หญิงสาวออกตามหา ชายหนุ่มที่เคยช่วยชีวิตเธอไว้.จนผ่านมา 2 ปี..เธอได้เจอเขาอีกครั้งในฐานะประธานโรงแรมที่เธอทำงานอยู่แต่เธอดันไปรู้ความลับของเขาเข้าว่าเขาอยู่ในห้องลับ(เซ็กซ์โฟน)ที่ตามจีบเธออยู่
ห้องลับ..ประธานหื่น
หวังดี
ค่ำคืนที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้าคัทชูของเธอกระทบกับพื้นต่อกแตกๆ กับชายกระโปรงจีบรอบพริ้วไหวเหนือเข่า
เมื่อ 2 ปีที่แล้ว มีอา หญิงสาวใบหน้าสวยหวาน ตา กลมโต ผิวขาวเนียน ผมดำยาวสลวย นัดเจอเพื่อน มีเพียงหน้ากากปิดบังใบหน้า เพื่อป้องกันโรคระบาดอย่างโควิด แต่ทว่าเธอดันนั่งรถไปลงผิดซอย ด้วยเหตุนี้เธอจึงพลัดหลงเข้าไปยังกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังรวมตัวกันดื่มตั้งแก๊งวงเหล้า เขาทั้งหลายหมายจะ จับเธอมารุมโทรม
มีอามองหาทางที่จะหนี..."ขอโทษค่ะ ฉันมาผิดซอย" เสียงเจื่อนๆ...เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในอันตราย
หวังอี้ หนุ่มลูกครึ่งไทยจีน ที่มาชุดมหาวิทยาลัย วันนั้นเขาไปงานเลี้ยงรุ่นรำลึกความหลังกันกับเพื่อนๆ จึงใส่ชุดมหาลัยกัน ขากลับจึง รวมตัวดื่มเหล้ากับเพื่อนๆอีกหลายกลุ่ม หวังอี้เห็นอย่างนั้นดูท่าว่าคงไม่ดีแน่ ๆ ถ้าปล่อยไปแบบนั้นเขาจึงคว้าตัวหญิงสาวออกมา
"เร็วเข้า..ทางนี้" เสียงทุ้มดังตะโกนออกมา
"ห๊า..!!!!!!!!!!!"
หญิงสาวอยู่ในอาการตกใจสุดขีด วินาทีนั้นเธอทำอะไรไม่ถูกหน้าตาแต่ละคนถึงจะดูไม่เถื่อนเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่หวังดีแน่ๆ สาวน้อยร่างบางหน้าตาดีอย่างเธอ ต้องตกมาอยู่ท่ามกลางคนเมาพวกนี้ ....
แต่ชายหนุ่มคนที่คว้าตัวเธอวิ่งออกมา ดูท่าก็น่าจะดีที่สุดในประมวลความคิดของในตอนนั้น เธอจึงพลันตัดสินใจวิ่งตามเขาออกมา
ชายหนุ่มร่างสูง นำพาตัวเธอหลบมายังอีกห้องกว้าง ที่มีข้าวของวางเรียงรายเต็มไปหมด แต่เสียดายทว่าห้องนี้ ดันเป็นห้องที่มีกระจกสามารถมองเข้าไปเห็นข้างในได้..
ฉับพลันชายฉกรรจ์พวกนั้นตามมาเห็นเข้า แต่ดูท่าว่าเหมือนพวกเขาจะรู้จักกันหรือไม่ ก็ไม่อาจแน่ใจ ...
ทันใดนั้นชายหนุ่มผลักร่างบางของเธอให้นอนลงบนโซฟาที่อยู่นห้องนั้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่พวกฝ่ายบุรุษกระดิกนิ้วแล้วเธอกระโดดขึ้นเตียงกับใครง่ายๆ ฉะนั้นเธอจึงดิ้นและขัดขืนสุดกำลัง
"โอ๊ย..!!นี่แก จะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ" เสียงสั่นโวยวายและดิ้นอยู่
"อยู่เฉยๆอยากตายรึไง...หรือจะออกไปให้พวกนั้นข่มขืนเลยดีมั้ย" เขาตะหวาดเธอออกไปเพื่อให้เธอหยุดดิ้น
หวังอี้ใช้มือหนาปิดปากเธอไว้ แล้วโน้มตัวลงต่ำเพื่อคร่อมตัวร่างบางของเธอ โดยทำท่าราวกับว่ากำลังจะข่มขืนเธอยังไงยังงั้น..
เขาคนนี้กำลังจะทำอะไรกันนะ ชายหนุ่มขยิบตา พยักหน้ากับเธอ เพื่อเป็นสัญญานให้รู้ว่า เธอต้องเชื่อฟังเขา เธอต้องอยู่นิ่งๆอะไรประมานนั้น..
เมื่อกลุ่มเพื่อนชายฉกรรจ์ มองเข้ามาอีก หวังอี้ ทำท่าโยกขยับขึ้นๆลงๆเป็นจังหวะ เธอได้แต่นอนมองหน้าเขาที่กำลังทำท่า ขย่ม ใบหน้าของมีอาในตอนนี้ แดงเป็นมะเขือเทศที่สุขพร้อมทานเลยทีเดียว
ยิ่งเมื่อเวลาเขาโน้มตัวมาใกล้ๆใจเธอแทบจะพุ่งทะลุออกมาจากอก เมื่อหนุ่มหล่อ ปล่อยลมหายใจอุ่นรินรดต้นคอ หยาดเหงื่อหยดรดใบหน้า ยิ่งปลุกเร้าให้เธอยิ่งใจสั่น เขาช่วยเธอโดยที่เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ...
สองมือได้แต่ขยุ้มที่อกเสื้อตัวเอง นอนมองใบหน้าเขานิ่งๆ เธอต้องถึงกับเม้มปากกลืนน้ำลายเลยเสียทีเดียว วินาทีนี้ใจเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ หากครานี้ระเบิดได้ใจคงระเบิดไปนานแล้ว.
พิจารณาใบหน้าจมูกโด่งปลายรั้น ของเขาช่างหล่อเหลา ผิวพรรณขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา ทรงผมคลุมใบหน้า เธอสามารถจดจำใบหน้าเช่นนี้ได้เป็นอย่างดี
เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มเมื่อโน้มตัวลงทีไร คอเสื้อที่ลึกกว้างขยับลง มองทะลุเห็นถึงหัวนมสีชมพู โดยรู้ว่าข้างในมีกล้ามซิกแพ็คแน่นๆแน่ๆ .
นี่ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังช่วยเธอให้พ้นจากเงื้อมมือชายฉกรรจ์กลุ่มนี้อยู่ใช่มั้ย แทบไม่น่าเชื่อเขาช่างแสนดีและมีน้ำใจยิ่งนัก
สักพักเสียงทุ้มต่ำพลันตะโกนออกไปบอกคนข้างนอกว่า ..
"พวกเมิงอย่าพึ่งขัดจังหวะกู "
ผ่านไปสักพักเมื่อละสายตาจากชายฉกรรจ์ พลันขยับร่างหนาออกจากมีอา
"คุณๆเจ็บตรงไหนรึป่าว"เสียงทุ้มเอ่ยถาม
"ปะเปล่าค่ะ "
"ดึกดื่นขนาดนี้ ออกไปไหนคนเดียวมันอันตรายไม่กลัวหรือไง"
"ฉะ ฉันนัดเพื่อนไว้ตรงนั้น แต่ดันไปผิดซอยเลยมาเจอ พวกนักเลงนี้เข้าค่ะ
"นี่เรียนอยู่ปีใหนเนี่ย..??"
"ฉัน อยู่ ปี 3 นิเทศค่ะ"
"อ่อ เราปี 4 ใกล้จะจบแล้ว" ชายหนุ่มตีเนียนโกหกไป เพราะยังไงคงไม่เจอกันอีกหรอก
''งั้นก็เป็นรุ่นพี่หนูสิ พี่ชื่ออะไรคะ?
"อึม... พี่ชื่อหวังดี"ชายหนุ่มไม่ยอมบอกชื่อที่แท้จริง
"หนูชื่อ..."ฉับพลันชายหนุ่มรีบคว้ามือหญิงสาวออกทางประตูด้านหลัง โดยไม่ทันฟังเสียงทีเธอแนะนำตัว เขามองว่าคนข้างนอกเผลอละสายตาไปแล้วจึงพาเธอหนีออกไป
" เร็วเข้า...วิ่งเร็ว"
"นี่ฟังนะ เธอรีบวิ่งออกไปให้พ้นซอยนี้ข้างหน้าจะมีร้านอาหารขนาดใหญ่ คนจะเยอะๆให้เธอรอแทกซี่ตรงนั้น เธอหาทางกลับบ้านให้ปลอดภัยนะ ฉันจะล่อพวกมันเอง"
'พร้อมนะ.."
"วิ่ง........."
หญิงสาวพลันพยักหน้า แล้วหันมาถาม
"แล้วพี่ล่ะคะ?...
"ไปเถอะน่า...บอกให้วิ่งเดี่ยวมันก็ตามมา"..
สิ้นสุดเสียงพูด หญิงสาววิ่งสุดชีวิตจนไปเจอร้านอาหาร ตามที่ชายหนุ่มบอกไว้ไม่มีผิด แต่เมื่อพอมองหันหลังกลับไปก็ไร้วี่แววชายผู้นั้น
เขาเป็นใครกันนะ เขาจะปลอดภัยมั้ย เราจะได้เจอกันมั้ย ยังไม่ทันได้ขอบคุณเลย...เธออยากจะขอบคุณเขาสักครั้ง..ใบหน้าอันนั้นยังจำได้ติดตา..
......."ฉันจะตามหาเขาให้ได้."..
โปรดติดตามตอนต่อไป..ภารกิจตามหาผู้ชายได้เริ่มขึ้นแล้ว ขอ❤️ขอคอมเม้นน่ารักๆให้ไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ฉันไม่ต้องการความสัมพันธ์แบบทองหล่อในคืนวันศุกร์นะคะ ...ขอตัว..//ส่วนตัวไม่เน้นความสัมพันธ์เน้นมันส์อย่างเดียวรับได้หรือเปล่า
เชื่อเสมอว่าประตูบานนี้ปิดลง เราจะได้เปิดประตูไปเจอสิ่งที่ดีกว่าเสมอ...เธอออกตามหาคนที่ให้ชีวิตใหม่กับเธอ แต่เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น.. สันดานแบบคุณ แค่เห็นนรกก็คิดว่าแค่ชื่อน้ำพริกสินะ
เรื่องคืนนั้น..มันไม่ควรเป็นแบบนี้ !! ถ้าไม่คิดอะไร..อย่าจับหัวได้ปะ
อยากเห็นใบหน้าของเขาในช่วงเวลาแบบนั้น..สีหน้าท่าทางเขาจะเป็นแบบไหน.. ไม่ได้ง่ายกับทุกคนนะ...แต่ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น
ทดลองเป็นลูกค้ากันก่อนถ้าชอบค่อยกลับมาซื้อ..ถ้าคุณพร้อมโอน..ฉันก็พร้อม..อ..NC18+
“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก
หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้
ในชีวิตชาติที่แล้ว เพื่อช่วยรักแรกของตัวเอง คนชั่วสามคนได้ทำลายพลังการต่อสู้ของนาง ตัดแขนขาของนางออก ตัดเส้นเลือดของนางและปล่อยเลือดของนางไหลออกมาทั้งอย่างนั้น และทรมานนางจนตาย เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้ นางวางแผนอย่างรอบคอบ โดยสาบานว่าจะให้พวกเขาได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานที่นางเคยประสบมา! รักแรกที่ไร้เดียงสาอะไรกัน ที่จริงก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ตีสองหน้าเก่ง อยากจะไต่ขึ้นไปสูงเหรอ งั้นก็จะให้เจ้าปีนขึ้นไป ยิ่งปีนขึ้นสูงมากเท่าไร ตอนตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น! พวกสวะสมควรได้รับบาปกรรมของพวกสวะ พวกมันทำชั่วกับนางไปชั่วชีวิตหนึ่ง นางจะทำให้พวกมันไม่ตายดี พวกคนที่เจ้าเล่ห์ ตีสองหน้าเก่ง นางจะจัดการกับทุกคน! แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าในการแก้แค้นของนาง นางจะไปมีเรื่องกับเสด็จอาที่เป็นเจ้าแผนการเข้า ที่วัน ๆ ต้องการให้นางจูบและกอดเขาตลอดทั้งวัน ในขณะที่นางแก้แค้นคนชั่วนั้นยังสามารถสนิทสนมกับเสด็จอาด้วย ในความจริงแล้ว การที่เป็นผู้หญิงชั่วๆ ก็มีความสุขมาทีเดียวกว่าที่คิดเลย!
อวิ๋นเจินอาศัยอยู่ในตระกูลอวิ๋นมาเป็นเวลา 20 ปี กลับพบว่าเธอเป็นลูกสาวปลอม พ่อแม่บุญธรรมของเธอวางยาเธอเพื่ออยากจะได้เงินมาลงทุน หลังจากที่อวิ๋นเจินรู้เรื่องนี้ เธอก็ถูกไล่กลับไปที่ชนบท จากนั้นเธอก็ค้นพบว่าตัวเองคือลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลเฉียวและมีชีวิตที่หรูหราสุด ๆ หลังจากกลับมา เธอได้รับความรักจากครอบครัวและมีชื่อเสียงโด่งดัง น้องสาวจอมปลอมใส่ร้ายอวิ๋นเจิน แต่เธอไม่คาดคิดว่าอวิ๋นเจินจะมีความสามารถต่างๆ เมื่อต้องเผชิญกับการยั่วยุ เธอได้แสดงความสามารถและทักษะต่างๆ มากมายเพื่อจัดการผู้รังแก มีข่าวลือกันว่าอวิ๋นเจินยังคงโสด และชายหนุ่มชื่อดังแห่งเมืองงก็ผลักเธอไปเข้ากำแพง "คุณนายกู้ ถึงตามราเปิดเผยตัวตนได้แล้วนะ"