ลูกอนุ (Boy Love)

ที

ล่อยปรกหลังไหล่ สวมชุดไว้ทุกข์สีขาวผ้าเนื้อหยาบ แต่เขาไม่ได้เต็มใจจะไว้ทุกข์เลย…เขานั่งอยู่บนเตียงนอนเล็กๆ ในห้องแคบๆ ที่มีเ

คนลงกลอนข้างในซ้ำเพื่อป้องกันไม่ให้

จากนอกประตู…ทำให้

บาๆ ของความพยายามที่จะเปิดประตูเข้ามา แต่พยายามอยู่สักพักเม

เปิดประตูใ

ล้งถาม ทั้งๆ ที่จ

ประตูจำใจต้องประกาศตัวด้วยเ

ใหญ่มาที่นี่ทำไม?” เด็กหนุ่

้ว เจ้าจะต้องถูกฝังทั้

่ ก็ไม่ใช่เร

นเอ่ยอย่างร้อนรน “ข้าชอบเจ้า ข้าชอบเจ้ามากเส

ูตัวข้าแล้วเกิดความพึงพอใจ ออกปากกับ…” หลี่ชิงนั้นกล้ำกลืนคำว่า…บิดาของข้า…เอาไว้ไม่ยอมกล่าวออกมา “ออกปากกับอำมาตย์หลี่ อำมาตย์หลี่ก็คงไม่คิดจะเอาข้าเป็นบันไดใฝ่หาอำนาจด้วยการย

านพ่อผู้วายชนม์แล้ว ขอเพียงเจ้ายอมข้า ข้าจะกั

รือ?” น้ำเสียงข

เฉาฉุนกล่าวย

เองมาแลกกับชีวิตลูกอนุไร้ค่าอย่างเขาเป็นแน่ ที่กล่าวมาทั้งหมดก็เพียงเพื่อหว่านล้อมให้เขายินยอมสมสู

ฝังทั้งเป็นในวันพรุ่งนี้เสียก่อน เรื่องอื่นค

เสียงกุกกักของการคล้องโซ่ใส่กุญแจก็ด

ีวิตของเขาคงหนีไปพ้น

อำมาตย์เฉาฮั่วกับจวนอำมาตย์หลี่ไฉพบกับ

่ ก็มีคนมาไขกุญแจปลดโซ่ประตู แต่พอเป

เปิดประตู

็นเสียงค

เปิดประตู พอประตูเปิดออกก็เห็นคนรับ

ห้วน แล้วคนรับใช้ชายทั้งสองก็จับต้นแ

วนี่คงจะจับเขาไปใส่โลงตอกปิด

่ผิ

วหลี่ชิงมาที่ห้องโถงใ

ุษหนุ่มวัยยี่สิบห้า หน้าตาหล่อเหลาคมคายอย่างยิ่ง ดวงตาคมกริบติดจะดุดัน รับกับ

อำมาตย์และเจ้าบ้านในเวลานี้ กล

ังคับให้คุกเข่าลงที่กลางห้อ

ต่อหน้าบุคคลอื่น “รีบโขกศีรษะคารวะไท่ชินอ๋อง” (ชินอ๋อง=ตำแหน่งสูงสุดของอ๋อง มีคำว่า “ไ

้านี้คือไท่

ำนาจสูงสุดในแผ่นด

หนือกว่าฮ่อง

ผลก็รอด หากไม่ได้ผลก็แค่ตาย…จะอ

นิ่งเฉย ไม

บใช้ชายทั้งสองที่นำตัวหลี่ชิงม

มานานปี พอเห็นสัญญาณก็ตรง

่งเสียงห้าม…คนมีอำนาจ

บคำนับแล้วกลับไปยื

ินอ๋องถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่

ยงเดียวกันถาม…แต่เพราะยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยละอ