เพียงแค่เห็นเธอครั้งแรก "โดมินิค" ก็บอกกับตัวเองว่า เขาจะต้องได้สาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่ผู้นี้มาเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาให้ได้ ในระยะเวลาที่เขาทำงานอยู่ที่ไทย เขาพยายามหาวิธีเพื่อจะได้เธอมา แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้างเทพบุตรอย่างเขาเสมอ เมื่อแม่เลี้ยงของเธอติดหนี้การพนันที่กาสิโนของเขาในจำนวนไม่น้อย อย่างไรเขาก็ต้องได้ร่างบางของสาวสวยสุดเซ็กซี่ไม่แพ้ดาวยั่วมาแนบอกไว้นอนกอดข้างกายอย่างแน่นอน! “จะไปไหน!” โดมินิคจับร่างบางนั่งลงโซฟาตัวเดิมที่เขาผลักเธอลงไปนั่งตั้งแต่แรก “ฉันจะกลับ! ปล่อย!” “คิดจะกลับไปอ่อยไอ้ดนัยหรือใครล่ะ” “ทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้นด้วย ในเมื่อสมองของฉันมันไม่ได้มีแต่เรื่องพันธ์นั้น” เธอไม่ยอมแพ้เช่นกัน “เหรอ!! ไม่คิดแต่ไปงานกับมันแต่งตัวซะสวยเลยหรือว่าจะไปอ่อยผู้ชายในงาน” -เพี๊ยะ!!!!- มือบางปะทะลงบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างเต็มแรงโมโห “จำไว้เลยนะ! ถึงฉันจะจนแต่ฉันก็ไม่เคยคิดขายศักดิ์ศรีตัวเองกิน” นิต้าตะคอกใส่หน้าชายหนุ่ม แม้ในใจจะกลัวเขาก็ตาม “หึ!! แล้วไอ้ที่ยอมเป็นนางบำเรอผม คุณไม่คิดว่าบ้างเหรอว่าไอ้ศักดิ์ศรีของคุณมันก็ไม่มีอยู่แล้ว” “คุณต่างหากบังคับฉัน เลิกยุ่งกับฉันสักที!!” “แต่ผมยังได้คุณไม่พอใจเลย เพราะฉะนั้นคุณก็ยังไปไหนไม่ได้” ริมฝีปากหนาฉกลงมาจูบปากบางแรงอย่างพร้อมกับผลักร่างบางลงนอนกับโซฟาตัวยาว นิต้าไม่ดิ้นเธอนิ่งให้เขาทำตามที่ต้องการให้พอ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากเล็กซอกไซ้ไปตามซี่ฟัน แรงจูบเอาแต่ใจไม่อ่อนโยน หญิงสาวรู้สึกถึงคาวเลือด ไม่บอกก็รู้ว่าปากเธอแตกจากรสจูบของอสูรร้าย
ร่างบางก้าวลงจากรถสปอร์ตสีแดงเพลิงเมื่อถึงที่หมาย ในขณะที่เดินเข้าไปในรั้วบ้านหลังขนาดกลาง หญิงสาวเหลือบเห็นรถเก๋งคันหรูราคาแพงนับสิบคันมาจอดเรียงรายอยู่หน้าบ้านเธอ ดูจากราคาแล้วรถสปอร์ตของเธอที่ว่าหรูแล้วยังเทียบไม่ติด ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับแม่เลี้ยงของเธอกันแน่ ทำไมถึงได้มีรถคันหรูพวกนี้มาจอดเต็มไปหมด แล้วยังมีชายฝรั่งใส่สูทสีดำแต่งตัวเหมือนบอดี้การ์ดมายืนกันไปทั่วบริเวณบ้าน
“ยัยต้า!!” หญิงวัยกลางคนเรียกชื่อนิต้าซึ่งเป็นลูกเลี้ยงทันทีที่หญิงสาวก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน
“คุณพรพรรณ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น” นิต้าร้องถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นแม่เลี้ยงตนนั่งก้มหน้าบนโซฟาในห้องรับแขก โดยมีผู้ชายร่างสูงใหญ่ใส่สูทเป็นบอดี้การ์ดยืนล้อมและบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับแม่เลี้ยงเธอก็มีผู้ชายอีกคนอยู่ในชุดสูทราคาแพง นั่งอยู่ในท่าสบายโดยไม่คิดที่จะเปรยตาขึ้นมามองดูเธอ
“คุณ!...” ใบหน้าเรียวคมกับดวงตาสีน้ำตาลหันมาจ้องมองเธอทันที ท่าทางนิ่งแบบนี้ หน้าตาแบบนี้เธอจำได้ว่าเขาคือท่านประธานใหญ่ของโรงแรม แคโรว์เวล กรุ๊ป ที่เธอเข้าไปเสนอราคาสินค้านำเข้าให้เมื่ออาทิตย์ก่อน เธอจำสายตาที่เขามองมายังเธอได้ดีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนดุคู่นั้นนิต้าไม่ชอบเวลาที่เขามองมาด้วยสายตาเจ้าชู้
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะ” หนุ่มลูกครึ่งอิตาลี-รัสเซียเอ่ยทักทายหญิงสาวที่เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอเธอที่นี่ คนถูกทักมีสีหน้าสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านประธานใหญ่ของแคโรว์เวลถึงได้มาอยู่ที่บ้านเธอได้ มีเรื่องอะไรกันดูสีหน้าคุณพรพรรณแม่เลี้ยงของเธอ กำลังกลัวเขาจนตัวสั่น
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”นิต้าเอ่ยถามขึ้นมาอย่างข้องใจอย่างมากส่วนคนถูกถามกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาก่อนจะขยับริมฝีปากตอบคำถามเธอ
“ผมมาทวงหนี้กับลูกหนี้ที่เบี้ยวจ่ายมานาน” เขาตอบเสียงนิ่งดุ “...จริงไหมครับมิสพรพรรณ” ชายหนุ่มพูดพร้อมหันมาจ้องหน้าสีเผือดแม่เลี้ยงของหญิงสาว
“ทวงหนี้!!” หญิงสาวร้องอุทานออกมา โดมินิคพยักหน้าเบาๆให้เธอ “แม่เลี้ยงฉันไปเป็นหนี้คุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย” น้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมา ก่อนจะหันหน้าไปทางแม่เลี้ยงของเธอ
“ว่าไงคะ คุณพรพรรณ คุณไปติดหนี้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“คะ...คือ” คนเป็นแม่เลี้ยงไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตานิต้าได้แต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมา
“คุณคงไม่รู้สินะ ว่าแม่ของคุณติดหนี้กาพนันที่คาสิโนผม”หนุ่มลูกครึ่งบอกเสียเองตัดความรำคาญ
“อะไรนะ!..นี่คุณพรพรรณติดหนี้พนันงั้นเหรอ” หญิงสาวหันไปมองแม่เลี้ยงด้วยความผิดหวัง ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าแม่เลี้ยงเธอจะติดการพนัน มิน่าเงินที่เธอโอนให้ทุกเดือนถึงไม่มีเก็บเลยเพราะอย่างนี้นี่เอง
“ละ...แล้วคุณติดเขาเท่าไหร่”
“ว่าไงคุณมิสพรพรรณ ตอบลูกสาวคนสวยของคุณไปสิ ว่าคุณติดผมเท่าไหร่”
“สิ...สิบห้าล้าน”
“สิบห้าล้าน!” พระเจ้า! นิต้าอยากเป็นลมแม่เลี้ยงเธอติดหนี้ผู้ชายคนนี้ตั้งสิบห้าล้าน เธอจะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่าย งานที่เธอทำได้เงินมากก็จริง แต่ในแต่ละเดือนเธอก็ต้องกินต้องจ่าย แล้วยังจะโอนให้พรพรรณไหนจะโอนให้น้องสาวที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยอีก
“ใช่ สิบห้าล้าน ผมมาทวงว่าเมื่อไหร่ผมจะได้เงินสิบห้าล้านของผมคืน” คนพูดเหมือนว่าเขาไม่ได้ทุกข์ร้อนกับเงินที่เขามาทวงเลย เหมือนมันไม่ใช่เงินจำนวนมากมายอะไร ก็ใช่น่ะสิ สำหรับเขาแล้ว โดมินิค แคโรว์เวลมันอาจจะน้อย
“แกมีไหมนังต้า...ถ้ามีก็จ่ายเขาไปสิ” พรพรรณพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“คุณพรพรรณ!” นิต้าหันมาเรียกชื่อคนผิดที่ไม่รู้สึกว่านางผิด
“ถ้าแกมี แกก็จ่ายๆ เขาไปแทนฉันสินังต้า เรื่องมันจะได้จบๆ ไปไง” พรพรรณทำเสียงสูงใส่ลูกเลี้ยง
“คุณพรพรรณ!ทำไมคุณพูดเหมือนเงินสิบห้าล้านมันน้อยอย่างนั้นล่ะ” หญิงสาวพูดออกมาอย่างเหลืออด
ฟรานเชสโก้ ต้องการเพียงความสุขจึงใช้คำว่ารักหลอกล่อเพื่อรั้งให้อยู่กับเขานานที่สุดหรือจนกว่า… “ฉันยังไม่เบื่อ! เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปจากอกฉันได้นาตาเชีย” เธอ นาตาเชีย ต้องการความรักและเมื่อเขาให้ไม่ได้ เธอจึงคิดจะไป “นาตาเชีย ผมสั่งให้คุณหยุด” เสียงห้าวของชายหนุ่มดังไล่หลังเธอออกมา เขาพยายามเรียกให้เธอหยุดแต่เธอหยุดไม่ได้เพราะในเวลานี้น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลออกมาเต็มสองแก้ม ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอร้องไห้ "อย่าไปจากผมเลยนะ อยู่กับผมเถอะ คุณเป็นของผมนะ ผมไม่ยอมให้คุณไปไหนทั้งนั้น”
องค์หญิงสิบสามนามหลินฮุ่ยหมินสตรีผู้ที่งดงามโดดเด่นไม่เป็นรองผู้ใดแต่กลับมีฐานะต่ำต้อยในวังหลวงด้วยพระมารดาเสียชีวิตตั้งแต่นางยังเด็ก ท่ามกลางความคับแค้นใจนางยังต้องคำสาปร้ายต้องกลายร่างเป็นสัตว์ทุกคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เขาคือ หยางเอ้อหลาง แม่ทัพหนุ่มผู้มีความสามารถรูปโฉมสง่างามและเป็นวีรบุรุษคนสุดท้ายของสกุลหยาง ทั้งยังเป็นที่รักเคารพของชาวเมือง ทว่าด้วยความสามารถและตำแหน่งใหญ่โต ฮ่องเต้มิอาจวางใจจึงได้คิดกำจัดเขาให้พ้นตำแหน่งเสีย โดยมอบสมรสพระราชทานให้หยางเอ้อหลางกับพระธิดาของตน เดิมทีชีวิตของคนสองคนย่อมไม่บรรจบ เมื่อสตรีที่หมายหมั้นกับหยางเอ้อหลางคือองค์หญิงใหญ่ที่ปักใจรักเขาตั้งแต่เยาว์วัย ทว่าเรื่องไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อคนทั้งคู่เกิดอุบัติเหตุจนคนเข้าพิธีสมรสกลายเป็นองค์หญิงสิบสาม ท่ามกลางความหวาดกลัวขององค์หญิงสิบสามที่กลัวความลับจะเปิดเผย ท่ามกลางหยางเอ้อหลางที่พยายามพาสกุลหยางให้รอดพ้น ท่ามกลางการแตกหักของความสัมพันธ์พี่น้องที่แสนรักใคร่ระหว่างองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงสิบสามเพราะบุรุษเพียงผู้เดียว หลินฮุ่ยหมินจะทำเช่นใด เพื่อจะยุติเรื่องราวน่าเวียนหัวนี้
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง
ในชีวิตชาติที่แล้ว เพื่อช่วยรักแรกของตัวเอง คนชั่วสามคนได้ทำลายพลังการต่อสู้ของนาง ตัดแขนขาของนางออก ตัดเส้นเลือดของนางและปล่อยเลือดของนางไหลออกมาทั้งอย่างนั้น และทรมานนางจนตาย เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้ นางวางแผนอย่างรอบคอบ โดยสาบานว่าจะให้พวกเขาได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานที่นางเคยประสบมา! รักแรกที่ไร้เดียงสาอะไรกัน ที่จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่ง อยากจะไต่ขึ้นไปสูงเหรอ งั้นก็จะให้เจ้าปีนขึ้นไป ยิ่งปีนขึ้นสูงมากเท่าไร ตอนตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น! พวกสวะสมควรได้รับบาปกรรมของพวกสวะ พวกมันทำชั่วกับนางไปชั่วชีวิตหนึ่ง นางจะทำให้พวกมันไม่ตายดี พวกคนที่เจ้าเล่ห์ ตีสองหน้าเก่ง นางจะจัดการกับทุกคน! แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าในการแก้แค้นของนาง นางจะไปมีเรื่องกับเสด็จอาที่เป็นเจ้าแผนการเข้า ที่วัน ๆ ต้องการให้นางจูบและกอดเขาตลอดทั้งวัน ในขณะที่นางแก้แค้นคนชั่วนั้นยังสามารถสนิทสนมกับเสด็จอาด้วย ในความจริงแล้ว การที่เป็นผู้หญิงชั่วๆ ก็มีความสุขมาทีเดียวกว่าที่คิดเลย!
คุณท่านเสียว คุณชายยอดเยี่ยมที่โด่งดังในเมือง B ได้แต่งงาน แต่มีข่าวลือว่าเจ้าสาวมีรูปร่างหน้าตาที่น่าเกลียดและมีฐานะต่ำต้อย สามปีมานี้ เขาปฏิบัติกับเธออย่างเย็นชาและทำเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เจียงซิงซิงอดทนกับความเย็นชาอย่างเงียบ ๆ เธอยังคงรักเขาอย่างสุดหัวใจ เสียสละความนับถือตนเองและยอมละทิ้งตัวตนของเธอเอง จนกระทั่งวันหนึ่ง สุดที่รักของเขากลับประเทศ เขได้สารภาพว่าเขาแต่งงานกับเธอเพียงเพื่อช่วยชีวิตคนรักในใจของเขาเท่านั้น เจียงซิงซิงเสียใจและผิดหวังมาก เธอจึงเซ็นเอกสารหย่าและจากไปด้วยความเศร้าใจ สามปีต่อมา เจียงซิงซิงผู้สวยงามจนน่าทึ่งกลับมาอีกครั้ง ได้กลายมาเป็นศัลยแพทย์ที่ดีที่สุดและเป็นยอดฝีมือด้านเปียโน อดีตสามีรู้สึกเสียใจ และกอดเธอแน่นท่ามกลางสายฝน เสียงของเขาสั่นเครือ "ที่รัก คุณเป็นของผม..."
สายตาที่ประสานกันมันบอกอย่างชัดเจนว่าตอนนี้ชายหนุ่มนั้นลืมคำว่าผู้ปกครองกับเด็กในปกครองไปแล้ว **************** หญิงชายสมัยนี้มันเท่าเทียมกันนะบัว เธอคิดว่าจะนอนกับฉันและทิ้งฉันไปง่ายๆ แบบนั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก เธอต้องรับผิดชอบทั้งตัวฉันและความรู้สึกของฉัน
ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี