รัก ดราม่า ซึ้ง แต่อิ่มไปด้วยความรัก งานนี้พระเอกของเราจะร้าย ๆ หน่อย “สาวน้อยของอสูรเจ้าเล่ห์” ฝากเนื้อฝากตัวและฝากผลงานของปะหนันด้วยนะคะ *** ความรักที่มีจุดเริ่มต้นจากความเหงาและไม่ได้ตั้งใจ *** ความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ทำให้ขวัญดาวตัดสินใจอุ้มท้องพาลูกของเธอหนี ทั้งที่หัวใจของเธอยังคงรักพ่อของลูกอยู่ทุกนาทีแต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นค่า เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่เมียบำเรอและของเล่นชั่วคราว เธอจึงเลือกที่จะหนีไปให้ไกลที่สุดจากความเจ็บปวด **หนีอะไรก็หนีได้แต่หนีใจตัวเองมันยากยิ่งนัก** ********************* “จะมาพูดมากเล่นตัวให้ได้อะไรหรืออยากจะให้พี่ไปแต่งตัวให้ อ๋อ...ที่แท้ก็อ่อยนี่เอง” “ต่ำ นิสัยต่ำ คำพูดก็ต่ำ ” หญิงสาวหลุดปากพูดออกมาเพราะความโกรธที่ถูกดูถูกแบบนี้ “และอีกอย่าที่ต่ำรู้ไหมอะไร ก็ชอบอยู่ใกล้ของต่ำอย่างไรล่ะ” ฝากนิยายเรื่อง สาวน้อยของอสูรเจ้าเล่ห์ไว้ในชั้นหนังสือของนักอ่านที่น่ารักสักเล่ม เรื่องนี้จบ happy จ้า
ข่าวดี
“ขวัญดาวมาหาย่าหน่อย”
เครือวัลย์เรียกหาหลานสาวบุญธรรมที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่อายุได้เพียงแค่ไม่กี่วัน
“คุณท่านมีอะไรจะให้ขวัญทำคะ”
หญิงสาวที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยได้เพียงแค่เดือนเดียวรีบเดินมาตามเสียงเรียกหาของผู้มีพระคุณ
“เธอรู้ไหมที่ย่าเรียกเธอมาเพราะอะไร”
คนถามแสดงความดีใจออกทางสีหน้าและแววตาอย่างชัดเจน
ขวัญดาวเดาได้ไม่ยากว่าต้นเหตุของความดีใจของคนถามคืออะไรเพราะมีไม่กี่เรื่องที่จะทำให้คนสูงอายุอย่างคุณย่าเครือวัลย์ยิ้มหวานได้ถึงขนาดนี้นอกจากเรื่องที่ต้องเกี่ยวกับหลานชาย เพียงคนเดียวของท่าน
“คุณภาคินโทรศัพท์มาหาหรือคะ เอะ! หรือว่าคุณท่านจะนั่งเครื่องบินไปหาเธอที่นู่น ขวัญไม่ทายแล้วดีกว่าอยากจังกลัวจะไม่ถูก”
“เกี่ยวกับภาคินน่ะใช่แต่ที่เธอจะต้องดีใจไม่ต่างจากย่าแน่ ๆ ถ้าได้รู้ ก็คืออีกสองวันภาคินจะกลับมาแล้วและที่มากกว่านั้นคือเขาจะมาดูแลไร่และรีสอร์ตไม่ไปทำงานกับพ่อเขาที่กรุงเทพ”
คนฟังรู้สึกใจสั่นทันทีที่ได้ยินถึงต้นเหตุที่ทำให้หญิงชราตรงหน้าดีใจ ใบหน้าของขวัญดาวซีดเผือดลงทันทีแต่พยายามส่งยิ้มดีใจร่วมไปกับเครือวัลย์เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายสงสัยว่าทำไมเธอถึงได้ดูตกใจแบบนี้
ภาคินเป็นหลานชายคนเดียวของเครือวัลย์และเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของคมสันกับปัทมา คมสันทำให้เครือวัลย์ผู้เป็นแม่ผิดหวังมาแล้วครั้งหนึ่งเพราะเขาไม่ยอมดูแลไร่และรีสอร์ตต่อ แต่กลับไปทำงานในกระทรวงแทนพอมาถึงรุ่นหลานคนเป็นย่าจึงหวังให้ภาคินมาสืบต่อกิจการของเธอและจากการโทรศัพท์มาในวันนี้ของหลานชายผู้เป็นย่าจึงได้ยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ ที่การรอคอยทายาทมาสืบทอดดูแลทุกอย่างที่ไร่แห่งนี้สมหวังเสียที
ขวัญดาวกับภาคินเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทั้งที่ความจริงทั้งสองคนมีอายุห่างกันตั้งเกือบห้าปีแต่ที่ภาคินจ้องจะหาเรื่องขวัญดาวอยู่เสมอเพราะเขาแอบอิจฉาที่คุณย่ารักแต่หญิงสาวซึ่งเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยงมากกว่าเขาที่เป็นหลานแท้ ๆ
เครือวัลย์พยายามสอนให้หลานทั้งสองคนรักกันให้เหมือนพี่น้องแท้ ๆ แต่มันกลับไม่เป็นผลเพราะทั้งคู่ไม่ได้โตมาด้วยกัน ภาคินจะมาอยู่ที่ไร่ก็เฉพาะปิดเทอมหรือวันหยุดยาวเท่านั้น เขาจึงมองขวัญดาวเป็นเพียงแค่คนรู้จักเแต่กลับตัวขวัญดาวเองตอนเด็ก ๆ เธอรู้สึกทั้งเกรงและกลัวภาคินแต่พอเริ่มโตเป็นสาวเธอกลับรู้สึกหวั่นไวอย่างบอกไม่ถูกเวลาที่เจอหน้ากันและนี่คือเหตุผลที่หญิงสาวถึงรู้สึกใจสั่น ตกใจเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะมาอยู่ที่นี่
“ขวัญดาวไปบอกคนงานให้จัดเรือนหลังเล็กให้ด้วยเพราะภาคินไม่ยอมมาอยู่ที่นี่แต่ก็ดีแล้วไม่อยากต้องมาคอยห้ามเธอ สองคนไม่ให้ทะเลาะกัน”
เครือวัลย์ลูบหัวหญิงสาวที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะอย่างเอ็นดูเมื่อคิดถึงภาพในอดีตที่ภาคินกับขวัญข้าวมีเรื่องเถียงเอาชนะกันทุกครั้งที่เจอหน้าและสุดท้ายก็ลงท้ายด้วยเด็กหญิงขี้แงงอนร้องไห้ปิดห้องขังตัวเองส่วนคนที่เป็นตัวต้นเหตุก็จะไปหาซื้อของ มาง้อและสุดท้ายดีกันพรุ่งนี้ก็ทะเลาะกันใหม่เป็นแบบนี้ตลอด ปิดเทอม คนเป็นย่าได้แต่ทำใจให้ชิน
เรือนหลังเล็กอยู่ในใจกลางของไร่อยู่ในพื้นที่ของสวนองุ่นและมีสวนดอกไม้อยู่ข้าง ๆ เครือวัลย์สร้างไว้เพราะตั้งใจจะให้เป็นเรือนหอของลูกชายแต่คมสันกับปัทมาก็อยู่ได้เพียงแค่ปีเดียวทั้งคู่ก็ไปรับราชการในกระทรวงและเลือกที่จะก้าวหน้าในทางราชการที่ตัวเองรัก เรือนหลังเล็กจึงถูกใช้เฉพาะที่ภาคินกลับมาช่วงปิดเทอมและตอนนี้มันก็ถูกปิดตายมาแปดปีเต็มตั้งแต่ชายหนุ่มตัดสินใจไปเรียนต่อที่อเมริกา
เรือนหลังเล็กถูกทำความสะอาดและตกแต่งอย่างสวยงาม ขวัญดาวลงมือดูแลทุกอย่างเองเพราะเป็นงานถนัดและเธอก็เรียนมาทางนี้ด้วย
“ใช่ได้เลยจากบ้านร้างปิดตายแค่วันเดียวทำจนน่าอยู่ ไม่เสียงแรงที่ย่าส่งไปเรียนการโรงแรมมา”
เครือวัลย์เดินมาตรวจความเรียบร้อยเพราะวันนี้ช่วงค่ำ ๆ ภาคินก็จะเดินทางมาถึงที่ไร่แห่งนี้
“ขวัญไม่ได้ทำคนเดียวเสียหน่อยค่ะคุณท่าน เมื่อวานคนงานทั้งของไร่และรีสอร์ตลงมาช่วยกันทำทั้งวันเพราะกลัวหลานชายสุดที่รักของคุณท่านจะไม่พอใจเอา”
“เอาแล้ว...เริ่มแล้วยังไม่ทันจะได้เจอหน้ากันเลยก็เริ่มจะประชดประชัน โตกันแล้วนะอย่าให้ย่าต้องมาห้ามทัพอีกเป็นเด็ดขาดถ้ายังทะเลาะกันเหมือนเด็ก ๆ มีหวังย่าได้เป็นลมทุกวันแน่”
หญิงสาวรีบกอดเอวคนแก่อย่าเอาใจเพราะสำหรับขวัญดาวเครือวัลย์คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอถ้าอะไรที่ผู้มีพระคุณต้องการไม่มีทางที่เธอจะทำให้ไม่ได้แม้แต่ต้องแลกด้วยชีวิตเธอก็ยอม
ขวัญดาวรีบไปจัดการงานที่รีสอร์ตที่อยู่ห่างจากบ้านที่เธอกับเครือวัลย์อยู่ด้วยกันเกือบห้าร้อยเมตร รีสอร์ตมีห้องพักแบบหรูราคาต่ำสุดก็หลายพันอยู่เกือบสามสิบห้อง มีคนงานห้าสิบกว่าชีวิตที่ต้องดูแล เครือวัลย์ยกงานที่รีสอร์ตให้หลานบุญธรรมดูแลเพียงคนเดียวตั้งแต่เธอเรียนจบมาส่วนคุณย่าเลือกจะดูแลไร่เพียงอย่างเดียวด้วยอายุที่มากขึ้นงานดูแลรีสอร์ตเครือวัลย์ทำไม่ไหวแล้ว
“สวัสดีครับใช่คุณขวัญข้าวหรือเปล่า”
ชายหนุ่มรูปร่างสูงตัวใหญ่เหมือนนักกีฬาเดินมาทักทายหญิงสาวที่กำลังจะเตรียมตัวกลับไปบ้านพร้อมกับอาหารที่เตรียมไว้สำหรับมื้อเย็น
“ใช่ค่ะ ติดต่อห้องพักหรือเปล่าคะเชิญที่ประชาสัมพันธ์ได้เลยค่ะ”
หญิงสาวมองหน้าคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกคุ้นตาหมือนเคยเห็นที่ไหนแต่ก็คิดไม่ออก
“เปล่าครับแค่จะเข้ามาขอชมความสวยของที่นี่พอดีได้ข่าวมาว่าคุณเป็นเจ้าของเลยอยากจะเข้ามาชมว่าที่นี่สวยร่มรื่นและเงียบสงบมาก ๆ เลยครับ”
“ขอบคุณนะคะแต่ฉันไม่ใช่เจ้าของที่นี่หรอกค่ะ ฉันก็เป็นเพียงแค่ผู้จัดการเท่านั้น เชิญชมได้ตามสบายนะคะไว้วันหลังมาพักกับเราพวกเราทุกคนยินดีต้อนรับค่ะ ฉันขอตัวไปเตรียมงาน ก่อนนะคะพอดีมีงานค้างไว้ค่ะ”
ขวัญดาวเดินไปที่รถของเธอด้วยความรู้สึกที่ยังคงพยายามนึกว่าเคยเจอผู้ชายคนที่เข้ามาคุยกับเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าแต่ก็นึกไม่ออกและตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดด้วยเพราะเธอต้องรีบพาแม่ครัวไปจัดอาหารมื้อเย็นซึ่งเป็นมื้อที่สำคัญสำหรับผู้มีพระคุณของเธอ
เมื่อความรักมันบังตาอารมณ์หึงก็เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเพียงค่ำคืนเดียวที่กวีท่านประธานหนุ่มมองเห็นนักศึกษาฝึกงานที่เขาหลงรักเดินเคียงคู่มากับชายอื่นเขาก็ตัดสินใจมอบความเป็นสามีให้เธอ บัวชมพูอยากจะหนีไปให้ไกลจากคนใจร้าย...แต่เขาดีกับเธอทุกอย่างหนี้บุญคุณครั้งนี้เธอคงไม่มีทางตอบแทนได้หมด ความรักเริ่มก่อตัวขึ้นแต่ทุกอย่างกลับต้องพังลงเมื่อความจริงบางอย่างปรากฏในวันเดียวกับที่เธอรู้ตัวว่ากำลังอุ้มท้องสายเลือดของท่านประธานอยู่ V V V “กล้าทำแบบนี้ในที่ทำงานไม่กลัวว่าใครจะเห็นแล้วเอาไปฟ้องคุณแม่และผู้หญิงที่มากับท่านวันนั้นหรือคะ” บัวชมพูมองจ้องหน้าแบบท้าทายในเมื่อวันนี้เขาดูถูกเธอ กล่าวหาว่าเธอกำลังนอกใจไปมีคนอื่น หญิงสาวก็อยากจะแสดงให้เขารู้เหมือนกันว่าเขาเองก็ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าเธอ “ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นไม่ว่าผมจะนอนกับใครมันก็สิทธิ์ของผม ใครอยู่ได้ก็อยู่ ใครอยู่ไม่ได้ก็ไปแต่สำหรับคุณ..อย่าลืมที่คุณเคยบอกว่าอยากตอบแทนในสิ่งที่ผมทำให้ถ้าอยากเป็นคนอกตัญญูก็แค่เก็บเสื้อผ้าแล้วไปจากผมก็เท่านั้น” กวีรู้ดีว่าคำขู่นี้ยังได้ผลเพราะครอบครัวของบัวชมพูยังคงต้องการความช่วยเหลือจากเขาซึ่งนับจากวันนั้นวันที่กวีเดินทางไปเยี่ยมแม่ของหญิงสาวที่บ้าน พ่อของบัวชมพูก็พูดคุยติดต่อธุระกับกวีด้วยตัวเองโดยที่ไม่ผ่านลูกสาวอีกเลยบัวชมพูอยากจะห้ามพ่อ แต่เธอก็ไม่รู้จะใช้เหตุผลข้อไหนจึงทำได้แค่ใช้ร่างกายและหัวใจของตัวเองในการตอบแทนทุกอย่างที่กวีทำให้กับครอบครัวของเธอ V v
ภูริดล นักธุรกิจหนุ่ม เขาทำทุกอย่างไม่เคยมีคำว่าไม่สำเร็จยกเว้นเรื่องเดียวคือการมีครอบครัวที่มีความสุขตามที่บิดาต้องการเพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนา พิรฎา สาวน้อยที่ต้องการมีชีวิตอิสระหลุดพ้นจากครอบครัวที่เธอไม่เคยมองว่ามันอบอุ่นและเธอก็ตัดสินใจเดินออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยการยอมเซ็นสัญญาเป็นภรรยารับจ้าง *************** “ปิดไฟได้แล้ว” คนหล่อร่างใหญ่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาเจ้าชู้จนคนถูกมองถึงกับอายต้องหลบสายตาทันที “คุณง่วงก็นอนไปก่อนเลยฉันยังไม่ง่วงว่าจะนั่งทำอะไรเพลินๆ” หญิงสาวพยายามหาเรื่องมาถ่วงเวลาเพราะเธอรู้ว่าหลังจากที่ไฟในห้องถูกปิดลงทุกดวงอะไรจะเกิดขึ้นและถึงเวลานั้นเธอก็คงทำได้แค่เพียงยอมเขาเท่านั้น “ปล่อยค่ะคุณดล พิมพ์ว่าเราอย่าเพิ่ง...” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจเมื่อถูกอีกฝ่ายลุกขึ้นจากเตียงนอนมาอุ้มร่างของเธอและโยนลงบนที่นอนก่อนที่เขาจะเอาตัวเองมาค่อมร่างเล็กของเธอไว้พร้อมกับขึงมือทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือศีรษะ ******************* “สัญญามันควรจะจบในเมื่อคุณก็ได้ฉันเป็นเมียแล้ว” หญิงสาวในชุดนอนสายเดี่ยวผ้าเบาหวิวกำลังยื้อแย่งกระดาษสัญญาจากมือของชายหนุ่มที่นุ่งเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว “เด็กก็คือเด็กตอนที่เซ็นไม่เคยคิดจะอ่านทุกอย่างให้ละเอียดอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมสัญญาฉบับนี้ยังต้องมีต่อไป เอาไปอ่าน อ่านให้ดีและหวังว่าจะตาสว่างขึ้นอย่าโวยวายอะไรในสิ่งที่ตัวเองเซ็นไปแล้ว” พิรฎารีบรับสัญญาจากมือของอีกฝ่ายมาอย่างรีบรอน หญิงสาวกวาดสายตาอ่านอย่างละเอียดหัวใจของเธอแทบจะหลุดลงมากองอยู่ที่พื้นเมื่อความจริงคือนอกจากเธอจะต้องเป็นภรรยารับจ้างของเขาแล้วเธอยังจะต้องอุ้มท้องและคลอดลูกของเขาให้สำเร็จสัญญาฉบับนี้ถึงจะเป็นอันสิ้นสุดโดยที่ตัวเธอเองจะไม่มีสิทธิ์ใดๆในตัวเด็กน้อยที่เกิดมา *************************** ความรักเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้มารู้อีกที อีกฝ่ายก็ท้องแล้วทำไงดีล่ะทีนี้ในเมื่อไม่มีใครอยากให้สัญญาสิ้นสุดอยากให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้ตลอดชีวิตแต่ความจริงบางอย่างที่ภูริดลไม่เคยได้รับรู้มันทำให้ชายหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันหญิงสาวที่เขานอนกอดทุกคืนมีอะไรบ้างที่เธอโกหกและอะไรบ้างที่เป็นความจริง ฝากติดตามความรักของชายจอมดุกับสาวจอมเถียงด้วยนะคะ เช้าตรู่ฤดูหนาว
เขาต้องการมีลูกแต่ไม่ต้องการมีครอบครัว การมีภรรยาเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับเขา ความรักนำมาแต่ความทุกข์ และไม่เคยทำให้ใครได้รู้จักความสุขที่แท้จริง ภาคินถูกมารดาใส่ความคิดนี้มาตั้งแต่วัยเยาว์ เพราะพ่อของเขาทิ้งครอบครัวไปแต่งงานใหม่ทำให้แม่ต้องสู้ทนเลี้ยงเขามาด้วยความลำบาก แต่…. วันนี้มารดาของเขากลับยื่นคำขาดต้องการทายาทสืบสกุลด้วยอาการป่วยของผกาทำให้เธอตัดสินใจให้ลูกชายเร่งผลิตทายาทให้ได้ก่อนที่เธอจะจากโลกนี้ไป แล้ว.. ขนมผิงสาวน้อยตกงานเธอไม่มีทางเลือกเท่าไหร่เพราะพ่อของเธอกำลังป่วยหนักต้องการใช้เงินในการรักษาเธอจึงยอมเซ็นสัญญาทั้งที่มันสุดแสนจะเจ็บปวดหัวใจ ***เป็นแม่ของลูกให้เขาที่ไม่ใช่ภรรยาและไม่มีสิทธิ์เป็นกระทั่งคนรัก*** */* รักหวาน ๆ โรแมนติกกับบรรยากาศของสะปันฝากติดตามกันด้วยนะคะ*/* .....เทพพิสุทธิ์...
**กินเด็กเขาว่าอมตะ** เธอหนีจากไฟที่แผดเผามาซบอกกว้างที่แสนอบอุ่น ความรักที่เกิดขึ้นตั้งแต่ค่ำคืนแรก ทุกอย่างมันควรจะจบลงแค่นั้น.....ทว่าสัมผัสรักที่ทั้งคู่มอบให้แก่กันมันมีความสุขเกินกว่าจะตัดใจ ********* “อืม...แดน” ใบหน้าที่คมภายใต้ผิวขาวค่อย ๆ ใช้ปลายลิ้นเลื่อนต่ำลงมาก่อนที่เขาจะจัดการกับเสื้อตัวบางที่ขวางกั้นเส้นทางที่เขาจะได้ใช้สองมือสัมผัสกับเนื้อนุ่มของอกอิ่มของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับตาพริ้มในที่สุดอาภรณ์ทั้งส่วนบนและส่วนล่างก็ถูกถอดกองไว้ข้าง ๆ ก่อนที่แดนไตรจะสาละวนกับยอดที่ชูช่อแข็งตั้งรับสัมผัสของลิ้นอุ่นแสนหวานของเขา */* */* */* ความรักครั้งใหม่ทำให้เธอตัดสินใจที่จะเดินออกจากความเจ็บปวด.....ทุกอย่างกำลังจะลงเอยด้วยดี...ถ้าชายหนุ่มที่เธอหวังให้เป็นที่พักใจสุดท้ายเขาไม่ใช่ลูกชายของศัตรูอดีตสามีเธอ จบ Happy นะคะ ปะหนัน
ชายคนเก่าในร่างใหม่ เขากลับมาเพื่อลองใจเธอ การพิสูจน์หัวใจของหญิงสาวมันอาจเป็นการมองหารักแท้สำหรับปองภพ แต่สำหรับดาวิกามันคือความหลอกลวงและทำร้ายหัวใจของคนที่รอเขามาถึง5 ปี ************** “สาแก่ใจแล้วหรือยังกับแผนการพิสูจน์รักแท้ของพี่ แต่สำหรับดามันคือการดูถูก ถึงดาจะจนแต่ก็ไม่ได้กระหายความรวยจนลืมฟังเสียงหัวใจ เสียแรงที่รู้จักกันมาเกือบสิบปี พี่มันก็แค่ผู้ชายที่รักแต่ตัวเอง” ปองภพยืนฟังดาวิกาต่อว่าเขาจนจบ เขายอมรับทุกคำด่าทอของหญิงสาว “ใช่พี่เห็นแก่ตัว พี่คิดแต่ในมุมของตัวเอง ถูกแล้วที่ดาจะโกรธพี่แต่ขอร้องอย่าเกลียดพี่ได้ไหม พี่พร้อมจะทำตามข้อเสนอของดาทุกอย่างที่พูดบนเวที แล้วเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ ว่าผู้ชายคนนี้ใช่พี่ภพคนเดิมไหม” หญิงสาวกำมือแน่น มองสบตาคนรักด้วยดวงตาที่แดงกร่ำ น้ำใส ๆ ไหลคลอตาแต่หญิงแกร่งอย่างดาวิกาไม่มีทางร้องไห้ต่อหน้าใครแน่ ๆ “โอกาสมีแค่ครั้งเดียว ถ้าทำมันไม่ได้ ก็อย่าใช้คำว่าขอโทษเลย เพราะมันคงไม่ใช่ความพลั้งพลาดแต่มันคงเป็นสันดานลึก ๆ ที่เพิ่งแสดงออกมา” ***เมื่อได้รับโอกาส ก็อยู่ที่ตัวเองแล้ว ว่าจะรักษามันไว้หรือปล่อยรักให้หลุดมือไป**** /*/ความเผ็ดเราก็มี ความหวานเราก็เยอะ ฝากผลงานของปะหนันด้วยนะคะ/*/
เหมันต์เจ้าของไร่ชาที่รักในชีวิตโสดเป็นที่สุดแต่กลับดันมามีใจให้กับลูกสาวเพื่อนแม่ ที่รักการทำขนมมากที่สุดในชีวิต แต่เขาก็เลือกที่จะปากแข็งและทำทุกอย่างตรงข้ามหัวใจ ******************************************** ความรักที่ไม่ชัดเจน ก็ไม่มีค่าพอที่รั้งอีกฝ่ายให้อยู่ได้ ถ้ารักเป็นเพียงแค่คำพูดแต่มันไม่เคยถูกแสดงผ่านการกระทำ ***************** “เอาไงเอากันวะ ต้องคุยให้รู้เรื่อง ดูสิถ้าเป็นผัวเมียกันแล้วจะกล้าไปไหนอีกไหม” ห้องนอนที่ปิดไม่สนิทอยู่แล้ว ถูกดันให้เปิดออกกว้างด้วยแรงของชายหนุ่มที่กำลังหึงขึ้นหน้า “ตกลงจะไปจริง ๆ ใช่ไหม” เหมันต์อยู่ดี ๆ ก็ถามคำถามที่คนฟังยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะทิพย์นารียังไม่ได้พูดเรื่องนี้กับลุลา หญิงสาวหันมามองหน้าคนถามลับหันกลับไปนั่งพับผ้าต่อ ยิ่งสร้างอารมณ์ความโกรธให้กับเหมันต์ให้รุนแรงขึ้น ร่างหนาโถมเข้าใส่คนร่างเล็กที่กำลังนั่งพับผ้าโดยไม่รู้ตัวว่าจะโดนอีกฝ่ายทำรุนแรงใส่ เหมันต์จัดการผลักร่างบางนอนลงกับเตียงนอน โดยที่ตัวเขาเองลืมไปเลยว่าประตูห้องยังปิดไม่สนิท ลุลาได้แต่พยายามใช้มือปัดป้องตัวเองจากการบุรุก โดยที่เธอยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น อยู่ดี ๆ ทำไมอีกฝ่ายถึงได้ทำท่าโมโหและทำกับเธอแบบนี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกดึงออกจากกันกระดุมทุกเม็ดหลุดออกจากตัวเสื้อ กางเกงขาสั้นถูกถอดโดยง่ายทั้งที่เจ้าตัวก็ขัดขืนเต็มกำลัง ชายหนุ่มซุกไซ้ซอกคอยาว สองมือจับมือของลุลาขึงไว้กับที่นอน เมื่อปากหนาสัมผัสกับเรือนร่างของหญิงสาว ลุลาก็เป็นเหมือนเทียนที่ถูกไปแล้วหลอมละลาย เสียงของคนไม่เต็มใจดังจนทิพย์นารีต้องเดินออกจากห้องมาดู แต่ตอนนั้นคนตัวเล็กก็อ่อนระทวยไปหมดแล้ว คนเป็นแม่ที่เคยผ่านรสชาติแบบนี้มาก่อนแล้ว ทำได้แค่ปิดประตูให้สนิทด้วยเสียงที่เบาที่สุด ***หากเปรียบฉากรักของทั้งคู่เป็นเหมือนภาพยนตร์ ก็คงเป็นหนังสงครามที่ยิงกันได้ทั้งวัน***
เซิ่งหนานหยินเกิดใหม่แล้ว ชาติที่แล้ว เธอถูกชายชั่วหักหลัง ถูกชายเสแสร้งใส่ร้าย โดนครอบครัวสามีเล่นงาน จนทำให้เธอล้มละลายและเป็นบ้าไป ในท้ายที่สุด เธอเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเธอตั้งครรภ์ได้ 9 เดือน แต่คนร้ายกลับทำเงินได้มากมาย และใช้ชีวิตทั้งครอบครัวอย่างมีความสุข เกิดใหม่ครั้งนี้ เซิ่งหนานหยินคิดตกอล้ว อะไรที่ว่าพระคุณช่วยชีวิต คนรักในใจอะไรกัน ล้วนไม่ต้องไปสน เธอจะจัดการชายชั่วหญิงร้าย สร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลเก่าของตนเองขึ้นมาใหม่อีกครั้งและนำตระกูลเซิ่งไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือ คนที่หยิ่งมาตลอดในชาติที่แล้ว กลับเป็นฝ่ายริเริ่มมาหาเธอ "เซิ่งหนานหยิน การแต่งงานครั้งแรกผมไม่ทัน การแต่งงานครั้งที่สองก็ต้องถึงคิวผมแล้วสินะ"
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยสนใจ แต่ก็ยังดึงดันอยากจะอยู่ใกล้ ต่อให้เธอเป็นเมียแต่งเขาก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใจ เพราะเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจจากไปในคืนแต่งงาน "จากนี้ไปเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" 🥀
ในชีวิตชาติที่แล้ว เพื่อช่วยรักแรกของตัวเอง คนชั่วสามคนได้ทำลายพลังการต่อสู้ของนาง ตัดแขนขาของนางออก ตัดเส้นเลือดของนางและปล่อยเลือดของนางไหลออกมาทั้งอย่างนั้น และทรมานนางจนตาย เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้ นางวางแผนอย่างรอบคอบ โดยสาบานว่าจะให้พวกเขาได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานที่นางเคยประสบมา! รักแรกที่ไร้เดียงสาอะไรกัน ที่จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่ง อยากจะไต่ขึ้นไปสูงเหรอ งั้นก็จะให้เจ้าปีนขึ้นไป ยิ่งปีนขึ้นสูงมากเท่าไร ตอนตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น! พวกสวะสมควรได้รับบาปกรรมของพวกสวะ พวกมันทำชั่วกับนางไปชั่วชีวิตหนึ่ง นางจะทำให้พวกมันไม่ตายดี พวกคนที่เจ้าเล่ห์ ตีสองหน้าเก่ง นางจะจัดการกับทุกคน! แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าในการแก้แค้นของนาง นางจะไปมีเรื่องกับเสด็จอาที่เป็นเจ้าแผนการเข้า ที่วัน ๆ ต้องการให้นางจูบและกอดเขาตลอดทั้งวัน ในขณะที่นางแก้แค้นคนชั่วนั้นยังสามารถสนิทสนมกับเสด็จอาด้วย ในความจริงแล้ว การที่เป็นผู้หญิงชั่วๆ ก็มีความสุขมาทีเดียวกว่าที่คิดเลย!
ฉู่ว่านยู ผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลแพทย์แผนโบราณ มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ยาที่เธอทำนั้นทุกคนต่างอยากได้ สามารถรักษาได้ทุกโรค แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะย้อนยุค กลายเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในใต้หล้า และยังเอาชนะใจท่านอ๋องด้วย การเริ่มต้นไม่ค่อยดีก็ไม่เป็นไร มาดูกันว่าเธอจะพลิกผันยังไง การแย่งการแต่งงานงั้นเหรอ? เธอทำให้น้องต้องรับบทเรียน แย่งสินเิมดลับมา ให้ชายั่วหญิงร้ายคู่นี้อยู่ด้วยกันตลอดไป ขี้ขลาดเหรอ? เธอจัดการพ่อร้าย สั่งสอนผู้หญิงเสแสร้ง! ขี้เหร่เหรอ? เธอรักษาพิษในตัว และกลายเป็นคนงามอันน่าทึ่ง! ลูกสาวขี้เหร่ของจวนอัครมหาเสนาบดี กลายเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่ผู้โหดเหี้ยมบางคนยังหวั่นไหวกับเธอ เมื่อสุดที่รักจะจัดการผู้ใด เขามักจะช่วยเสมอ... แต่น่าเสียดายสุดที่รักคนนั้นไม่มีเขาอยู่ในใจ ฉู่ว่านยู "ออกไป หย่าเลย ผู้ชายมีแต่เป็นภาระของข้าเท่านั้น" เสี่ยวลี่จิงรู้สึกน้อยใจ "ไม่ได้ ข้าให้ครั้งแรกกับเจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบข้า"
เพราะคิดว่าเป็นความฝัน ฉินหร่านจึงร่วมมือบรรเลงเพลงรักอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไฉนตื่นขึ้นมาถึงมีสามีเป็นของตัวเอง อีกทั้งสามีนางยังตาบอดอีกด้วย! แต่นั่นไม่น่าตกใจ เท่ากับที่นางมาอยู่ในร่างเด็กสาวในยุคจีนโบราณ ที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อีกทั้งร่างนี้ถูกขายให้มาเป็นภรรยาของชายตาบอด แต่ไหนๆ ก็มาแล้วจึงจะใช้ชีวิตให้ดี ส่วนสามีนะหรือ หล่อขนาดนั้น แซ่บขนาดนี้ เดินหน้าเกี้ยวสามีสิ จะรออะไร!