หล่อนถูกหลอกให้มานอนอยู่บนเตียงนายหัวกริน และถูกเจ้าของเตียงยัดเยียดตำแหน่งเมียบรรณาการให้ แรกเริ่มจำยอม...ก่อเกิดรักจนตั้งท้อง...แต่ตัวจริงก็มาทวงคืน เขาเฉดหัวเธอออกจากบ้านพร้อมกับลูกในท้อง!!! นายหัวกริน เทวารักษ์ สมิธ(Smith) ผู้ชายที่เกลียดผู้หญิงในสังคมเมือง แต่เขากลับต้องตกกระไดรับเมียบรรณาการที่มารดาส่งมาให้จากกรุงเทพอย่างไม่ทันตั้งตัว สาวแรกแย้มที่สามารถแย้มหัวใจด้านชาให้กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง พลอยขวัญ เพียงเกตุ สาวสวยลูกกำพร้าที่ถูกกดทับด้วยหน้าที่คนรับใช้ แต่มีโอกาสได้เรียนจบปริญญาตรีแต่เธอก็ถูกศยามลกดขี่และล้ำเลิกบุญคุณตลอดเวลา จนเกิดจับพลัดจับพลูได้เดินแบบเฉิดฉายบนแคทวอร์ก สาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด เมื่อพลอยขวัญต้องมานอนอยู่บนเตียงนายหัวหนุ่มเมืองใต้ และถูกเจ้าของเตียงยัดเยียดตำแหน่งเมียบรรณาการอย่างไม่ทันตั้งตัว แรกเริ่มจำยอม...ผ่านมารัก...ตัวจริงกลับมาทวงคืน และเธอต้องเลือก...ระหว่าง “กตัญญู” กับ “หัวใจ”
นายหัวกริน เทวารักษ์ สมิธ (Smith) หนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษ หนุ่มพ่อม่ายลูกติดวัย 35 นายหัวเมืองตรัง เจ้าของอาณาจักรสวนปาล์มนับหมื่นไร่ กินพื้นที่ภูเขาทั้งลูกและพื้นราบยาวทอดสุดสายตา พื้นที่อุดมสมบูรณ์มีลำธารสายเล็ก ๆ ไหลผ่านไปรวมกับลำธารสายใหญ่ที่ไหลอยู่อีกฝั่งฟากของเทือกเขา กับกิจการรับซื้อผลผลิตปาล์มที่มีเกือบทุกจังหวัดทั่วภาคใต้
เขาเลือกหลีกหนีความวุ่นวายหันมาดูแลธุรกิจดั้งเดิมของผู้เป็นตา ห้าปีก่อนที่เขากลับมาดูแลสวนเมืองตรังหลังจากที่นายหัวเทวา เทวารักษ์ตาของเขาเสียชีวิตลง จากนั้นอีกหนึ่งปีก็เป็นจุดเริ่มต้นของความแตกหัก ผู้หญิงที่เขารักปานดวงใจทนความลำบากกับโลกไร้แสงสีที่เมืองใต้ต่อไม่ไหว หนีกลับเข้ากรุงเทพ
ทิ้งดวงใจดวงน้อยไว้ให้เขา “สาวน้อยปะการัง” ต่อมาอีกไม่กี่เดือนเขาก็ได้ข่าวว่าเธอแต่งงานใหม่ไปกับเจ้าของผับหรูในกรุงเทพ สมใจสาวรักสนุกอย่างเธอ
นับจากวันนั้นนายหัวหนุ่มก็ไม่เคยกลับเข้ากรุงเทพฯ อีกเลย ปิดตายหัวใจและการสื่อสารจากโลกภายนอกทั้งหมด ห้าปีที่เกิดขึ้นในสวนเทวารักษ์หลังจากวันนั้นเปลี่ยนผู้ชายสุภาพอบอุ่น เป็นนายหัวเมืองใต้อย่างเต็มตัว เหี้ยมเพราะต้องดูแลลูกน้องหลายร้อย โหดเพราะต้องปกครองคนทั้งสวน ดุดันให้น่าเกรงขาม บ้างานให้ลืมเรื่องราวปวดร้าวในอดีต
และ...ห้าปีที่ทำให้เขาสามารถขยายอาณาจักรของผู้เป็นตาที่มีเพียงพันกว่าไร่ให้เพิ่มเป็นห้าพันไร่ได้อย่างภาคภูมิ
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของการเหยียบย่างเมืองกรุง หากงานนี้ไม่โดนบังคับจากมารดาถึงขั้นตัดแม่ตัดลูก อีกทั้งเรื่องเอกสารสำคัญที่เขาต้องมาจัดการด้วยตัวเองทำให้เขาจำเป็นต้องกลับขึ้นมา หากครั้งนี้เขาไม่กลับ เรื่องราวที่ค้างสะสมก็คงไม่จบสักที มารดาก็คงต้องรื้อเรื่องเก่ามาต่อว่าเขาอยู่ร่ำไป
สนามบินดอนเมือง
ประตูกระจกเลื่อนเปิดอัตโนมัติ เมื่อมีผู้ก้าวผ่านตำแหน่งเซนเซอร์ ชายหนุ่มร่างสูงผมยาวกรุยท้ายทอย ไรหนวดบนใบหน้าหนาเข้มจนเกือบมองไม่เห็นใบหน้าหล่อที่ซ่อนไว้ข้างในของคนเป็นเจ้าของ
เสื้อแจ็คเก็ตที่ติดตัวมาถูกถอดออกและใช้มือเหวี่ยงมันพาดกับหัวไหล่กับเป้ใบย่อม มือข้างหนึ่งของเขาถูกยกขึ้นพร้อมกับเจ้าของก้มลงดูเวลาท่าทางเร่งรีบ ทำให้เขาไม่ทันเห็นหญิงที่เดินสวนทางเข้ามา
โคร้ม! เจ้าของร่างสูงชนโครมกับสิ่งมีชีวิตบางอย่าง
กริ๊ง! เสียงของในมือของคนถูกชนหล่นลงพื้นกระจายไปคนละทิศคนละทาง ในขณะที่หญิงสาวที่ถูกชนซวนเซจะล้ม แต่ดีที่เธอยังสามารถทรงตัวไว้ได้ แต่กระเป๋าในมือของเธอกลับไม่ได้ทรงตัวอยู่กับเธอด้วย มันร่วงกระจายตั้งแต่โดนกระแทก
“อุ้ย!” หญิงสาวร้องอุทาน ยกสองมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจ มองตามของในกระเป๋าที่ตกกระจาย
เจ้าของกระเป๋าที่เดินนำหน้า เหวี่ยงสายตาเกรี้ยวกราดกลับมามองคนทำตก ตวาดเสียงแหลม
“เป็นอะไรอีกล่ะ...ซุ่มซ่ามตลอดนะแก” ศยามลต่อว่าคนสนิท ทันทีที่ได้ยินเสียงของหล่นลงพื้น เธอมองตามตาแทบถลนออกมานอกเบ้า ยิ่งเห็นเครื่องสำอางราคาแพงของเธอหล่นกระจายเกลื่อนพื้นเธอก็ยิ่งโมโห หันกลับมาจ้องผู้ช่วยสาวอย่างเอาเรื่อง
“นี่! ของฉันเสียหายหมด แกจะมีปัญญาหามาใช้ฉันมั้ยห่ะนังพลอย”
“เอ่อ” พลอยขวัญทำหน้าเลิ่กลัก เธอต้องรีบเก็บของที่ตกจากมือให้เจ้านายด้วยสภาพลนลานตื่นกลัว จะเรียกว่ากวาดทุกอย่างตรงหน้าเข้ากระเป๋าก็ไม่ผิด ไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดมากนัก ที่สำคัญเธอต้องทำเวลาให้เร็วที่สุดก่อนที่ศยามลจะเหวี่ยงหนักกว่านี้ คงไม่สนุกหากต้องอับอายขายหน้าใครๆ กลางสนามบิน
หลังจากที่ต่อว่าคนของตัวเองเรียบร้อย ศยามลก็หันกลับไปจ้องหน้าคนต้นเหตุที่ทำให้ข้าวของเธอตกกระจาย
“นายเดินยังไงเนี่ย!” หญิงสาวแหวเสียงแหลม
“ผมรีบ ต้องขอโทษด้วยนะครับ” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบสุภาพ เห็นหญิงสาวโดนดุเขาก็รีบก้มลงช่วยเธอเก็บของ
มือหนาของนายหัวหนุ่มกำลังจะเอื้อมไปหยิบลิปสติกที่หล่นมาใกล้เขาที่สุด แต่เสียงแหลมปรี๊ดของเจ้าของลิปติกก็ร้องแทรกขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้องเอามือสกปรกของนายมาแตะต้องของราคาแพงๆ ของฉัน”
ชายหนุ่มชะงักมือเอาไว้เท่านั้น เงยมองหน้าคนต่อกว่าที่ยืนจิกว่าคนอื่นอย่างจดจำ อีกคนคงเป็นเจ้านายส่วนอีกคนก็คงไม่ต่างจากเบ๊รับใช้ ดูจากอาการของคนโดนต่อว่าแล้วอดสงสารไม่ได้ ทำให้เขาก็ไม่เชื่อคำพูดของเจ้าของเสียงแหลม หยิบของชิ้นตรงหน้าที่ตกคืนหญิงสาวอีกคนอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนแรกและกล่าวขอโทษคนถูกชนเบาๆ
“ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็รีบจนไม่ทันมอง” พลอยขวัญรีบบอกเพราะเธอเองก็ไม่ทันมองจริงๆ หากแต่การกระทำของทั้งคู่ยิ่งทำให้คนเป็นนายยิ่งหงุดหงิด กระแทกส้นเท้าดังแกร๊ก
“นี่ตกลงแกจะอ่อยผู้ชายไม่เลือกหน้าใช่ไหม ไม่เห็นสภาพหรือไง สกปรก!” ศยามลต่อว่าพลอยขวัญเสียงดังกว่าเดิม ตวัดหางตากลับมามองชายหนุ่มเหยียดๆ
หนุ่มเมืองใต้หันหน้ากลับไปมองคนพูดอีกครั้ง เริ่มโมโห เพราะไม่เคยได้สัมผัสกับคนเมืองกรุงนานหลายปี เพราะอย่างนี้เขาถึงไม่อยากเข้าเมือง
“ตกลง ถ้าคุณคิดว่าการแต่งกายที่ห่อหุ้มด้วยเปลือกของพวกนี้สามารถยกค่าพวกคุณให้สูงขึ้นละก็ ขอให้เจริญไปชั่วลูกชั่วหลาน”
“แน่นอน” ศยามลตอบทันที ไม่รู้ว่าอีกคนจงใจด่าด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นเหวี่ยงกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นพาดบ่าก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป
ฝ่ายถูกชนเห็นเพียงแผ่นหลังหยัดตรงและเรือนผมดำสนิทสาวเท้าก้าวอย่างรวดเร็วแทรกผ่านปะปนกับผู้คนมากมายภายนอกไป ผู้ชายที่รูปร่างภายนอกเหมือนสกปรก แต่กลิ่นกายของเขากลับแปลกอย่างที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน กลิ่นโคโลญในแบบผู้ชายผสานกลิ่นเหงื่อ
“ไอ้บ้า ตัวเองสกปรกเองแถมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ...ยังมีหน้ามาว่าคนอื่น”
ศยามลบ่นไล่หลังอย่างหัวเสีย เธอเป็นสาวร่างสูงเพรียว ด้วยที่เธอต้องทำงานใช้รูปร่างต้องออกกำลังกายทุกวัน ทำให้หญิงสาวรูปร่างดี ทรวดทรงองค์เอวอวบอิ่มรับกับส่วนเว้าโค้ง
ต่างจากพลอยขวัญที่หน้าจืดไร้การแต่งแต้ม แต่งกายด้วยชุดของศยามลที่เธอหยิบยื่นให้บางครั้ง จะดีตรงที่เธอมีผิวขาวนวลเนียนละเอียดต่างจากลูกคนงานในบ้าน ดวงหน้ารูปไข่รับกับผมหยักศกบ๊อบยาวประบ่าเคลียลำคอระหง ดวงตาดำขลับ
“แต่งตัวก็ดีแต่มารยาทไม่ได้รับการปลูกฝัง” หนุ่มชาวสวนเมืองใต้สบถออกมาคนเดียว หลังจากที่ก้าวพ้นออกไป “ฮึ! ผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าอยู่เมืองศิวิไลซ์”
พลอยขวัญเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้น
“เอ่อ รีบไปเถอะค่ะ” พลอยขวัญบอกหญิงสาวอีกคน ก่อนที่เธอจะหัวเสียไปมากกว่านี้ ไม่ทันได้สังเกตเห็นกระเป๋าของศยามลที่เธอทำตกไว้และเก็บไปไม่หมด
คล้อยหลังหญิงสาวเพียงไม่นาน ชายหนุ่มคนเดิมก็วิ่งผ่านประตูเข้ามาอีกครั้ง หลังจากที่ล้วงกระเป๋าหาโทรศัพท์เพื่อติดต่อคนมารับแล้วไม่เจอ เขามาหยุดตรงที่เขาชนกับหญิงสาวเมื่อครู่ กวาดสายตาไล่ไปตามพื้นแต่กลับไม่พบสิ่งที่ตนคาดว่าทำตกไว้ ทั้งที่แน่ใจว่าเขาต้องทำตกไว้แน่นอน เขาเพิ่งหยิบออกจากเป้ตอนลงจากเครื่องนี่เอง เพราะอยู่ในสวนปาล์มไม่ค่อยได้ใช้เครื่องมือสื่อสารมากเท่าไร ชายหนุ่มถอนใจยาวอย่างเบื่อๆ เดินกลับออกมาจากอาคารผู้โดยสารอีกครั้ง
เธอ...ถูกส่งตัวมาทดสอบถุงยางบริษัทของเขา แต่พลาดท้อง เขา...เชื่อมั่นในผลิตภัณฑ์ของตัวเอง และไม่ยอมรับ และหาว่าเธอหน้าเงิน หญิงสาวต้องหอบลูกพิสูจน์ "เด็กคนนี้คือลูกของเขา" แต่ไม่คิดอยากได้พ่อเด็กหรอกนะแค่จะสวยให้หมามันน้ำลายหกเล่น ผัวที่ดีคือผัวใหม่เท่านั้น เธอทำให้เขาขาดความมั่นใจในตัวเอง เธอทำให้เพลย์บอยคลั่งไคล้แม่ลูกอ่อนจนโงหัวไม่ขึ้น และเธอก็ใจแข็งเหลือเกินกลับมาเถอะนะ *************************************** "ฉันท้อง!" "ท้องงั้นเหรอ! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ฉันใส่ถุงยางทุกครั้ง และฉันก็มั่นใจผลิตภัณฑ์ของบริษัทฉัน" ลีอาห์แค่นเสียงถาม มองมายาวีย์อย่างดูแคลน สุดท้ายการที่ผู้หญิงที่บอกว่าเกลียดเขาทุกวินาทีกลับมาขอพบด้วยประเด็นเหนือชั้นกว่าเดิม คงหนีไม่พ้น เงิน "หึ! มุกตื้นๆ แพทเทิร์นเดิมๆ ของผู้หญิงหากิน แค่เธออ้าปากฉันก็มองทะลุปรุโปร่ง คิดจะจับผู้ชายรวยง่ายๆ ฉันไม่ได้มีเขาอยู่บนหัวนะ แล้วก็ไม่ใช่พ่อพระที่จะยอมรับเด็กที่ไม่รู้ว่าเกิดจากสเปิร์มของใครมาเป็นลูกแน่นอน เล่นผิดคนแล้วล่ะ" "ฉันไม่เคยคิดจะให้คุณยอมรับ ลูกของฉันอยู่แล้ว ฉันเลี้ยงเองได้ ที่มาแค่จะมาบอกว่าฉันจะฟ้องบริษัทของคุณที่ผลิตถุงยางไม่ได้คุณภาพต่างหาก" "เธอจะบ้าหรือไง เธอมีหลักฐานอะไรมายืนยัน" ชายหนุ่มโกรธ มายาวีย์จ้องกลับอย่างท้าทาย "คอยดูความบ้าของฉันก็แล้วกัน มันจะเป็นตลกร้ายที่คุณจะจำฉันไม่มีวันลืมเลยทีเดียว" ปึก!! มายาวีย์โยนเอกสารลงที่โต๊ะทำงานของลีอาห์ "นี่เป็นผลตรวจการตั้งครรภ์ของฉัน รอผลตรวจดีเอ็นเอ แล้วก็ไปเจอกันที่ศาล หรือคุณจะยอมรับว่าใช้ถุงยางอนามัยของบริษัทอื่นทำฉันท้องก็ได้นะ" ไปตามลุ้นกันต่อนะคะ สุดท้ายจะลงเอยแบบไหน แอบกระซิบว่าพระเอกครางเป็นหมาเลยค่ะ นางเอกใจเด็ดมากเลยทีเดียว
เขาเรียกว่าบริหารเสน่ห์ อย่าหาว่าหนูแรดนะคะ นะคะ" "แรดเงียบๆ แอบกินเนียนๆ แต่เซียนต้องหลบ" อันดา เจ้าของสโลแกน ‘ถ้าผู้ชายคิดจะมอมเหล้าแล้วลากเข้าโรงแรม ผู้ชายตายก่อนเพราะเปลือง’ เด็กวิศวะก่อสร้างสุดแสบ สายปาร์ตี้ และนักล่าแต้มบริหารเสน่ห์ อันดาถูกครอบครัวมั่นหมายให้กับผู้ชายคนหนึ่งตั้งแต่ลืมตาดูโลกวันแรก เธอเรียกคู่หมั้นว่าห่วงคล้องคอ โซ่ตรวนที่กักขังอิสระของเธอมาตลอดชีวิต เธอตั้งป้อมเกลียดเขา โดยไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอยากเอาชนะหรือความรู้สึกจริงๆ กันแน่ ถึงแม้จะเผลอมีอะไรกับเขาในวันที่เธอเมาหนัก เธอก็สั่งให้เขาลืมเรื่องวันนั้น และห้ามตอกย้ำกับเธออีก เธอไม่แคร์กับเรื่องแค่นั้น จนกระทั่งวันหนึ่ง…เขายอมหลีกทางให้เธอกับผู้ชายคนใหม่ วันนั้นเธอถึงได้รู้ความจริง ว่าเธอขาดผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ปฏิบัติการตามล่าเฮียเบิ้มกลับมาทำผัวจึงเกิดขึ้น…
เรื่องชุลมุนเกิดขึ้น เพราะเขาดันไปเผลอพลาดท่า มีอะไรกับนักศึกษาฝึกงานเสียนี่ แถมเจ้าหล่อนยังทำเมินต่อพรหมจารีที่สูญเสีย หล่อนทำให้เขาเสียเซลฟ์ขาดความมั่นใจอยู่หลายวัน จนเขาจะต้องค้นหาความจริง หล่อนมีดีอะไรกันแน่ ถึงทำให้เขาลุ่มหลงได้มากขนาดนี้ คีรติหวงความโสดขั้นสุด รอดมือแม่เสือสาวนักล่ามาหลายปี แต่ดันมาตกม้าตาย ติดกับดักนักศึกษาสาว โดนเด็กตกเข้าให้ หัวใจแพ้ลูกอ้อนอ่อนยวบ แต่ร่างกายกลับฟิตปึ๋งปั๋งซะนี่ "เอาสิ! อยากจับตรงไหนก็เชิญ" วิเวียน นักศึกษาฝึกงานทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ก่อสร้าง แต่เธอกลับถูกส่งไปดูแลห้องของเจ้านายในกรณีพิเศษ แต่ก็ทำปลาหายากราคาสูงลิบของเขาตายไป 9 ตัว เธอจึงต้องทำงานชดใช้เขาต่อหลังจากฝึกงาน บอสคีย์ ผู้ชายฮอตแห่งปี ควงสาวไม่ซ้ำหน้าแถมดีกรีแต่ละคนไม่ธรรมดา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมลงเอยกับใคร ประธานบริษัทที่แสนดุ เฮี๊ยบและโหดขั้นสุด ทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเขาต้องสมบูรณ์เป๊ะทุกองศา
“รอยจูบ” ที่เธอมอบให้เขาเพราะความสะใจ แต่มันกลับกลายเป็นพันธนาการให้เธอดิ้นไม่หลุด เพลย์บอยร้ายอย่างเขาจะไม่ยอมให้ใครจูบฟรี!
สำหรับปราบ...เขาก็แค่สนุก แต่กลับผูกพันจนอยากกักตัวเธอไว้ สำหรับแป้งฝุ่น เธอแค่รอให้ข้ามคืน แค่กลับเป็นพันธนาการรั้งเธอไว้ชั่วชีวิต
เมื่อรักกลายเป็นแค้น เขาจะทรยศหัวใจได้นานแค่ไหนกัน เขากับเธอเป็นรักแรกของกันและกัน ทั้งคู่กำลังเตรียมจะสร้างครอบครัว แต่จู่ๆ เธอก็จากไปอย่างไม่ร่ำลา มีเพียงเงินก้อนหนึ่งเพื่อแลกกับอิสรภาพ เขาเหมือนโดนทุบหัวแล้วมัดด้วยหิน ซ้ำจับโยนถ่วงในทะเลลึก ความโกรธแค้นเจ็บปวดอัดแน่นอยู่ในอก วันหนึ่งเธอกลับมาพร้อมคำอธิบายเรื่องราวเมื่อ 8 ปีก่อน แต่จะให้เขาเชื่อได้อย่างไร เมื่อสถานะ ‘นางสาว’ ของเธอเปลี่ยนเป็น ‘นาง’ และจูงมือเด็กน้อยวัย 7 ปี กลับมาด้วย “คุณรู้แล้วใช่มั้ย ว่ากะรัตไม่เคยทรยศคุณ” “เมื่อครู่มันก็แค่เซ็กส์ ใส่ชุดและกลับไปได้แล้ว” เขาบอกอย่างไม่แยแส “กะรัต! คุณกำลังท้องลูกของผมใช่มั้ย” ชายหนุ่มถามอย่างตื่นเต้น “ครั้งนั้นมันก็แค่เซ็กส์ ไสหัวออกจากบ้านฉันไป”
หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก
"นางเป็นบุตรีผู้สูงศักดิ์ของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี นางมีหน้าตาโดดเด่น ทั้งอ่อนโอนและมีน้ำใจไมตรีต่อผู้อื่น แต่... นางทำดีต่อป้าของนาง นางกลับฆ่าแม่ของนางตาย นางรักเอ็นดูน้องสาวของนาง แต่น้องสาวกลับแย่งสามีของนางไป นางคอยสนับสนุนและดูแลสามีของนางอย่างสุดหัวใจ แต่สามีกลับทำให้นางตายทั้งกลม...ตระกูลฝ่ายมารดาของนางก็ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลด้วย นางตายตาไม่หลับและสาบานว่าหากมีชาติหน้า นางจะไม่เมตาตาต่อใครอีก ใครก็ตาม กล้ามาทำร้ายข้า ข้าจะล้างแค้นด้วยชีวิตทั้งตระกูลของพวกเจ้า เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง นางอายุได้สิบสี่ปี นางสาบานว่าจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมและแก้แค้นชาติก่อน ป้านางใจ้ร้าย นางจะใจร้ายกลับยิ่งกว่านาง นางคิดจะได้ครองตำแหน่งฮูหยินงั้นเหรอ บอกเลยไม่มีทาง! ส่วนน้องสาวชอบผู้ชายชั่ว ๆ นักไม่ใช่หรือ ได้!ข้าจะยกให้เลย ส่วนชายชั่วนั่น ข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถมีทายาทได้อีกตลอดทั้งชาติ!แต่ข้าจะแก้แค้น เหตุใดเจ้าต้องมาช่วยข้าด้วย?"
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
"คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?" ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"
ตลอดสิบปีที่ฉู่จินเหอรักเหลิ่งมู่หยวนฝ่ายเดียว เอาใจใส่กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าที่แท้เธอเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ที่สำนักงานเขตเพื่อทำการหย่า เหลิ่งมู่หยวนมองดูฉู่จินเหอด้วยความเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ถ้าเธอคุกเข่าลงและขอร้องฉัน ฉันอาจจะให้โอกาสเธอกอีกครั้ง ฉู่จินเหอเซ็นอย่างไม่ลังเลและออกจากตระกูลเหลิ่ง สามเดือนต่อมา ฉู่จินเหอปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ในเวลานั้น เธอเป็นประธานเบื้องหลังของ LX นักออกแบบลับที่ล้ำค่าที่สุดในโลก และเจ้าของเหมืองที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ทางตระกูลเหลิ่งคุกเข่าลงและขอร้องให้คืนดีและขอการให้อภัย ฉู่จินเหอแยู่ในโอบกอดของซีอีโอโจว ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตในโลกธุรกิจอย่างมีความุข เธอเลิกคิ้วพลางเยาะเย้ย "ฉันในตอนนี้ไม่ใช่คนที่พวกคุณมาเกี่ยวข้องได้"
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"