ลกที่ฉันจะขออะไรแล้วท่านไม่ให้ อย่าว่าแต่เรื่องเรียนต่อเลยแม้แต่เรื่องอื่นๆ ก็เช่นกัน ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันยังเด็กฉันไม่เคยมีตุ๊กตามีของเล่นเป็นของตัวเองเลยเพราะพ่อกับแม่ไม่เคยซื้ออะไรให้ ฉันไม่รู้ว่าก

กฉันอยากมีตุ๊กตาเป็นของเองสักตัวแต่ก็ไม่เคยมี รวมไปถึงเสื้อผ้าของใช้ฉันก็ไม่เคยได้ใช้ของใหม่ๆ เหมือนพลอยใสและด้วยความที่ฉันตัวเล็กทำให้ฉันกับพลอยใสมีรูปร่างใกล้เคียงกันฉันจึงได้แต่เสื้อผ้าที่พลอยใสเบื่อไม่ใส่แล้วบางตัวก็ขาดป้าแม่บ้านก็เอาไปเย็บให้ มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ฉันจำความได้ซึ่งฉันก็ได้แต่

ับผู้ชายวัยกลางคนเดินลงมาพร้อมกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งน่าจะอายุเท่าๆ กับฉันเด็กชายคนนั้นหันมามองฉันฉันก็มองเขา

ยคนนั้นถามในขณะที่ฉัน

นขาย

อเล่น

ล่นเป

" เด็กชา

านะส่วนเธอก็เล่นเ

้วยกันเราสองคนเล่นกันอย่างสนุกสนาน

ันยื่นใบตองที่มีหินวางอยู่สอ

บาทเ

้า

ันไม่

รเราให้กิ

อาเจ้าตัวนี้ไปแทนได้มั้ย" เขายื่นตุ๊กตาหมีสีขาวตัวเล็กใ

ตุ๊กตาตัวนั้นม

อมั้ย" ฉั

้องมีชื่

ีส

ให้มันเลย ฉันให้เธ

ริ

ื้

ะแล้วเธอ

ชื่อ

ลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยเห็นเขามาที่บ้านอีกเลยถ้าเจอกันอีกครั้งฉันก็อยากขอบคุณเขาที่ทำให้ฉันได้มีตุ๊กตาเป็นของตัวเอง ฉันตั้งชื่อให้มันว่าเจ้าความสุข ตอนที่ได้มันมากอดตอนที่รู้ว่ามันคือของๆ ฉันแล