กลีบบัวแย้มสวาท

กลีบบัวนั่งทำขนมอยู่ในห้องครัวกว้างของครอบครัว นฤดม ครอบครัวใหญ่อันเป็นเศรษฐีผู้มั่งคั่งร่ำรวยที่สุดของเมืองพระพิษณุโลกสองแคว

“คุณบัวทำขนมน่ากินมากเลยเจ้าค่ะ” พุดซ้อนเอ่ยชมเจ้านายสาว

“ไม่รู้พี่พฤกษ์จะชอบไหมจ้ะพุดซ้อน” คนพูดเปรยขึ้น ก่อนจะถอนใจเบาๆ หล่อนเป็นบุตรสาวมั่น เพื่อนรักของคุณหลวงอัฐ ครั้นได้สัญญากันว่าโตขึ้นจะให้บุตรชายและบุตรสาวแต่งงานกัน จึงได้หมั้นหมายกันตั้งแต่เล็ก พอหล่อนโตเป็นสาวคุณหลวงอัฐ กับคุณหญิงนิด จึงไปพูดคุยเรื่องการแต่งงาน

บิดาของหล่อนนั้นป่วยหนัก เสียชีวิตกะทันหัน คุณหลวงอัฐกับคุณหญิงนิดจึงรับหล่อนมาอยู่ด้วย เนื่องจากญาติพี่น้องของหล่อนนั้นพากันแย่งทรัพย์สมบัติหลังบิดาจากไป บิดาเป็นพ่อค้าร่ำรวยมีเงินทองมากมาย แต่มิทันได้จัดการแบ่งทรัพย์สมบัติหรือทำพินัยกรรมเอาไว้ เหล่าบรรดาเมียน้อยรวมถึงลูกๆ และญาติๆ ก็อยากได้สมบัติมากมายของบิดาด้วยกันทั้งสิ้น ทุกคนใช้เล่ห์เหลี่ยมกลโกงเพื่อให้ได้ทรัพย์สมบัติพวกนั้นมาเป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะวิธีไหน จะเลวร้ายเช่นไรก็ยอมทำ เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัว

“ต้องชอบสิเจ้าค่ะคุณบัว”

“จริงเหรอจ๊ะพี่พุดซ้อน” กลีบบัวเอ่ยถามพุดซ้อน หล่อนไม่แน่ใจในตัวเองเอาเสียเลย ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านนฤดม ในฐานะคู่หมายของพฤกษ์ เขาก็มีท่าทีรังเกียจไม่ชอบหล่อนตั้งแต่แรกเห็น ยังแสดงออกอีกว่าไม่อยากแต่งงานกับหล่อน

พอหล่อนย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานคุณหลวงอัฐกับคุณหญิงนิดก็ล้มป่วยจนเสียชีวิตด้วยโรคประหลาดที่หาสาเหตุไม่ได้ พร้อมกันทั้งคู่ ทำให้พฤกษ์คิดว่าหล่อนเป็นตัวกาลกิณี ทำให้พ่อแม่ของเขาต้องตาย นอกจากเขาจะไม่แต่งงานกับหล่อนแล้ว เขายังเกลียดหล่อนเป็นที่สุด

กลีบบัวถอนใจอย่างหนักหน่วง อย่าพูดเรื่องการแต่งงานเลย แค่ยกย่องเป็นเมียเขายังไม่เคยคิดจะทำ ทุกวันนี้ หล่อนเป็นได้แค่นางบำเรอก้นครัวที่เขารังเกียจเดียดฉันยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือเสียอีก

“ข้าไม่เป็นที่ปรารถนาของพี่พฤกษ์ ทุกวันนี้เขาเกลียดขี้หน้าข้าจะแย่แล้ว” แต่เพราะหล่อนไม่มีที่ไป ทรัพย์สมบัติของบิดาถูกเหล่าบรรดาเมียน้อยและญาติๆ รุมกันแย่งและโกงไปจนหมด หล่อนมีทรัพย์สมบัติติดตัวอยู่แค่หยิบมือ จึงไม่รู้จะไปใช้ชีวิตอยู่ที่ใด แถมบ้านช่องก็ยังไม่มีเป็นของตัวเองอีก บ้านเดิมของบิดาก็อาศัยอยู่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“ความดีจะเอาชนะใจคุณพฤกษ์ได้ บ่าวเชื่อแบบนั้นเจ้าค่ะคุณบัว”

“ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะจ้ะพี่พุดซ้อน” กลีบบัวจัดการเตรียมอาหารคาวหวานให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นคู่หมายอย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนที่จะยกสำรับกับข้าวขึ้นไปจัดวางบนเรือนอย่างสวยงามบนเรือนใหญ่

“ได้เวลาอาหารแล้วเจ้าค่ะพี่พฤกษ์” กลีบเอ่ยกับพฤกษ์ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลตามนิสัย

“ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องบอกหรอก ทำตัวเหมือนเป็นแม่เป็นเมีย น่ารำคาญนัก” ประโยคที่เอ่ยตอบกลับมาทำให้กลีบบัวนิ่งอึ้ง ก้มงุดไม่กล้าสบสายตาหรือมองหน้าอีกฝ่าย รู้สึกเสียใจที่ทำให้พฤกษ์หงุดหงิดใจเช่นนี้

หล่อนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำตัวเช่นไรให้เขาพึงพอใจ คนเกลียดขี้หน้ากัน จะทำดีแค่ไหนเขาก็คงเกลียด ยิ่งเกลียดจับจิตจับใจเมื่อต้องเห็นหน้ากันทุกวัน

มารดาสอนแต่เรื่องงานบ้านงานเรือน ปรนนิบัติพัดวีสามีตามสมควร เรื่องบนเตียงหล่อนไม่รู้ เพราะท่านบอกว่าอยู่ด้วยกันไปก็ทำเป็นกันไปเอง แต่ทุกวันนี้หล่อนก็ไม่เคยทำให้พฤกษ์พึงพอใจกับเรื่องบนเตียงได้เลย เขากระทำการย่ำยีอย่างไร้ความปรานี แม้แต่บ่าวไพร่ยังรู้

หล่อนไม่รู้มาก่อนเลยว่าการเป็นเมียของผู้ชายสักคนต้องทำเช่นนี้ และไม่ได้มีความสุขอย่างที่ควรจะเป็น

ด้วยความที่หล่อนตกเป็นเมียของพฤกษ์แล้ว จึงยินยอมเขาเรื่อยมา อาจเพราะว่าเกิดเป็นหญิงจะมีหลายผัวมิได้

“พี่พฤกษ์กินน้อยมากนัก หรืออาหารจะไม่ถูกปาก”

“ไม่อร่อยเลยสักนิด” พฤกษ์ยกน้ำขึ้นดื่ม หยิบผ้ามาเช็ดปาก ทำให้คนฟังถึงกับใจแป้วไปเลยทีเดียว

“พี่พฤกษ์รับของหวานไหมคะ วันนี้บัวทำขนมหลายอย่างเชียวค่ะ”

“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบกินของหวานเพราะมันเลี่ยน ยังจะทำมาอีก น่าเบื่อน่ารำคาญจริงเชียว” ประโยคของเขาทำให้หล่อนตื้อในอก รีบก้มงุด แล้วหันไปพยักหน้าให้พุดซ้อน บ่าวรับใช้คนสนิทยกสำรับไปเก็บ

“คุณบัวไม่กินอะไรเสียหน่อยหรือเจ้าคะ”

พุดซ้อนเอ่ยถามเจ้านายสาว เพราะกลีบบัวยกสำรับขึ้นไปให้พฤกษ์ ก็คอยนั่งเฝ้าดูแลความเรียบร้อย ตักโน่นตักนี่ให้ รอให้เขาเรียกใช้ แต่ก็ไม่เคยมีสิทธิ์มีเสียงได้นั่งกินข้าวกินปลากับพฤกษ์เลยสักครั้ง ยกเว้นแต่ก่อนที่คุณหลวงอัฐกับคุณหญิงนิดยังมีชีวิตอยู่ หล่อนได้รับความรักความเอ็นดูจากพวกท่านเหลือประมาณ พอพวกท่านไม่อยู่ หล่อนก็รู้สึกเคว้งคว้างไร้ญาติขาดมิตรอย่างแท้จริง

“คุณบัวของบ่าวผอมไปมากเลยนะเจ้าคะ ต้องกินข้าวกินปลาเสียหน่อยนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นจะล้มป่วยเอาได้” พุดซ้อนพูดด้วยความห่วงใยผู้เป็นเจ้านายสาว

“ข้าไม่หิวจริงๆ จ้ะพี่พุดซ้อน” กลีบบัวนั่งเหม่อ ยิ่งนับวันยิ่งทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย