เธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่ทำให้เขาเสียใจ
เธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่ทำให้เขาเสียใจ
ปัง ปัง ปัง!!! โครม!!!
เสียงทุบประตูที่แทบพังเข้ามา และเสียงกระทบกระแทกด้านนอก ทำให้ไพรหอม จำปานันท์ เด็กสาววัยยี่สิบปี รีบออกไปเปิดประตูด้วยความตระหนกตกใจ เธอผงะเมื่อเห็นชายฉกรรจ์ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูพร้อมอาวุธครบมือ ด้วยความที่ยังเด็กนักจึงคิดว่าคนในหมู่บ้านมีธุระด่วนจึงมาเคาะประตูระรัวถึงขนาดนี้ แต่พอได้สติ เด็กสาวคิดว่าเธอไม่สมควรมาเปิดประตูให้คนอื่นง่ายๆ เพราะจะนำอันตรายมาสู่ตัวเองและคนในบ้าน
“ใครมาเหรอหอม แค่กๆๆ” ยายว่านหอมเอ่ยถามด้วยเสียงแหบแห้งเพราะกำลังล้มป่วย สายตาท่านก็ฝ้าฟางมากแล้ว จึงมองอะไรไม่ค่อยชัด
“พวกคุณเป็นใครกันคะ! มาที่นี่ต้องการอะไร” เด็กสาวเอ่ยถามอย่างหวาดระแวง ถอยหลังไปหลายก้าว เมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สาวเท้าเข้ามาอย่างคุกคามน่ากลัว เด็กสาวหันไปหยิบไม้ขนาดเหมาะมือขึ้นมาถือเอาไว้ แม้รู้ดีว่าไม่มีปัญญาจะไปสู้รบปรบมือกับชายฉกรรจ์พวกนี้ได้ แต่เธอก็ขอสู้ให้ถึงที่สุด เพื่อปกป้องตัวเองและผู้เป็นยาย
“เจ้านายจะบอกเธอเอง ตามมานี่” หนึ่งในชายฉกรรจ์กระชากมือของไพรหอมออกไปจากบ้านไม้หลังเก่าสภาพทรุดโทรมแทบจะพังแหล่ไม่พังแหล่ ไพรหอมใช้ไม้รัวตี แต่โดนแย่งไปจากมือได้และโยนไปทิ้งไปอย่างง่ายดาย
“ปล่อยนะ เราไม่เคยรู้จักกัน อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” เธอร้องขอน้ำเสียงตกใจ คนพวกนี้เป็นผู้ชายร่างใหญ่ยักษ์แถมยังแรงเยอะกว่าเธอหลายเท่านัก ถ้าใช้แรงกำลังคงสู้ไม่ไหว ที่ทำได้คือต้องใช้ปากให้เป็นประโยชน์ ขอร้องความเมตตา เผื่อพวกเขาจะใจอ่อนยอมปล่อยเธอไป
“นี่เหรอลูกสาวนังว่านจันทร์ นังอสรพิษนั่น” พันศึก หาญวรกร นักธุรกิจหนุ่มหล่อวัย 36 ปี ที่ร่ำรวยมหาศาล ทั้งยังเจ้าชู้เรียกว่าเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า เขาเอ่ยเหมือนคาดไม่ถึง มองเด็กสาวที่ตัวสั่นอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สายตาของเขาทำให้ไพรหอมหวาดหวั่นอย่างประหลาด สมองที่กำลังครุ่นคิดเอาตัวรอดกลับชะงักและอื้ออึงในทันที
“คุณรู้จักแม่ของดิฉันด้วยเหรอคะ” เด็กสาวถามเสียงสั่นพยายามผลักมือหนาที่บีบคางเธอออกไป แต่เหมือนเขาจะยิ่งบีบหนักเหมือนคีบเหล็ก เขาวางอำนาจและดูเจ้าอารมณ์ ไม่ชอบให้ใครขัดใจ ที่สำคัญสายตาของเขามองเธอนิ่งไม่ยอมละไปไหน
“รู้จักดีมากทีเดียวเชียว แม่สารเลวของเธอทำฉันแสบมาก” เขาผลักคางของเธอออกห่าง สายตาดุกร้าวน่ากลัว
“แม่ทำอะไร” ไพรหอมถามเสียงสั่นเทา กลัวเขาจับใจ เขาเป็นผู้ชายที่ดูมีอำนาจมาก
เธอไม่เคยเจอหน้ามารดานานแล้ว จำได้ว่าเคยเจอตอนเด็กๆ ท่านทิ้งเธอเอาไว้กับยาย ท่านไม่ให้เธอเรียกว่าแม่ด้วยซ้ำ เธอแอบน้อยใจร้องไห้บ่อยครั้ง ยายเท่านั้นที่คอยปลอบโยน ครอบครัวของเธอลำบากมาก อาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้าน บนพื้นที่เล็กๆ ที่เป็นสมบัติชิ้นเดียวของยาย เธอไม่ได้เรียนหนังสือต่อ เพราะไม่มีทุนทรัพย์ ยายก็มาป่วยหนักจนเธอต้องออกมาดูแลท่าน ชีวิตลำเค็ญ อดๆ อยากๆ ต้องเก็บผักเก็บหญ้า
เธอประทังชีวิตด้วยการขุดหัวเผือกหัวมันเพื่อยาไส้ เงินค่ายาก็ไม่มี เธอก็พายายไปรักษาที่อนามัยใกล้ๆ โดยใช้บัตรทอง เพราะถ้าไปโรงพยาบาลต้องมีค่ารถค่ารา ซึ่งมันลำบากมากสำหรับคนจนๆ ยาที่ได้มาก็เป็นยาสามัญประจำบ้าน รักษาไปตามอาการ หายก็โชคดีไป ไม่หายก็ต้องกินยาเรื้อรังหลายอย่าง ทั้งยาความดันโลหิตสูง ยาละลายไขมันในเส้นเลือด ช่วงหลังมายายอาการน่าเป็นห่วง ทางอนามัยส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้วให้กลับมาพักรักษาตัว แต่อาการก็ทรงๆ ทรุดๆ ไม่ดีขึ้นเท่าที่ควร ค่าเดินทางและอื่นๆ ทำให้เธอนึกท้อแท้ในชะตาชีวิตของตัวเอง และสงสารยายจับใจ คิดอยากมีเงินเยอะๆ จะได้เพียงพอกับค่ารักษายาย
ไพรหอมเคยนั่งร้องไห้ตอนดึกๆ เมื่อยายนอนหลับแล้ว เกิดเป็นคนจนนี่มันน่าเศร้าจริงๆ ขนาดยาจะรักษาอาการป่วยก็ยังได้ยาไม่ดีเพราะไม่มีเงิน ไม่เหมือนคนรวย จะซื้อยาแพงขนาดไหนก็ทำได้ คนจนรักษาไป หายก็ช่างไม่หายก็ช่าง ตามยถากรรม เคยได้ยินคนพูดว่าเงินไม่สำคัญเสียทุกอย่าง แต่ในเวลานี้เงินสำคัญกับเธอยิ่งกว่าอะไร ทั้งค่าอาหาร ยารักษาโรค บ้านช่องที่ทรุดโทรมกำลังจะพัง รั่วแล้วรั่วอีก อุดรูโน้นก็รั่วรูนี้ ชีวิตลำบากยากเข็ญอดมื้อกินมื้อ หาเช้ากินค่ำ ที่คนรวยๆ ไม่เข้าใจ เธออยากเรียนหนังสือ อยากทำอะไรตั้งหลายอย่าง แต่ไม่มีเงิน เพราะสิ่งที่อยากทำทั้งหมด ต้องอาศัยเงินแทบทั้งสิ้น
“ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ ทำเลวแพศยายังไงล่ะ หึ!” เสียงของคนตรงหน้า ทั้งกร้าวทั้งน่ากลัว แววตาของเขาทำให้เธอเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ
“แม่ทำ แต่ฉันไม่ได้ทำ ปล่อยฉันกับยายไปเถอะ” เธอยกมือขึ้นไหว้เขาท่วมหัว สาบานได้เลยว่าเธอไม่เคยคิดเกลียดมารดา แต่น้อยใจที่ท่านไม่รัก ไม่ดูแล แม้แต่กอดท่านก็ไม่เคยกอดเธอสักครั้ง
“ปล่อยเหรอ ตลกแล้วเด็กน้อย” พันศึกหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างขบขัน ดวงตาร้อนแรงนั้นกวาดมองร่างเล็กอย่างจาบจ้วง ก่อนจะลูบคางไปมา
“แม่เธอเป็นหนี้ฉันหลายล้านเชียวนะ เธอจะให้ฉันปล่อยเธอไปง่ายๆ หรือไง” พันศึกพูดแล้วให้ยิ่งเจ็บใจ เขาได้เจอว่านจันทร์ด้วยความบังเอิญ ความสวยของเธอทำให้เขาหลงใหลจนคิดจะเลิกเจ้าชู้ แต่เธอกลับหลอกเขา หลอกเอาทรัพย์สินเงินทอง ขโมยเครื่องเพชรและเอกสารสำคัญของคู่แข่งไปเสียอย่างนั้น ยิ่งคิดยิ่งแค้นจนแทบกระอัก ถ้าเขาไม่ได้คิดบัญชีแค้นในครั้งนี้ อย่ามาเรียกเขาว่าพันศึกอีกเลย
“ฉันไม่มีเงินให้คุณหรอกค่ะ บ้านฉันยากจนมาก ยายก็กำลังป่วยหนัก” เธอยกมือขึ้นไหว้เขาปรกๆ เอ่ยขอร้องอย่างหวาดกลัว ระคนกับความทุกข์ใจที่เกิดขึ้น
“ไม่มีเงินแต่น่าจะใช้อย่างอื่นทดแทนได้นะ” พันศึกมองด้วยสายตาวาววับขณะกวาดตามองเด็กสาวที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นดินหน้าบ้านไม้เก่าๆ โทรมๆ ใกล้จะพังแหล่มิพังแหล่ ตอนเขาเห็นว่านจันทร์ครั้งแรกยอมรับว่าเธอสวยมาก
แต่ไพรหอมหอม... สวยหวานและยังเด็กกว่าเยอะ รสชาติของเด็กสาวน่าจะเอร็ดอร่อยกว่าแม่ของหล่อนที่ทั้งหยาบกร้านและคาวโลกีย์ เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตอนนั้นหน้ามืดตามัวหลงว่านจันทร์ไปได้แม้จะวางตัวดี แต่สุดท้ายก็เป็นนังอรสรพิษ ทำให้เขาแค้นใจยิ่งนัก นี่ถ้าเธอรู้ว่าเขาสืบหาตัวลูกสาวเธอได้ และเอาไปเป็นนางบำเรอ คงกระอักเลือดตาย การแก้แค้นที่แสนหอมหวาน ทำลายคนที่หล่อนรักเหมือนแก้วตาดวงใจนี่แหละ มันสะใจดีพิลึก
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณทั้งนั้นล่ะค่ะ หนี้ตั้งหลายล้าน คุณไปทวงเอากับแม่ไม่ได้เหรอคะ ฉันกับยายแค่เก็บผักขาย ไม่มีเงินขนาดนั้นหรอก ขนาดเงินจะซื้อข้าวกินยังไม่มีเลย”
เธอส่ายหน้าไปมา ก้มหน้างุดอย่างจนตรอก นี่ก็ต้องพายายไปหาหมอ เธอยังไม่รู้เลยว่าจะเอาเงินที่ไหน แค่คิดถึงอาการป่วยของยาย ไพรหอมก็น้ำตาแทบร่วงแต่กล้ำกลืนเอาไว้เพราะอยู่กับคนแปลกหน้าตั้งหลายคน ถ้าเธอแสดงความอ่อนแอออกมา พวกเขาจะยิ่งซ้ำเติมและรังแกเอาได้ เธอเคยคิดอยากจะชวนยายฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ยายเป็นคนเข้มแข็ง หาเลี้ยงเธอมาจนอายุป่านนี้ ไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคชะตา
“ก็ตัวเธอไง พอจะทดแทนกันได้ ไปบำเรอฉันบนเตียงสักกี่วันดี...” พันศึกทำท่าคิดก่อนพูดต่อ “จนกว่าฉันจะเบื่อแล้วกัน จะได้ลดหนี้ให้แม่เธอได้บ้าง แต่ให้ปลดหนี้คงไม่ได้หรอกนะ เพราะแม่เธอเอาไปเยอะ”
"มะนาว" นักศึกษาสาวปีสามผู้ฉลาดแกมโกง คิดว่าตัวเองเอาตัวรอดเก่ง แต่เมื่อหัวใจดันตกหลุมรัก "พี่ธันวา" รุ่นพี่ปีสี่สุดหล่อ สุขุม และเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่า เธอจึงต้องวาง "แผน" เพื่อให้ได้ใกล้ชิดเขา แต่ทุกครั้งที่คิดจะเหนือกว่า กลับกลายเป็นว่าเธอตกหลุมพรางหัวใจของเขาซะเอง เกมนี้ไม่มีใครแพ้ เพราะสุดท้ายความรักที่มีแผนซ่อนอยู่ก็คือความรักที่ทำให้ทั้งคู่ยิ้มได้ จะหลอกล่อหรือจะวางแผนยังไงก็ไม่พ้น…เพราะพี่เขาวาง "แผนรัก" รออยู่แล้ว
การแก้แค้นที่แท้จริง เหมือนประโยคที่ว่า... "สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร"
1. เจ้าสาวส้มหล่นของท่านประธานพันล้าน เธอ…หญิงสาวธรรมดาผู้มีหัวใจกล้าหาญ อาสากู้ภัย ช่วยชีวิตชายแปลกหน้ากลางเหตุอุบัติเหตุโดยไม่รู้เลยว่า…เขา คือประธานหนุ่มพันล้าน ผู้เย็นชา สุขุม และเป็นชายที่เธอจะต้องผูกพันไปตลอดชีวิต ค่ำคืนหนึ่งที่ผับ…เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ทำให้ชีวิตของทั้งสองพันเกี่ยวกันแน่น จนกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักที่ไม่อาจย้อนกลับ จาก "ประธานผู้ทรงอิทธิพล" กลายมาเป็น "คนรัก" ที่พร้อมดูแลเธอและครอบครัว จากหญิงสาวธรรมดา กลายเป็น "ภรรยาส้มหล่น" ที่หัวใจของเขายกให้ทั้งดวง แต่เส้นทางนี้ไม่ได้มีเพียงความหวาน ยังมีไฟริษยา ความแค้น และบททดสอบมากมายรออยู่ข้างหน้า ความรักของเขาและเธอจะก้าวผ่านทุกอุปสรรคไปได้หรือไม่ มาร่วมลุ้นไปกับเรื่องราวสุดฟินจิกหมอนที่ทั้งหวาน ซึ้ง เข้มข้น และอบอุ่นหัวใจ 2. หลงใหล เขาหลงรักเธอตั้งแต่วันแรกที่เห็น...จากเด็กสาวผู้ยิ้มสดใสผู้รับทุนการศึกษา กลายเป็นหญิงสาวแสนอบอุ่นที่เข้ามาเติมเต็มหัวใจของเขาในรีสอร์ทกลางขุนเขา ธาวิน ชายหนุ่มเจ้าของรีสอร์ทผู้แอบมอบทุนให้เธอมานานแรมปี นลินฉัตร หญิงสาวธรรมดาที่ไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายคนหนึ่งแอบมองเธอมาตลอดด้วยความรัก เมื่อโชคชะตาพาให้ทั้งคู่กลับมาพบกันอีกครั้ง ในสถานที่ที่โอบล้อมด้วยสายหมอกและกลิ่นดอกไม้ หัวใจสองดวงที่เคยห่างไกล... กลับเต้นเป็นจังหวะเดียวกันอีกครั้งอย่างอบอุ่นและอ่อนหวาน บางที... ความรักที่แท้จริงอาจไม่ต้องการคำสัญญาใหญ่โต แค่ใครสักคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเข้าใจ และมอบ "รีสอร์ทกลางใจ" ไว้ให้ดูแล... ตลอดชีวิต 3. เพลิงพ่ายรัก เมื่อ "เพลิงฟ้า" ชายหนุ่มผู้เย็นชาและเคยผิดหวังจากความรัก ต้องมาเจอกับ "รดา" พยาบาลสาวแสนซื่อ ที่คุณย่าของเขารับเข้ามาดูแลในบ้าน เพียงแรกพบสบตา เขากลับจดจำเธอได้ในฐานะ "ผู้หญิงของเพื่อน" หญิงสาวที่เขาเคยเชื่อว่าเสแสร้งและหวังจับคนรวย! ความเข้าใจผิดในวันนั้น กลายเป็น "เพลิงแค้น" ที่เขาเผาตัวเองให้มืดมิด แต่ยิ่งได้ใกล้ ยิ่งได้เห็น เขากลับพบว่าเธอไม่ใช่อย่างที่คิด เธอคือคนที่มีหัวใจอ่อนโยน ซื่อสัตย์ และยอมเสียสละเพื่อคนอื่นจนหมดสิ้น จากความรังเกียจ กลายเป็นความห่วงหา จากความเข้าใจผิด กลายเป็นความรักที่ไม่อาจปฏิเสธ เมื่อหัวใจของเพลิงฟ้า "พ่าย" ให้กับผู้หญิงที่เขาเคยดูแคลน ความรักจึงเริ่มต้นขึ้น ท่ามกลางเงาแห่ง
เมื่อหญิงสาวผู้บริสุทธิ์ต้องเข้าไปอยู่ในบ้านของคนแปลกหน้า และกลายเป็น น้องสาว ของชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง... ความลับ ความใคร่ และพันธะที่ไม่มีใครเลือกได้ ก่อเกิดเป็นความสัมพันธ์ต้องห้าม ที่ไม่มีใครห้ามหัวใจตนเองได้อีกต่อไป เขา คือพายุ ชายหนุ่มเจ้าอารมณ์ที่ไม่เคยยอมรับใคร เธอ คือพลอยชมพู เด็กสาวที่อยากให้แม่มีชีวิตใหม่ที่ดี แต่เมื่อโลกใบใหม่กลับกลายเป็นคุกทอง และเขาคือผู้กักขัง...เธอจะหนีไปได้อย่างไร ในเมื่อหัวใจของเธอ...กำลังถูกพันธนาการไว้ด้วยความรัก
บนเกาะเงียบสงบที่ทอดตัวอยู่กลางทะเลใต้ คือพื้นที่ต้องห้ามของความปรารถนาที่ไม่มีใครล่วงรู้... สิบปีที่เขาเฝ้ารอนับจากวันที่ส่งเธอไปเรียนในเมือง ด้วยเงื่อนไขที่ไม่มีใครรู้ สิบปีที่ไฟราคะสุมอยู่ในใจของ "นายหัวคณิน" ผู้ชายที่เธอเคยเรียกว่า พ่อเพื่อน และเมื่อ "ไหมแก้ว" หวนกลับคืนสู่เกาะที่เคยจากไป เธอไม่อาจคาดคิดเลยว่าตัวเองไม่ได้กลับมาในฐานะ ลูกสาวของคนรู้จัก แต่กลับถูกเรียกว่า "เจ้าสาวที่เขาเลี้ยงไว้เพื่อเป็นของเขาเพียงคนเดียว" ระหว่างคำว่าบุญคุณ กับความปรารถนาอันร้อนแรง ระหว่างคำว่าเจ้าของ กับความรักที่ถูกปลูกฝังผ่านวันเวลา เธอจะหนี... หรือจะยอมจำนนให้หัวใจและร่างกายถูกผูกไว้กับผู้ชายที่รักเธอจนยอมทิ้งทั้งโลกเพื่อแลกกับแค่เธอเพียงคนเดียว...
บิดามารดามีฐานะลำบาก ตอนแรกเธอคิดจะหลอกเขา เพื่อหวังเงิน และหลอกผู้ชายคนอื่นแบบนี้ แต่เชียรไม่ใช่หมูในอวยให้เธอหลอกเล่นได้ง่าย ๆ เพราะเขาเอาจริง เธอไม่เอาเขาไม่เป็นไร แต่เขาพร้อมเอาเธอทุกที่ ทุกเวลาที่ต้องการ
เสิ่นซือหนิงซ่อนตัวตนไว้ยอมทำทุกอย่างให้ แต่ความจริงใจของเธอกลับถูกสามีทำลายไปหมด และสิ่งที่เธอได้รับนั้นคือข้อตกลงการหย่า ด้วยความผิดหวังเธอจึงหันหลังจากไปและกลายเป็นตัวเองที่แท้จริงอีกครั้ง หลังจากได้เห็นความใกล้ชิดของสามีกับคนรักของเขา เธอก็จากไปด้วยความผิดหวัง จากนั้นเปิดเผยตัวตนที่เป็นนักปรุงน้ำหอมอัจฉริยะระดับนานาชาติ ผู้ก่อตั้งองค์กรข่าวกรองที่มีชื่อเสียง และผู้สืบทอดในโลกแฮ็กเกอร์ อดีตสามีของเธอเลยเสียใจมาก เมื่อเมิ่งซือเฉินรู้ว่าตัวเองทำผิด เขาก็เสียใจมาก หนิง ผมผิดไปแล้ว ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะ ทว่าฮั่วจิ่งชวนขาพิการนั้นกลับลุกขึ้นยืนและจับมือกับเธอว่า "อยากคบกับเธอ นายยังไม่มีค่าพอ"
(คลื่นรักอสูร) ...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย “ใช่ค่ะ ฉันขึ้นเรือผิดลำจริง ๆ” “แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะสองคนในห้องเครื่องนั่นถึงได้ลุกลี้ลุกลนนัก” บารเมษฐ์นึกไปถึงท่าทางของอนุชิตกับธาวิน ซึ่งดูเหมือนมีเรื่องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา “คุณรู้แบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคุณบารเมษฐ์ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” นีนนาราขอความเห็นใจจากเขา แต่สายตาที่เขามองกลับมานั้นมันว่างเปล่าชอบกล “รู้อะไรไหมนีนเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เธอเป็นคนอยู่ผิดที่ผิดทางเอง เพราะงั้นเธอก็ต้องรับสภาพที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เองเหมือนกัน” “ห้ะ คุณ นี่คุณ คุณทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้” หญิงสาวต่อว่าเขา ก่อนจะหน้าซีดหน้าเซียวลง เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอของเขาบ่งชัดว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่ “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” นีนนาราดิ้นหนีเขาก็จับกดลงที่เดิม “งานก็คืองานนะคนสวย มาขายตัวก็คือมาขายตัว อย่าทำเสียเรื่องสินีน” บารเมษฐ์ย่อมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่แล้ว เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีกแน่ “ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ ว้าย!”
เสิ่นหยวูแต่งงานกับเหอซวี่ที่เป็นสูติแพทย์ตอนอายุยี่สิบสี่ปี สองปีต่อมา เมื่อเธอตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว เหอซวี่ก็วางแผนแท้งลูกเธอด้วยมือตัวเอง และหย่าร้างกับเธอ ระหว่างช่วงเวลาที่มืดมนเหล่านี้ ตู้หยวุนปรากฏตัวเข้าในชีวิตของเสิ่นหยวู เขาทำดีต่อเธออย่างอ่อนโยน และให้ความอบอุ่นแก่เธออย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ทำให้เธอต้องเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเช่นกัน สุดท้าย เสิ่นหยวูจึงเข้มแข็งขึ้นหลังผ่านพ้นไปกับทุกอย่างแล้ว แต่เมื่อความจริงก็ถูกเปิดเผยในที่สุด เธอจะยอมรับและอดทนได้ไหม? อยู่เบื้องหลังตู้หยวุนผู้ที่หล่อเหลาดูมีเสน่ห์นั้นเป็นใคร?และเมื่อพบคำตอบแล้ว เสิ่นหยวูจะรับมือยังไง ?
วิญญาณแพทย์นิติเวชที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 21 ได้เข้ามาอยู่ในร่างคุณหนูของจวนเสนาบดีอย่างบังเอิญ ผู้คนกล่าวหาว่านางไม่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และทำให้บุตรชายของแม่ทัพตาย ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้ต้องการฆ่านางเพื่อให้คำอธิบายกับแม่ทัพ! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ ทุกคนเกลียดนาง และครอบครัวของนางต้องการไล่นางออก! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนเลวทรามและไร้ความปรานี วางยาน้องสาว และพ่อของนางต้องการโบยนางจนตาย! ในความเป็นจริงหากอยากจะกล่าวหาผู้ใดสักคน มันก็หาข้ออ้างได้ทั่ว แต่นางเป็นคนไม่ยอมใคร นางผอมบางนางหนึ่งปลุกปั่นโลกด้วยความสามารถอันทรงพลังตนเอง ท่านอ๋องกล่าวว่า หากได้เจ้ามาครอบครอง ข้ายอมทรยศทุกคนในโลก นางกล่าวว่า เพื่อท่าน ต่อให้ทุกคนในโลกเกลียดข้า ข้าก็ยอม
จะมีสิ่งใดน่าทุกข์ใจไปมากกว่าการถูกคนในครอบครัวรังเกียจภายหลังจากมารดาเสียชีวิตเด็กน้อยอายุห้าขวบต้องพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอดพร้อมกับน้องสาวที่พึ่งลืมตาดูโลกอีกทั้งน้องชายฝาแฝดที่พึ่งเกิดมายังถูกพรากไป หลี่อันหนิง เด็กสาวผู้เกิดมาพร้อมกับโชคชะตาที่ไม่เหมือนผู้ใดนอกจากต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากคนในครอบครัว ตลอดชีวิตนางยังไม่เคยได้รับอุ่นไอจากผู้เป็นบิดาที่ยังเหลืออยู่ จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของชีวิต นางก็ยังไม่รู้เลยว่าเหตุใดสวรรค์ถึงได้กำหนดชะตาชีวิตเช่นนี้ให้กับตน เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เด็กสาวพบว่าตนเองกลับมายังอดีตในช่วงเวลาที่ทุกอย่างสามารถแก้ไขได้ พร้อมกับความสามารถที่ไม่มีมนุษย์คนไหนทำได้เหมือนอย่างนาง หลี่อันหนิงได้เริ่มวางแผนแก้แค้นให้กับตนและช่วยเหลือน้องทั้งสองมิให้มีชะตากรรมดั่งชาติที่แล้ว ************************************************************ “ท่านแม่!! ท่านแม่!! ตื่นสิเจ้าคะ นอนที่นี่ไม่ได้นะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ร่างเล็กแกรนแกะเอาเสื่อที่ห่อม้วนร่างของมารดาออก ก่อนจะเขย่ากายที่เย็นชืดไปนานแล้วของนาง ทว่าในระหว่างที่สายฝนกำลังเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสียงร้องแผ่วเบาราวกับลูกแมวน้อยก็ดังขึ้น หลี่อันหนิงมองไปยังช่วงขาของมารดาเห็นบางสิ่งกำลังขยับไหว นางจึงเลิกชุดสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตของมารดาขึ้น บัดดลร่างเล็กของเด็กทารกที่กำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดก็ปรากฏแก่สายตา ด้วยสัญชาตญาณ เด็กน้อยในวัยห้าขวบรีบถอดเสื้อคลุมด้านนอกอันเปียกชื้นไปด้วยละอองน้ำฝนออกมาห่อร่างเล็กของน้องสาวเอาไว้ ส่วนตนเองก็เอาแต่เอ่ยพึมพำว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พี่สาวจะดูแลน้องเอง หลี่อันหนิงกอดเด็กทารกเอาไว้ในอ้อมแขน ใช้ร่างกายเล็กจ้อยของตนกำบังลมฝนให้น้องน้อยอย่างกล้าหาญ ******************************************************** ร่างเล็กนั่งตากฝนอยู่บนเขาเป็นเวลาเนิ่นนาน เพราะหาหนทางกลับเรือนเฉกเช่นผู้ใหญ่ไม่ได้ กายของเด็กน้อยเริ่มสั่นสะท้านเสียงฟันของนางกระทบกันดังกึกกัก ก่อนสติสุดท้ายของเด็กหญิงจะดับวูบไป หลี่อันหนิงคล้ายมองเห็นมารดาของตนที่นอนอยู่เบื้องหน้าลุกขึ้นมาตระกองกอดนางเอาไว้แนบอก ก่อนกระซิบน้ำเสียงอ่อนโยนว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แม่อยู่นี่แล้ว เสียงเพลงกล่อมเด็กที่มารดาเคยร้องกล่อมตนยามค่ำคืนยังคงดังก้องประทับในโสต หลี่อันหนิงหลับไปทั้งรอยยิ้มโดยไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นต่อจากนั้น
"คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?" ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"
© 2018-now MeghaBook
บนสุด
GOOGLE PLAY