ดาวน์โหลดแอป ฮิต
หน้าแรก / มหาเศรษฐี / ไฟวิวาห์พญามาร
ไฟวิวาห์พญามาร

ไฟวิวาห์พญามาร

5.0
73 บท
65.4K ชม
อ่านเลย

เมื่อถูกแบล็คเมล์จับหมดทางเลือก ลีลวัตรจึงต้องกระโจนลงไปสู่กรงวิวาห์ แต่ผู้ชายที่พกความโหดเหี้ยม ดิบกระด้างมาตั้งแต่เกิดอย่างเขาไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆ แน่นอน แม่ปลายฟ้าแสนพยศจะต้องเจ็บช้ำ เพราะวิวาห์ครั้งนี้มันคือวิวาห์ไฟ ที่ทั้งเร่าร้อนและบ้าคลั่ง “ไปร่านที่ไหนมาล่ะ... ผัวรอตั้งนาน...” “คนปากสกปรก! นี่ปล่อยฉันนะ...” พยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่ยิ่งดิ้นร่างกายก็ยิ่งเบียดเคล้ากัน ความกำยำของเขาส่งผ่านมาสู่ร่างกายของหล่อนชัดเจน โดยเฉพาะความแข็งชันที่ดุนดันอยู่ตรงหน้าท้อง ปลายฟ้าแก้มแดงอยู่ท่ามกลางความสลัว “ฉันบอกให้ปล่อยไง... คนเลว...!” “ตั้งแต่ได้ทะเบียนสมรสไปนอนกอดนี่... ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนี่...” “จะหย่าเลยก็ได้นี่... ฉันไม่ว่าอยู่แล้ว” “หย่าเหรอ...” สายตาคมกริบกวาดมองร่างอรชรที่ตัวเองกอดรัดอยู่ด้วยความหยาบคาย ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “ฉันยังไม่ได้ลองสินค้าเลย... เสียไปตั้งสองล้าน จะให้ปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไง... สักครั้งก่อนจากก็ยังดี...” “ไม่นะ! อย่า...” ริมฝีปากร้อนผ่าวขยี้ลงมาบนกลีบปากนุ่มอย่างรุนแรง สาวน้อยพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ก็ไม่หลุดเพราะถูกนิ้วเรียวสีแทนของเขาตึงปลายคางเอาไว้แน่น ปลายฟ้าเจ็บจนน้ำตาไหล สัมผัสของลีลวัตรเต็มไปด้วยความต้องการเอาชนะ ประกาศศักดาว่าตัวเองคือเจ้านาย และหล่อนคือทาส... “คืนนี้... ห้ามทำเป็นท่อนไม้ล่ะ เพราะฉันไม่ชอบ... ขึ้นห้องได้แล้ว...”

สารบัญ

บทที่ 1 ตอนที่ 1

“ผึ้งจะไปจากอริยวงศ์ค่ะ”

น้ำเสียงกึ่งกล้ากึ่งกลัว ค่อย ๆ พรั่งพรูออกมาจากเรียวปากอิ่มสีเชอร์รี่สุกของ น้ำผึ้ง เปี่ยมสุวรรณ เด็กในปกครองของปรเมษฐ์ อริยวงศ์ ที่พึ่งจะเสียชีวิตด้วยโรคชรา ดังนั้นสิทธิ์ในการปกครองทั้งหมดจึงตกมาใส่มือของ ธันชนน อริยวงศ์ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงจะไม่ใช่ตามกฎหมาย แต่ในทางปฏิบัติแล้ว เขาก็คือคนเดียวที่จะสามารถนำพาให้หล่อนเดินไปตามเส้นทางที่เขาต้องการได้

หากถ้าหล่อนไม่ได้แอบหลงรักเขา ทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น การอยู่ภายใต้การปกครองของเขาก็คงไม่มีปัญหาใด ๆ แต่นี่หัวใจของหล่อนเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้าง และมันก็แทบจะกระโดดออกมาเต้นอยู่นอกอกด้วยความไร้ยางอายเพียงแค่เขาสบตา

