไทย...

เดวิดรับหนูน้อยกล้วยไม้มาอุ้มแล้วปล่อยให้เด็กน้อยนั่งเกาะขาเขาไว้ แล้วเขาก็ยื่นมือให้ภรรยาของนายบุญมีเกาะเพื่อจะได้ข้ามเข้าไปนั่งบนเรือได้ แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับคืนมาคือ…

“ฉันฝากยัยหนูของฉันด้วยนะนายทหาร” นางช่อไม้ส่ายหน้าปฏิเสธ เธอสะอื้นไห้เสียงดังฮือๆ เมื่อเห็นลูกอยู่ในอ้อมกอดของนายทหาร

“ยื่นมือมาให้ผมเถอะพี่ช่อไม้ ไปด้วยกันนะครับ” เดวิดเป็นทหารของฝรั่งเศสซึ่งถูกพวกทหารจีนแดงตามล่าและเขาถูกยิงได้รับบาดเจ็บ โชคดีที่นายบุญมีช่วยชีวิตเอาไว้และช่วยให้เขาหลุดพ้นจากหน่วยงานข้าศึกจีนแดง

“ฮืออ...นายทหาร...ยัยหนูเป็นดั่งดวงใจของฉัน...ฉันขอฝากกล้วยไม้ให้คุณดูแลแทนฉันด้วยนะคะ” นางช่อไม้กำชับบอกเดวิดด้วยเสียงสั่นเครือ

“อย่าร้องไห้เลยช่อไม้ เราจะต้องได้เจอลูก และได้ไปอยู่ที่ประเทศไทย บ้านเกิดของพี่แน่นอน...พี่สัญญา พี่จะพาเธอไปเจอลูกให้ได้”

นายบุญมีจุกอกหายใจไม่ออกเมื่อเอ่ยคำสัญญาที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงหรือไม่ เขาสงสารเมียรักที่เอาแต่ร้องไห้ จึงเข้าไปยืนเคียงข้างเมียกอดเมียไว้ด้วยความรัก และปลอบขวัญด้วยเสียงกระซิบให้เมียได้ยินเพียงคนเดียว

“พี่บุญมี...ฉันสงสารลูกค่ะ” เสียงสะอื้นสั่นเครือกระซิบบอกสามี เธอทำตามสามีบอก ให้หยุดร้องไห้โดยการยกมือขึ้นปิดเรียวปากไว้แน่นกลัวใครจะได้ยิน...

นางช่อไม้ได้แต่จ้องสบสายตาบ้องแบ๊วของลูกสาว ใจจะขาดตายเสียให้ได้เมื่อนึกถึงวันข้างหน้า ถ้าการจากกันครั้งนี้เป็นการจากที่ไม่มีวันได้พบเจอหน้าลูกอีก นางช่อไม้ไม่อยากจะนึกถึงเลยว่าลูกสาวของเธอจะประสบปัญหาอะไรบ้าง และลูกของเธอจะอยู่ได้ไหมโดยที่ไม่มีพ่อและแม่คุ้มครอง

“แม่จ๋า...หนูไม่ไป หนูจะอยู่กับแม่...ฮืออ”

เด็กน้อยไร้เดียงสารับรู้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นแม่ไม่ยอมลงเรือ หนูน้อยกล้วยไม้ก็ส่งเสียงร้องให้ ร่างน้อยที่มีวงแขนของนายทหารนั้นตะเกียกตะกายไม่อยากจะไปกับชายหนุ่ม

“อึกก...ลูกแม่ อย่าร้องไห้ ไปกับนายทหารนะ ไปรอแม่กับพ่อที่ประเทศไทยนะ”

นางช่อไม้หัวใจร้าว เอ่ยเสียงสั่นเครือปลอบขวัญลูกรัก เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อแทบไม่มีเมื่อเห็นน้ำตาของลูกจึงทรุดนั่งบนพื้นหญ้าที่มีน้ำขัง

“ฮืออ...หนูไม่ไป...พ่อจ๋า...หนูจะอยู่กับพ่อ”

ดวงหน้าบ้องแบ๊วเขรอะไปด้วยน้ำตาหันไปมองหน้าพ่อ แววตากลมโตลูกนัยน์ตาดำขลับมองอ้อนวอนขอให้พ่อช่วย

“คัทลียาของคุณเด ไม่ร้องไห้เสียงดังนะ”

เดวิดใช้วงแขนแข็งแรงโอบกอดเด็กน้อยให้ความอบอุ่น เสียงนุ่มหูคุ้นเคยกระซิบชิดกระหม่อมบาง ปลอบขวัญให้เด็กน้อยหายหวาดกลัวและเชื่อฟังเขาให้มากที่สุด

“อึกก!!”

เด็กน้อยกล้วยไม้ทำตาคำสั่งของคุณเด มือใหญ่ที่เคยจูงหนูน้อยเดินเล่นตามหมู่บ้านลูบศีรษะน้อยอ่อนโยน และกดให้ศีรษะของเด็กกล้วยไม้แนบลงบนหน้าอกอันแข็งแกร่ง

“ลูกรักของพ่อ...อย่าดื้อกับคุณเดวิดนะ” นายบุญมี มีความหวังน้อยนิด เขารับรู้โชคชะตาของตัวเองและภรรยา เขาทำผิดต่อประเทศชาติของภรรยา เป็นกบฏลักลอบแอบช่วยเหลือศัตรูของประเทศชาติ…

นายบุญมีมองลูกสาวตัวน้อยที่เอาแต่สะอึกสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดของเดวิด นายบุญมีมั่นใจได้ว่าเดวิดจะเป็นผู้ดูแลคุ้มครองลูกของเขาได้เป็นอย่างดี

“ไม่ค่ะ...หนูไม่ไปกับคุณเด”

หนูน้อยไม่เชื่อฟังพ่อส่งเสียงสะอื้นไห้ ก่อนผงกหัวขึ้นมองปลายคางของคุณเด แล้วหันมองหน้าพ่อกับแม่ เมื่อเห็นพ่อแม่ช่วยกันดันหัวเรือ เด็กน้อยก็ดิ้นและส่งเสียงร้องวี้ดๆ มือน้อยทุบตีหยิกข่วนแขนกำยำของเดวิด

“เป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณเดวิดนะลูก...พ่อสัญญาว่า พ่อกับแม่จะรีบตามหนูไป จำได้ไหมที่พ่อเคยเล่าให้หนูฟัง ว่าเราทั้งสามจะไปเจอกันที่ประเทศไทย บ้านเกิดของพ่อ”

นายบุญมีละสายตาจากดวงหน้าของลูก เขาเงยหน้าขึ้นแววตาหม่นมองความมืดด้านหน้าที่เห็นแสงไฟระยิบระยับซึ่งเป็นแผ่นดินไทย บ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY