ยังเดินจูงมือลลิลมาส่งที่หน้าประตูห้องน้ำ

มาขู่เหรอ? ไม่กลัวหรอกโว้ย” ผู้พูดเดินอา

กหว้าไม่ไหวแล้วนะ ลูกหว้าไม่รู้เรื่องอะไรด้

จากบ้านของรัฐภาคย์หลายครั้งหลายหน ทว่าคำขู่ของเพื่อนสนิทประกาศก้องออกมา ทำให้ลล

หน่งแดดิ้นไปต่อหน้า แกเลือกเอาก็แล้วกัน ว่าจะเห็นคนเป็นหรือจะเห็นคนตาย” ธีมกำมือแน่น

วนี้ฉันรู้ว่าแกฉีกเสื้อผ้าที่ฉันซื้อมาให้ลูกหว้าท

งไม่มีใครยอมใครนั้น บานประตูห้องน้ำได้เปิดออกกว้าง ร่างอรชรแสนสวยของลลิลก้

เกลียดเ

อาแต่จ้องร่างของเธอนิ่ง ไม่พูดไม่จาเลยส

สุดเลย...ลูกหว้าน้

ทรุดกายนั่งที่โซฟา หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากถุงใบเล็ก

ึงจะเข้าชุดกัน ไหนดูซิน้องส

ังไม่จืดจาง แต่พอมาใส่ชุดนี้ทำให้ความสวยงามถูกขับออกมาอย่างมากล้น...มากพอที่จะทำให

ลูกหว้าไม่กล

ได้สวมใส่ชุดนี้อีกตามเคย เหมือนกับชุดก

สิบชุดเก็บเอาไว้ใส่นะ ชุดเก่าก็ทิ้งไปเอาไปบริจาค

วตาของเขายังคงความไม่พอใจเหมือนเดิ

ดไม่ออก และดูเหมือนธีมจะเข้าใจค

แน่นอน ถ้าเผื่อยังมีหมามากัดอีก เห็นที่พี่จะต้องกำชับเจ้าของหมาที่อยู่ที่ญี่ปุ่น มาจัดการหมาที่ช

ห้แค่อย่างเดียวแต่อย่างอื่นอย่าได้หวัง ตัวประกันสาวของเขาคน

ผู้ชาย ได้ของฝากแล้วก็ไสหัวออกไปทำงานได้แล้ว

ี่ทั้งเข้มและห้วนจัด บ่งบอกถึงสภาวะท

ลากิจ ลาพักร้อน เลือกเอาจะลาแบบไหน ขอ

อีกใจก็อยากไปทานอาหาร ไปดูหนังบ้าง เพราะตลอดสองปีหญิงสาวไม่เคยได้ไปไหนเลย นอกจากบ้านและที่ทำงาน อีกใจกลัวว่าร

อยยิ้มที่มุมปากเกิดขึ้นบนใบหน้าข

พี่จะนั่งรอนะ ไปกินข้าวเที่ยงเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่คงไม่ว่าอะไรหรอก จริงมั้ยท่านประธาน? หรือว่ามีกฎว่าห้ามพนักงานทุกคนออกไปรับประทานข้