หล่อนเป็นเอามาก รักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น และทางออกที่ดีที่สุดสำหรับหล่อนตอนนี้ก็คือ ไปซะ ไปจากเขา ก่อนที่เขาจะสามารถอ่านความในใจของหล่อนได้ทะลุปรุโปร่ง

“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี”

ใบหน้าที่หล่อได้อย่างอัศจรรย์เงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือที่กำลังอ่าน ดวงตาสีดำราวกับนิลเนื้อดีฉายแววขุ่นเคือง แต่กระนั้นความเย็นชาที่เป็นสมบัติติดตัวเขามาตั้งแต่เกิดก็ยังคงเกาะแน่นในดวงตาคมกล้านั้นไม่เสื่อมคลาย

“ผึ้งไม่อยากเป็นภาระของอริยวงศ์อีกต่อไปแล้วค่ะ”

ริมฝีปากได้รูปสวยราวกับสตรียกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มหยันเยาะ

“ปีกกล้าขาแข็งแล้วก็จะไป ทั้ง ๆ ที่คุณปู่พึ่งเสียไปได้ไม่กี่อาทิตย์ ทำไม รอให้ท่านตายตาหลับสักพักไม่ได้หรือไง หรือว่ามีไอ้หนุ่มไหนมันรออยู่ล่ะ” น้ำเสียงกร้าวขึ้นน่ากลัว ใบหน้าหล่อเหลาสีอำพันนวลตานั้นกระด้าง ดิบเถื่อน

น้ำผึ้งส่ายหน้าปฏิเสธ น้ำตารื้นตา รู้สึกเสียใจไม่น้อยกับคำกล่าวหาที่มันไม่เป็นความจริงนั้น เพราะจริง ๆ แล้วที่หล่อนต้องรีบไปจากที่นี่ก็เพราะเขาต่างหากล่ะ หากอยู่ใกล้กัน ต้องเห็นหน้ากันทุกวันแบบนี้ ความลับบางอย่างที่หล่อนซ่อนไว้ในใจมาตลอดสิบกว่าปีมันคงต้องระเบิดโพล่งออกมาให้เขาเห็นอย่างแน่นอน และสิ่งที่ตามมาก็คือการเย้ยหยัน หรือเสียงหัวเราะที่ไร้หัวใจ

“ผึ้งไม่ได้รีบไปหาใคร แต่ผึ้งอยากยืนด้วยขาของตนเอง ไม่อยากรบกวนคุณธันอีกต่อไป”

ธันชนนเลิกคิ้ว จ้องมองสาวน้อยที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็กตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ

“หากคิดอย่างนี้ ทำไมไม่ไปเสียตั้งแต่สิบปีที่แล้วล่ะ ทนอยู่มานานขนาดนี้ทำไม”

น้ำผึ้งพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ความเจ็บปวดที่เขาโยนเข้าใส่ เหมือนคมมีดบาดลึกเข้าไปในอก เขาคงคิดเสมอมาล่ะสิว่าหล่อนคือกาฝาก

“ก็เพราะตอนนั้นคุณท่านให้ความเมตตากับผึ้ง แต่เมื่อสิ้นบุญท่าน บ้านหลังนี้ก็ไม่มีที่อยู่สำหรับผึ้งอีกต่อไป ผึ้งจะไปทันทีที่หางานทำได้ และมันก็คงไม่นานเกินกว่าที่คุณธันจะทนได้หรอกค่ะ”

น้ำเสียงประชดประชันของเด็กสาวผิวขาวละเอียดดั่งไข่ปอก ส่งผลให้กรามแกร่งของธันชนนขบกันจนแทบระเบิด

เขาจ้องมองสตรีสาวเบื้องหน้าอย่างสำรวจตรวจตรา

น้ำผึ้ง เปี่ยมสุวรรณ เด็กสาวลูกของคนใช้เก่าแก่ที่ปู่ของเขารับมาเลี้ยงดูหลังจากที่พ่อกับแม่ของเจ้าหล่อนเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถตกเขา หล่อนเข้ามาอยู่ในอริยวงศ์ตั้งแต่อายุสิบสองปี ส่วนตอนนั้นเขาพึ่งเรียนจบปริญญาตรี เขาจำได้ว่าเมื่อตอนเด็กหล่อนตัวผอมกะหร่อง ผิวไม่ได้สดใสเนียนตาอย่างตอนนี้ หน้าตาก็มอมแมม ผิดกับหญิงสาวตรงหน้าลิบลับ

เรือนร่างอรชรงดงามอยู่ในชุดกระโปรงติดกันสีชมพูสวย เส้นผมสีดำขลับตรงสลวยยาวถึงกลางหลัง มีคาดผมอันเล็กสีขาวคาดทับเส้นผมด้านหน้าไว้กันรำคาญ ผิวกายของหล่อนขาวนวลราวกับน้ำนม ใบหน้ารูปหัวใจขาวสะอาด เส้นคิ้วสีดำสนิทโก่งเป็นคันศรสวยอยู่เหนือดวงตากลมโตดำขลับ ที่ถูกล้อมกรอบด้วยแพขนตาดกดำงอนงาม จมูกโด่งเชิดรับกับเรียวปากอิ่มเต็มสวยสีเชอร์รี่สุก

“แต่ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปไหนทั้งนั้น น้ำผึ้ง”

คำสั่งที่ดังคล้ายเสียงคำรามหลุดลอดออกมาจากลำคอแกร่งชัดเจน หลังจากที่ถูกเขาใช้สายตาบางอย่างจ้องมอง

“แต่ผึ้งต้องไปค่ะ ผึ้งอยู่ที่นี่ไม่ได้”

“ทำไม”

เขาจ้องมองด้วยสายตาดุดัน น้ำเสียงที่เริ่มแปร่ง เพราะความอดทนใกล้สิ้นสุดของบุรุษที่หล่อนแอบรักตรงหน้า ทำให้น้ำผึ้งรู้สึกเย็นวาบไปตามไขสันหลังทั่วร่าง

“เพราะว่า...”

เรียวปากอิ่มแห้งผากขึ้นมากะทันหัน เพราะหล่อนรู้อยู่เต็มอกว่าเหตุผลที่จะต้องรีบไปจากอริยวงศ์นี้คืออะไร

เพราะฉันรักคุณ รักมากเหลือเกิน รักจนไม่อาจจะทนยืนอยู่ข้าง ๆ คุณได้ เมื่อคิดว่าสักวันจะมีผู้หญิงสักคนที่คุณรักมายืนอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของคุณ

แต่ความจริงข้อนี้คงทำให้เขาเกรี้ยวกราดและดูถูกหล่อนมากกว่านี้ เพราะถึงยังไง หล่อนมันก็แค่เศษดินในสายตาของเขาอยู่ดี

น้ำผึ้งหวนนึกถึงอดีตตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา

ไม่ว่าหล่อนจะทำยังไง เขาก็ไม่เคยมอง ไม่เคยสนใจจะพูดคุยกับหล่อนแม้แต่คำเดียว

หญิงสาวกัดกลีบปากของตัวเองอย่างลืมตัว เมื่อคำพูดที่โหดร้ายของเขาเมื่อหลายปีก่อน วิ่งกลับมากระแทกหัวใจของหล่อนอีกครั้งจนเลือดอาบ คำพูดที่ไร้หัวใจนี้มันมีอำนาจทำลายล้างหัวใจของหล่อนเสมอ เมื่อนึกถึงมัน

‘อย่ามาวุ่นวายกับฉันได้ไหมน้ำผึ้ง แค่เห็นหน้าเธอทุกวันฉันก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว’

อ่านต่อ
img ไปดูความคิดเห็นเพิ่มเติมที่แอป
ออกใหม่ล่าสุด: บทที่ 73 ตอนอวสาน   01-16 16:59
img
img
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY