กามเทพเรือพ่วง

“แม่ครับ แม่ไม่คิดจะมีแฟนเหรอ”

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าลูกชายตัวน้อยถาม ‘โรสิตา’ ไม่แน่ใจว่าจะเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอเป็นลูกชายตัวน้อยได้อยู่หรือเปล่า เวลาสิบปีแค่แป๊บเดียวราวกับกะพริบตา เจ้าเด็กน้อยเท้าเท่าฝาหอย ตอนนี้ฝ่าเท้าเท่าหน้าแม่แล้ว ตอนนี้เจ้า ‘อชิ’ อายุได้สิบขวบแล้วล่ะ

“จู่ๆ นึกยังไงถึงถามน่ะฮึ?”

โรสิตาถามกลับ สายตาเหลือบมองหน้าลูกชายเล็กน้อยก่อนเหลือบกลับมามองถนนด้านหน้า รอให้เด็กนักเรียนพากันข้ามทางม้าลายก่อนขับรถออกไปต่อ

“ก็แม่ถามชินี่ว่าวันเกิดปีนี้อยากได้อะไร”

ใช่ เธอถาม พรุ่งนี้ก็วันเกิดอชิแล้ว เธอมีของขวัญพิเศษให้ลูกชายทุกปีแหละ

“หรือว่าชิไม่มีอะไรอยากได้เป็นพิเศษ?”

โรสิตาถามกลับอีกครั้ง อชิส่ายหน้า

“อ้าว งั้นก็แสดงว่ามีสิ”

“มีอยู่แล้วสิครับ วันเกิดชิทั้งที มันต้องมีของที่อยากได้อยู่แล้ว”

ช่างต่อปากต่อคำเหลือเกินเจ้าลูกชายของเธอ แต่เอาเถอะ ก็คงจะเหมือนเธอนั่นละ ตอนเธอเด็กๆ ก็ช่างต่อปากต่อคำกับพ่อแม่เหมือนกัน คงกรรมตามสนองล่ะมั้ง

“แล้วตกลงชิอยากได้อะไร”

โรสิตาเริ่มถามอีกครั้ง อชิไม่ตอบ หากแต่ชี้นิ้วไปที่ประตูโรงเรียนอีกประตูหนึ่งเมื่อรถที่โรสิตาขับอยู่กำลังจะขับผ่าน

“แม่ดูนั่นสิครับ”

“หืม?”

“ทีชเช่อร์!”

ทีชเช่อร์...มาจากคำภาษาอังกฤษว่า teacher แปลว่าคุณครู เอาไว้ใช้เรียกครูสอนภาษาอังกฤษของโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ เรื่องนั้นโรสิตารู้ดี แต่คนที่อชิชี้ให้ดูนั้น โรสิตาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาเป็นหนุ่มฝรั่งผมสีบลอนด์ ตาน้ำข้าว และเธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“ทีชเช่อร์คนใหม่เหรอ”

“ครับ เพิ่งมาสอนห้องผมเทอมนี้”

มิน่าล่ะ เธอถึงไม่เคยเห็นหน้าเลย แต่ว่านะ หน้าตาหล่อขนาดนี้ ไม่เหมาะที่จะเป็นครูเลย เป็นนายแบบยังจะเหมาะกว่าอีก ดูพวกแม่ๆ ที่มารับลูกพวกนั้นสิ เดินผ่านเขาที ตาเยิ้ม น้ำลายไหลเป็นทาง โรสิตาเองยังเผลอยกมือขึ้นปาดมุมปากโดยไม่รู้ตัวเลย

น้ำลายสอจริงๆ

“สอนดีไหมล่ะ”

“สอนดีไหม ชิไม่รู้หรอกครับ”

“หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่รู้ ตั้งใจเรียนหรือเปล่าเราเนี่ย”

เสียงเข้มขึ้นโดยอัตโนมัติเพราะรู้ดีว่าลูกชายตัวเองซนเพียงใด ครูมาฟ้องประจำว่าไม่ค่อยตั้งใจเรียนหนังสือ ชอบแหย่เพื่อนเวลาเรียน หนำซ้ำยังมีอาการเหมือนสมาธิสั้น อยู่นิ่งๆ ได้ไม่นานเท่าไรนักหรอก ต้องโดนดุ โดนฟ้องผู้ปกครองเป็นประจำ เรียกได้ว่าเธอมาโรงเรียนเพราะถูกเชิญผู้ปกครองทุกอาทิตย์เลยล่ะ

“โธ่แม่ แม่ก็รู้ว่าชิไม่ชอบเรียนหนังสือ ชิชอบทำกิจกรรม”

“รู้จักพูดนะเรา จริงๆ ชอบเล่นมากกว่าล่ะสิไม่ว่า”

โรสิตาเย้า อชิหัวเราะออกมาที่แม่รู้ทัน ก่อนที่โรสิตาจะเข้าเรื่องอีกครั้ง

“แล้วตกลงทีชเช่อร์คนนี้สอนดีไหม”

“ไม่รู้ว่าดีไหม แต่ชิชอบทีชเช่อร์คนนี้ครับ”

แสดงว่าสอนดี ลูกชายเธอถึงได้พูดอย่างนั้น...โรสิตารวบรัดตัดตอน เข้าใจไปเองเรียบร้อย

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ แล้วนี่คิดได้หรือยังว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิด แม่จะได้พาไปซื้อวันนี้เลย จะได้รู้ว่าต้องไปที่ไหนต่อ เผื่อของที่ชิอยากได้มันไม่มีที่ห้างแถวบ้านเรา”

“แม่ไม่ต้องไปไหนเลยครับ”

“หืม? ทำไมล่ะ”

“ก็เพราะของที่ชิอยากได้อยู่ที่นี่แล้วไงล่ะ”

โรสิตาไม่เข้าใจ หันไปมองหน้าลูกชายที่ยิ้มแป้นแล้นอยู่ ขณะที่อชิลดหน้าต่างลดลงแล้วตะโกนเรียกเสียงดัง

“ทีชเช่อร์!”

พ่อหนุ่มตาน้ำข้าวละสายตาจากเด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังยกมือขึ้นไหว้เขาไปมอง พอเห็นว่าเป็นอชิ เขาก็ยกมือขึ้นโบกทักทาย ขยับปากที่พอจะจับใจความได้ว่า ‘เฮลโล่ว อชิ’

โรสิตาประหลาดใจกับพฤติกรรมของลูกชายเป็นอย่างมาก ปกติเขาไม่เคยทโมนขนาดนี้ อย่างน้อยก็ไม่ลดกระจกรถลงโดยไม่ขออนุญาตเธอก่อนแล้วกัน ทำเอาเธอรีบจอดรถเข้าเทียบข้างทางเพื่อที่จะดุลูกชาย แล้วจับเขาให้นั่งที่ดีๆ หากแต่เจ้าลูกชายตัวแสบดันปลดล็อกเซฟตี้เบลท์แล้วโผล่หน้าโผล่ตัวออกไปครึ่งหนึ่ง ก่อนจะตะโกนเสียงดังเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงไทยชัดเป๊ะ

“วิล ยู แมรี่ มาย มัม ทีชเช่อร์! ชี อีส ซิงเกิ้ลมัม!”

ว็อทเดอะ...!?

โรสิตาถึงกับเบิกตาโพลง ดึงอชิกลับเข้ามาในรถแทบไม่ทัน ขณะที่ทีชเช่อร์สุดหล่อคนนั้นก็อึ้งงันไปอยู่เล็กน้อย พลันตะโกนตอบกลับมาด้วยเสียงอันดังไม่แพ้กัน

“Thank you but no!” (ขอบคุณ แต่ไม่ดีกว่านะ!)

“วาย!?”

ยังจะตะโกนถามกันอีก โรสิตาไม่ยอมให้ลูกชายทำอย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว รีบคว้าอชิกลับเข้ามานั่งในรถ ปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็วแล้วมองหน้าเจ้าเด็กชายที่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก บอกกับเธอชัดถ้อยชัดคำ

“ของขวัญวันเกิดที่ชิอยากได้คือพ่อคนใหม่ไงฮะแม่”

โรสิตายกมือขึ้นกุมหัวเลย

นี่มันเรื่องบ้าบอคอหอยพอกอะไรกันเนี่ย!?